Ο Κόσμος Προσπαθεί να Διευθύνη τον Πληθυσμό Του

ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ άνθρωποι και οργανώσεις ασχολήθηκαν επί μακρό διάστημα με προγράμματα για να λύσουν τα προβλήματα που αποδίδονται στην αύξησι του πληθυσμού. Πολλές «λύσεις» δοκιμάσθηκαν—μερικές αγροτικές, μερικές οικονομικές και μερικές πολιτικές.

Αλλά, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες «θεραπείες» που καταπιάνονται με τα συμπτώματα μάλλον παρά με την αιτία της αρρώστιας, τα αποτελέσματα υπήρξαν απογοητευτικά. Τα περισσότερα προγράμματα είτε είχαν μικρή επιτυχία, είτε απέτυχαν παταγωδώς ή εχειροτέρευσαν την κατάστασι ακόμη περισσότερο. Μια ματιά σε μερικές απ’ αυτές τις «λύσεις» δείχνει το γιατί.

Δωρεάν Τρόφιμα

Ένας αυξανόμενος πληθυσμός μπορεί να επιζήση χωρίς πολλά πράγματα, όχι όμως και χωρίς τροφή. Επί χρόνια οι εύφορες Μεγάλες Πεδιάδες της Βορείου Αμερικής υπήρξαν η «σιταποθήκη για εσχάτη ανάγκη» για τα λιμοκτονούντα έθνη. Όταν οι πληθυσμοί, που ζούσαν μόλις στο όριο της συντηρήσεως, είχαν τοπικές αποτυχίες στη συγκομιδή, μπορούσαν πάντοτε να υπολογίζουν στις πλούσιες σε δημητριακά χώρες για να τους βγάλουν από τη δύσκολη θέσι.

Τώρα το πλεόνασμα έχει σχεδόν εξαφανισθή. Λέγουν ότι τα παγκόσμια αποθέματα τροφίμων βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδό τους από πολλά χρόνια. Κατά πόσο θα υπάρχουν αρκετά τρόφιμα για να τρώμε στο επόμενο έτος εξαρτάται από τον καιρό κατά την τρέχουσα περίοδο καλλιεργείας. «Ο κόσμος έφθασε να εξαρτάται επικίνδυνα από την τρέχουσα παραγωγή κι επομένως από τις καιρικές συνθήκες,» λέγει ο Λ. Χ. Μπέρμα, γενικός διευθυντής της οργανώσεως Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών.

Αν οι καιρικές συνθήκες πλήξουν την παραγωγή, πιστεύετε πραγματικά ότι οι άνθρωποι θα βγάλουν από τις δικές τους μειωμένες προμήθειες για να βοηθήσουν τους λιμοκτονούντας λαούς; Ή μήπως λόγω της εξαρτήσεως της σύγχρονης παραγωγής τροφίμων από την ενέργεια, θα θυσιάσουν τα αποθέματα της ενεργείας των για να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους; Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραψαν πρόσφατα σε κύριο άρθρο: «Οι πλούσιοι Αμερικανοί μπορεί γρήγορα ν’ αντιμετωπίσουν την εκλογή ή να καταναλίσκουν ενέργεια στους αυτοκινητοδρόμους και στα κλιματιζόμενα σπίτια, ή να επιτρέψουν την παραγωγή τροφής για να τραφούν ολόκληροι πληθυσμοί στην Αφρική και την Ασία.»—25 Μαρτίου 1974.

Αγροτική Αυτοεπάρκεια

Προγράμματα για τη βοήθεια των πτωχών εθνών να τραφούν εγκαινιάσθηκαν με τυμπανοκρουσίες. Ο Δρ. Νόρμαν Μπόρλαουγκ έλαβε το Βραβείο Ειρήνης Νόμπελ το 1970 διότι αναγνωρίσθηκε ότι βρήκε ένα «τεχνολογικό τρόπο που καθιστά δυνατόν να καταργηθή η πείνα στις αναπτυσσόμενες χώρες μέσα σε λίγα χρόνια.» Αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, ο Δρ. Μπόρλαουγκ είπε ότι η Πράσινη Επανάστασίς του «δεν ήταν η λύσις.» Απλώς θα μπορούσε να αναβάλη την κρίσι τροφίμων καθώς τα έθνη θα συνέχιζαν να εργάζωνται για τον έλεγχο του πληθυσμού. «Αν ο παγκόσμιος πληθυσμός εξακολουθή με τον ίδιο ρυθμό, θα καταστρέψωμε τα είδη,» είπε.

Τώρα φαίνονται τ’ αποτελέσματα. Μεταξύ των άλλων, αυτή η τεχνολογία απαιτεί μεγάλα ποσά διαρκώς δαπανηρότερης ενεργείας, λιπασμάτων και εντομοκτόνων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πλούσιοι γεωργοί ωφελούνται πολύ περισσότερο από τους φτωχούς, που συχνά δεν αντέχουν να εφαρμόσουν διόλου αυτή τη μέθοδο. Οι πλούσιες οικογένειες τότε αγοράζουν τα κτήματα των φτωχών γεωργών, αυξάνοντας έτσι το πρόβλημα της ανεργίας.

Για τους ίδιους αυτούς λόγους, μια έκθεσις για τις εντατικές προσπάθειες ενός έθνους να χρησιμοποιήση την τεχνολογία της Πράσινης Επαναστάσεως λέγει: «Αποτυγχάνουν. Τα αισιόδοξα σχέδια και προγράμματά τους απλώς εδημιούργησαν περισσότερα ανθρώπινα δεινά και υπόσχονται περισσότερα δεινά στο μέλλον.»—Νάτσουραλ Χίστορυ, Ιανουάριος 1974.

Οικονομική Ανάπτυξις

Άλλες προσπάθειες τείνουν να επιβραδύνουν τον ρυθμό της αυξήσεως του πληθυσμού μάλλον παρά να προσπαθούν να θρέψουν όλους εκείνους που γεννιούνται. Τα πλούσια βιομηχανικά έθνη έχουν γενικά χαμηλές αναλογίες αυξήσεως, και μάλιστα μερικά πλησιάζουν τον ευρέως επιδιωκόμενο στόχο της «μηδενικής πληθυσμιακής αυξήσεως.» Φαίνεται ότι οι λαοί τους έχουν την τάσι να έχουν λιγώτερα αλλά πιο περιποιημένα παιδιά. Από το άλλο μέρος, στις λιγώτερο ανεπτυγμένες χώρες με αγροτικό κυρίως πληθυσμό, τα παιδιά θεωρούνται ένα είδος πλούτου. Οι γονείς θέλουν τα παιδιά να βοηθούν στις αγροτικές εργασίες και σαν «κοινωνική ασφάλισι» για να τους φροντίζουν όταν γεράσουν.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι οικογένειες σ’ αυτές τις χώρες έχουν κατά μέσο όρο διπλάσια παιδιά απ’ όσα οι οικογένειες στα βιομηχανικά εθνη. Επίσης, «οι άνθρωποι έχουν έξη ή περισσότερα παιδιά, διότι ξέρουν ότι δύο ή τρία απ’ αυτά θα πεθάνουν,» λέγει ένας αξιωματούχος του Μπαγκλαντές. Και οι μελέτες δείχνουν ότι οικογένειες που χάνουν παιδιά συχνά τα υπεραναπληρώνουν γεννώντας περισσότερα παιδιά παρά εκείνοι των οποίων τα παιδιά επιζούν όλα.

Έτσι, πολλοί συμπεραίνουν ότι η απάντησις στον υπερπληθυσμό βρίσκεται στην οικονομική ανάπτυξι και εκβιομηχανοποίησι, μαζί με επαρκή μέτρα να διατηρούνται τα παιδιά ζωντανά ώστε οι γονείς να μη τα υπεραναπληρώνουν. Αλλά, λέγει η Ενσαϊκλοπήντια Μπριτάννικα, «υπερταχεία αύξησις του πληθυσμού έχει σαν επακόλουθο υπερβολική ανάγκη για [οικονομικές] επενδύσεις . . . ακριβώς για να συμβαδίζη με τα επιπλέον στόματα που πρέπει να τραφούν και τα σώματα που πρέπει να ντυθούν και να στεγασθούν.» Έτσι, λίγο ή τίποτα δεν μένει για να βελτιωθούν οι βιωτικές συνθήκες.—Τομ. 14, σελ. 823.

Αναγνωρίζοντας αυτό, οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν τώρα ότι απλώς δεν υπάρχει αρκετός χρόνος, ενέργεια και άλλες πηγές για ν’ αναπτυχθούν τα πτωχά έθνη στο σημείο που οι γεννήσεις να αρχίσουν να κατέρχωνται φυσικώς. Ακόμη και αν μπορούσαν να αναπτυχθούν, τουλάχιστον μια γενεά θα περνούσε πριν τ’ αποτελέσματα αρχίσουν να γίνωνται αισθητά. Έτσι οι ειδικοί λέγουν ότι θα πρέπει πρώτα να μειωθή η αύξησις του πληθυσμού, πριν επιτύχη η οικονομική ανάπτυξις. Αυτό φέρνει στο προσκήνιο τον—

Έλεγχο των Γεννήσεων

Πολλοί πιστεύουν ότι κάποιο είδος ελέγχου των γεννήσεων πρέπει ν’ αποτελή μέρος κάθε πληθυσμιακού προγράμματος. Γι’ αυτό μερικά έθνη δαπανούν χρήματα για σχέδια οικογενειακού προγραμματισμού και μειώνουν τη βοήθεια σε άλλους τομείς. Ποια είναι η πρόβλεψις γι’ αυτή τη «λύσι»; Απογοήτευσις.

Τα «ριζοσπαστικά» μέτρα ελέγχου των γεννήσεων, όπως είναι η άμβλωσις και η στείρωσις, έχουν ηθικώς καταστρεπτικές παρενέργειες. Η Ιαπωνία ενομιμοποίησε τις αμβλώσεις στο 1948. Ο καθηγητής Τ. Σ. Ουένο του Πανεπιστημίου Νίχον του Τόκιο λέγει, «Τώρα μπορούμε να πούμε ότι αυτός είναι ένας κακός νόμος.» Το ελεύθερο σεξ και η έλλειψις σεβασμού για τη ζωή των αγεννήτων είναι μεταξύ των ηθικών προβλημάτων που ανέφερε. «Η άμβλωσις αντικατέστησε τα αντισυλληπτικά,» όπως φαίνεται από το 1,5 εκατομμύριο αμβλώσεων που έγιναν στο 1972. Πιστεύει ότι όπου η εκτίμησις για τη ζωή είναι τόσο χαμηλή, το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι η ευθανασία, η θανάτωσις εκείνων που υπερβαίνουν μια ωρισμένη ηλικία!

Η Ινδία, με το αρχαιότερο ίσως σχέδιο οικογενειακού προγραμματισμού, περιέκοψε πρόσφατα τον καθορισθέντα αριθμό για μείωσι κατά 40 τοις εκατό των γεννήσεων το 1980! Πολλοί από τον λαό, αλλά και οι ηγέτες τους επίσης αντιτίθενται στα κυβερνητικά και διεθνή προγράμματα.

Τα ιδιοτελή συμφέροντα εμποδίζουν πολλούς να συνεργασθούν στον οικογενειακό προγραμματισμό. Ίσως να θέλουν να διατηρήσουν τη φυλετική, θρησκευτική ή γλωσσική ομάδα τους αριθμητικώς υπέρτερη για ν’ αποκτήσουν ή να διατηρήσουν πολιτική δύναμι, μολονότι θα εχαίροντο να δουν μείωσι στους πληθυσμούς των άλλων. Ένα μεγάλο έθνος της Λατινικής Αμερικής πρόσφατα περιώρισε εκεί τον έλεγχο γεννήσεων, ελπίζοντας να διπλασιάση τον πληθυσμό του σ’ αυτόν τον αιώνα. Η επιθυμία για αυξανόμενη Εθνική δύναμι και ο φόβος για τους πολυπληθείς γείτονας αναφέρθηκαν ως αιτίες.

Η Καθολική Εκκλησία επί μακρόν εχρησιμοποίησε το θρησκευτικό δόγμα για να εμποδίση κάθε «τεχνητή» μορφή ελέγχου των γεννήσεων, αφήνοντας έτσι τις φτωχές μάζες της να αυξάνουν σε αριθμούς. Η Ενσαϊκλοπήντια Μπριτάννικα συνοψίζει τη γενική άποψι:

«Θα ήταν μάταιο ν’ αρνηθούμε ότι ο τεχνητός έλεγχος του πληθυσμού εμποδίζεται από ισχυρούς ηθικούς περιορισμούς και απαγορεύσεις. . . . ακόμη και το πιο αισιόδοξο πρόγραμμα ελέγχου του πληθυσμού το μόνο που μπορεί να επιτύχη είναι μια ελαφρά μείωσις στο ρυθμό αυξήσεως κατά το τέλος του 20ού αιώνος.»—Τόμος 18, σελ. 54.

Νομίζετε ότι μια «ελαφρά μείωσις» σε εικοσιπέντε χρόνια είναι η «λύσις»;

«Ενωμένη» Δράσις;

Η αποτυχία όλων των προηγουμένων «λύσεων» υπενθυμίζει στους ηγέτας του κόσμου ότι η αύξησις του πληθυσμού είναι παγκόσμιο πρόβλημα. Ο πολιτισμός έγινε στενά αλληλοεξαρτώμενος, και τα έθνη δεν μπορούν πια να ενεργούν αδιαφορώντας για τους διεθνείς αντικτύπους. Όλο και περισσότεροι ηγέται παροτρύνουν για μια στενώτερη παγκόσμια συνεργασία για τη λύσι των προβλημάτων που συνδέονται με τους πληθυσμούς. Γι’ αυτό, τα Ηνωμένα Έθνη ανήγγειλαν ότι το 1974 θα είναι «Έτος Παγκοσμίου Πληθυσμού» και σχεδιάζουν μια παγκόσμια διάσκεψι τον Αύγουστο για τον έλεγχο του πληθυσμού.

Ένα «παγκόσμιο πληθυσμιακό πρόγραμμα δράσεως» αναμένεται να προέλθη απ’ αυτή τη διάσκεψι. Θα είναι δεσμευτικό; Ένας παρατηρητής σημειώνει ότι το πρόγραμμα «θα μπορούσε πιο κατάλληλα να ονομασθή υπόδειξις,» που θα περιγράφη τα βήματα που οι χώρες «ίσως επιθυμούν» να λάβουν ανάλογα με τις περιστάσεις. «Όλα αυτά μοιάζουν με αδύνατα γιατρικά,» παρατηρεί αυτός ο συγγραφεύς, εν όψει της ταχέως κλιμακουμένης καταστάσεως.—Σάιενς, 1 Μαρτίου 1974, σελ. 833.

Η άλλη εκλογή για σθεναρή παγκόσμια δράσι φαίνεται για πολλούς να είναι μια σειρά συγκλονιστικών δυσκολιών που ίσως προλειάνουν το δρόμο για δικτατορικό έλεγχο του πληθυσμού και των φυσικών πόρων, καθώς και την απώλεια των ανθρωπίνων ελευθεριών. Προβλέπουν υποχρεωτική άμβλωσι, στείρωσι και ακόμη πράγματα όπως η μηχανική γενετική και ο αφανισμός των αδυνάτων. Θα θέλατε να σας επιβληθή μια τέτοια «λύσις;» Υπάρχει καμμιά καλύτερη;

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Οι προσπάθειες να λύσουν τα προβλήματα του πληθυσμού του κόσμου καταλήγουν σε αποτυχία όταν οι «θεραπείες» καταπιάνωνται με τα συμπτώματα μάλλον παρά με την αιτία