Ήμουν Ιέρεια του Φετιχισμού

Όπως ελέχθη στον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στη Δαχομέη

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ μου με ωνόμασαν Αγκμποντέμακου, όταν γεννήθηκα πριν από πενήντα και πλέον χρόνια στο Πόρτο Νόβο, πρωτεύουσα της Δαχομέης, στη Δυτική Αφρική. Καταγόμενα από την οικογένεια των «Χαζουμέ» που σημαίνει «υπηρέται βασιλέως.» Οι θεοί που λατρεύαμε αντιπροσωπεύονταν από φετίχ.

Ξέρετε τι είναι το φετίχ; Αυτός ο όρος προέρχεται από την Πορτογαλική λέξι φεϊτίσο, που σημαίνει «τεχνητό.» Ο όρος έφθασε να εφαρμόζεται σ’ ένα υλικό αντικείμενο στο οποίο πιστεύεται ότι κατοικεί ένας θεός ή ένα πνεύμα, που του δίνει ένα είδος μαγικής δυνάμεως. Πολλά φετίχ είναι φτιαγμένα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και απαιτούν έναν επιτήδειο τεχνίτη· άλλα φετίχ, όμως, μπορεί να είναι απλοί βράχοι, γήλοφοι ή μερικά παρόμοια πράγματα στη φυσική τους κατάστασι.

Η οικογένειά μου λάτρευε δύο θεούς, τον Σινουλόκο (προστάτη των παιδιών) και τον Αβεζάν (πολιούχον της πόλεως). Το φετίχ για τον Σινουλόκο ήταν ένας σωρός λάσπης καμμένης με φύλλα του ιερού δένδρου που εμείς ονομάζομε Ντεσλέ στη διάλεκτο μας Γκεν. Το φετίχ (δηλαδή το είδωλο) του Αβεζάν ήταν ένα σφυρηλατημένο σιδερένιο «άζεν» που μοιάζει με μια μικρογραφία ομπρέλλας στο άκρο μιας σιδερένιας ράβδου, αλλά χωρίς το ύφασμα.

Από τους δυο θεούς, ο Αβεζάν εθεωρείτο δυνατός. Ακόμη και προτού γεννηθώ, η μητέρα μου πήγαινε τακτικά στον ναό που ήταν αφιερωμένος στην υπηρεσία του Αβεζάν για να προσφέρη γλυκοπατάτες, κοττόπουλα και μερικές φορές ακόμη και κατσικάκια για να εξασφαλίση την ασφαλή άφιξί μου και το μέλλον μου.

Ένας «Οιωνός» Κατευθύνει τη Ζωή Μου

Η Φετιχιστική θρησκεία είναι πολύ δεισιδαιμονική. Γι’ αυτό φάνηκε σπουδαίο, όταν μια μέρα η μητέρα μου βρήκε έναν πύθωνα στο δωμάτιό της. Έχομε ένα ρητό που λέγει ότι ο πύθων ποτέ δεν επισκέπτεται χωρίς ν’ αφήση ένα μήνυμα. Γι’ αυτόν το λόγο οι γονείς μου συμβουλεύθηκαν έναν «ιερέα μάντη» σχετικά μ’ αυτό.

Ο Μάντης, εξήγησε ότι το γεγονός ότι ένας πύθων εμφανίσθηκε, στο σπίτι μας ήταν ένας οιωνός που σήμαινε ότι εγώ θα υπηρετούσα τον Αβεζάν ως ιέρεια του Φετιχισμού. Αλλά δεν το έκαμα αυτό αμέσως τότε.

Η Απάντησίς μου να Γίνω Ιέρεια του Φετιχισμού

Όταν μεγάλωσα, πανδρεύθηκα έναν ιερέα του Αβεζάν. Οι γονείς μου απεδοκίμασαν σθεναρά τον γάμο μας και έκαμαν ό,τι μπορούσαν να τον διαλύσουν. Οι δυσκολίες αυξήθηκαν όταν ο καιρός περνούσε κι εμείς μέναμε άτεκνοι.

Στην προσπάθειά μου ν’ ανατρέψω την κακή μου μοίρα, απέκτησα πολλά φυλαχτά, αντικείμενα που δήθεν απωθούσαν το κακό. Αλλ’ αυτά δεν με βοήθησαν σε τίποτα. Φαινόταν βέβαιο ότι οι γονείς μου θα επετύγχαναν να διαλύσουν τον γάμο μας. Απελπίσθηκα, επειδή αγαπούσα αληθινά τον σύζυγό μου. Τότε σκέφθηκα ότι ίσως, όλες αυτές οι δοκιμασίες έρχονταν σ’ εμένα επειδή δεν είχα γίνει ιέρεια του φετιχισμού σ’ εκπλήρωσι του χρησμού.

Αφού συμβουλεύθηκα τον σύζυγό μου κι αυτός μ’ ενεθάρρυνε, άρχισα να εκπαιδεύωμαι ως ιέρεια του φετιχισμού.

Εκπαίδευσις σε μια «Μονή»

Η εκπαίδευσις για να γίνη κανείς ιερεύς ή ιέρεια του φετιχισμού γίνεται σ’ ένα «μοναστήρι» και διαρκεί περίπου επτά μήνες. Στη διάρκεια της φοιτήσεώς μας, ο όμιλός μας ήταν περιωρισμένος στη «μονή,» όπου δεν επιτρεπόταν να έχωμε επισκέπτας. Η οικογένειά μας και οι φίλοι μας, περιλαμβανομένου και του συζύγου μου, έφερναν φαγητά ως δώρα, τα οποία παρουσιάζοντο στον «Ντουτέ» (τον αρχιερέα ή διευθυντή). Αυτά τα φαγητά δεν έφθαναν σ’ εμάς προτού ο ιερεύς λάβη το μερίδιό του.

Σε όλη τη διάρκεια της εκπαιδευτικής περιόδου φορούσαμε ακριβώς τα ίδια ενδύματα και ούτε τα πλέναμε ούτε εμείς οι ίδιες κάναμε μπάνιο. Χρησιμοποιούσαμε απλώς ένα κουρέλι για να σκουπίζωμε τη σκόνη και τον ιδρώτα. Και ασφαλώς ιδρώναμε από τη μεγάλη δραστηριότητα όταν μαθαίναμε να ψάλλωμε και να χορεύωμε προς τιμήν του θεού μας.

Στη διάρκεια αυτού του χρόνου μάθαμε επίσης να υφαίνωμε «ράφφια,» δηλαδή κλωστή από ένα είδος φοινικόδενδρου, για να κάνωμε στολές που θα χρησιμοποιούσαμε μετά την αποφοίτησι. Αυτές οι στολές περιελάμβαναν πολύχρωμες φούστες, μια σχοινένια μπλούζα και μυτερά κόκκινα καπέλλα. Φτιάξαμε επίσης για μας χάλκινα βραχιόλια του ποδιού και περιδέραια από κόκκινες χάνδρες. Για τελικό συμπλήρωμα, η κάθε μια από εμάς τις γυναίκες είχε ένα λευκό ύφασμα για να τυλίγεται δεμένο με μια χροματιστή ζώνη από ύφασμα για να πέφτη πάνω από τη φούστα.

Όταν πλησίαζε η αποφοίτησίς μας, μάς έκαμαν ειδικά σημάδια στα σώματά μας που μας ξεχώριζαν ως ιέρειες του Αβεζάν. Αν με κοιτάζατε από κοντά, θα βλέπατε δύο μισοφέγγαρα σε κάθε πλευρά του προσώπου μου δίπλα στα μάτια μου, και ένα μόνο μισοφέγγαρο σε κάθε ένα από τα μάγουλά μου. Στο άνω μέρος του σώματός μου υπάρχουν καθαρά σημάδια ευλογιάς. Όλα αυτά έγιναν από τον αρχιερέα μ’ ένα μικρό κοφτερό μαχαίρι. Έτριψαν κατόπιν σκόνη από κάρβουνο μέσα στις πληγές για να είναι βέβαιο ότι θα πυορροούσαν και θα άφηναν καθαρά οριστικά σημάδια. Οι αρχιερείς κάνουν αυτές τις εντομές σε κάθε υποψήφια συνοδευόμενοι από το κτύπημα των ανατολήτικων τύμπανων, για να πνίξουν τις κραυγές του θύματος.

Η Πίστις μου στον Φετιχισμό Εξασθενεί

Ένα από τα καθήκοντα μιας ιέρειας του φετιχισμού έχει σχέσι με «φυλαχτά» που θεωρούνται ότι προστατεύουν ή ανακουφίζουν ένα χωριό από μερικές επερχόμενες μεγάλες συμφορές, όπως είναι η φωτιά, η πλημμύρα ή η επιδημία. Τα φυλαχτά γίνονται από τους αρχιερείς και τοποθετούνται σε περιοχές άγνωστες από τον κοινό λαό. Οι ιερείς και οι ιέρειες του φετιχισμού πρέπει να βγουν έξω με άσματα, χορούς και τυμπανοκρουσίες για να ψάξουν να βρουν αυτά τα φυλαχτά. Όταν τα ανακαλύψουν, τα μεταφέρουν με μια μεγάλη πιρόγα, δηλαδή μ’ ένα μονόξυλο, στο μέσον μιας λιμνοθάλασσας όπου τα πετούν. Υποτίθεται ότι αυτό ελευθερώνει το χωριό από την κακή επιρροή.

Στη διάρκεια μιας τέτοιας ιεροτελεστίας άρχισε να εξασθενή η πίστις μου στον φετιχισμό. Αντιλήφθηκα ότι αυτά τα φυλαχτά ήσαν απλώς ανθρωποποίητα αντικείμενα από πηλό, ξύλο ή σίδηρο που όταν τα άγγιζα, εύκολα έπεφταν κάτω και γίνονταν κομμάτια. Και απορούσα: «Πώς μπορούν αυτά τα άψυχα αντικείμενα να προστατεύσουν οποιονδήποτε;» Αλλά το θανάσιμό χτύπημα στην πίστι μου στον φετιχισμό επρόκειτο να έλθη.

Αυτό συνέβη όταν ο σύζυγός μου, που ήταν επίσης ένας φετιχιστής ιερεύς, ξαφνικά αρρώστησε και πέθανε. Την ίδια μέρα ακριβώς που πέθανε είχε προσφέρει μια υπηρεσία στον Αβεζάν βάφοντας τον ναό του. Πώς μπορούσε ο Αβεζάν να επιτρέψη να πεθάνη ο ιερέας του μ’ έναν τέτοιο τρόπο; Γιατί το φετίχ δεν μπόρεσε να θεραπεύση και να προστατεύση τον σύζυγό μου; Από τότε κι’ έπειτα η πίστις μου στο φετίχ πέθανε. Έθαψα τα καινούργια και σπάνια φορεμένα φετιχιστικά ενδύματα μαζί με τον σύζυγό μου.

Μαθαίνοντας για τον Αληθινό Θεό

Μετακόμισα από το Πόρτο Νόβο στο Κοτονού με την απόφαση να ερευνήσω για μια νέα θρησκεία. Λίγο μετά την άφιξί μου στο Κοτονού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με επισκέφθηκαν. Χρησιμοποιώντας τη Βίβλο μου είπαν για ένα εντελώς νέο σύστημα πραγμάτων που σύντομα θα απλωθή σε όλη τη γη. Ανάμεσα στα εδάφια που μου διάβασαν εκείνη την ημέρα ήταν το Αποκάλυψις 21:3, 4, που λέγει: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών [των ανθρώπων], και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον.»

Πόσο γλυκά ήχησε αυτό σ’ εμένα. Επιτέλους είδα μια ελπίδα για τον νεκρό σύζυγό μου. Βομβάρδισα τους Μάρτυρας με ερωτήσεις ακούγοντας προσεκτικά τις λογικές απαντήσεις των που βασίζονταν στη Βίβλο. Δεν είχα ακούσει ποτέ προηγουμένως κάτι σαν αυτό. Όταν αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν, μου έδωσαν ένα βιβλιάριο με τον τίτλο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» και υποσχέθηκαν να επιστρέψουν σε μια εβδομάδα. Το βιβλιάριο δεν μπορούσε να με βοηθήση, επειδή δεν ήξερα να διαβάζω και να γράφω.

Μη μπορώντας να περιμένω μια ολόκληρη εβδομάδα ώσπου να επιστρέψουν οι Μάρτυρες, πήγα να ψάξω να τους βρω ύστερα από δυο μόνο μέρες. Με αγάπη και υπομονή αυτοί άρχισαν να με διδάσκουν να διαβάζω και να γράφω. Μέσα σε λίγους μήνες μπορούσα να καταλαβαίνω αρκετά από τη Βίβλο μου στη διάλεκτο Γκεν που μιλούσα για να επαληθεύω τα εδάφια που εσήμαιναν τόσο πολλά για μένα κατά την πρώτη μου επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

Οι Μάρτυρες έρχονταν συχνά στο σπίτι μου. Μια φορά έφεραν μαζί τους μια άλλη γυναίκα που είχε τα ίδια σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα όπως είχα εγώ. Και αυτή επίσης ήταν κάποτε ιέρεια του φετιχισμού. Όταν όμως, γνώρισε τον αληθινό Θεό μέσω μιας Γραφικής μελέτης, αυτή η γυναίκα εγκατέλειψε τη λατρεία των ανθρωποποίητων ειδώλων τα οποία δεν μπορούν να βλέπουν, ούτε αισθάνονται, ούτε ομιλούν. Απεφάσισα να κάμω το ίδιο.—Ψαλμ. 115:4-8.

Η πρόοδός μου στην αληθινή λατρεία δεν ήταν χωρίς εμπόδια. Γρήγορα έμαθα ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε έναν κύριο αντίπαλο, Σατανά τον Διάβολο, ο οποίος προσπαθεί να εμποδίση τους ανθρώπους να υπηρετούν τον Ιεχωβά. (1 Πέτρ. 5:8) Δοκίμασα εναντίωσι από τους γονείς μου και πρώην συντρόφους μου στη φετιχιστική λατρεία.

Ένας Θεός Ισχυρότερος από τα Φετίχ

Οι φετιχισταί λάτρεις ετοίμασαν πολλά ξόρκια εναντίον μου. Αυτά είναι φετίχ, δηλαδή μαγικά αντικείμενα που μερικές φορές χρησιμοποιούνται για να καταστρέψουν ανθρώπους με τη μαύρη μαγεία. Αυτή η μέθοδος είναι γνωστό ότι καταλήγει στον θάνατο ενός ατόμου μέσα σε λίγες μέρες. Αλλά στη δική μου περίπτωσι αυτό δεν έγινε.

Οι φετιχισταί λάτρεις έστειλαν αυτόπτες μάρτυρες να διαπιστώσουν αν ήμουν ακόμη ζωντανή. Όσες φορές με είδαν, ήμουν τελείως υγιής, ενώ μερικοί που είχαν προσπαθήσει να με φονεύσουν με τη βοήθεια των φετίχ αρρώστησαν, και ένας απ’ αυτούς, ο διευθυντής της φετιχιστικής «μονής,» πέθανε. Αυτό εξέπληξε πολλούς που με γνώριζαν και άνοιξε ευκαιρίες για μένα να τους μιλήσω για τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. Αυτός είναι ισχυρότερος από τους θεούς οι οποίοι συνδέονται με φετίχ και οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι πονηρά πνευματικά πλάσματα, δηλαδή δαίμονες, κάτω από τον έλεγχο του Σατανά, του άρχοντος των δαιμονίων. (Εφεσ. 6:12) Έδωσα έμφασι σε ό,τι είναι γραμμένο στις Παροιμίες 18:10: «Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός. Ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»

Το 1959 εσυμβόλισα με το βάπτισμα την αφιέρωσί μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά Θεό, και με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Θεού μπόρεσα ν’ αφιερώσω όλο τον χρόνο μου στη διάρκεια των περασμένων εννέα ετών στο να λέγω στους άλλους τις αλήθειες της Γραφής που έχουν γεμίσει τη ζωή μου με πάρα πολλή χαρά. Μ’ αυτόν τον τρόπο βοήθησα πολλούς άλλους ν’ απελευθερωθούν από την υποδούλωσι στην ψευδή λατρεία. Πόσο ευτυχής είμαι που δεν πρόκειται πια να είμαι μια ιέρεια του φετιχισμού που υπηρετεί έναν ψευδή θεό, αλλά μια πρόθυμη δούλη του αληθινού Θεού Ιεχωβά!—Ρωμ. 12:11.