Η Φιόρντλαντ του Ειρηνικού

Από τον Ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στη Νέα Ζηλανδία

«ΤΟ ΟΓΔΟΟ θαύμα του κόσμου» είπε ο ποιητής Ράντγιαρντ Κίπλινγκ περιγράφοντας το μεγαλείο του Μίλφορντ Σάουντ. Μολονότι αυτό δεν είναι καινούργια ιδέα, εν τούτοις, ο Κίπλινγκ εξέφρασε τα αισθήματα πολλών ανθρώπων που επισκέπτονται για πρώτη φορά αυτή τη μακρινή γωνιά του Σάουθ Άιλαντ της Νέας Ζηλανδίας, που είναι το δωδέκατο σε μέγεθος νησί του κόσμου.

Το Εθνικό Πάρκο της Φιόρντλαντ βρίσκεται στην απόμερη νοτιοδυτική γωνιά της χώρας και συνορεύει με την Τασμανική θάλασσα η οποία χωρίζει τη Νέα Ζηλανδία από την Αυστραλία κατά 1200 μίλια περίπου. Από βορρά προς νότον, αυτό το πάρκο εκτείνεται κατά μήκος της ακτής μόνον 160 μίλια περίπου, αλλά το διασχίζουν περισσότερα από δώδεκα φιόρντ έτσι ώστε του χαρίζουν σχεδόν 1.000 μίλια ακρογιαλιάς επί πλέον. Επειδή καλύπτει 3,1 εκατομμύρια έηκερς (περίπου 5.000 τετραγωνικά μίλια), τα πάρκο είναι ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου.

Ο μοναδικός τρόπος να φθάση κανείς στα περισσότερα φιόρντς είναι ακόμη με πλοίο ή με υδροπλάνο. Αλλά έπειτα από εργασία που διήρκεσε δύο σχεδόν δεκαετηρίδες, με αξίνες, φτυάρια και καροτσάκια, συμπληρώθηκε το 1953 ένας δρόμος προσβάσεως μήκους εβδομήντα πέντε μιλίων, στην κορυφή ενός από τα πιο θεαματικά φιόρντς, του Μίλφορντ Σάουντ.

Η Πύλη της Φιόρντλαντ

Όμορφες, βαθειές (1468 πόδια ή 448 μέτρα) και σκοτεινές, οι δίδυμες λίμνες, Μαναπούρι και Τε Ανάου, σχηματίζουν την ελκυστική είσοδο του πάρκου. Περιβάλλονται από βουνά σκεπασμένα με δάση οξυάς ως εκεί που φύονται δένδρα περίπου μέχρι τα 3.000 πόδια (915 μέτρα) και δίνουν την εντύπωσι ότι ένα βαθυπράσινο βελούδο είναι απλωμένο πάνω στα βουνά για ν’ απαλύνη το σκληρό τους περίγραμμα.

Προς βορράν αυτών των λιμνών βρίσκεται η κοιλάδα του Ποταμού Έγκλιντον, μια επίπεδη και ελαφρά ανυψούμενη παράλπεια κοιλάδα με πλάτος περίπου ένα ή δύο μίλια που από κάθε πλευρά της ανεβαίνουν χιονοσκεπείς κορυφές σχεδόν κατακορύφως με ύψος πέντε ή έξη χιλιάδες πόδια. Ο δρόμος μας προς το Μίλφορντ Σάουντ ελίσσεται μέσα κι έξω από ξέφωτα και από δάση οξυάς, ανάμεσα από άφρακτα λιβάδια, και συνοδεύεται καθ’ όλο το μήκος από το λαμπερό ποτάμι που σχηματίζεται από τα χιόνια που λυώνουν, ένα από τα καλύτερα ποτάμια της χώρας για ψάρεμα με τεχνητή μύγα.

Ανάμεσα στη γκρίζα κορυφή και σε άλλα χόρτα του λιβαδιού, είναι κρυμμένα πολυάριθμα παράλπεια φυτά, τόσο απαλά χρωματισμένα ώστε δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τα διακρίνη. Εν τούτοις, κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών τα πολύχρωμα λούπινα είναι αποφασισμένα να μην περάσουν απαρατήρητα, καθώς φυτρώνουν άφθονα στα γεμάτα από βότσαλα νησιά του ποταμού σε ζωηρή αντίθεσι με τις κόκκινες, ασημένιες και μαύρες ποικιλίες των δένδρων της οξυάς.

Ξαφνικά, μπροστά μας, στο τέλος μιας μακράς και στενής λεωφόρου πλαισιωμένης από δένδρα, στέκεται μια πανύψηλη κορυφή σκεπασμένη με χιόνια, που διαγράφεται μεταξύ του δάσους και του ουρανού. Καθώς προχωρούμε, στη λεωφόρο, οι μυς των ματιών μας κυριολεκτικά αρχίζουν να καταβάλλουν προσπάθεια για να παρατηρούν αυτή την κορυφή που σιγά-σιγά μικραίνει και χάνεται από την όρασι! Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο, διότι καθώς βγαίναμε από τη «Λεωφόρο του Όρους που Εξαφανίζεται» και μπαίνομε σ’ ένα ξέφωτο, παρουσιάζονται μπροστά μας όχι μια, αλλά πέντε κορυφές που η κάθε μια απ’ αυτές θα μπορούσε να ήταν αιτία οφθαλμαπάτης.

Το μυστικό βρίσκεται προφανώς στην ανεπαίσθητη αν και σημαντική ανύψωσι του δρόμου, η οποία σιγά-σιγά εξαφανίζει τη θέα του βουνού. Εν τούτοις, είμαστε βέβαιοι ότι οι κατασκευαστές του δρόμου δεν το έκαμαν σκοπίμως!

Περίπου εξήντα μίλια από την Τε Ανάου ο δρόμος τελικά χάνεται σε μια λεκανοειδή κοιλάδα, με διάμετρο ίσως ένα ή δύο μίλια. Εκεί όπου κανονικά θα υπήρχε το στόμιο αποχετεύσεως σ’ ένα νεροχύτη, βρίσκεται κάπως έτσι η ανατολική είσοδος του Χόμερ Τούννελ που οδηγεί στο Μίλφορντ και φαίνεται αξιοθρήνητα μικρή στη βάσι των κορυφών που υψώνονται σαν γιγάντιες ταφόπετρες σε ύψος 7.000 πόδια (2.135 μέτρα). Τα σιωπηλά βουνά σχεδόν καταπνίγουν το μουρμουρητό του ρέματος που κυλάει στην πλαγιά ενός απ’ αυτά με τον χαρακτηριστικό ήχο του νερού που πέφτει.

Το τούννελ βρίσκεται πάνω από τη σειρά των δένδρων κι έτσι η κοιλάδα έχει ελάχιστα δένδρα και αυτά που φυτρώνουν είναι κατσιασμένα και καχεκτικά. Εν τούτοις, ανάμεσα στη χλόη και στη γκρίζα κορυφή υπάρχουν αληθινά φυτά των άλπεων με απαλά χρώματα. Τον Δεκέμβριο οι γιγάντιες νεραγκούλες κάνουν την επιφάνεια της κοιλάδας να χρυσίζη, και περίπου ένα μήνα αργότερα μεταμορφώνεται πάλι από τις άσπρες μαργαρίτες.

Πολλοί επισκέπτες σταματούν εδώ επειδή το τούννελ που έχει μήκος τρία τέταρτα του μιλίου έχει μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας και είναι ανοιχτή είκοσι πέντε λεπτά κάθε ώρα προς κάθε κατεύθυνσι. Αυτή η στάσις γίνεται ευχαρίστως δεκτή από τις αισθήσεις μας, επειδή δίνει την ευκαιρία ν’ αναπολήσωμε τις ομορφιές αυτής της αξιόλογης χώρας.

Κατεβαίνοντας Προς το Μίλφορντ

Η στάσις μας τώρα τελείωσε και το σκοτάδι του Χόμερ Τούννελ χρησιμεύει για να τονίση τη σύντομη διαδρομή ως το Μίλφορντ. Αφού περνάμε το τούννελ, μια παρόμοια λεκανοειδής κοιλάδα βρίσκεται μπροστά μας και φαίνεται πιο αχανής καθώς ο δρόμος κατέρχεται 2.300 πόδια (701 μέτρα) σε επτά μίλια με στενές και απότομες στροφές και χάνεται στην οργιώδη βλάστησι των ιθαγενών θάμνων, της φτέρης και του δάσους, πράγμα που δείχνει ότι η ετήσια βροχόπτωσις κατ’ ανώτατο όριο φθάνει τις 250 ίντσες (635 εκατοστά). Μεγαλοπρεπή δένδρα φτέρης κυριαρχούν σ’ όλο αυτό το πράσινο. Δεν είναι παράξενο που η Νέα Ζηλανδία έχει τη φτέρη ως εθνικό της έμβλημα!

Τελικά ο δρόμος σταματά στην άκρη του νερού. Πίσω μας είναι το δάσος στεφανωμένο από κορυφές που ψηλώνουν όλο και περισσότερο καθώς χάνονται σε ύψος πέντε, έξη, οχτώ, εννέα χιλιάδων ποδών. Πέρα προς τ’ αριστερά, νοτιοδυτικά, είναι η ονομαστή Κορυφή Μίτρε, το ψηλότερο βάραθρο ή θαλάσσιος γκρεμός του είδους του (5.560 πόδια ή 1.696 μέτρα) ενώ κατά μήκος του φιόρντ σε απόστασι δύο μιλίων είναι ένας γκρεμός 5.160 πόδια (1.574 μέτρα) αντικρυστά μ’ έναν άλλο γκρεμό ύψους 4.290 ποδιών (1.308 μέτρα) που μοιάζουν πολύ σαν ένα λιοντάρι που συζητάει μ’ ένα ξαπλωμένο ελέφαντα. Κι έτσι ακριβώς ονομάζονται—ο Λέων και ο Ελέφας.

Τι απέραντος τόπος! Το να βρίσκεσαι στο επίπεδο της θάλασσας, χαμένος μέσα στις χιονοσκέπαστες κορυφές είναι πραγματικά μια πείρα που δείχνει τη μικρότητα του ανθρώπου. Πλέοντας το Σάουντ προς την Τασμανική Θάλασσα με μια τουριστική άκατο, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τα αισθήματα του Κίπλινγκ γι’ αυτό το θαλάσσιο φαράγγι που έχει μήκος εννέα μίλια και βάθος σχεδόν 1.600 πόδια (488 μέτρα) στον άνω ρου, αλλά μειώνεται λίγο αυτό το βάθος καθώς χύνεται στη θάλασσα

Παντού είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε προς τον ουρανό και η σκέψις ότι αυτοί οι γκρεμοί που υψώνονται χίλια πόδια και περισσότερο επάνω μας, βυθίζονται στην ίδια απόστασι μέσα στο νερό, μας κάνει να σοβαρευτούμε. Η βαρεία ετήσια βροχόπτωσις αυτής της περιοχής, που σ’ ένα τελευταίο έτος ανήλθε σε δυόμισυ περίπου εκατοστά ημερησίως κατά μέσον όρο, συμβάλλει πολύ στην πράσινη μεγαλοπρέπεια του Μίλφορντ. Μια καθαρή μέρα μετά τη βροχή, κυριολεκτικά εκατοντάδες καταρράκτες κυλούν σαν αστραφτερές κλωστές στα βραχώδη τοιχώματα του φιόρντ. Εδώ κι εκεί προσπερνούμε μια αποικία από φώκιες ή πιγκουίνους που λιάζονται στους βράχους και που είναι, όπως φαίνεται, οι μόνοι κάτοικοι αυτού του τεράστιου υδάτινου παράδεισου.

Όταν η φουσκοθαλασσιά μάς αναγγέλλη ότι βρισκόμαστε στο στόμιο του Μίλφορντ Σάουντ και η άκατος κάνη στροφή, δεν εκπληττόμεθα που μαθαίνομε ότι ο θαλασσοπόρος Πλοίαρχος Κουκ προσπέρασε την είσοδο, επειδή νόμισε ότι ήταν απλώς ένας ακόμη κόλπος.

Δεν Σχηματίσθηκε από Παγετώνες

Ο κυβερνήτης της ακάτου πληροφόρησε τους τουρίστες ότι παγετώνες τεραστίων διαστάσεων έκοψαν αυτό και τα άλλα φιόρντς από ένα τεράστιο υψίπεδο στη διάρκεια της «εποχής των παγετώνων.» Απόδειξις αυτού λέγεται ότι είναι τα λεία τοιχώματα των φιόρντς, τα οποία είναι αισθητώς σκαμμένα σχεδόν σε οριζόντια γωνία. Αυτό είναι ένδειξις ότι κάτι πέρασε ξυστά απ’ αυτά τα τοιχώματα και θεωρήθηκε ότι οι παγετώνες ήσαν οι μόνοι που μπορούσαν να το επιτύχουν αυτό. Εν τούτοις, τώρα μπορεί να σκέπτεται διαφορετικά, επειδή του αφήσαμε το αντίτυπο ενός βιβλίου που αποδεικνύει ότι και ο άνθρωπος και η γη υπάρχουν εδώ όχι με την εξέλιξι αλλά με τη δημιουργία.

Του εξηγήσαμε ότι οι παγετώνες κινούνται με τη βαρύτητα και ο φανταστικών διαστάσεων παγετών που υποτίθεται ότι έκοψε το Μίλνφορντ Σάουντ και τις γύρω κοιλάδες θ’ απαιτούσε ένα κανονικά ανύπαρκτο βουνό τεραστίου ύψους που θα χρησίμευε ως «πηγή» για να δώση την κλίσι που θα χρειαζόταν.

Από πού θα προήρχετο το νερό που θα παρήγαγε τον υποτιθέμενο πάγο ύψους 600 ποδών (183 μέτρων); Η εξάτμισις των ωκεανών θεωρήθηκε ότι ήταν μια πηγή, αλλά για να παραχθή αρκετός υδρατμός ώστε να συμπυκνωθή και να πέση σαν χιόνι, αρκετό για να συσσωρευθή και να σχηματίση τους αναγκαίους κολοσσιαίους παγετώνες, θα έπρεπε οι ωκεανοί να βράσουν! Και αυτό σε μια εποχή κατά την οποία, επί εκατοντάδες ατέλειωτα χρόνια, θα έπρεπε να επικρατούν συνθήκες ψύξεως για να παραχθούν αυτές οι ποσότητες πάγου!

Πόσο πιο εύκολο και σε αρμονία με τα γεγονότα και τη μαρτυρία που έχομε διαθέσιμη είναι να παραδεχθούμε τον τεράστιο ανασχηματισμό της επιφανείας της γης από τον καταρρακτώδη κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Ενώ ο πάγος μπορεί να σκάψη τις επιφάνειες των βράχων όπως ακριβώς το σκληρό σμυριδόχαρτο μπορεί να ξύνη μια λουστραρισμένη επιφάνεια τραπεζιού, μόνο το νερό υπό μεγάλη πίεσι, παρασύροντας λιθάρια και συντρίμματα, θα μπορούσε να σκάψη βαθειές κοιλάδες, ν’ αποσπάση και να μεταφέρη μακριά βουνοπλαγιές, όπως ακριβώς ο πέλεκυς κόβει την επιφάνεια του τραπεζιού.—Βλέπε Ξύπνα! 22 Δεκέμβριου 1963· 22 Φεβρουαρίου 1971.

Ασφαλώς απολαύσαμε την επίσκεψι σ’ αυτό το ασυνήθιστα ωραίο μέρος, και ήταν χαρά μας να σας διηγηθούμε όσα είδαμε—ήρεμες ομορφιές της δημιουργίας δίπλα σε εκδηλώσεις της σθεναρής και δυναμικής ενεργείας του μεγάλου Ιεχωβά Θεού—όλα εκτεθειμένα σε μεγάλη κλίμακα σ’ αυτό το αλπικό πάρκο που εμπνέει θαυμασμό, στη Φιόρντλαντ της Νέας Ζηλανδίας.