Πόση «Ασφάλεια» Υπάρχει;
ΒΕΒΑΙΑ, τα οφέλη που προέρχονται από τα προγράμματα κοινωνικής ασφαλίσεως διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Σε μερικά μέρη θεωρείται αρκετό να βοηθούν το άτομο να διάγη μια αξιοπρεπή ζωή.
Παραδείγματος χάριν, ένας παρατηρητής στη Σουηδία είπε τα εξής για τα μεγάλα οφέλη που παρέχει αυτή η χώρα: «Πολλοί από εκείνους που παίρνουν συντάξεις λέγουν ότι ποτέ δεν ήσαν σε καλύτερη οικονομική κατάστασι απ’ όσο τώρα.»
Αλλά οι χώρες σαν αυτή αποτελούν εξαίρεσι. Η γενική κατάστασις ακόμη και σε πλούσιες Δυτικές χώρες είναι ότι όσοι προσπαθούν να ζήσουν κυρίως από πληρωμές των κοινωνικών ασφαλίσεων αντιμετωπίζουν μεγάλη δυσκολία.
Πτώσις του Βιοτικού Επιπέδου
Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι που αποσύρονται έχοντας κάποιο μικρό εισόδημα εκτός από την κοινωνική ασφάλισι αισθάνονται μια πτώσι στις συνθήκες διαβιώσεως των.
Στη διάρκεια του 1975 στον Καναδά, ένα άγαμο άτομο που δεν είχε άλλο εισόδημα έπαιρνε μια βασική κρατική σύνταξι γήρατος από $210 περίπου το μήνα, ενώ ένα συνταξιοδοτούμενο ζεύγος έπαιρνε ένα ποσόν $400 τον μήνα, που είχε προσαρμοσθή στον πληθωρισμό. Αλλ’ αυτές οι πληρωμές δείχνουν ότι τα άτομα που έπαιρναν πολύ περισσότερα χρήματα όταν εργάζονταν, αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο υπέστη κάθετη πτώσι αν δεν έχουν κάποια δευτερεύουσα πηγή εισοδήματος.
Αυτό συχνά συμβαίνει στις περισσότερες Δυτικές βιομηχανικές χώρες. Ένας συνταξιούχος συνήθως εισπράττει ένα μηνιαίο επίδομα πολύ χαμηλότερο από το μισθό που έπαιρνε όταν εργαζόταν. Στην Αυστραλία, παραδείγματος χάριν, ο μέσος εβδομαδιαίος μισθός το 1975 ήταν $150. Αλλά η βασική σύνταξις για ένα συνταξιοδοτούμενο άτομο ήταν $30 την εβδομάδα και για ένα ζεύγος $60. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ένας ειδικευμένος τεχνίτης κέρδιζε περισσότερα χρήματα την εβδομάδα από ό,τι ένας συνταξιούχος το μήνα.
Οι Ηλικιωμένο Πλήττονται
Σ’ αυτές ης Δυτικές βιομηχανικές χώρες η μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια είναι οι ηλικιωμένοι. Και η κατάστασίς των χειροτέρεψε τα πρόσφατα χρόνια λόγω του καλπάζοντας πληθωρισμού.
Στον Καναδά, η Σταρ του Τορόντο ανέφερε ότι «περίπου 50 τοις εκατό των ηλικιωμένων του Καναδά ζουν στη φτώχεια,» σύμφωνα με μια κυβερνητική έκθεσι. Δεν έχουν αρκετό εισόδημα «για να ζουν με αξιοπρέπεια και άνεσι.» Ανέφερε ότι «η φτώχεια στους ηλικιωμένους είναι διπλάσια ή τριπλάσια από άλλες ομάδες ηλικίας.» Επίσης, η Σταρ έλεγε: «Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι πολίτες δεν παίρνουν σύνταξι από κάποια εταιρία που είναι ανεξάρτητη από δημόσια βοήθεια.»
Το πρόβλημα γίνεται σοβαρότερο όταν οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να ζήσουν με τις οικογένειες τους, όπως παραδείγματος χάριν με τα παιδιά τους, ή όταν δεν έχουν δικό τους σπίτι. Ένας Αυστραλός παρατηρητής λέγει γι’ αυτούς τους συνταξιούχους: «Εκεί που οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνουν υψηλό ενοίκιο για τη στέγη τους, βρίσκονται, σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάστασι.» Όσοι πρέπει να πληρώνουν τα σημερινά υψηλά ενοίκια ή έχουν σημαντικές δόσεις για τα σπίτια τους, διαπιστώνουν ότι όλα αυτά τα έξοδα είναι πολύ πιεστικά φορτία.
Γι’ αυτό το λόγο πολλοί «ηλικιωμένοι πολίτες» αισθάνονται ότι έχουν ριφθή στο καλάθι των αχρήστων της κοινωνίας μετά από μια ζωή σκληρής εργασίας. Ένας Καναδός που είναι επικεφαλής μιας επίσημης ομάδος ερεύνης είπε: «Επανειλημμένως διεπίστωσα ότι η απώλεια ακόμη κι ενός ελάχιστα αποτελεσματικού εισοδήματος στη σύνταξι αποστερεί τους ανθρώπους από ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και μειώνει την ποιότητα της ζωής που ζούσαν πριν αποσυρθούν.» Πρόσθεσε: «Είναι τα άτομα της Καναδικής κοινωνίας που έχουν λησμονηθή.»
Ο δήμαρχος κάποιας πόλεως εκεί ανέφερε: «Ήλθε να με δη κάποιος ηλικιωμένος που αντιπροσώπευε 140 συνταξιούχους. Είχε καταρρεύσει κι εκλιπαρούσε για βοήθεια. Ήταν τρομερό να βλέπης έναν άνθρωπο που είχε περάσει όλη του τη ζωή εργαζόμενος, να είναι καθηλωμένος σε μια κατάστασι που να μη μπορή να πληρώση το ενοίκιο του.» Σε μια άλλη πόλι ένας επίσημος είπε ότι τον επεσκέφθη κάποια ηλικιωμένη γυναίκα, που «έκλαιγε ακράτητα» στο γραφείο του και παραδέχτηκε ότι είχε τέτοια έλλειψι χρημάτων ώστε έτρωγε τροφές που προωρίζοντο για ζώα.»
«Τα Προβλήματα Δεν Σταματούν Ποτέ»
Κάποιος ηλικιωμένος που βρισκόταν σ’ αυτή την κατάστασι ανέφερε: «Έχω κουρασθή τόσο πολύ να παλεύω, είμαι τόσο απογοητευμένος, τόσο αναστατωμένος. Μένομε συνεχώς στο σπίτι για να μη ξοδεύωμε χρήματα, τρώμε πολύ φτηνές τροφές, και η γυναίκα μου κλαίει πολύ βλέποντας αυτή την κατάστασι. Κάποτε νόμιζα ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν βάσανα. Τώρα είμαι γέρος αλλά τα προβλήματα δεν σταματούν ποτέ.»
Η Σταρ του Τορόντο ανέφερε για τους ηλικιωμένους του Καναδά: «Πολλοί απ’ αυτούς πεθαίνουν μόνοι σ’ ένα δωμάτιο. Πολλά δωμάτια είναι μελαγχολικά και απεριποίητα. Δεν είναι ασύνηθες να πεθαίνουν πολλοί σε κάποιο στενό δρομάκι.
Σχετικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες ο αρθρογράφος Τζακ Άντερσον έγραψε: «Η κοινωνία ωθεί τους ανεπιθύμητους γέρους της στις γωνίες για να περιμένουν τον θάνατο μόνοι και αβοήθητοι. Η Αμερική φαίνεται ότι απλώς δεν ενδιαφέρεται. Και τώρα υπάρχει ένα νέο φαινόμενο: οι γέροι αρχίζουν να βγαίνουν από τις γωνιές και να συνωστίζονται σε παράξενα ‘γεροντικά γκέττο.’ Ξενοδοχεία που είναι άσυλα αστέγων και παλιές πολυκατοικίες έχουν μεταβληθή σε άνευ αδείας υπνωτήρια γερόντων.» Επίσης ανέφερε: «Ο καλύτερος υπολογισμός είναι ότι έξη εκατομμύρια γέροντες ζουν στη φτώχεια: χωρίς επαρκή τροφή, πληρώνοντας ακριβές συνταγές φαρμάκων, με κακή στέγη και έλλειψι στοργής.»
Ένα άρθρο της εφημερίδος Ποστ της Νέας Υόρκης από την Χάρριετ Βαν Χορν ανέφερε μεγαλύτερο αριθμό γερόντων που ζουν στη φτώχεια. Ανέφερε τα εξής: «Στην πραγματικότητα, το 30 τοις εκατό των γερόντων ζουν κάτω από τη στάθμη της φτώχειας. Αυτό σημαίνει τουλάχιστον οχτώ εκατομμύρια άνθρωποι.» Επί πλέον, υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που ζουν μόλις πάνω από τη στάθμη της φτώχειας. Αυτή η αρθρογράφος επίσης είπε:
«Οι Εσκιμώοι ήσαν πιο πονετικοί. Όταν οι ηλικιωμένοι συγγενείς των δεν απέδιδαν πια, τους έβγαζαν έξω σ’ ένα παγόβουνο όπου μέσα σε μια νύχτα πάγωναν και πέθαιναν.
Αντίθετα, εμείς είμαστε άπονοι άνθρωποι. Βάζουμε τους γέρους μας στα γηροκομεία όπου το 21 τοις εκατό πεθαίνουν τον πρώτο μήνα. Φθάνουν υγιείς και καταβάλλονται γρήγορα από γηρατειά και σύγχυσι.
«Αυτοί που επιζούν συνήθως πεινούν, τους κακομεταχειρίζονται, γίνονται τοξικομανείς, παραμελούνται και μεταβάλλονται σ’ έναν τρεμάμενο σάκκο από κόκκαλα.»
Έτσι, ο Δο Ρόμπερτ Ν. Μπάτλερ, συγγραφεύς του βιβλίου Γιατί Να Ζουν; ανέφερε: «Πράγματι, είναι ευκολώτερο να λύσουμε το πρόβλημα του θανάτου παρά το πρόβλημα του να ζη κανείς ως γέρος» με μια μικρή σύνταξι σε μια ακριβή κοινωνία. Τόνισε ότι «το 30 τοις εκατό των σπιτιών των γερόντων δεν έχουν εσωτερικές τουαλέττες με νερό, περίπου 40 τοις εκατό δεν έχουν μπάνιο ή ντους με ζεστό νερό και 54 τοις εκατό ελάχιστη θέρμανσι τον χειμώνα.»
Προφανώς, για πολλούς ανθρώπους, η «κοινωνική ασφάλισις» παρέχει πολύ λίγη πραγματική ασφάλεια. Το άτομο θα βρεθή σε απελπιστική κατάστασι, έστω κι αν ζη σε μια σχετικά πλούσια χώρα, εκτός αν έχη άλλο εισόδημα ή αν τον φροντίζη η οικογένεια του.
Αλλ’ έτσι πρέπει, να γίνεται πάντα; Υπάρχει καμμιά ελπίδα ότι αυτή η κατάστασις θα σταματήση σύντομα;