Οι Πιέσεις Χρεών Επιπίπτουν σε Άλλους
ΤΗΝ ίδια κατάστασι που αντιμετωπίζουν οι εθνικές κυβερνήσεις όσον αφορά τα χρέη αντιμετωπίζουν και άλλοι. Οργανισμοί, τοπικές κυβερνήσεις, διοικητικά συμβούλια πόλεων καθώς και άτομα αντιμετωπίζουν επίσης σοβαρές πιέσεις λόγω μεγάλων χρεών.
Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εξέλθη κανείς απ’ αυτά τα χρέη. Αυτός είναι ένας από τους κυρίους λόγους για τους οποίους η οικονομική κάμψις τα περασμένα λίγα χρόνια απεδείχθη τόσο δύσκολη για πολλούς. Τα δάνεια δεν μπορούσαν να ξεπληρωθούν γι’ αυτό αφθονούσαν οι πτωχεύσεις.
Δυσκολίες που Αντιμετωπίζουν οι Εταιρίες
Παραδείγματος χάριν, το περιοδικό Ίνταστρυ Γουήκ ανέφερε: «Η χρεωκοπία των επιχειρήσεων της Δυτικής Γερμανίας έφθασε σε σημείο άνευ προηγουμένου . . . Οι χρεωκοπίες αυτές, που περιλαμβάνουν απώλειες και χρεωστικές απαιτήσεις που υπερβαίνουν τα 400.000 δολλάρια, αυξήθηκαν κατά 30%.»
Τον Δεκέμβριο του 1976 Η Γουώλ Στρητ Τζώρναλ ανέφερε ότι οι πτωχεύσεις των Ιαπωνικών Εταιριών σημείωσαν ρεκόρ τον περασμένο μήνα, και προσέθεσε τα εξής: «Οι καταρρεύσεις εταιριών στη διάρκεια του 1976 θα σημειώσουν ένα ρεκόρ 15.000, πολύ μεγαλύτερο από το προηγούμενο ρεκόρ των 12.600 του περασμένου έτους.»
Στην Αγγλία, η Νταίηλυ Μέηλ ανέφερε ότι οι πτωχεύσεις στη Βρεταννία έφθασαν το πιο υψηλό επίπεδο σε διάρκεια εξήντα ετών «και δεν υπάρχει τίποτε που να πλησιάζη αυτό το επίπεδο, ούτε ακόμη και το χειρότερο επίπεδο της οικονομικής κρίσεως της δεκαετίας του 1930.»
Στις Ηνωμένες Πολιτείες αρκετές μεγάλες εταιρίες κατέρρευσαν, όπως έκαναν και άλλες. Περισσότερες τράπεζες έπαυσαν να λειτουργούν απ’ οποιονδήποτε άλλο καιρό από τότε που η χώρα εισήλθε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εν τούτοις, το Ίδρυμα Οικονομικών Ερευνών προειδοποίησε ότι αυτά «είναι απλώς κομμάτια από παγετώνες πτωχεύσεως που επιπλέουν σε μια τεράστια θάλασσα χρεών.»
Οι Πόλεις Βρίσκονται σε Αναταραχή
Το ίδιο ακριβώς πράγμα συμβαίνει και στις τοπικές διοικήσεις αναρίθμητων πόλεων και πολιτειών. Ίσως η πόλις για την οποία έχει γίνει περισσότερος θόρυβος είναι η πόλις της Νέας Υόρκης. Τα χρέη της έχουν φθάσει τα 13 δισεκατομμύρια δολλάρια. Το περασμένο έτος η πόλις αναγκάσθηκε να σταματήση τις πληρωμές βραχυπροθέσμων χρεών, μολονότι, τα δικαστήρια αργότερα εκήρυξαν παράνομη αυτή την ενέργεια.
Αλλά η Μπίζνες Γουήκ έλεγε τα εξής σ’ ένα κύριο άρθρο της: «Στην πραγματικότητα, οι αναταραχές στην πόλι της Νέας Υόρκης είναι προμηνύματα ενός μεγαλυτέρου προβλήματος. Κάθε μεγάλη πόλις στις Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται ν’ αντιμετωπίση οικονομική θλίψι τα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια.»
Η μια πόλις μετά την άλλη πραγματικά βυθίζεται σε πέλαγος χρεών. Τα φορολογικά των εισοδήματα απλώς δεν επαρκούν να πληρώσουν για τα πράγματα που κάνουν. Παραδείγματος χάριν, στην πρωτεύουσα του Αμερικανικού έθνους, την Ουάσιγκτον, D.C., οι δαπάνες από τη δεκαετία του 1960 αυξήθηκαν κατά 15 περίπου τοις εκατό κατ’ έτος, αλλά τα φορολογικά εισοδήματα αυξήθηκαν μόνο 6 περίπου τοις εκατό.
Η Ιαπωνία ανέφερε ότι 39 από τις 47 επαρχίες ή πολιτείες της χώρας, παρουσίασαν ελλείμματα. Δύο πόλεις ήδη εκήρυξαν πτώχευσι. Το περιοδικό Γιουνάιτεντ Σταίητς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ υπελόγισε ότι «100 περίπου από τις 643 πόλεις της Ιαπωνίας θα γραφθούν στον κόκκινο πίνακα (των πτωχεύσεων), πολύ περισσότερες από τις πενήντα τρεις που ήσαν πριν από δύο χρόνια.» Πολλές πόλεις σε άλλες χώρες υφίστανται παρόμοιες πιέσεις χρεών.
Η Πίεσις που Υφίσταται ο Καταναλωτής
Ο μέσος καταναλωτής σε πολλές χώρες υφίσταται ολοένα περισσότερο πιέσεις χρεών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα περισσότερα χρήματα που μένουν στον μέσο Αμερικανό αφού πληρώσει τα έξοδά του, καταναλίσκονται για την πληρωμή χρεών.
Έτσι, όταν επήλθε η πρόσφατη οικονομική κάμψις, πολλοί δεν μπόρεσαν να ξεπληρώσουν αυτά τα συσσωρευμένα χρέη των. Γι’ αυτό οι πτωχεύσεις έφθασαν σε άνευ προηγουμένου σημείο.
Εν τούτοις, τα χρέη του καταναλωτού εξακολουθούν ν’ αυξάνουν. Η εφημερίς Χέραλντ Εξάμινερ του Λος Άντζελες αναφέρει: «Ο μέσος μισθωτός καταναλωτής στο Λος Άντζελες ξοδεύει σχεδόν όλα τα χρήματα που κερδίζει. Ζη ακριβώς στα πλαίσια του εισοδήματος του. Ακόμη και η παραμικρή κατάστασις επειγούσης ανάγκης θα ήταν καταστρεπτική.»
Η εφημερίς παρετήρησε ότι «το μέσο άτομο» με προβλήματα χρεών είχε ένα εισόδημα από 800-900 δολλάρια τον μήνα, αλλά ώφειλε «σχεδόν 10.000 δολλάρια, συνήθως στην τράπεζα ή σε εταιρίες που δίνουν πιστωτικές κάρτες, σε καταστήματα λιανικής πωλήσεως και σε εταιρίες φωταερίου. Και το άτομο βρίσκεται σε νευρική κατάπτωσι.»
Η εφημερίς Τζώρναλ του Μιλγουώκη ανέφερε για μια ομάδα πορνών, στην οποία περιελαμβάνοντο και νοικοκυρές, οι οποίες «χρησιμοποιούσαν τα έσοδα των για να βοηθήσουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό.» Η Νταίηλυ Γιομιούρι του Τόκιο ανέφερε την αυτοκτονία μιας νοικοκυράς «διότι επιέζετο πολύ να ξεπληρώση ένα δάνειο που είχε κάνει για να κτίση ένα σπίτι.»
Είναι αλήθεια ότι μερικοί απ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες σήμερα, δεν ξοδεύουν τα χρήματα τους με άσοφο τρόπο. Απλώς οι τιμές είναι τόσο υψηλές ώστε με τα εισοδήματα που έχουν δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στα έξοδα. Αλλά από την άλλη πλευρά, πολλοί έχουν δαπανήσει ασύνετα τα χρήματα τους σε πράγματα που πραγματικά δεν εχρειάζοντο. Χρεώθηκαν ‘μέχρι το κεφάλι,’ και αναγκάσθηκαν να υποστούν τις συνέπειες.
Αμφισβητήσιμη «Ασφάλεια»
Ακόμη και τα άτομα που έχουν χρήματα στην τράπεζα, έχουν αρχίσει να αισθάνωνται κάποια ανησυχία τα τελευταία χρόνια. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλες τράπεζες έχουν κηρύξει πτώχευσι.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες η Εθνική Τράπεζα Φράνκλιν, μια από τις είκοσι μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, κατέρρευσε. Στη Γερμανία, η μεγάλη Μπανκχάουζε Χέρστατ κατέρρευσε. Αρκετές άλλες τράπεζες επίσης χρεοκόπησαν. Και τόσες πολλές υπολογίζεται ότι θα χρεωκοπήσουν επίσης, ώστε ο Μάρτιν Μάγιερ, σε μια πλήρη έρευνα με τίτλο «Οι Τραπεζίτες,» εδήλωσε τα εξής: «Υπάρχουν δισεκατομμύρια δολλάρια πιθανών απωλειών από δάνεια στο σύστημα και η στιγμή της εκρήξεως των πλησιάζει. Το τραπεζιτικό οικοδόμημα που είναι τώρα οικοδομημένο μπορεί να καταρρεύση.»
Αλλά δεν θα ήταν αυτό αδύνατον να συμβή στις Ηνωμένες Πολιτείες; Δεν είναι οι καταθέσεις που φθάνουν ως τα 40.000 δολλάρια «ασφαλείς,» όπως εγγυώνται μεγάλοι οργανισμοί όπως ο Ομοσπονδιακός Οργανισμός Καταθέσεων Ασφαλείας;
Αυτό είναι αλήθεια, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λέγει ο Άλβιν Τόφφλερ στο βιβλίο του Έκθεσις της Οικονομικής Κρίσεως: «Οι αξιωματούχοι του Ομοσπονδιακού Οργανισμού Καταθέσεων Ασφαλείας γνωρίζουν αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι από το κοινό: ότι ο οργανισμός έχει χρήματα διαθέσιμα για να καλύψη μόνο το 1 περίπου τοις εκατό των καταθέσεων. Δεν μπορεί πιθανώς ν’ ανταποκριθή σε μια ισχυρή, ξέφρενη απαίτησι εκατοντάδων χιλιάδων τρομοκρατουμένων τραπεζικών πελατών.»
Μια τέτοια απαίτησι εκ μέρους των πελατών φοβούνται οι αξιωματούχοι. Αυτό θα μπορούσε να συμβή αν λίγες μόνο χώρες πτώχευαν, ή αν, λόγω μιας σειράς πτωχεύσεων διαφόρων εταιριών ή πόλεων, ένας μεγάλος αριθμός τραπεζών άρχιζε να καταρρέη.
Εν τούτοις, στη διάρκεια του 1976, δεν έλαβε χώρα μια οικονομική ανάρρωσι από την προηγούμενη οικονομική κάμψι; Ναι, αυτό είναι αλήθεια, και ελπίζουν ότι η ανάρρωσις αυτή θα γίνη πληρέστερη. Αυτό συνέβη και στις πρόσφατες δεκαετηρίδες. Αλλά οι οικονομικές κάμψεις γίνονται πιο σοβαρές, και οι αναρρώσεις πιο περιωρισμένες με υψηλότερο ποσοστό μόνιμης ανεργίας.
Σχετικά με αυτό, η υπηρεσία Μπάξτερ είπε τα εξής το περασμένο έτος: «Η οικονομία οπωσδήποτε βρίσκεται τώρα σε καλύτερη κατάστασι. Αλλά υποστηρίζεται μόνο από ένα λεπτό στρώμα ρευστότητος [ρευστό χρήμα, ή κεφάλαια που μετατρέπονται εύκολα σε ρευστό χρήμα] αφ’ ενός, και από ογκώδη ελλείμματα προϋπολογισμού αφ’ ετέρου. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι το τελευταίο καταστρέφει τελικά τη ρευστότητα.»
Αλλά σε ποια κατάστασι σας αφήνει αυτό; Τι μπορεί να κάνη το μέσο άτομο για να προστατευθή;
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]
‘Ο μέσος μισθωτός καταναλωτής στο Λος Άντζελες ξοδεύει σχεδόν όλα τα χρήματα που κερδίζει. Ζη ακριβώς στα πλαίσια του εισοδήματος του. Ακόμη και η παραμικρή κατάστασις επειγούσης ανάγκης θα ήταν καταστρεπτική.’
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]
«Οι Αξιωματούχοι του Ομοσπονδιακού Οργανισμού Καταθέσεων Ασφαλείας γνωρίζουν αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι από το κοινό: ότι ο οργανισμός έχει χρήματα διαθέσιμα για να καλύψη μόνο το 1 περίπου τοις εκατό των καταθέσεων.»