Τα Χριστούγεννα Προάγουν Απληστία;
Ο Ιησούς δίδαξε ότι είναι καλύτερο να δίνη κανείς μάλλον παρά να λαμβάνη. Ο μύθος του Αη-Βασίλη διδάσκει ότι το να παίρνη κανείς έρχεται πρώτο: αν είσαι καλός, θα πάρης, αν είσαι κακός, δεν θα πάρης.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΑ χρόνια, ο βοηθός του αρχισυντάκτη του περιοδικού Καθολικός των Η.Π. έγραψε:
«Μολονότι η αληθινή έννοια των Χριστουγέννων είναι ένα άγγελμα θείου ελέους και θυσίας, ο Αη-Βασίλης πρωτοστατεί υπέρ των άπληστων σωματείων, και διδάσκει την απληστία σε εκατομμύρια Αμερικανόπουλα. Είναι ο άγιος του ‘δώσε’. . . . Κάνει ολική εκποίησι του υλισμού και της απληστίας. Είναι υπάλληλος των μεγάλων βιομηχανιών παιγνιδιών και καταστημάτων . . . Το άπληστο παιδί δεν ικανοποιείται ποτέ. Ούτε το κακομαθημένο παιδί εκτιμά τίποτα. Το παραχαϊδεμένο παιδί πείθεται ότι η μεγαλύτερη φυσιογνωμία των Χριστουγέννων δεν είναι ο Χριστός, αλλά ο εαυτός του.»
Αυτός ο αρθρογράφος ήταν της γνώμης ότι ο Αη-Βασίλης θα έπρεπε να είχε μείνει στο Βόρειο Πόλο. Στην πραγματικότητα, ολόκληρος ο εορτασμός των Χριστουγέννων θα έπρεπε να είχε μείνει στην ειδωλολατρική Ρώμη. Ο Χριστός δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά σ’ αυτή την ημερομηνία οι Ρωμαίοι λάτρευαν τον θεό ήλιο. Η γιορτή που τηρούσαν τον Δεκέμβριο, τα Κρόνια, χαρακτηριζόταν από προσφορά δώρων και όργια. Ελάχιστους αιώνες μετά το Χριστό, η Καθολική Εκκλησία ενσωμάτωσε τη μέρα και τη γιορτή στον αποστατημένο Χριστιανισμό, και την ωνόμασε «γέννησι του Χριστού,» ή Χριστούγεννα.
Σύμφωνα με την προέλευσί του, ο εορτασμός των Χριστουγέννων παρατηρείται σήμερα και σε πολλά μη Χριστιανικά έθνη. Παραδείγματος χάρι, η Νταίηλυ Γιομιούρι της Ιαπωνίας έλεγε πέρυσι τον καιρό των Χριστουγέννων:
«Γλυκίσματα γαρνιρισμένα με κρέμα πάνω στην οποία είναι γραμμένες εκφράσεις όπως ‘Καλά Χριστούγεννα’ στα Αγγλικά, είναι κάτι το απαραίτητο για κάθε οικογένεια που έχει παιδιά. Τα γλυκίσματα, που συνοδεύονται από μινιατούρες του Αη-Βασίλη, στοιχίζουν περίπου 7,70 δολλάρια το καθένα. Πολλά σπίτια στολίζουν ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο δένδρο με τεχνητό χιόνι. Αυτή η ξενική γιορτή έχει γίνει μεγάλη επιχείρησις στην Ιαπωνία.
«‘Εμείς οι Γιαπωνέζοι είμαστε Χριστιανοί των Χριστουγέννων,’ είπε ο Γιούκιο Νομούρα, σε μια συνέντευξι, καθώς αγόραζε ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο αξίας 233 δολλαρίων για τον 11-χρονο γιο του. Ο Νομούρα, υπάλληλος μιας μεγάλης εμπορικής εταιρίας, είπε ότι δεν είναι Χριστιανός αλλά, παρ’ όλα αυτά, γιορτάζει τα Χριστούγεννα—‘επειδή η γιορτή αυτή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να τρώη και να πίνη.’
«Στην περίοδο των Χριστουγέννων, πολλές εταιρίες δίνουν τα ‘ρεβεγιόν’ τους—πάρτυ που γίνονται στο τέλος του χρόνου—τα οποία συνοδεύονται συχνά από ολονύχτια γλέντια σε διάφορα ‘μπαρ.’ Περισσότεροι αστυνομικοί από τους συνήθεις περιπολούν τις περιοχές διασκεδάσεως για να οδηγούν τους ‘γλεντζέδες’ στα σπίτια τους.»
Οι βδομάδες που δαπανούν οι άνθρωποι στα μαγαζιά προετοιμαζόμενοι για τα Χριστούγεννα είναι εκνευριστικές. Το μαγείρεμα για τα οικογενειακά γεύματα είναι εξαντλητικό. Ο οικογενειακός προϋπολογισμός καταρρέει. Οι παχείς τρώνε υπερβολικά, οι αλκοολικοί πίνουν υπερβολικά, ακόμα και οι συντηρητικοί μπορεί ν’ αυξήσουν το βάρος τους και να υποφέρουν από πονοκεφάλους λόγω μέθης. Οι φτωχοί αισθάνονται τη φτώχεια τους πιο έντονα, και οι μοναχικοί αισθάνονται τη μοναξιά τους πιο ζωηρά. Πολλά παιδιά είναι δυστυχισμένα. Μερικά δεν παίρνουν ό,τι θα ήθελαν, άλλα δεν παίρνουν τόσα όσα θα ήθελαν, και άλλα επίσης παίρνουν πολύ λίγα ή τίποτα.
Ο Δρ Τζων Ντόννελλυ, ψυχίατρος του παγκοσμίου φήμης Ιδρύματος Διαβιώσεως, λέει ότι αν αισθάνεσθε κατάθλιψι τη μέρα των Χριστουγέννων, δεν είσθε ο μόνος· πολλοί είναι σαν κι’ εσάς. Είναι της γνώμης ότι τα Χριστούγεννα ήταν πιο ευτυχισμένα πριν από 45 χρόνια, όταν οι άνθρωποι ήσαν λιγότερο πλούσιοι και απολάμβαναν περισσότερο τα μικρά πράγματα.
Τα Χριστούγεννα φροντίζουν για τη διασκέδασι του ανθρώπου και τρέφουν τη σάρκα. Μήπως θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πνεύμα λιμοκτονεί και γι’ αυτό οι άνθρωποι πάσχουν από κατάθλιψι;
«Έχομε Χριστούγεννα,» εξήγησε ένα πεντάχρονο αγόρι, «επειδή οι γονείς γιορτάζουν και πρέπει και τα παιδιά να γιορτάζουν. Είναι καιρός που τα παιδιά παίζουν μερικά παιγνίδια και οι ενήλικοι αγοράζουν ρούχα για τον εαυτό τους. Δεν πηγαίνομε στην εκκλησία.»
Ένα εξάχρονο κορίτσι είπε: «Το αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι είναι: Όταν ο Αη-Βασίλης κόλλησε στην καπνοδόχο, άρχισε να φωνάζη: Κορίτσια και αγόρια, δεν θα πάρετε παιγνίδια αν δεν με ξεκολλήσετε από δω.»
Ένα 10-χρονο αγόρι τόνισε την οικονομική πλευρά του ζητήματος: «Τα Χριστούγεννα έχω στη διάθεσί μου 25 δολλάρια για να ξοδέψω. Νομίζω ότι οι γονείς μου θάπρεπε να δαπανούν για μένα 42 δολλάρια.»
Ο Ιησούς είπε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνει.» (Πράξ. 20:35) Αν η προσφορά γίνεται από μια καρδιά γεμάτη αγάπη, αυτό ισχύει. Αν γίνεται από κάποια έννοια καθήκοντος, χάνεται αρκετή ευτυχία. Σχετικά με την προσφορά δώρων τον καιρό των Χριστουγέννων, το περιοδικό Σάιενς Νταϊτζέστ έλεγε: «Οι περισσότεροι από μας λέγουν (και νομίζαμε ότι πιστεύομε) ότι ‘μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.’ Αλλά όταν μιλούμε για ‘ανταλλαγή δώρων,’ αποκαλύπτομε το γεγονός ότι περιμένομε να μας δώσουν κάτι σε ανταπόδοσι.»
Αυτό δεν είναι το είδος του ‘δίδειν’ που είχε υπ’ όψι του ο Ιησούς, διότι είπε επίσης: «Όταν κάμνης γεύμα ή δείπνον, μη προσκάλει τους φίλους σου μηδέ τους αδελφούς σου μηδέ τους συγγενείς σου μηδέ γείτονας πλουσίους, μήποτε και αυτοί σε αντικαλέσωσι, και γείνη εις σε ανταπόδοσις. Αλλ’ όταν κάμνης υποδοχήν, προσκαλεί πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς, και θέλεις είσθαι μακάριος, διότι δεν έχουσι να σοι ανταποδώσωσιν.»—Λουκ. 14:12-14.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να γίνεται ανταπόδοσις, αλλά το ‘δίδειν’ δεν γίνεται έχοντας υπ’ όψι κάποια ανταπόδοσι. «Δίδετε,» είπε ο Ιησούς, «και θέλει δοθή εις εσάς.» Αν δίνετε στους πτωχούς, θα λάβετε ανταπόδοσι: «Ο ελεών πτωχόν δανείζει εις τον Κύριον· και θέλει γείνει εις αυτόν η ανταπόδοσις αυτού.»—Λουκ. 6:38· Παρ. 19:17.
Ο καιρός των Χριστουγέννων χαρακτηρίζεται από υλικές προσφορές, ανταλλαγή δώρων, βροχή παιγνιδιών στα παιδιά σε πολλά έθνη. Υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο δώρο που έχουν ανάγκη όλα τα παιδιά, και δεν το χρειάζονται μόνο μια φορά ή λίγες φορές το χρόνο, αλλά κάθε μέρα στη ζωή τους.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 4]
Όταν οι άνθρωποι είχαν λιγότερα, ήσαν πιο ευτυχισμένοι