Ο Εντυπωσιακός Κόσμος των Ίνκας

ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ μας, αφού άφησε την πόλι Λίμα, γρήγορα ανέκτησε ύψος κατευθυνόμενο προς τα όρη των Άνδεων. Μετά από λίγο, προσγειωθήκαμε στην Κούσκο, την καρδιά του αρχαίου κόσμου των Ίνκας!

Η Αυτοκρατορία των Ίνκας επεκτάθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα και από μια μικροσκοπική τοποθεσία μεταβλήθηκε σε μια περιοχή που είχε το μέγεθος του Βελγίου, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας, της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Ιταλίας μαζί. Κατόπιν, γρηγορώτερα από τη θεαματική της άνοδο ήλθε η ξαφνική πτώσις της στα χέρια λίγων μόνο ριψοκίνδυνων Ισπανών.

Ποιοι ήσαν οι Ίνκας; Τι είδους ζωή έκαναν; Τι επέφερε την πτώσι και την εξαφάνισί τους;

Κατάρρευσις μιας Αυτοκρατορίας

Ο Περουβιανός ξεναγός μας μάς εξήγησε ότι ο πρώτος Ίνκα, ο Μάνκο Καπάκ, λέγεται ότι ίδρυσε την πόλι της Κούσκο σε μια τοποθεσία που κατέδειξε ο θεός-ήλιος. Ιστορικά, όμως, η ιστορία των Ινκας αρχίζει περίπου το 1200 μ.Χ. Εκείνο τον καιρό, οι Ίνκας ήσαν απλώς κύριοι της Κούσκο και αποτελούσαν μια από τις πολυάριθμες φυλές των Άνδεων. Πιο συγκεκριμένα, ο όρος «Ίνκα» ήταν ο τίτλος του αυτοκράτορα. Στη σύγχρονη χρήσι με τον όρο Ίνκας εννοείται επίσης και ο λαός της αυτοκρατορίας, μολονότι πιθανώς ωνομάζοντο κάπακ-κούνα, δηλαδή, «ένδοξοι.»

Η πολεμική μηχανή των Ίνκας άρχισε με αργό ρυθμό. Με τον καιρό, ήλθαν αντιμέτωποι με την ισχυρή φυλή Τσάνκα. Αλλά οι Τσάνκας δεν ήσαν καθόλου πρόθυμοι να παραδοθούν. Έκαναν μάλιστα μια αιφνιδιαστική επίθεσι στην Κούσκο και εισέβαλαν στην πόλι. Ο Βιρακότσα Ίνκα (ο αυτοκράτορας) διέφυγε. Αλλά ο γιος του, ο Πατσακουτέκ, πήρε τη θέσι του. Ωργάνωσε την άμυνα και έτρεψε σε φυγή τους Τσάνκας. Τώρα είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την άνοδο των Ταουαντινσούγιου («τα Τέσσερα Τέταρτα του Κόσμου»), της Αυτοκρατορίας των Ίνκας.

Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Πατσακουτέκ (που σημαίνει «ο σείων τη γη») έγινε Ίνκα, δηλαδή αυτοκράτορας, το 1438. Στη διάρκεια της βασιλείας του Πατσακουτέκ καθώς και του γιου του, ο οποίος τον διαδέχθηκε, τα σύνορα της αυτοκρατορίας διευρύνθηκαν μέχρι που περιέλαβαν έκτασι 984.195 τετραγωνικών χιλιομέτρων (380.000 τετραγωνικά μίλια), κυρίως την εδαφική περιοχή που είναι χώρα γνωστή ως Περού, Ισημερινός, Βολιβία και Χιλή. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της επεκτάσεως επιτελέσθηκε στο πολύ σύντομο χρονικό διάστημα των 30 ετών, μεταξύ των ετών 1463 και 1493, και σε μέρος που αποτελεί την πιο ανώμαλη εδαφική περιοχή στον κόσμο.

Ένα Πλούσιο Κράτος

Ο Πατσακουτέκ υπερείχε όχι μόνο σαν πολεμιστής αλλά, επίσης, σαν πολιτιστικός προγραμματιστής και διοικητής. Ο ξεναγός μας, σχολιάζοντας την πολιτιστική οργάνωση, μας εξέπληξε όταν περιέγραψε την Αυτοκρατορία των Ίνκας σαν ένα πλούσιο κράτος. Κανείς δεν πεινούσε, όπως μας εξήγησε, αλλά, από την άλλη πλευρά, η οκνηρία ήταν απαράδεκτη.

Κάθε άτομο ανήκε σε μια άυλλιου, μια πατριά οικογενειών που ζούσε στον καθωρισμένο τομέα της. Μοιράζονταν τη γη, τις σοδειές και τα ζώα. Η γη ανήκε στην άυλλιου (γεωργική κοινότητα) και εδίδετο απλώς σαν δάνειο στα μέλη της. Κάθε χρόνο το φθινόπωρο ανακατένειμαν τη γη. Σύμφωνα με το μέγεθος της οικογένειας, η εδαφική περιοχή αυξανόταν ή μειωνόταν.

Το κύριο έρεισμα του πολιτισμού τους ήταν γεωργικό. Οι άνθρωποι έπρεπε να φυτεύουν για όλους: για το κράτος, για το ιερατείο και για τους ίδιους. Οι σοδειές από τις κρατικές γαίες αποθηκεύονταν για να χρησιμοποιηθούν από τους ευγενείς, τους δημόσιους λειτουργούς και το στρατό, καθώς επίσης και από τον ίδιο το λαό σε καιρούς που οι σοδειές δεν θα ήσαν καλές.

Όσο για τους φόρους, αποδίδονταν υπό μορφή υπηρεσίας δημοσίων έργων. Επιπρόσθετα, κάθε υγιής φορολογούμενος Ινδιάνος άρρην υπόκειτο σε στρατιωτική υπηρεσία οποτεδήποτε.

Τι άλλο ανεμένετο από τον λαό; Μια αξιοσημείωτη απαίτησις των Ίνκας ήταν ότι κάθε άνδρας έπρεπε να νυμφεύεται σε ηλικία 20 ετών. Και αν δίσταζε, ο αρχηγός διάλεγε μια σύζυγο γι’ αυτόν.

Καθώς αναλογιζόμαστε αυτή τη μορφή στρατιωτικής οργανώσεως, ο ξεναγός άγγιξε μια άλλη πλευρά του θέματος. Για κάθε 10 φορολογούμενους εργάτες υπήρχε ένας κόνκα-καμάγιοκ, που τους κατηύθυνε. Δέκα τέτοιες ομάδες είχαν επί κεφαλής ένα προϊστάμενο. Δέκα προϊστάμενοι βρίσκονταν κάτω από τη δικαιοδοσία ενός ανώτερου, όπως ο αρχηγός του χωριού. Ο περιφερειακός κυβερνήτης διοικούσε 10.000 ανθρώπους. Οι δέκα περιφέρειες είχαν αρχηγό τους έναν άπο, έναν κυβερνήτη ενός τετάρτου. Το ίδιο το κράτος είχε τέσσερα τέταρτα, που χωρίζονταν φυσιολογικά από τους τέσσερις δρόμους που ξεκινούσαν από την Κούσκο, την πρωτεύουσα. Ολόκληρο το κρατικό οικοδόμημα χρειαζόταν 1.331 αξιωματούχους για κάθε 10.000 ανθρώπους και ασκείτο έλεγχος και στον τελευταίο άνθρωπο μέσα στο κράτος.

Ο «Θείος» Ίνκα

Στην καρδιά του πολιτισμού των Ίνκας, βρισκόταν ο ίδιος ο αυτοκράτορας, ο οποίος απολάμβανε ύψιστα προνόμια σαν «απόγονος του Ήλιου.» Συνήθως ένα συμβούλιο ή μια ομάδα συμβούλων εξέλεγε σαν διάδοχο τον πιο ικανό από τους νόμιμους γιους της κόγια, ή κύριας συζύγου του Ίνκα. Μολονότι ο αυτοκράτορας είχε ένα χαρέμι από παλλακίδες, η κόγια ήταν η πραγματική του σύζυγος, και στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν η ίδια η αδελφή του.

Ο Ίνκα ήταν πολιτικός ηγέτης, κεφαλή της κρατικής θρησκείας και «θείος» για το λαό. Η κυβέρνησις ήταν απόλυτη και επιτυχής. Πώς συνέβαινε αυτό;

Οι πολλοί απόγονοι του Ίνκα κατείχαν θέσεις εμπιστοσύνης ως κύριοι διοικητές. Παραδείγματος χάρι, οι κυβερνήτες των τεσσάρων τετάρτων ήσαν όλοι εξ αίματος συγγενείς του. Και ο Ίνκα στον καιρό της Ισπανικής κατακτήσεως, ο Ουάινα Καπάκ, λέγεται ότι είχε 500 άρρενες απογόνους.

Οι νεοκατακτημένοι πληθυσμοί απορροφώντο στο κύριο σύστημα της υπηρεσίας εργασίας. Ωστόσο, ύποπτα μέρη του υποταγμένου πληθυσμού μεταφυτεύονταν και νομιμόφρονες άνθρωποι που μιλούσαν τη γλώσσα Κετσούα, και ωνομάζονταν μιτακόνα, έπαιρναν τη θέσι τους και εισήγαγαν τον πολιτισμό των Ίνκας.

Η οργάνωσις και η ολοκληρωτική δομή των Ίνκας ήταν τόσο καλά σχεδιασμένη που φαίνεται ακόμη και σήμερα. Περίπου πέντε εκατομμύρια μιλούν ακόμη τη γλώσσα Κετσούα, περιλαμβανομένου και κείνου που μας ξεναγούσε. Ο ξεναγός μας συνέκρινε τις σύγχρονες κομουνιτάντες με τις παλιές άυλλιους (γεωργικές κοινότητες). Οι γεωργικές συνήθειες, ο χαρακτήρας του λαού, η μουσική τους, όλα αντανακλούν τον παλιό τρόπο ζωής των Ίνκας,

Αποτελεσματικό Σύστημα Επικοινωνιών

Πώς ήταν δυνατόν να παραμένη ενωμένη αυτή η τεράστια αυτοκρατορία; Ο ξεναγός μας μάς υπέδειξε το καταπληκτικό δίκτυο δρόμων και γεφυρών και ένα σύστημα αγγελιοφόρων.

Λόγω του ορεινού εδάφους, η χρήσις τροχών δεν ήταν καθόλου πρακτική, και γι’ αυτό οι Ίνκας ποτέ δεν τους χρησιμοποιούσαν. Έτσι, όλοι οι δρόμοι ήσαν κατασκευασμένοι για περπάτημα και μεταφορά με ζώα που λέγονται λάμα. Ο παραλιακός δρόμος από την Τουμπέρ, βορείως της Πουρουμουάκα στη Χιλή, είχε πλάτος 7 μέτρα (24 πόδια) και μήκος 4.056 χιλιόμετρα (2.520 μίλια). Ο πιο στενός δρόμος των Άνδεων είχε μήκος 5.230 χιλιόμετρα (8.250 μίλια) με 100 ή και περισσότερες γέφυρες,

Ας εξετάσωμε την αποτελεσματικότητα αυτών των λεωφόρων. Υπήρχε ένα σύστημα δεικτών αποστάσεως κάθε 7,2 χιλιόμετρα (τεσσεράμισυ μίλια) και κάθε 19 ως 29 χιλιόμετρα (12 ως 18 μίλια) υπήρχαν σταθμοί αναπαύσεως. Επιπρόσθετοι μικρότεροι σταθμοί εξυπηρετούσαν τους αγγελιοφόρους ή χρησιμοποιούντο για την αλλαγή των δρομέων. Κάθε δρομέας, ντυμένος με το χαρακτηριστικό καρρώ χιτώνα, κάλυπτε απόστασι 2,4 χιλιομέτρων (ενάμισυ μιλίου). Μ’ αυτό τον τρόπο, ένα μήνυμα μπορούσε να διανύση απόστασι 2.012 χιλιομέτρων (1.250 μιλίων) σε πέντε μόνο μέρες!

Τέχνη και Αρχιτεκτονική

Σ’ ένα τοπικό μουσείο, ανακαλύψαμε ότι η τέχνη των Ίνκας ήταν πολύ λιτή. Η πολύ ανεπτυγμένη τεχνική τους της υφάνσεως του μαλλιού βικούνια παρήγε υπέροχη ποιότητα, αλλά στερείτο φαντασίας.

Ωστόσο, οι Ίνκας υπερείχαν στην τέχνη της χρυσοχοΐας. Τόσο πολύ ετιμάτο η τέχνη τους. ώστε οι χρυσοχόοι και οι αργυροχόοι ζούσαν σε μια ξεχωριστή περιοχή και εξαιρούντο της πληρωμής φόρων. Οι Ισπανοί έμειναν κατάπληκτοι απ’ όσα είδαν.

Σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίον περιέγραφε ο ξεναγός μας την Κούσκο, υπήρχε παντού χρυσός. Σε μερικά κτίρια, υπήρχαν χρυσές πλάκες. Νήματα χρυσού πλέκονταν στις καλαμένιες σκεπές των ναών. Ο Ναός του Ήλιου και ο περίβολός του ήσαν γεμάτοι από παντού με χρυσά αντικείμενα.

Αλλά όποιες κι’ αν ήσαν οι άλλες συνεισφορές των Ίνκας στον πολιτισμό, ωχριούσαν μπροστά στην αρχιτεκτονική και στην πολεοδομία τους. Το έργο τους με μνημειώδεις πέτρινους όγκους παραμένει μοναδικό και δεν υπάρχει τίποτε στο Δυτικό κόσμο που να μπορή να συγκριθή μ’ αυτό. Το μέγεθος και ο αριθμός των κτιρίων είναι καταπληκτικός.

Το Σακσαχουάμαν, το φρούριο για την προστασία της Κούσκο, λέγεται ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα μηχανικής του ανθρώπου. Αυτό το οικοδόμημα έχει μήκος 549 μέτρα (1.800 πόδια). Τρεις ογκώδεις σειρές λίθινων τειχών, το ένα πάνω στο άλλο, φθάνουν σε ύψος 18 μέτρων (60 ποδών). Μερικοί από τους γιγαντιαίους θεμέλιους λίθους ζυγίζουν μεταξύ 100 και 150 τόννων! Ολόκληρο το φρούριο αποτελείται από 300.000 περίπου πέτρες.

Με ενδιαφέρον, δοκιμάσαμε για να δούμε αν θα μπορούσαμε να βάλωμε τη λεπίδα ενός σουγιά μεταξύ των λίθων, αλλ’ αυτό ήταν αδύνατον! Τι σύστημα στιλβώσεως χρησιμοποιούσαν ώστε το κατόρθωσαν αυτό; Κανείς δεν γνωρίζει. Και το σπουδαιότερο, αυτές οι πέτρες είναι στερεωμένες με τέτοιο θαυμάσιο τρόπο ώστε έχουν ανθέξει σε δεκάδες σεισμούς. Και κανείς δεν έχει κατορθώσει να τις βγάλη για να χρησιμοποιηθούν σε άλλες κατασκευές!

Θεοί και Ιερά Αντικείμενα

Τι θα λεχθή για την αντίληψι που είχαν οι Ίνκας περί ζωής και θρησκείας; Το κράτος και η θρησκεία συμβάδιζαν. Οι Ίνκας πίστευαν στην ύπαρξι ενός δημιουργού, του Βιρακότσα. Όπως πίστευαν, υπήρχε δίπλα του μια στρατιά μικρότερων θεών. Απ’ αυτούς κυριότερος ήταν ο Ίντι, ο θεός-ήλιος. Στην πραγματικότητα, ο θεός-ήλιος έγινε το σύμβολο του πολιτισμού των Ίνκας, και η λατρεία του ήλιου έγινε η κρατική θρησκεία.

Υπήρχε ένα μεγάλο ιερατείο καθώς επίσης και πολλοί ναοί. Σε τακτικές, πομπώδεις τελετουργίες, οι ιερείς έκαναν μαντείες και προσέφεραν θυσίες. Αλλά ο λαός γενικά είχε το δικό του είδος θρησκείας, λιγότερο περίπλοκο, που συνδεόταν με ιερές τοποθεσίες και αντικείμενα, τα οποία ωνόμαζαν ουάκα. Οτιδήποτε μπορούσε να γίνη ουάκα—παραδείγματος χάρι, ένας ναός, ένα βουνό, ένα ποτάμι, ζώα, πέτρες, μούμιες προγόνων, αστέρια. Η γεωργία ήταν άγια και οτιδήποτε σχετιζόταν με τη γεωργία γινόταν ουάκα. Ο ήλιος ήταν το μεγαλύτερο από τα άγια αντικείμενα. Οι άνθρωποι ζούσαν για να παραμένουν στην εύνοια των ουάκας.

Το Τέλος της Κυβερνήσεως των Ίνκας

Όταν το μεγαλείο και η δύναμις των Ίνκας βρισκόταν στην κορυφή του, ο Ουάινα Καπάκ πέθανε το 1527. Ακολούθησαν πέντε χρόνια εμφύλιου πολέμου, λόγω μιας μάχης για την εξουσία. Αλλά δυο βδομάδες μετά τη νίκη του Αταουάλπα κατά του ετεροθαλούς αδελφού του Ουασκάρ, ο Ισπανός Πιθάρρο έφθασε επί σκηνής. Είχε ξεκινήσει από την Τουμπέρ με κατεύθυνσι την Κατζαμάρκα με 180 μόνο άνδρες, από τους οποίους 67 ήσαν ιππότες. Ο Αταουάλπα γνώριζε την έλευσί τους.

Ήταν περίεργος; Μήπως είχε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του; Ή μήπως πίστευε κάποια δεισιδαιμονία σχετικά μ’ αυτούς τους γενειοφόρους λευκούς ξένους; Κανείς δεν γνωρίζει. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: αν είχε πιστέψει ότι απειλείτο η αυτοκρατορία του, θα μπορούσε να τους έχη εξαλείψει καθώς σκαρφάλωναν από τα εκατοντάδες στενά ορεινά μονοπάτια. Αλλά ο Αταουάλπα καθόταν και περίμενε.

Τελικά, οι Ισπανοί έφθασαν και κατέλαβαν την ερημωμένη Κατζαμάρκα. Τώρα, για να στεφανώση τη νίκη του, ο Πιθάρρο προσκάλεσε τον Αταουάλπα να τον επισκεφθή στην πόλι—αλλά άοπλος! Θα δεχόταν ο Αταουάλπα; Το στήσιμο ενέδρας ήταν πολύ γνωστό στη στρατιωτική στρατηγική των Ίνκας. Παρ’ όλα αυτά, το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1532, ο Αταουάλπα εισήλθε στην πλατεία της Κατζαμάρκα. Ήλθε με πλήρη βασιλική περιβολή, με ακολούθους, αλλά όλοι ήσαν άοπλοι. Είχε κανένα λόγο να εμπιστευθή τους ξένους; Ή μήπως επρόκειτο για μια χειρονομία που είχε σκοπό να σώση τα προσχήματα, να μη δείξη ότι ήταν δειλός; Δεν γνωρίζομε.

Ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερέας βγήκε από την πομπή για να χαιρετίση τον Ίνκα. Ο συγγραφέας Χάμμοντ Ίννες περιγράφει τι συνέβη μετά: «Φαίνεται πιθανόν ότι ο μοναχός έδωσε στον Αταουάλπα την Αγία Γραφή, ως την αυθεντία πάνω στην οποία βασιζόταν η Χριστιανική πίστι, και ότι ο Ίνκα την πέταξε στο έδαφος. Όσο δύσκολο κι’ αν το εύρισκε ν’ ακολουθήση το θεολογικό επιχείρημα του Δομινικανού, δεν είχε καμμιά αμφιβολία ως προς την πρόθεσι: αυτός ο αξιολύπητος ξένος, με το ξυρισμένο κεφάλι του και το σταυρό του, τον παρώτρυνε ν’ αποκηρύξη τη δική του θεότητα προς χάρι ενός θεού που είχε ανόητα φονευθή από τον ίδιο το λαό του, και συγχρόνως ν’ αναγνωρίση, στο πρόσωπο του Αυτοκράτορα Καρόλου, ένα βασιλέα μεγαλύτερο από τον ίδιο. Έπρεπε ν’ αποκηρύξη, με άλλα λόγια, όλα εκείνα για τα οποία είχε πολεμήσει πολύ σκληρά. Ο θυμός του γι’ αυτή την αυθάδεια ήταν άμεσος, η από μέρους του απόρριψις του Βιβλίου αναπόφευκτη. Η περήφανη χειρονομία που έκανε καθώς έδειξε τον ήλιο, και τα λόγια, ‘Ο Θεός μου ζη ακόμη,’ αναφέρονται πιθανώς σωστά.»

Τελείως ξαφνικά, ακούστηκε ένας πυροβολισμός και κατόπιν το Ισπανικό ιππικό επιτέθηκε, εισβάλλοντας από τις μικρές εισόδους γύρω από την πλατεία. Σε 30 λεπτά, οι Ινδιάνοι είχαν καταληφθή εξ απρόοπτου και 6.000 είχαν φονευθή. Ο μόνος Ισπανός τραυματίας ήταν ο Πιθάρρο, που πληγώθηκε από ξίφος ενώ υπερήσπιζε τον Αταουάλπα, τον οποίο ήθελε ζωντανό. Ο Αταουάλπα ήταν φυλακισμένος.’

Υποσχέθηκαν στον Αταουάλπα ότι δεν θα τον σκοτώσουν αν γέμιζε, όπως του είχαν υποδείξει να κάνη, το μεγάλο δωμάτιο που χρησίμευε σαν φυλακή του, μια φορά με χρυσό και δυο φορές με ασήμι. Άρχισαν να καταφθάνουν αντικείμενα από κάθε γωνιά του βασιλείου. Αλλά οι Ισπανοί δεν ικανοποιούντο. Η δίψα τους για χρυσό απαιτούσε περισσότερα. Τελικά, συγκέντρωσαν έναν απίστευτο θησαυρό.

Αλλά ο Αταουάλπα ήταν ζωντανός και δεν τον είχαν απελευθερώσει. Όχι επειδή δεν είχε κρατήσει αυτός τη συμφωνία που έκαναν, αλλ’ αυτοί τον θωρούσαν εμπόδιο. Έτσι, μεταξύ άλλων πραγμάτων, τον κατηγόρησαν ότι προετοίμαζε επανάστασι. Επί πλέον, τον κατηγόρησαν για «εγκλήματα κατά του Ισπανικού κράτους» μέσα στην ίδια του τη χώρα! Δικάστηκε και «βρέθηκε ένοχος.» Επειδή ζήτησε να εκτελεσθή με οποιονδήποτε τρόπο εκτός από τον δια πυράς θάνατο, κάτι που ήταν κατά της θρησκευτικής πεποιθήσεως των Ίνκας για τη μεταθανάτιο ζωή, πέθανε δια στραγγαλισμού, αλλά μόνο αφού συμφώνησε να βαπτισθή ως Ρωμαιοκαθολικός. Αυτό συνέβη στις 29 Αυγούστου 1533.

Οι Ίνκας δεν πρόβαλαν μεγάλη αντίστασι στους Ισπανούς καθώς προχωρούσαν στη μεγάλη λεωφόρο κατευθυνόμενοι προς την Κούσκο. Η πρωτεύουσα κατελήφθη στις 14 Νοεμβρίου 1533. Αυτό σήμανε το τέλος της κυβερνήσεως των Ίνκας.

Ούτε η εγκατάστασις ενός ανδρείκελου Ίνκα, δηλαδή αυτοκράτορα, ούτε οι φιλονικίες μεταξύ των Ισπανών «κονκισταδόρων,» ούτε οι επαναστάσεις των Ίνκας ούτε ο φόνος του Πιθάρρο αποκατέστησαν τη δύναμι των Ίνκας. Ένα νέο κράτος των Ίνκας είχε πολύ σύντομη διάρκεια ζωής, μόνο 36 χρόνια. Έτσι, στην ουσία, ο Τουπάκ Αμάρου ήταν ο τελευταίος των Ίνκας. Αποκεφαλίσθηκε στην πλατεία της Κούσκο. Μαζί μ’ αυτόν, σταμάτησε τελικά και το ρολόι των Ίνκας στην ιστορία.

Προς το Σήμερα και το Μέλλον

Οι Ισπανοί θαύμαζαν τη διοίκησι των Ίνκας, και πολλοί θεσμοί παρέμειναν ή προσαρμόσθηκαν. Αλλά σαν λαός, οι Ινδιάνοι ποτέ δεν δέχθηκαν στην πραγματικότητα τους Ισπανικούς τρόπους. Διατηρούν ζωντανές πολλές από τις παλιές συνήθειες, αναμιγνύοντάς τις με Ρωμαιοκαθολικές τελετουργίες,

Η πόλις Μάτσου Πίτσου, στην κορυφή κάποιου βουνού, δείχνει την αποτυχία των Ισπανών να καταπνίξουν το πνεύμα των Ίνκας. Πρόσφατα ακόμη, το 1911, ο Αμερικανός εξερευνητής Χίραμ Μπίνγκαμ την ανακάλυψε. Μεταξύ δύο κορυφών των Άνδεων, σε ύψος 2.440 μέτρων (8.000 ποδών) και 610 μέτρα (2.000 πόδια) πάνω από τον Ποταμό Ουρουμπάμπα, αυτή η πόλις δεν είχε βρεθή ποτέ από τους Ισπανούς εισβολείς. Μήπως είχε κτισθή σαν στρατιωτική φυλακή; Ή μήπως κάποιο μαστικό καταφύγιο για τις Παρθένες του Ήλιου; Το αίνιγμα παραμένει ακόμη άλυτο.

Όσο λυπηρό κι αν ήταν το τέλος των Ίνκας σαν λαού, σήμερα υπάρχουν απόγονοι αυτού του λαού στο Περού, στη Βολιβία, στη Χιλή και στον Ισημερινό. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Μέσα και γύρω από την «ιερή κοιλάδα» των Ίνκας, την Κοιλάδα Ουρουμπάμπα, οι Ινδιάνοι έχουν δεχθή πρόθυμα Γραφικά έντυπα. Στην Κούσκο, υπάρχουν τρεις χαρούμενες Χριστιανικές εκκλησίες. Μερικά μέλη τους ισχυρίζονται ότι κατάγονται από τους Ίνκας.

Επίσης, στη Βολιβία, γύρω από τη λίμνη Τιτικόκα, υπάρχουν αρκετές Χριστιανικές εκκλησίες. Αποτελούνται κυρίως από Ινδιάνους της φυλής Αϊμάρα, αλλά και πολλοί Ινδιάνοι της Βολιβίας που μιλούν τη γλώσσα Κετσούα έχουν ομοίως δεχθή την αληθινή Χριστιανοσύνη.

Είτε ανάγουν ατομικά την καταγωγή τους από τους Ίνκας είτε όχι, αποβλέπουν στον καιρό που, στο πολύ εγγύς μέλλον, η βασιλεία του Θεού θα ενώσει τους ανθρώπους όλων των φυλών και γλωσσών. Ακόμη κι εκείνοι που έχουν προ πολλού πεθάνει θα επιστρέψουν στη ζωή, για να τους δοθή μια ευκαιρία για αιώνια ζωή επάνω στη γη. (Πράξ. 24:15) Θα υπάρχουν ανάμεσα σ’ αυτό το ευτυχισμένο πλήθος αντιπρόσωποι του αρχαίου κόσμου των Ίνκας; Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία γι’ αυτό.—Από συνεργάτη.

[Πλαίσιο στη σελίδα 24]

«Όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν μια κοινή καταγωγή,» λέει «Η Παγκόσμιος Εγκυκλοπαιδεία του Βιβλίου.» «Αλλά πολλές ομάδες ανθρώπων έχουν ζήσει χωριστά μεγάλες χρονικές περιόδους κι’ έφθασαν στο σημείο να διαφέρουν ο ένας από τον άλλο με διάφορους τρόπους.» Αυτή η ποικιλία μπορεί ν’ αυξήση την απόλαυσι της ζωής από μέρους των ανθρώπων.