Φταίει η Νοοτροπία;

Οι Ρίζες της Βίας

● «Το έγκλημα είναι προϊόν του τρόπου που σκέφτεται ο εγκληματίας», είπε στη συνέντευξή ο Δρ. Στάντον Σέιμνάου, ψυχολόγος και σύμβουλος κλινικής στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια. Αυτός ανήκε σε έναν επιστημονικό όμιλο που δαπάνησε δεκαεφτά χρόνια στην εξέταση της νοοτροπίας των εγκληματιών μέσα από αναμέτρητες συνεντεύξεις και προσπάθειες να επανορθώσουν τους πωρωμένους, συχνά βίαιους. εγκληματίες.

Γιατί νομίζετε ότι το περιβάλλον και η ανατροφή δεν είναι κρίσιμοι παράγοντες;

Οι περισσότεροι φτωχοί άνθρωποι δεν είναι εγκληματίες. Πολλοί άνθρωποι που ευημερούν είναι. Οι περισσότερες μειονότητες δεν είναι εγκληματίες, και πολλοί που ανήκουν σε πλειονότητες είναι. Παραπάνω από τους μισούς εγκληματίες που εξετάσαμε, προέρχονταν από καλοστεκούμενα σπίτια. Συνήθως είχαν αδελφούς ή αδελφές ή γείτονες που ζούσαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες και που δεν πήραν το δρόμο του εγκλήματος.

Λέτε ότι οι αλλαγές στο περιβάλλον δεν είναι αρκετές;

Ναι. Το έγκλημα δεν σταματάει αν θα ξεκαθαρίσετε τις εξαθλιωμένες συνοικίες. Το έγκλημα κατοικεί μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων, όχι στις εξαθλιωμένες συνοικίες. Η αλλαγή στο περιβάλλον δεν αλλάζει τον εσωτερικό άνθρωπο. Ακόμη και η Βίβλος λέει, «Καθώς φρονεί εν τη ψυχή αυτού, τοιούτος είναι.» (Παροιμίαι 23:7) Η εγκληματική νοοτροπία είναι εκείνη που χρειάζεται αλλαγή.

Από τις έρευνές σας, ποια βρήκατε ότι ήταν τα πιο τακτικά λάθη στη σκέψη;

Φυσικά ο εγκληματίας δεν τα θεωρεί έτσι. Αλλά στην Εγκληματική Προσωπικότητα καταγράψαμε ένα κατάλογο με πενήντα δύο λάθη νοοτροπίας. Ανάμεσα σ’ εκείνα που συναντούμε πιο συχνά είναι (1) Η άποψη ότι ο κόσμος τους ανήκει, ώστε να παίρνουν καθετί που θέλουν, οποτεδήποτε το θέλουν. (2) Η ικανότητα να διώχνουν το φόβο. Είναι υπεραισιόδοξοι. Ο φόβος της βλάβης, της συλλήψεως ακόμη και της ταλαιπωρημένης συνειδήσεως είναι απλώς στιγμιαίος. (3) Καμία αίσθηση για ομαδική εργασία. Αν εννιά εγκληματίες τους βάλεις σε μια ομάδα μπέιζ-μπωλ, ο καθένας θα νομίζει πως είναι ο αρχηγός. (4) Σκέπτονται με ακραίες κατηγορίες—είναι είτε οι πρώτοι είτε οι τελευταίοι.

Με ποιο τρόπο αλλάζετε τη σκέψη;

Πρέπει το ίδιο το άτομο να θέλει να την αλλάξει. Προσπαθούμε να τον προσεγγίσουμε όταν έχει πέσει το ηθικό του. Ίσως έχει συλληφθεί ή πρόκειται να χάσει την οικογένειά του. Αντί να τον ρωτήσουμε για την ανατροφή του, κάνοντάς τον να αισθάνεται ότι είναι το αβοήθητο θύμα των περιστάσεων, με σεβασμό του λέμε πόσο βρώμικη είναι η ζωή του. Προσπαθούμε να εξυψώσουμε την αυτοαποστροφή του.

Ποια θετικά ιδανικά του διδάσκετε;

Την ανάγκη της ολοκληρωτικής δεσμεύσεως. Δεν κατηγορούμε τους άλλους. Όπως είπε ένας εγκληματίας που είχε κάνει κάποια πρόοδο, ‘Πάντοτε σκεφτόμουν ότι αν οι γονείς μου μούδειχναν μεγαλύτερη αγάπη, δεν θα γινόμουν εγκληματίας, αλλά τώρα αναρωτιέμαι αν, τέτοιο παιδί που ήμουνα, μπορούσαν να μου δείξουν μεγαλύτερη αγάπη.’ Το «δεν μπορώ» αντικαταστάθηκε από το «πρέπει.» Τους διδάξαμε τη συναισθηματική κατανόηση των άλλων.

Τι τους εμποδίζει να επιστρέψουν στο έγκλημα;

Τους διδάξαμε να γίνουν κριτές του εαυτού τους—να εξετάζουν συνεχώς αν η νοοτροπία τους είναι ηθικά σωστή. Η συνεχής αυτή αναφορά στην ηθική είναι ο πιο ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας.

Πόσο πετυχημένες ήταν οι προσπάθειές σας;

Αφού αναπτύξαμε και επεξεργαστήκαμε τις διαδικασίες μας, συνεργαστήκαμε στενά με τριάντα σκληροπυρηνικούς εγκληματίες ανάμεσα στο 1970 και στο 1976. Από αυτούς, οι δεκατρείς άλλαξαν τελείως και είναι νομοταγείς πολίτες.