Πνευματική Πείνα στη Νιγηρία;

«ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ σε πτώση;» ρωτούσε ένα άρθρο εφημερίδας. Μερικοί ίσως το βρίσκουν δύσκολο να πάρουν ένα τέτοιο ερώτημα στα σοβαρά, ιδιαίτερα αν στον τόπο που κατοικούν οι εκκλησίες ανθούν. Μια σύντομη ανάγνωση των εφημερίδων και των περιοδικών, ωστόσο, θα είναι διαφωτιστική. Το περιοδικό Τάιμ, για παράδειγμα, έγραφε: «Οι άλλοτε παντοδύναμες και πρόσφατα μάλλον φιλελεύθερες Προτεσταντικές εκκλησίες της Αμερικής φαίνεται να έχουν αναδουλειές». Αυτή είναι μια μάλλον τυπική από τις ειδήσεις που παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τις θρησκείες αυτές τις μέρες.

‘Αλλά τι θα πούμε για τον υπόλοιπο κόσμο;’ θα μπορούσατε να ρωτήσετε. ‘Είναι αλήθεια ότι η θρησκεία υποφέρει τα ίδια προβλήματα και σε άλλες χώρες;’ Και βέβαια, είναι. Και για να το καταλάβουμε αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά στις δυσκολίες που δοκιμάζουν οι εκκλησίες στο πλούσιο σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους έθνος της Νιγηρίας. Η κατάσταση εκεί θα σας βοηθήσει να δείτε ότι οι δυσκολίες της εκκλησίας έχουν αναπτυχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο.

Προσήλυτοι, Όχι Χριστιανοί

Το ένα τρίτο περίπου από τον μεγάλο πληθυσμό της Νιγηρίας ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί. Και οι ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου έχουν από χρόνια τώρα δουλέψει σκληρά για να κερδίσουν την ισχυρή αυτή υποστήριξη. Όπως έγραφε το περιοδικό Τάιμ: «Οι Αφρικανοί είναι ακόμη έκπληκτοι και συγκινημένοι από την προθυμία των ιεραποστόλων να αγωνίζονται στην ενδοχώρα, να βοηθούν στο άνοιγμα πηγαδιών, να διδάσκουν ανάγνωση και γραφή, να μοιράζουν ζωοσωτήρια σακιά με σιτηρά στη διάρκεια περιόδων πείνας, να διακινδυνεύουν τη ζωή τους προσπαθώντας να θεραπεύσουν τους ασθενείς».

Ενώ τα έργα αυτά μπορεί να είναι επαινετά, θα πρέπει επίσης να παραδεχθεί κανείς ότι, από την αρχή, οι εκκλησίες κέρδιζαν φίλους με το να ικανοποιούν όχι τις πνευματικές αλλά τις υλικές ανάγκες. (Ματθαίος 5:3) Γι’ αυτό, έχουν κάνει πολλούς προσήλυτους, αλλά όχι κατ’ ανάγκη Χριστιανούς. Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου παρατήρησε ότι πολλοί κατ’ όνομα Χριστιανοί απλά «συνδυάζουν τις Χριστιανικές ή τις Μουσουλμανικές θρησκείες με τις παραδοσιακές [μη Χριστιανικές] πεποιθήσεις». Το τραγικό είναι ότι οι ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου έχουν παραβλέψει το γεγονός ότι οι Αφρικανοί συχνά είναι επιδεκτικοί στο άγγελμα της Βίβλου καθεαυτό—χωρίς να πλαισιώνεται από προγράμματα κοινωνικών έργων. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύεται από μερικούς ότι η ιστορία της ιεραποστολικής δραστηριότητας του Χριστιανικού κόσμου έχει εμποδίσει την εξάπλωση της Μουσουλμανικής θρησκείας από του να σαρώσει την Αφρικανική ήπειρο, όπως είχαν προβλέψει μερικοί ότι θα γινόταν.

Οι εκκλησίες, ωστόσο, δεν ήταν ευχαριστημένες απλά με το να κάνουν Νιγηριανούς προσήλυτους. Πολλοί κληρικοί τώρα νομίζουν ότι το ιερό τους καθήκον είναι να τους σπρώξουν στην πολιτική δράση για αλλαγή. Η εφημερίδα Ντέιλυ Τάιμς του Λάγκος, για παράδειγμα, έγραφε στις 18 Οκτωβρίου 1982: «Ο πατριάρχης της Μεθοδιστικής Εκκλησίας της Νιγηρίας, Δρ Μπολατζί Ιντοβού, είπε στο Ιμπαντάν χθες ότι η Εκκλησία έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στην πολιτική εφόσον απλά και μόνο τη στρέφει προς τη δικαιοσύνη . . . Ο Δρ Ιντοβού τόνισε ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να εγκαταλείψει την πολιτική, γιατί έχει καθήκον να εξαγγέλλει το ευαγγέλιο καθώς και το καθήκον να κάνει τους άντρες και τις γυναίκες να συμμετέχουν στην πολιτική».

Η Μεθοδιστική Εκκλησία δεν είναι η μόνη η οποία κάνει άλμα προς την πολιτική αρένα. Όπως έγραφε το Νιου Ναϊτζίριαν της 12 Ιανουαρίου 1981: «Ο Καθολικός Επίσκοπος της Ογκοτζά, ο Αιδεσιμότατος Δρ Τζόζεφ Έντρα Ούκπο εξάγγειλε την ανάγκη για τη δημιουργία ενός υπουργείου θρησκευτικών υποθέσεων». Ο λόγος; Το άρθρο συνέχιζε για να δείξει ότι μερικοί κληρικοί θεωρούσαν «ότι τώρα είναι η ώρα για να φέρει η κυβέρνηση όλες τις θρησκευτικές οργανώσεις κοντύτερα σ’ αυτήν».

Όμως ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών των πραγμάτων πάνω στην εκκλησία και στα μέλη της;

Παλινδρομική Κίνηση

Σήμερα ακούγονται προειδοποιήσεις ενάντια στην ανάμιξη της εκκλησίας στην πολιτική. Ένας συγγραφέας παρατήρησε ότι ενώ οι εκκλησίες «δίνουν την εντύπωση ότι έχουν συνταγματικά αναγνωρισμένο ρόλο για να συμμετέχουν στις υποθέσεις του κράτους», στην πραγματικότητα, «δεν έχουν κανένα τέτοιο ρόλο». Περαιτέρω προειδοποίησε ότι δεν είναι «για το καλύτερο συμφέρον» των θρησκευόμενων να «προσκολλούνται πολύ στενά στο κράτος όπως κάνουν τώρα. Θα μπορούσαν κάλλιστα μια μέρα να ανακαλύψουν ότι το κράτος έχει αναλάβει το έργο να εκλέγει Επισκόπους . . . για λογαριασμό τους».

Μιλώντας σε μια Σύνοδο της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ο Κυβερνήτης Μπόλα Ίγκε παραπονέθηκε παρόμοια ότι οι εκκλησίες θεωρούν τη συνταγματική τους ελευθερία της θρησκείας σαν μια «άδεια γι’ αυτούς ώστε να θέλουν να επιβάλλουν την ιδιαίτερη θρησκευτική και αντάρτικη τάση τους πάνω στο Κράτος υποκρινόμενοι ότι επιδιώκουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα του ποιμνίου τους». Γι’ αυτό ενθάρρυνε τους εκκλησιαστικούς ηγέτες να προσκολληθούν στο «καθήκον τού ευαγγελισμού» μάλλον παρά στην πολιτική.

Διαφθορά της Εκκλησίας

Είναι όμως πιθανή μία επιστροφή στον Ευαγγελισμό; Όχι, σύμφωνα με την εικόνα που δίνουν για την πνευματική κατάσταση της εκκλησίας οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και άλλοι.

«Ο κλήρος έχει αποτύχει και οι λαϊκοί έχουν καταρρεύσει πνευματικά», είπε ένας κληρικός, ο Τζέιμς Γύντε Αντεσόχ, σ’ ένα άρθρο στους Ντέιλυ Τάιμς της 7 Σεπτεμβρίου 1982. «Η μεροληπτικότητα, ο φυλετισμός και ο φατριασμός είναι η μεγάλη ασθένεια των εκκλησιών μας σ’ αυτό το στάδιο», δήλωσε περαιτέρω. Παρόμοια, ο πρόεδρος του Αγγλικανικού Επισκοπικού Συμβουλίου αναφέρεται πως φανέρωσε ότι «η πτώση του επιπέδου της Χριστιανικής θρησκείας οφείλεται σε σφάλμα των ανώτατων εκκλησιαστικών ηγετών, οι οποίοι επέτρεψαν στη φιλοχρηματία τους να επισκιάσει το πνεύμα του Θεού μέσα τους».

Μέσα σ’ ένα τέτοιο πνευματικό κενό, η διαφθορά αναπτύσσεται αναπόφευκτα. Όπως είπε ένας διάσημος κληρικός: «Μέσα στη Νιγηριανή εκκλησία βρίσκουμε πρεσβυτέρους, οι οποίοι, αφού διαπράττουν πορνεία, αναφέρονται κατόπιν στον Βασιλιά Σολομώντα σαν τον βασιλικό ερωτιδέα, τον οποίο αγαπούσε και ευλογούσε ο Θεός! . . . Στη Νιγηρία βρίσκουμε σεβάσμιους κυρίους οι οποίοι προστατεύουν τον εαυτό τους με Αφρικανικά φυλαχτά και χαϊμαλιά μέσα στην ίδια την εκκλησία του Θεού!» Επίσης ένας Νιγηριανός κυβερνήτης ισχυρίστηκε ότι «η αύξηση των εγκλημάτων στη Νιγηρία οφείλεται στην αποτυχία των θρησκευτικών οργανώσεων να κάνουν αυτά που κηρύττουν».

Η διαφθορά της Εκκλησίας έχει γίνει τόσο διαβόητη ώστε ένας συγγραφέας θρήνησε ότι «ο ευαγγελισμός φαίνεται να έχει πάρει την πίσω θέση και ο Σατανάς φαίνεται να είναι ο μόνος ο οποίος εκτελεί καθήκοντα στις εκκλησίες και στο έθνος μας». Δεν πρέπει να απορούμε λοιπόν που μια Νιγηριανή εφημερίδα έθεσε το ερώτημα που κάναμε στην αρχή: «Βρίσκεται η Θρησκεία σε Πτώση;»

Έργο Ανακούφισης από την Πείνα

Τα προβλήματα της εκκλησίας στη Νιγηρία είναι χαρακτηριστικά των προβλημάτων που έχουν οι θρησκείες όλου του κόσμου. Έχουν παραλείψει να ικανοποιήσουν την πνευματική πείνα του κόσμου. Έχουν επιδιώξει τον υλισμό και παίζουν με την πολιτική αντί να διδάσκουν το Λόγο του Θεού. Αυτό, ωστόσο, δεν εκπλήσσει τους σπουδαστές της Βίβλου, γιατί αυτή πριν από πολλούς αιώνες πρόβλεψε: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος ο Θεός, και θέλω εξαποστείλει πείναν επί την γην· ουχί πείναν άρτου ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Κυρίου». (Αμώς 8:11) Ωστόσο δεν υποφέρουν όλοι από τους οξείς αυτούς πόνους της πνευματικής αυτής πείνας.

Χιλιάδες Νιγηριανοί οι οποίοι αληθινά «πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη» έχουν βοηθηθεί από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να «χορτάσουν» πνευματικά. (Ματθαίος 5:6) ‘Όμως τι κάνει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά διαφορετικούς από τις άλλες θρησκείες;’ θα μπορούσατε να ρωτήσετε. Κατ’ αρχή, παίρνουν στα σοβαρά την εντολή του Ιησού να μην ‘αποτελούν μέρος του κόσμου’. (Ιωάννης 17:14) Αυτό σημαίνει ότι παραμένουν έξω από την πολιτική και απεναντίας συγκεντρώνονται πάνω στο κήρυγμα των ‘καλών νέων της βασιλείας^’. (Ματθαίος 24:14) Αντί να εξαγγέλλουν κοινωνικά προγράμματα, υποδεικνύουν στους ανθρώπους τη βέβαιη ελπίδα της επικείμενης κυβέρνησης του Θεού. Η τελευταία έκθεση δείχνει ότι κατά μέσο όρο 102.356 Νιγηριανοί συμμετείχαν στην αναγγελία της ικανοποιητικής αυτής ελπίδας στους άλλους.

Βέβαια, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες επικρίνουν τους Μάρτυρες. Αλλά, το ειρωνικό είναι ότι η επίκριση προέρχεται από το γεγονός ότι οι Μάρτυρες αρνούνται να κάνουν το ίδιο αυτό πράγμα το οποίο έχει προξενήσει κρίση στην εκκλησία—δηλαδή να αναμιχτούν στην πολιτική. Εξαιτίας της ουδέτερης στάσης τους, οι Μάρτυρες δεν έχουν τις αναστατώσεις από τις οποίες υποφέρουν οι εκκλησίες της Νιγηρίας τώρα.

Γι’ αυτό σας προσκαλούν να ικανοποιήσετε την βαθιά σας επιθυμία για πνευματικά πράγματα κάνοντας σοβαρή Γραφική μελέτη και συναναστροφή με αυτούς τους Χριστιανούς οι οποίοι είναι γνήσιοι μαθητές του Χριστού. Αυτό θα διανοίξει μπροστά σας μια πιο ικανοποιητική ζωή επειδή ‘η ευσέβεια είναι ωφέλιμη για όλα τα πράγματα, καθώς έχει υπόσχεση για την τωρινή ζωή και για εκείνη που πρόκειται να έρθει’.—1 Τιμόθεον 4:8.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 26]

Οι ιεραπόστολοι τον Χριστιανικού κόσμου έχουν κερδίσει την υποστήριξη πολλών Αφρικανών μέσω κοινωνικών προγραμμάτων—όχι με τη διδασκαλία του Λόγου του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ανακουφίσει την πνευματική πείνα χιλιάδων ατόμων διδάσκοντας τους την ελπίδα τής Βίβλου για μια κυβέρνηση από τον Θεό