Το Τέλος του Οραματισμού

Η Κοινωνία των Εθνών δημιουργήθηκε και έκανε τη δεύτερη συνεδρίασή της το 1920 στη Γενεύη της Ελβετίας. Παρά την εξασθένηση της υγείας του και τις μακρές και εντατικές διαπραγματεύσεις στο Παρίσι, οι προσπάθειες του Γούντροου Γουίλσον φαίνεται να στέφθηκαν με επιτυχία.

Μέσω της Κοινωνίας, ο Γουίλσον επρόκειτο να διαδώσει τη δική του «αλήθεια δικαιοσύνης και ελευθερίας και ειρήνης». Σ’ έναν από τους λόγους του, δήλωσε: «Έχουμε δεχτεί την αλήθεια αυτή και πρόκειται να οδηγηθούμε από αυτή, και αυτή πρόκειται να μας οδηγήσει [τον Αμερικανικό λαό], και μέσω ημών θα οδηγήσει τον κόσμο όλο, έξω σε τόπους ηρεμίας και ειρήνης τέτοιας που ποτέ δεν ονειρεύτηκε ο κόσμος μέχρι τώρα». Αυτό ήταν το όραμά του.

Στη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών είπε: «Το σκηνικό έχει τεθεί, το πεπρωμένο έχει αποκαλυφθεί. Αυτό δεν έχει συμβεί από σχέδιο δικής μας επινόησης, αλλά από το χέρι του Θεού ο οποίος μας οδήγησε σ’ αυτόν τον δρόμο. . . . Μπορούμε να πάμε μόνο μπροστά, με τα μάτια ψηλά και ανανεωμένο το πνεύμα, για να ακολουθήσουμε το όραμα». (Τα πλάγια γράμματα δικά μας.) Ο οραματιστής είχε μιλήσει και πάλι. Εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ήταν το μέσον του Θεού για να φέρει ειρήνη στο ανθρώπινο γένος.

Απορρίπτεται στην Πατρίδα

Στην Ευρώπη, ο Γουίλσον είχε χαιρετιστεί σαν ο πρόεδρος σωτήρας. Αλλά ακόμη και προτού πάει στη Διάσκεψη Ειρήνης, είχε δεχτεί ήδη προειδοποιητικά πυρά εναντίον του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο συγγραφέας Έλμερ Μπέντινερ αναφέρει: «Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ κατέθεσε την ετυμηγορία [του Κονγκρέσου των ΗΠΑ]: ‘Οι Σύμμαχοί μας και οι εχθροί μας και ο ίδιος ο κ. Γουίλσον θα πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι ο κ. Γουίλσον δεν έχει καμιά εξουσία οποιουδήποτε είδους να μιλάει εκ μέρους του Αμερικανικού λαού σ’ αυτή τη χρονική περίοδο . . . Ο κ. Γουίλσον και τα δεκατέσσερα σημεία του . . . δεν έχουν πια κανένα δικαίωμα να γίνουν δεκτά σαν η έκφραση της βούλησης του Αμερικανικού λαού’».

Ο Γούντροου Γουίλσον έκανε το λάθος να πουλήσει το όραμά του στην Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα παραμέλησε αυτούς που αμφέβαλαν γι’ αυτό στη δική του χώρα. Τον Μάρτιο του 1920 το Κονγκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάσισε να παραμείνει έξω από την Κοινωνία.

Τυφλωμένος από το σκοπό του, ο Γουίλσον προχώρησε παρ’ όλ’ αυτά. Στην τελευταία δημόσια ομιλία του, η πεποίθησή του ακούστηκε ξεκάθαρη και σαφής, παρ’ όλο που ήταν μάταιη: «Έχω δει και στο παρελθόν ανόητους ανθρώπους να αντιστέκονται στη Θεία Πρόνοια, και έχω δει την καταστροφή τους, όπως θα έρθει καταστροφή και σ’ αυτούς εδώ τώρα, πλήρης καταστροφή και περιφρόνηση. Το ότι θα επικρατήσουμε είναι εξίσου βέβαιο όσο το ότι ο Θεός βασιλεύει».

Με την υγεία του σοβαρά κλονισμένη εξαιτίας μιας συμφόρησης, η αρνητική ψήφος από τους ίδιους τους συμπολίτες του απλώς επιδείνωσε τα πράγματα. Το όραμά του για την Κοινωνία αμαυρώθηκε και έμεινε ασυμπλήρωτο. Στις 3 Φεβρουαρίου 1924, ο Γούντροου Γουίλσον πέθανε. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Είμαι ένα σπασμένο κομμάτι μιας μηχανής. Όταν η μηχανή σπάσει—είμαι έτοιμος». Σωματικά είχε καταρρεύσει και το ίδιο είχε καταρρεύσει και το όραμά του για μια Κοινωνία των Εθνών που θα αγκάλιαζε όλο τον κόσμο.

«Η Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν Υπάρχει Πια»!

Παρ’ όλο που επί 15 χρόνια δεν είχε κηρυχτεί επίσημα κανένας πόλεμος στον κόσμο, η Κοινωνία βρισκόταν στην επιθανάτιο αγωνία της από τη γέννα της ακόμη. Αποδείχτηκε ανίσχυρη στο να σταματήσει τη Βολιβία και την Παραγουάη από το να προχωρήσουν σε πόλεμο το 1933. Απέτυχε να εμποδίσει τη διαρπαγή της Αιθιοπίας από τον Μουσσολίνι το 1935. Με την καταστροφή και την κατάκτηση, η Ιταλία εξάλειψε την Αιθιοπία από τον κατάλογο των εθνών της Κοινωνίας και κατόπιν εγκατέλειψε και η ίδια την Κοινωνία τον Δεκέμβριο του 1937. Το επόμενο έτος εφτά Λατινοαμερικάνικα έθνη εγκατέλειψαν την Κοινωνία. Ο οραματισμός γκρεμιζόταν.

Το 1936 ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία. Τα μέλη της Κοινωνίας πήραν επίσημη απόφαση να μην παρέμβουν στον πόλεμο αυτό. Ωστόσο, η Γερμανία, η οποία είχε εγκαταλείψει την Κοινωνία το 1933, και η Ιταλία δάνεισαν και οι δυο τους την υλική τους υποστήριξη στην ανταρσία του Στρατηγού Φράνκο ενάντια στη Δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης. Η Κοινωνία στάθηκε ανίσχυρη να σταματήσει τη σφαγή πάνω στο Ισπανικό έδαφος. Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ήταν η πρόβα γι’ αυτό που θα ήταν το θανατηφόρο προανάκρουσμα της Κοινωνίας των Εθνών—ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Στο μεταξύ ο Χίτλερ είχε ανέβει στην εξουσία στη Γερμανία και είχε αποτινάξει γρήγορα τα δεσμά της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που είχαν επιβληθεί πάνω στη Γερμανία μετά από τον Μεγάλο Πόλεμο. Ήθελε Λεμπενσράουμ (ζωτικό χώρο) για το Γερμανικό έθνος. Επεξέτεινε τα σύνορα της Γερμανίας καταλαμβάνοντας το Σάαρ, τη Ρηνανία, και την Αυστρία. Το 1939 αποτέλειωσε την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας. Σε όλες αυτές τις κινήσεις, η Κοινωνία ήταν ουσιαστικά ανίσχυρη να αναλάβει δράση.

Ο Χίτλερ από χρόνια ενοχλούνταν, επειδή η Πολωνία κάτεχε ένα διάδρομο ανάμεσα στη Γερμανία και στο λιμάνι του Ντάντσιγκ στη Βαλτική. Τον Αύγουστο του 1939 έβαλε ένα τέλος σ’ αυτό. Ο αντιπρόσωπός του παρέδωσε ένα μήνυμα στον Ύπατο Αρμοστή της Κοινωνίας των Εθνών στο Ντάντσιγκ, δηλώνοντας: «Εσείς εκπροσωπείτε την Συνθήκη των Βερσαλλιών· η Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν υπάρχει πια. Μέσα σε δυο ώρες η Σβάστικα [η σημαία των Ναζί] θα υψωθεί πάνω σ’ αυτό το κτίριο».

Στις 1 Σεπτεμβρίου 1939, τα στρατεύματα του Χίτλερ εισέβαλαν στην Πολωνία. Η Βρετανία και η Γαλλία ανταπέδωσαν κηρύττοντας τον πόλεμο στη Γερμανία. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει.

Το Όραμα Εξασθενεί και Πεθαίνει

Ο Γούντροου Γουίλσον έκανε μια πρόρρηση στο λαό της Ομαχά από το 1919 ακόμη, η οποία επρόκειτο να αποδείξει ότι η Κοινωνία του θα ήταν μια αποτυχία. Σύμφωνα με τον βιογράφο Ίσμπελ Ρος, είχε πει: «‘Μπορώ να προείπω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι μέσα σε μια ακόμη γενιά θα γίνει άλλος ένας παγκόσμιος πόλεμος αν τα έθνη δεν συμφωνήσουν στη μέθοδο [στην Κοινωνία] με την οποία θα τον εμποδίσουν’. Και στο Σαν Ντιέγκο έκανε άλλη μια προφητική δήλωση όταν είπε, ‘Αυτά που χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί ήταν απλά παιχνίδια σε σύγκριση με αυτά που θα χρησιμοποιήσουν στον επόμενο πόλεμο’». Παρά την Κοινωνία των Εθνών, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε μια πραγματικότητα, και τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν δεν ήταν παιχνίδια.

Γιατί απέτυχε η Κοινωνία; Στο βιβλίο του Ο Καιρός για τους Αγγέλους, ο συγγραφέας Έλμερ Μπέντινερ σχολιάζει: «Η γέννηση της Κοινωνίας εγέρθηκε από μια σειρά πολιτικών φαντασιώσεων: ότι η παύση του πυρός το 1919 ήταν μια ειρήνη και όχι μια απλή ανακωχή· ότι τα εθνικά συμφέροντα πρέπει να υποταχθούν στα παγκόσμια συμφέροντα· ότι μια κυβέρνηση μπορεί να υιοθετήσει μια υπόθεση που δεν είναι δική της». Και η Βίβλος τονίζει άλλη μια φαντασίωση—ότι οι άνθρωποι μπορούν να εγκαθιδρύσουν μέσω πολιτικών υπηρεσιών αυτό που μόνο η υποσχεμένη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού μπορεί να φέρει—αληθινή ειρήνη και ευτυχία για όλο τον κόσμο.—Αποκάλυψις 21:1-4.

Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939, η Κοινωνία κοίτονταν κάτω σαν πτώμα που περίμενε την ταφή του. Το 1946, «η ακίνητη περιουσία της και η κληρονομιά της σε ελπίδα και ανοησία», όπως αναφέρει ο συγγραφέας Μπέντινερ, παραδόθηκαν στο διάδοχό της, τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Θα ήταν πιο πετυχημένος ο οργανισμός αυτός απ’ όσο η Κοινωνία; Θα έκανε αυτός τα οράματα πραγματικότητα; Και τι πρόβλεπε η Βίβλος γι’ αυτόν; Στο επόμενο τεύχος μας του Ξύπνα! θα εξετάσουμε αυτά και άλλα συναφή ερωτήματα.

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939 ήταν το θανατηφόρο προανάκρουσμα της Κοινωνίας

[Ευχαριστίες]

U.S. Army photos