Εκπληκτικά Δημιουργήματα που Αινούν τον Δημιουργό Τους

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, φαίνεται σαν να βγήκε από τη σακούλα μιας αρπάγης. Ένα ράμφος σαν χήνας, μια ουρά σαν του κάστορα, ένα άνοιγμα πίσω σαν του ερπετού, πόδια με μεμβράνες και γούνα σαν της βίδρας. Γεννάει αυγά όπως το πουλί, θηλάζει τα μικρά του όπως ένα θηλαστικό. Τα πόδια του έχουν σπιρούνια όπως του πετεινού, τα οποία βγάζουν δηλητήριο όπως το φαρμακερό δόντι του φιδιού. Έχει το μέγεθος ενός κουνελιού, ωστόσο τρώει σαν ένα άλογο: 1.200 σκουλήκια της γης, 50 καραβίδες, και επιπρόσθετα γυρίνους βατράχου, σκωληκοειδείς προνύμφες κολεοπτέρων, και σκαθάρια—όλα αυτά κάθε 24 ώρες! Το ζώο αυτό είναι τόσο περίεργο ώστε όταν το δέρμα του εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο πριν από δύο αιώνες, μερικοί νόμισαν ότι ήταν απάτη. Όμως δεν πρόκειται για απάτη. Ζει στην Αυστραλία. Είναι ο πλατύποδας.

Αν πιστεύετε σ’ ένα Δημιουργό-Σχεδιαστή, τότε δεν έχετε κανένα πρόβλημα. Αλλά αν πιστεύετε στην εξέλιξη, τότε έχετε κάποιο πρόβλημα. Οι εξελικτές δεν μπορούν να σας βοηθήσουν. Μια πηγή λέει: «Δεν έχουμε καμιά ουσιώδη μαρτυρία για να αποδείξουμε ποια απολιθώματα ερπετών ήταν οι πρόγονοί τους. Η γνώση μας για πολλούς από τους υποψήφιους βασίζεται σε ένα αξιοσημείωτο βαθμό στα δόντια του». Όμως τα δόντια δεν αποτελούν βοήθεια—ο πλατύποδας δεν έχει δόντια. «Ούτε υπάρχει καθόλου μαρτυρία στα απολιθώματα που να έχει οποιαδήποτε συνέπεια σχετικά με τους προγόνους του. Έτσι δεν έχουμε ουσιαστικά τίποτα για να μας βοηθήσει να συνδέσουμε τα πλάσματα αυτά με οποιοδήποτε όμιλο των απολιθωμάτων των ερπετών».

Εφόσον δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει τον πλατύποδα με τα ερπετά, πώς μπορεί να πει κανείς σήμερα ότι κάποτε ήταν ερπετό και τώρα γίνεται θηλαστικό; Μήπως είναι ένα θηλαστικό που γίνεται πουλί; Ή ένα πουλί που γίνεται ερπετό; Εφόσον κανείς δεν γνωρίζει από πού έρχεται και πού πηγαίνει, ίσως να είναι όπως ήταν πάντοτε—ο πλατύποδας που σχεδιάστηκε να είναι πλατύποδας από τον Δημιουργό του, τον Ιεχωβά.

Γιατί δεν Παγώνουν τα Πόδια των Πιγκουίνων

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ πάνω στο χιόνι ή στον πάγο ή στο παγωμένο νερό. Τα πόδια τους σχεδόν παγώνουν χωρίς να παγώνουν. Αν θα διοχετευόταν ζεστό αίμα μέσα σ’ αυτά, θα επέστρεφε στο σώμα παγωμένο. Σύντομα η απώλεια θερμοκρασίας από τα πόδια θα ήταν τόσο μεγάλη ώστε όχι μόνο τα πόδια αλλά και ολόκληρος ο πιγκουίνος θα πάγωνε. Έτσι ένας ευφυής μηχανισμός ανταλλαγής θερμοκρασίας επιλύει το πρόβλημα. Οι αρτηρίες στο κάτω μέρος των ποδιών περιβάλλονται από φλέβες που επιστρέφουν στο σώμα. Έτσι το ψυχρό αίμα που φεύγει από τα πόδια μέσω αυτών των φλεβών παίρνει θερμοκρασία από το ζεστό αίμα που κατεβαίνει μέσω των αρτηριών. Το αρτηριακό αίμα που ψύχεται με αυτόν τον τρόπο είναι επαρκές για τα πόδια τα οποία έχουν πολλούς τένοντες αλλά λίγους μυς—οι ψυχροί τένοντες μπορούν να λειτουργήσουν επαρκώς ενώ οι μυς που έχουν παγώσει δεν μπορούν. Μέσω της ευφυούς αυτής ανταλλαγής θερμοκρασίας, το σώμα του πιγκουίνου κρατιέται θερμό και τα πόδια του δεν παγώνουν.

Δύο Είδη Χειμερίας Νάρκης, και τα Δυο Εκπληκτικά

Η ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΝΑΡΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ εκπληκτικό γεγονός. Ο αριθμός των θηλαστικών τα οποία πέφτουν αληθινά σε χειμέρια νάρκη είναι συγκριτικά μικρός—συγκεκριμένα οι μοσχοπόντικοι, οι σκίουροι, οι μαρμόττες (περιλαμβανομένων των ζώων της Βόρειας Αμερικής). Η θερμοκρασία του μικροσκοπικού σκίουρου με τις 13 ραβδώσεις πέφτει μέχρι μόνο λίγους βαθμούς πάνω από το κρύο του εξωτερικού περιβάλλοντος. Η αναπνοή του μειώνεται από αρκετές εκατοντάδες φορές το λεπτό σε μία κάθε πέντε λεπτά. Το χτύπημα της καρδιάς του μειώνεται από αρκετές εκατοντάδες το λεπτό σε μία ή δύο το λεπτό. Κινείται μόνο ελαφρά κάθε λίγες ώρες, ωστόσο οι μυς του διατηρούν τον τόνο τους. Τα συστήματα διατροφής και κένωσης εξακολουθούν να λειτουργούν.

Οι αρκούδες δεν πέφτουν αληθινά σε χειμέρια νάρκη (ούτε οι ευταμίες—μικρά ραβδωτά σκιουροειδή τρωκτικά της Αμερικής). Η θερμοκρασία του σώματος της αρκούδας παραμένει κοντά στο φυσιολογικό. Καίνε υπολογισμένα 4.000 διατροφικές θερμίδες τη μέρα. Ξυπνάνε και κινούνται πολύ συχνά. Ωστόσο ζουν επί τρεις ή περισσότερους μήνες χωρίς τροφή ή νερό. Στη διάρκεια όλου εκείνου του χρόνου ούτε αφοδεύουν ούτε ουρούν. Αυτό σημαίνει ότι τα αζωτοειδή κατάλοιπα, τα οποία συνήθως εξαλείφονται μέσω του ούρου, συσσωρεύονται και φυσιολογικά θα έπρεπε να προξενήσουν ουρική δηλητηρίαση. Όμως αυτό δεν συμβαίνει.

Η αρκούδα επιλύει το πρόβλημα των αζωτοειδών κατάλοιπων με μια μορφή ανακύκλωσης. Στο περιοδικό Νιου Σάιεντιστ της 21ης Φεβρουαρίου 1985, εξηγείται: «Η ερμηνεία των επιστημόνων είναι ότι η αρκούδα που πέφτει σε χειμέρια νάρκη εκτρέπει το άζωτο από παράπλευρους δρόμους, μέσα στους οποίους συνθέτεται η ουρία, σε άλλους παράπλευρους όπου γεννιούνται αμινοξέα και νέες πρωτεΐνες. Και αυτό γίνεται με τη χρήση γλυκερόλης [η οποία παράγεται όταν μεταβολίζεται το λίπος] και ανακυκλωμένου αζώτου σαν πρώτες ύλες».

Επικοινωνούν Προτού Ακόμη Γεννηθούν

ΕΝΩ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΓΟ, μερικά μωρά πουλιά αναγγέλλουν την επικείμενη άφιξή τους. Βγάζουν μικρούς ήχους σαν τιτίβισμα. Τα μωρά ορτύκια το κάνουν αυτό. Τα οικιακά πουλερικά επίσης. Αφού μια χήνα θα ακούσει το κάλεσμα με το τιτίβισμα, «αρχίζει να επικοινωνεί με το παιδί της . . . Βγάζει αμυδρές κλήσεις επαφής προς τα μικρά μέσα στα αυγά τους, και αυτά μπορούν να παράγουν έναν αριθμό διαφόρων κλίσεων, που δείχνουν στη μητέρα αν αναπτύσσονται φυσιολογικά ή όχι. Όταν το πουλάκι παράγει έναν παραπονιάρικο ήχο, που είναι γνωστός σαν ‘χαμένο τιτίβισμα’, η μητέρα ανταποκρίνεται με κλήσεις επαφής σαν για να το παρηγορήσει, στις οποίες τα αγέννητα πουλάκια μερικές φορές ανταποκρίνονται με τη σειρά τους με επικλήσεις χαιρετίσματος». Ακριβώς προτού επωαστούν τα μικρά, το αρσενικό θα πάρει μια θέση δίπλα στη φωλιά, πιθανώς έχοντας μπει σε συναγερμό εξαιτίας αυτών των «συνομιλιών».

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Πίιπ Πίιπ