Από Μαύρος Αγωνιστής Μάρτυρας του Ιεχωβά

Μια Οδύσσεια Από τη Μαύρη Εξουσία στην Απογοήτευση και Τελικά στο Φως

ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ φοιτητές κατά τη διάρκεια της πρώτης τους βδομάδας στο πανεπιστήμιο Ταφτς, στα προάστια της Βοστώνης, κατατοπίζονταν σχετικά με τις τάξεις, τα μαθήματα και τους πανεπιστημιακούς χώρους. Οι μαύροι φοιτητές συναντιούνταν με ανθρώπους σαν την Άντζελα Ντέιβις και τον Ντικ Γκρέγκορυ, Μαύρους Μουσουλμάνους. Και σε άγνοια των σχολικών αρχών, εγκληματίες του αγωνιστικού κινήματος. Έρχονταν με τους σωματοφύλακές τους να μας κατατοπίσουν σχετικά με το πώς είχαν τα πράγματα και τι θα έπρεπε να κάνουμε για να ενισχύσουμε την επανάσταση. Μας άνοιγαν τα μάτια στη διαφθορά και μας ξεσήκωναν σε δράση σχετικά με την επιτακτική ανάγκη που υπήρχε να αποκτήσουν εξουσία οι μαύροι. Όταν είσαι 17 χρονών, ξεσηκώνεσαι εύκολα από τις αδικίες, έτσι κι εγώ κατάλαβα ότι έπρεπε να γίνω πιο φανατικός μαύρος.

Ήταν το έτος 1969 και η πρώτη μου χρονιά στο Ταφτς. Σύντομα δοκιμάστηκε το φυλετικό μου αίσθημα. Μια καινούρια πτέρυγα υπνοδωματίων κατασκευαζόταν από ελάχιστους μαύρους εργάτες. Κατά το ξημέρωμα βρεθήκαμε στο χώρο των κατασκευών. Μαζί μας είχαν έρθει και άνθρωποι που δεν ανήκαν στην κοινότητα, με περίστροφα και άλλα όπλα. Ορίσαμε αρχηγούς. Ορίστηκα ως αρχηγός σε μια από τις θέσεις. Μαζί μου ήταν τρεις γυναίκες. Είχαμε τους φορητούς πομποδέκτες μας και ταμπουρωθήκαμε μέσα.

Όταν όμως ήρθαν για δουλειά αυτοί που εργάζονταν εκεί, έκαναν σαν τρελοί! Μ’ αυτή τη δουλειά έβγαζαν το ψωμί τους. Δεν είχε καμιά σχέση με το χρώμα του δέρματος. Επηρέαζε την οικογένειά τους. Θέλανε να μας κομματιάσουνε! Ακριβώς πάνω στην ώρα εμφανίστηκε η αστυνομία, με προστατευτικές στολές και ρόπαλα περίπου 30 πόντους μεγαλύτερα από τα κανονικά. Στάθηκαν σαν τείχος ανάμεσα σ’ εμάς και στους εργάτες, και έτσι έληξε αυτή η αντιμετώπιση.

Πήγαινα σε δύο πανεπιστήμια εκείνη τη χρονιά. Είχα γραφτεί στο Ταφτς αλλά παράλληλα έπαιρνα μέρος και σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής που το Ταφτς είχε οργανώσει σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης (ΜΙΤ). Στο ΜΙΤ με πλησίασε ένας μαύρος φυσικός που ήταν στο έτος του πτυχίου. Στη βιβλιοθήκη του ΜΙΤ υπάρχουν τόνοι πληροφοριών για βόμβες και πολεμικές εκρηκτικές ύλες. Αυτός, λοιπόν, ο μαύρος φυσικός μού είπε: «Άκου δω αδελφέ, άμα, δηλαδή, θέλεις να το γκρεμίσουμε τελείως [την πτέρυγα υπνοδωματίων που κατασκευαζόταν]—εσύ είσαι μηχανικός, έτσι;» Εγώ απάντησα, «Ναι». Αυτός είπε, «Θα φτιάξω εγώ λίγη νιτρογλυκερίνη, και έλα να το κάνουμε σκόνη». Εγώ όμως δεν ήμουνα έτοιμος γι’ αυτό.

Λέγομαι Λάρρυ Γουάιτχεντ. Γεννήθηκα στην Ουάσινγκτον, D.C., και μεγάλωσα στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια. Έζησα τις πολλές ταπεινώσεις, μικρές και μεγάλες, που τράβηξαν οι μαύροι. Ο πρώτος χρόνος της κατάργησης του φυλετικού διαχωρισμού με βρήκε στο γυμνάσιο—η παρουσία των Κου Κλουξ Κλαν και της παράταξης των ναζιστών στη Βιρτζίνια δεν βοήθησε τα πράγματα. Πάντα ένιωθα αποστροφή για τους λευκούς, όμως αγωνιστής έγινα στο Ταφτς.

Η Μάντλεν Ενώνεται Μαζί Μου στο Ταφτς

Τον επόμενο χρόνο φτάνει στο Ταφτς η Μάντλεν—με φουντωτό αφρικάνικο χτένισμα, με αφίσες που παρίσταναν τις μαύρες γροθιές, και με όλα τα άλλα στολίδια που χαρακτήριζαν το κίνημα για τη Μαύρη Εξουσία. Εκείνη μας εξηγεί πώς έγιναν τα πράγματα:

«Μ’ εμένα ήταν διαφορετικά. Όταν ήρθα στο Ταφτς, ήμουνα κιόλας αγωνίστρια. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά λευκών· στο γυμνάσιο επικρατούσαν λευκοί· πολλοί από τους φίλους μου ήταν λευκοί. Αλλά όταν ήμουν 11 χρονών, μια αναταραχή ξεκίνησε στην καφετέρια—ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε δολοφονηθεί, και σε πολλά μέρη τα πνεύματα ήταν υπερβολικά οξυμένα. Έτσι, στην καφετέρια πιάστηκαν στα χέρια οι μαύροι με τους λευκούς. Το σχολείο έκλεισε αναγκαστικά. Συγκλονίστηκα όταν οι λευκοί μου φίλοι, που μαζί τους είχα μεγαλώσει, έδειξαν τόσο μεγάλο μίσος και εχθρότητα. Το γεγονός αυτό με πίκρανε πολύ. Άλλαξα ριζικά. Έκοψα τα μαλλιά μου, τα άφησα να μεγαλώσουν σε ένα αφρικάνικο στιλ, και έγινα θερμή υποστηρίκτρια της Μαύρης Εξουσίας. Όταν έφτασα στο Ταφτς, το μίσος μου για τους λευκούς είχε δυναμώσει για τα καλά».

Και εγώ και η Μάντλεν γίναμε ενεργά μέλη στο κίνημα των μαύρων στο Ταφτς. Ήταν μια περίοδος μεγάλης αλλαγής. Στα πανεπιστήμια δρούσαν τα σημαντικότερα κινήματα. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ένα καυτό θέμα. Το Κίνημα των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία είχε αναλάβει δράση. Η μόδα των ναρκωτικών είχε αρχίσει να κερδίζει έδαφος στη ζωή των ανθρώπων. Ούτε η Μάντλεν ούτε εγώ χρησιμοποιούσαμε ναρκωτικά, αλλά εκείνοι με τους οποίους κάναμε παρέα, όχι μόνο τα χρησιμοποιούσαν, αλλά τα διακινούσαν κιόλας.

Το Ταφτς ήταν ένα σχολείο στο οποίο υπερίσχυαν οι λευκοί, αλλά επιτρεπόταν στους μαύρους να είναι χωρισμένοι σε ομάδες, και επίσης είχαμε ένα Σύλλογο Μαύρων Αφρικανών. Έγινα πρόεδρος του Αφρικανο-αμερικάνικου Συλλόγου και μιας αδελφότητας που άπλωνε τα πλοκάμια της σε ολόκληρη την πόλη. Η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αποτέλεσε το έναυσμα για ένα μεγάλο μέρος αυτής της δραστηριότητας των μαύρων, ο θάνατος του Μάλκολμ Χ τής έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση, και όταν ο Τζακ και ο Μπομπ Κέννεντυ δολοφονήθηκαν (αυτοί ήταν οι εξέχοντες «καλοί λευκοί»), οι μαύροι έχασαν κάθε ελπίδα.

Θέλαμε να βρούμε μια δική μας ταυτότητα. Αρχίσαμε να διαβάζουμε Μάρκους Γκάρβεϋ, Πίσω στην Αφρική, Τζέιμς Μπώλντουιν. Οι ταινίες μας έδειχναν τρομοκρατικές ενέργειες, μαύρους να υποφέρουν από τη φτώχεια και τις διακρίσεις εις βάρος τους. Έδειχναν γυναίκες και παιδιά της Αραβίας που είχαν είσοδο σε μέρη που για άλλους ανθρώπους ήταν απρόσιτα, να μπαίνουν εκεί μέσα έχοντας βόμβες δεμένες πάνω τους και να ανατινάζουν ολόκληρο το μέρος—έδιναν τη ζωή τους για το σκοπό. Μ’ αυτό τον τρόπο κατηχούμασταν να κάνουμε κι εμείς το ίδιο.

Διδάσκουμε «Θρησκεία των Μαύρων»

Πίστευα ανέκαθεν στον Θεό, και έψαχνα ψηλαφητά να τον βρω. (Πράξεις 17:27) Όμως, παραλίγο να τον χάσω τελείως το 1970. Στο Ταφτς διδάσκαμε ένα μάθημα που λεγόταν Θρησκεία των Μαύρων. Στην πραγματικότητα ήταν μια επίθεση στην Αγία Γραφή. Οι Μαύροι Μουσουλμάνοι ασκούσαν ισχυρή επιρροή μέσα απ’ αυτό, και έλεγαν ότι οι λευκοί που σας ήρθαν με την Αγία Γραφή ήταν δαίμονες. Ειδικά εκείνοι με τα γαλάζια μάτια και τα ξανθά μαλλιά. Ο Ιησούς από την άλλη μεριά, ήταν ένας μαύρος άντρας με μαλλιά σαν του προβάτου.

Ήμασταν ακριβώς σ’ αυτό το σημείο στα μαθήματα, όταν συνάντησα τον Τιμ Σιεράντσκι. Ήταν σωματώδης, ξανθός, γαλανομάτης, και ήρθε με μια Αγία Γραφή στο χέρι του—ένας λευκός, γαλανομάτης διάβολος μπροστά στα μάτια μου! Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν εμφανίστηκε στην πόρτα μου, είπα μέσα μου: ‘Για κοίτα αυτόν τον τεράστιο, γαλανομάτη διάβολο που προσπαθεί να με διδάξει την Αγία Γραφή’. Σύντομα όμως ανακάλυψα ότι αυτός ήξερε πράγματι την Αγία Γραφή, και εγώ ήθελα να μου δείξει πού ήταν γραμμένο μέσα στην Αγία Γραφή ότι τα μαλλιά του Ιησού ήταν σαν του αρνιού.

Αντί γι’ αυτό, εκείνος μιλούσε για το τέλος αυτού του κόσμου, αποδεικνύοντας τα λόγια του με εδάφια μέσα από τη Γραφή. Σαν μηχανικός που ήμουνα, είχα πειστεί με επιστημονικές αποδείξεις ότι ο Θεός υπήρχε. Δεν ήμουν σίγουρος για την Αγία Γραφή—δεν την είχα μελετήσει ποτέ. Ο Τιμ διάβασε ένα εδάφιο που μου κίνησε το ενδιαφέρον: «Από έναν άνθρωπο έκανε όλα τα έθνη των ανθρώπων για να κατοικούν πάνω σ’ όλη τη γη». (Πράξεις 17:26, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση) Έτσι άκουσα τον Τιμ.

Δεν τον άκουσε όμως η Μάντλεν! Ας σας πει εκείνη το γιατί: «Είχα απογοητευτεί τελείως από την εκκλησία», εξηγεί, «Από τα 16 μου χρόνια, είχα διακρίνει τη μεγάλη της υποκρισία. Ήξερα ότι ο τρόπος που ζούσα δεν ήταν σωστός—εκείνο τον καιρό συζούσαμε με τον Λάρρυ—αλλά δεν σκόπευα να ακολουθήσω το δρόμο της εκκλησίας και να υποκριθώ γι’ αυτό το θέμα. Έτσι όποτε ερχόταν ο Τιμ, με τα ξανθά του μαλλιά, τα γαλανά του μάτια και την Αγία Γραφή στο χέρι, εγώ ούτε καν του μιλούσα. Όταν αυτός ερχόταν, εγώ έφευγα».

Χάσαμε την επαφή με τον Τιμ. Δεν ήμασταν ακόμα έτοιμοι να εγκαταλείψουμε το κίνημα για τη Μαύρη Εξουσία. Ο Αφρικανο-αμερικάνικος Σύλλογος κανόνισε να πάμε να συναντήσουμε μια ομάδα που ονομαζόταν Οι Τελευταίοι Ποιητές. Αυτοί ήταν μαύροι που μελοποιούσαν ποιήματα. Όλα τους τα θέματα περιστρέφονταν γύρω από την επανάσταση: ‘Μαύροι ενωθείτε όλοι μαζί, δυναμωθείτε, αποτινάξτε από πάνω σας την κοινωνία τη λευκή, καλυτερέψτε τη ζωή’. ‘Δουλεύτε ο ένας με τον άλλον, βοηθάτε ο ένας τον άλλον’ ήταν το ρεφραίν τους. Έτσι η Μάντλεν κι εγώ αποφασίσαμε να έχουμε να κάνουμε μόνο με μαύρους.

Ανησυχία Αρχίζει να Αναπτύσσεται και Μεγαλώνει

Είχαμε δώσει μια προκαταβολή για ένα διαμέρισμα που οι ιδιοκτήτες του ήταν μαύροι. Αφού περιμέναμε τρεις μήνες και ακούσαμε πολλές δικαιολογίες, μας είπαν ότι το είχαν νοικιάσει σε κάποιον άλλο. Πριν, έμενα σ’ ένα διαμέρισμα σε μια γειτονιά μαύρων, και μαύροι το είχαν διαρρήξει και είχαν πάρει όλα όσα είχα. Μια νύχτα ήμουν σε ένα παγωτατζίδικο από όπου είχα πάρει υπεραστικό τηλέφωνο τη μητέρα μου και μιλούσαμε. Τρεις μαύροι μπήκαν μέσα και λήστεψαν το μαγαζί. Εγώ δεν το πήρα είδηση παρά μόνο όταν άκουσα πίσω μου έναν απ’ αυτούς να μου λέει, «Ακίνητος αδελφέ». Γύρισα και κοίταξα γύρω μου και αυτός είχε ένα αυτόματο σαρανταπεντάρι κολλημένο στην πλάτη μου. Ο μαύρος ο αδελφός μου, για φαντάσου!

Συνειδητοποιήσαμε ότι οι μαύροι έπεφταν θύματα μαύρων ακριβώς όπως έπεφταν και θύματα λευκών. Δεν φταίει το χρώμα, ούτε η φυλή· φταίνε οι άνθρωποι. Είναι λυπηρό και απογοητευτικό. Σκεφτήκαμε ξανά τους μαύρους που κάναμε παρέα στο Ταφτς. Στις αδελφότητες είτε των αντρών είτε των γυναικών, δεν υπήρχε αληθινή αδελφοσύνη· ούτε και στον Αφρικανο-αμερικάνικο Σύλλογο υπήρχε αληθινή αδελφοσύνη. Μερικοί γνωστοί μου δεν το έβρισκαν δύσκολο να καταστρέφουν τη ζωή μαύρων γυναικών. Μαύρες κοπέλες έρχονταν στο σχολείο. Οι γονείς τους επί χρόνια είχαν θυσιαστεί για να βγάλουν λεφτά να τις στείλουν εκεί. Τότε οι μαύροι τούς μάθαιναν τα ναρκωτικά. Μερικές κατάληγαν στην απόπειρα αυτοκτονίας.

Μετά κοιτάξαμε όλους τους νεαρούς γύρω μας, μαύρους και λευκούς. Μερικοί ήταν τοξικομανείς, άλλοι αλκοολικοί, και τόσοι πολλοί απ’ αυτούς ήταν απλώς πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους. Και ήταν αυτή η γενιά που στα χέρια της κρατούσε το μέλλον του κόσμου; Οπουδήποτε κοιτάζαμε δεν βρίσκαμε απαντήσεις, ούτε από μαύρους ούτε από λευκούς.

Φωλιάζει η Απογοήτευση

Η ανησυχία έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση. Η Μάντλεν προσδιορίζει το πρόβλημά της που ολοένα και μεγάλωνε: «Σε όλες αυτές τις συναντήσεις που είχαμε, μας έλεγαν συνέχεια ότι δεν ήταν ανάγκη να έχουμε κανόνες. Οτιδήποτε θέλαμε να κάνουμε ήταν εντάξει. Αυτό όμως είναι αναρχία. Δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα μ’ αυτό τον τρόπο».

Συμφωνούσα κι εγώ. Ανέκαθεν αναζητούσα καθοδηγητικές αρχές με τις οποίες το ανθρώπινο γένος θα μπορούσε να ζήσει. Στην αρχή πίστευα ότι αν ήμασταν όλοι μαύροι, αν προερχόμασταν από το ίδιο μέρος, ενωμένοι σε έναν κοινό σκοπό, τότε το πρόβλημα θα λυνόταν. Μετά είδαμε ότι οι μαύροι δεν ήταν διαφορετικοί από τους λευκούς—ούτε καλύτεροι, ούτε χειρότεροι, απλώς ήταν η ίδια ανάμειξη καλού και κακού. Η ενότητα θα πρέπει να έχει για βάση κάτι άλλο και όχι τη φυλή.

Όπως ήταν φανερό, έπρεπε να κάνουμε κάποιες αλλαγές. Τα πράγματα έγιναν δύσκολα για μας. Κάποιο βράδυ θυμήθηκα: «Είχα δει ένα κινηματογραφικό έργο στο Ταφτς που έδειχνε το μέγεθος του σύμπαντος, την τάξη που υπάρχει σ’ αυτό. Με είχε αφήσει κατάπληκτο, και θυμάμαι, ότι τότε είχα σκεφτεί πως δεν μπορούσαν όλα αυτά να είχαν γίνει τυχαία. Αν υπάρχει τέτοια τάξη σε ολόκληρο το σύμπαν, θα πρέπει σίγουρα να υπάρχουν και καθοδηγητικές γραμμές από τον Θεό για το ανθρώπινο γένος».

Φύγαμε από το Ταφτς, παντρευτήκαμε, και αρχίσαμε την αναζήτηση για τον Θεό που έφτιαξε αυτό το γεμάτο τάξη σύμπαν, τον πλανήτη γη, και το ανθρώπινο γένος πάνω σ’ αυτόν.

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας, παρακολουθήσαμε μια συγκέντρωση Γραφικής μελέτης στην Αφρικάνικη Επισκοπελιανή Εκκλησία Μεθοδιστών. Πήραμε μαζί μας και το βιβλίο Βοήθημα για Κατανόηση της Βίβλου που ο Τιμ μου είχε αφήσει μερικούς μήνες πριν. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τις πόλεις καταφυγίου. Κανένας δεν ήξερε τι ήταν, πριν εγώ διαβάσω γι’ αυτές από το βιβλίο Βοήθημα. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι μέχρι τη στιγμή που έμαθαν ότι αυτό το βιβλίο ήταν έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στο δωμάτιο έπεσε νεκρική σιγή. Και υποτίθεται ότι αυτό ήταν ένα μάθημα μελέτης της Αγίας Γραφής;

Το Φως Μεταμορφώνει τη Ζωή Μας

Φύγαμε και δεν ξαναγυρίσαμε ποτέ. Αυτό μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι προφανώς οι μόνοι που ήξεραν πραγματικά τι έλεγαν ήταν ο Τιμ και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Θυμήθηκα το επίθετο του Τιμ, έψαξα στον τηλεφωνικό κατάλογο, και του τηλεφώνησα. Αυτός άρχισε μαζί μας μια Γραφική μελέτη στο σπίτι. Αυτή τη φορά ακόμα και η Μάντλεν χαιρόταν να μιλάει με τον Τιμ—δεν ήταν πια εκείνος «ο ξανθός, γαλανομάτης διάβολος».

Ενδιαφέροντα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν. Δούλευα σε μια μεγάλη εταιρία μηχανικών κατασκευών στη Βοστώνη. Με φώναξαν μέσα στο γραφείο και μου είπαν ότι αν έπαυα να είμαι ένας Μάρτυρας και πήγαινα πίσω στο κολέγιο και έπαιρνα το πτυχίο μου, θα με έκαναν αντιπρόεδρο της επιχείρησης. Εγώ αρνήθηκα. Μαζί με τη Μάντλεν βαφτιστήκαμε Μάρτυρες του Ιεχωβά το 1975, και η Μάντλεν άρχισε να υπηρετεί σαν τακτική ολοχρόνια σκαπάνισσα.

Είχα μια πολύ ικανοποιητική εμπειρία στην εταιρία μηχανικών κατασκευών. Συνεργαζόμουν με ένα μαύρο μηχανικό που δούλευε εκεί, τον Μάικ. Ήταν δεινός συζητητής, και ένα από τα αγαπημένα του θέματα ήταν η εξέλιξη. Εκείνη τη μέρα, με παρόντες γύρω στους πέντε μηχανικούς, είχε καταπιαστεί με το πώς θα μπορούσε κάποιος να αποδείξει την εξέλιξη. Μετά γύρισε σ’ εμένα και μου είπε: «Δεν έχω δίκιο Λάρρυ;»

Έτσι αναγκάστηκα να πάρω κάποια θέση. Ποτέ πριν δεν είχα δώσει μαρτυρία σε παρέα. Θα ’πρεπε να το είχα κάνει, αλλά επειδή είμαι μηχανικός, το έκρυβα. Ο Μάικ όμως, με ανάγκασε να βγω από το καβούκι μου. Έτσι λοιπόν, του είπα: «Εγώ δεν συμφωνώ μ’ αυτό, Μάικ». Πετάχτηκε μέχρι το ταβάνι! Αργότερα του έδωσα μια έκδοση της Εταιρίας Σκοπιά με τίτλο Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; Ο Μάικ ρούφηξε το βιβλίο! Σήμερα είναι ένας πρεσβύτερος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.

Τα Υλικά Πράγματα Δεν Πρόσφεραν Αρκετά

Όταν υπόβαλα την παραίτησή μου στην εταιρία μηχανικών κατασκευών στη Βοστώνη το 1977, με φώναξαν και μου είπαν ότι αυτό ήταν ανόητο από μέρους μου. Ήξεραν ότι είχα υποβάλει την παραίτησή μου επειδή ήθελα να κάνω περισσότερα σαν Μάρτυρας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον άντρα που όρθιος μπροστά στο παράθυρο και κοιτάζοντας έξω την πόλη, είπε: «Γουάιτχεντ, μπορείς να γίνεις πλούσιος, να κάνεις λεφτά, να αγοράσεις αυτοκίνητα». Συνέχισε να μιλάει. Εγώ όμως ήμουν 21 χρονών και είχα ήδη αγοράσει δύο καινούρια αυτοκίνητα και ένα σπίτι. Είχα αποκτήσει πράγματα που εκείνο τον καιρό οι περισσότεροι άνθρωποι υπολόγιζαν ότι θα μπορούσες να αποκτήσεις ώσπου να φτάσεις τα 40. Δεν υπήρχε για μας τίποτα άλλο να αποκτήσουμε εδώ. Το σύστημα αυτό δεν είχε κανένα άλλο υλικό πράγμα να προσφέρει.

Όλα αυτά δεν αρκούσαν. Δεν ήταν ικανοποιητικά, όπως προειδοποιούσε η Αγία Γραφή πριν από πολλούς αιώνες: «Ο αγαπών το αργύριον δεν θέλει χορτασθή αργυρίου· ουδέ εισοδημάτων ο αγαπών την αφθονίαν· ματαιότης και τούτο».—Εκκλησιαστής 5:10.

Αργότερα, η Εταιρία Σκοπιά μάς έστειλε κάπου που η ανάγκη για Μάρτυρες ήταν μεγαλύτερη, στο Λας Βέγκας. Μείναμε εκεί πεντέμισι χρόνια. Κατά καιρούς και οι δυο μας υπηρετήσαμε σαν ολοχρόνιοι διάκονοι. Υπήρξαν φορές που το φαγητό ήταν λιγοστό, ποτέ όμως δεν παραμελήσαμε τα βασικά πράγματα: μελέτη, υπηρεσία, προσευχή. Όπως ο απόστολος Παύλος, είχαμε μάθει και να είμαστε χορτάτοι και να πεινάμε.—Φιλιππησίους 4:12, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.

Στο Λας Βέγκας άρχισα να δουλεύω μαραγκός, μετά σχεδιαστής για την εταιρία τηλεπικοινωνιών, και τελικά με διόρισαν στην πολιτεία γενικό συντονιστή για τον προγραμματισμό των ηλεκτρονικών υπολογιστών της Κεντρικής Εταιρίας Τηλεπικοινωνιών. Αργότερα γύρισα στην Αλεξάντρια, στη Βιρτζίνια. Εκεί δούλεψα στη Ζίροξ ως αναλυτής συστημάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών, από όπου με έστελναν σε μεγάλες εταιρίες. Τώρα έχω δική μου επιχείρηση ως σύμβουλος αναλυτής συστημάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Η Μάντλεν και εγώ υπηρετούμε σε μια εκκλησία των Μαρτύρων στην Αλεξάντρια. Εκεί είμαι πρεσβύτερος και γραμματέας της εκκλησίας. Και εγώ και η Μάντλεν είμαστε ευγνώμονες στον Ιεχωβά που μας διαφώτισε ώστε να καταλάβουμε ότι καμιά ανθρώπινη εξουσία, ούτε μαύρη ούτε λευκή, δεν είναι η απάντηση στα προβλήματα της ανθρωπότητας. (Ψαλμός 146:2, 3) Είμαστε ευτυχισμένοι που μπορούμε να ‘αφήνουμε το φως της βασιλείας του να λάμπει’ για τη διαφώτιση άλλων που έχουν μάτια πρόθυμα να βλέπουν. (Ματθαίος 5:14-16)—Αφήγηση από τον Λάρρυ Γουάιτχεντ.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Η οικογένεια Γουάιτχεντ με τον Τιμ, αυτόν που κάποτε ήταν ο «ξανθός, γαλανομάτης διάβολός» τους

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Η οικογένεια Γουάιτχεντ βρίσκει ότι το να είναι δραστήρια στη χριστιανική διακονία είναι πραγματικά πολύ ικανοποιητικό