Διέκρινα τη Ματαιότητα του Πολέμου

Όπως το αφηγήθηκε ο Ράσελ Ντίξον, πρώην γιατρός του Στρατού των Η.Π.Α.

ΗΤΑΝ το έτος 1944, στο Λέυτε, νησί των Φιλιππίνων. Ήμασταν σε περιπολία αναγνώρισης μέσα στην καυτή ζούγκλα, ψάχνοντας να βρούμε τον εχθρό—Ιάπωνες στρατιώτες κρυμμένους σε δέντρα και σε χαμόκλαδα. Ήμουν 19 χρονών, στρατιωτικός γιατρός και συνήθως από τους τελευταίους στη γραμμή, έτοιμος να τρέξω με επιδέσμους και πρώτες βοήθειες στη διάρκεια κάθε αψιμαχίας. Στην προκειμένη περίπτωση, έτυχε να βρεθώ επικεφαλής, στην πρώτη γραμμή. Τα νεύρα μας ήταν τεντωμένα καθώς από στιγμή σε στιγμή περιμέναμε είτε να πέσουμε σε κάποια ναρκοπαγίδα είτε να δεχτούμε αιφνιδιαστική επίθεση. Τότε, ξαφνικά, συνέβη κάτι πρωτάκουστο.

Λίγα μέτρα μπροστά μου, ξεπρόβαλε ένας Ιάπωνας αξιωματικός, κουνώντας ένα άσπρο πανί και φωνάζοντας, «Μην πυροβολείτε! Μην πυροβολείτε! Είμαι απ’ το Σικάγο! Είμαι απ’ το Σικάγο!» Βρισκόμασταν σε τέτοια υπερδιέγερση ώστε τα δάχτυλά μας, που ήταν κολλημένα στη σκανδάλη, ήταν αδύνατο να μην αντιδράσουν αυτόματα. Ο στρατιώτης που ήταν πίσω μου έριξε αρκετές βολές με το τουφέκι του—και αστόχησε. Εμείς οι υπόλοιποι, δεν πυροβολήσαμε, ενώ ο αξιωματικός εξακολούθησε να φωνάζει, «Είμαι απ’ το Σικάγο!»

Με βιαστικές κινήσεις έβγαλε μερικές φωτογραφίες από την τσέπη του, και παράλληλα μας εξηγούσε την ιστορία του μιλώντας αμερικάνικα με καθαρή προφορά. Έμεινα έκπληκτος. Βρισκόμασταν στην καρδιά της ζούγκλας κι αυτός ο Ιάπωνας λοχαγός μάς έδειχνε φωτογραφίες της γυναίκας του και των παιδιών του στο Σικάγο. Ήταν αλήθεια λοιπόν—ήταν Ιαπωνοαμερικανός!

«Δεν θα Παραδοθούν»

Όπως αποδείχτηκε, είχε έρθει από το Σικάγο για να επισκεφτεί τους γονείς του, λίγο πριν κηρυχτεί ο πόλεμος. Τον πήραν στον ιαπωνικό στρατό και βρέθηκε να πολεμάει εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Τον ρωτήσαμε, «Είναι κανείς άλλος μαζί σου;» Μας έδειξε κάποιον που κρυβόταν στα χαμόκλαδα λίγα μέτρα πίσω από εκείνον. Τον διατάξαμε να βγει έξω στα γρήγορα! Ξεπρόβαλε ένας νεαρός Ιάπωνας στρατιώτης περίπου στην ηλικία μου. «Κι οι υπόλοιποι πού είναι;» «Εκεί πίσω». Ο λοχαγός έδειξε το μέρος της ζούγκλας που βρισκόταν πίσω του.

Αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις με το λοχαγό. «Αν κάνεις τους υπόλοιπους άντρες σου να παραδοθούν, θα σε πάρουμε αιχμάλωτο. Αλλιώς, θα σε σκοτώσουμε!» είπε ο λοχίας μας. Η απάντηση του αξιωματικού επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ξέραμε: «Δεν θα παραδοθούν. Θα μας σκοτώσουν αν προσπαθήσουμε να τους πιέσουμε να κάνουν κάτι τέτοιο».

Τον αναγκάσαμε να στείλει το νεαρό στρατιώτη πίσω στους άντρες του. Έπειτα από ένα περίπου λεπτό, ακούσαμε έναν πυροβολισμό. Κοιτάξαμε τον Ιάπωνα αξιωματικό κι αυτός είπε: «Τον σκότωσαν». Μέσα μου βαθιά, αισθάνθηκα λύπη για εκείνον το νεαρό στρατιώτη. Ήταν το ίδιο αίσθημα που είχα νιώσει και πριν, τόσες πολλές φορές, το ίδιο που θα ένιωθα πολλές φορές ακόμα· το αίσθημα ότι ο πόλεμος είναι μάταιος.

Δυο από τους άντρες μας οδήγησαν τον αξιωματικό στο στρατόπεδό μας και οι υπόλοιποι προχωρήσαμε ακολουθώντας τα ίχνη. Σαν γιατρός που ήμουν, έμεινα στο πίσω μέρος της ομάδας για να είμαι έτοιμος να περιποιηθώ πρόχειρα κάποιον από τους άντρες μας, σε περίπτωση που τραυματιζόταν. Ύστερα από λίγα μέτρα βρήκαμε και τους υπόλοιπους εχθρούς. Έπειτα από μια σύντομη αψιμαχία, σκοτώθηκαν όλοι.

Ωστόσο είχαμε καταφέρει κάτι μοναδικό—είχαμε αιχμαλωτίσει έναν Ιαπωνοαμερικανό αξιωματικό—έναν από τους σχετικά ελάχιστους που συλλαμβάνονταν ζωντανοί. Όμως λυπόμουν κατάκαρδα γι’ αυτούς τους ασταμάτητους σκοτωμούς.

Συχνά αναρωτιόμουν, τι γύρευα εγώ, ο γιος ενός αγροτικού γιατρού από την Οκλαχόμα, στη ζούγκλα εκείνου του νησιού; Η αλήθεια είναι ότι αν είχα ακολουθήσει τις αρχές του πατέρα μου δεν θα είχα καν βρεθεί εκεί πέρα. Προφανώς θα είχα καταλήξει στη φυλακή. ‘Πώς είναι δυνατό αυτό;’ μπορεί να ρωτήσετε.

Όταν Επικρατούσε Ειρήνη

Γεννήθηκα το 1925· ήμουν ο τέταρτος από τους πέντε γιους της οικογένειας, και μεγάλωσα στην ήσυχη ατμόσφαιρα που χαρακτήριζε τα αγροκτήματα και τις εργασίες τους στα νοτιοδυτικά των Ηνωμένων Πολιτειών, σε μια μικρή πόλη που λέγεται Μούρλαντ, στην Οκλαχόμα. Οι γονείς μας ήταν ειρηνόφιλοι Σπουδαστές των Γραφών, που από το 1931 και μετά είναι γνωστοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εμάς τα αγόρια, μας έπαιρναν τακτικά στις Βιβλικές συναθροίσεις, και θυμάμαι ότι κατά καιρούς πήγαινα μαζί με τον πατέρα μου από σπίτι σε σπίτι μ’ ένα φωνογράφο, και έδινα μαρτυρία στους γείτονές μας. Επίσης συμμετείχαμε στις λεγόμενες πορείες πληροφόρησης, πορείες που κάναμε στις γειτονικές πόλεις και αναγγέλαμε τις δημόσιες Βιβλικές ομιλίες. Εμένα όμως με ενδιέφεραν άλλα πράγματα στη ζωή.

Μου άρεσαν πολύ τα αθλήματα, ιδιαίτερα το μπάσκετ και το μπέιζμπολ. Όχι ότι ήμουν τίποτα το εξαιρετικό· απλώς, μου άρεσαν αυτά τα παιχνίδια, όπως αρέσουν στα περισσότερα αγόρια. Τελικά, όταν ήμουν 16 χρονών, εγκατέλειψα τις συναθροίσεις των Μαρτύρων και τη συναναστροφή μαζί τους, πράγμα που έκαναν και τα αδέλφια μου. Εκείνη την εποχή δεν εκτιμούσαμε τις πνευματικές αξίες. Αυτό θα πρέπει να λύπησε πολύ τους γονείς μου.

Οι Αλήθειες του Πολέμου

Το 1943, σε ηλικία 18 ετών, με κάλεσαν στο Στρατό των Η.Π.Α. Εφόσον είχα εγκαταλείψει τις επαφές μου με τους Μάρτυρες, δεν είχα δυνατές πεποιθήσεις στο θέμα της Χριστιανικής ουδετερότητας, κι έτσι απόφυγα αυτό το ζήτημα που θα μπορούσε να με οδηγήσει στη φυλακή. Τελικά, με έστειλαν να εκπαιδευτώ ως στρατιωτικός γιατρός στο Οχυρό Μπλις, στο Ελ Πάσο του Τέξας. Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει γιατί διάλεξαν αυτού του είδους την εκπαίδευση για μένα. Ίσως να έπαιξε κάποιο ρόλο σ’ αυτό, το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν γιατρός.

Έπειτα απ’ αυτήν την εκπαίδευση, με έστειλαν σ’ ένα κέντρο για αναπληρωτές του στρατού των Η.Π.Α. στη Νέα Καληδονία, νησί του Νότιου Ειρηνικού. Η πρώτη μου αποστολή σε μάχη ήταν σε μια νεοϋορκέζικη μονάδα, στην 77η Μεραρχία Πεζικού στο Γκουάμ. Εκείνο το στρατηγικής σημασίας νησί, που βρισκόταν στο μέσο της απόστασης Αυστραλίας-Ιαπωνίας, το είχαν καταλάβει οι Ιάπωνες. Μαζί με την 3η Μεραρχία Πεζοναυτών, αποβιβαστήκαμε εκεί στις 21 Ιουλίου 1944. Αμέσως μπήκαμε στη μάχη. Σύντομα έζησα για πρώτη φορά μια πραγματική μάχη.

Οι πιο έντονες εντυπώσεις μου από το Γκουάμ ήταν η βροχή, η λάσπη που έφτανε μέχρι το γόνατο, και το χάος. Μετά, είδα για πρώτη μου φορά τι σημαίνει επίθεση από εχθρικά πυρά· πυρά από βαρύ πυροβολικό και όλμους. Άκουγες πρώτα το «μπουμ» από την πυροδότηση των όπλων και κατόπιν το τρομαχτικό σφύριγμα του βλήματος που έσχιζε τον αέρα. Περίμενα να δω πόσο κοντά θα έσκαγε το κάθε βλήμα. Και για να είμαι ειλικρινής, πολλές φορές φοβόμουν, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι στρατιώτες. Προσευχόμουν στον Θεό και προσπαθούσα τόσο ανόητα να διαπραγματευτώ το πώς να ξεφύγω από εκείνον τον κυκεώνα. Αν με βοηθούσε να γλιτώσω, θα τον υπηρετούσα! Ναι, δεν ήμουν παρά άλλος ένας απ’ αυτούς που το χαράκωμα τους έκανε πιστούς!

Περισσότερο απ’ όλα φοβόμουν τις νύχτες. Έπρεπε να σκάβεις, για να μπεις μέσα σ’ ένα όρυγμα γύρω στα 0.5 με 0.6 μ. βάθος, αν το έδαφος δεν ήταν βραχώδες. Κι αυτό γινόταν για να μπορείς να κοιμάσαι (τι προσδοκία!) χωρίς να σε βλέπουν ούτε ο εχθρός ούτε και οι δικοί σου. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, γιατί ο κανόνας τη νύχτα ήταν: ‘Άμα βλέπεις κάτι να κινείται, πρώτα το σκοτώνεις κι ύστερα ρωτάς’. Έτσι φρόντιζα να βρίσκομαι κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κοιμηθώ μέσα στα βροχόνερα και στη λάσπη, πράγμα που συνέβαινε συχνά.

Ποια ήταν τα κύρια κίνητρά μας στη διάρκεια εκείνων των αιματηρών μαχών; Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν «ο Θεός και η πατρίδα». Όπως τόσα και τόσα νεαρά αγόρια, είδα κι εγώ ζωές να χάνονται από τα πυρά των τουφεκιών, τα φλογοβόλα, τους όλμους και τις οβίδες των πυροβόλων, τις επιθέσεις αυτοκτονίας, τα μαχαίρια και τις ξιφολόγχες. Σύντομα συνειδητοποίησα πόσο μάταια ήταν όλα αυτά. Ένιωθα ότι ήμουν παγιδευμένος σε μια κατάσταση απελπιστική, χωρίς διέξοδο. Βασικά ο αντικειμενικός μου σκοπός, όπως και των περισσοτέρων, ήταν η επιβίωση.

Απ’ αυτή την άποψη, η δική μας στάση ήταν διαφορετική από τη στάση των Ιαπώνων. Εκείνοι ήταν τόσο πολύ εμποτισμένοι με την προπαγάνδα, ώστε το θεωρούσαν τιμή τους να πεθάνουν για τη δόξα του αυτοκράτορα και της Ιαπωνίας. Γι’ αυτό το λόγο μπορούσαν και έστελναν αεροπλάνα καμικάζι (αυτοκτονίας) εναντίον των σκαφών του ναυτικού και των οπλιταγωγών. Και στην ξηρά, οι στρατιώτες τους, που έπαιρναν μέρος σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας, προσπαθούσαν να γλιστρήσουν μέσα στα χαρακώματά μας με μια αυτοσχέδια βόμβα δεμένη στην πλάτη τους και να τινάξουν κι εμάς και τους εαυτούς τους στον αέρα. Η άρχουσα τάξη, χρησιμοποιώντας τις ψεύτικες θρησκευτικές αντιλήψεις, τους είχε εξαπατήσει τόσο πολύ!

Όμως το Γκουάμ δεν ήταν παρά η αρχή. Έπειτα από μια περίοδο ανασυγκρότησης στο νησί Μάνους, που βρίσκεται ακριβώς στα βόρεια της Παπούα Νέας Γουινέας, το επόμενο πεδίο μάχης στο οποίο μας έστειλαν, ήταν το Λέυτε των Φιλιππίνων.

«Θα Πεθάνω;»

Συνεχίστηκε η ίδια ιστορία με τις μάχες, τους τραυματίες και τους νεκρούς. Εγώ σερνόμουν διαρκώς μέσα στις λάσπες, προσπαθώντας να φροντίσω έστω και πρόχειρα τους τραυματίες. Πολλές φορές, ξάπλωνα μέσα στη λάσπη δίπλα σε κάποιο σύντροφο, του έβαζα επιδέσμους και προσπαθούσα να τον περιποιηθώ όπως-όπως, ώσπου να καταφέρω να τον τραβήξω πίσω σε κάποιο σημείο πιο ασφαλές. Συχνά χρειαζόταν να σχίζω το μανίκι ή το μπατζάκι του παντελονιού και να του κάνω στα γρήγορα ένεση θειικής μορφίνης για να τον βοηθήσω να ανακουφιστεί από τον πόνο. Μερικοί με ρωτούσαν, «Είμαι πολύ άσχημα γιατρέ; Θα πεθάνω; Μη μ’ αφήσεις εδώ!» Ορισμένες φορές ήταν πάρα πολλοί αυτοί που χρειάζονταν παρακολούθηση κι εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσπαθώ να τους καθησυχάσω, λέγοντάς τους ότι θα ξαναγυρίζαμε να τους πάρουμε. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις, όταν γυρίζαμε πίσω, ήταν πια πολύ αργά. Είχαν ήδη πεθάνει. Αυτή είναι η ματαιότητα του πολέμου.

Έπειτα μας έστειλαν να πολεμήσουμε στο μικρό νησί Ι-σίμα ακριβώς έξω από την ακτή της Οκινάουα, που τότε ήταν κάτω από ιαπωνική κατοχή. Είχα ένα φίλο, με τον οποίο είχαμε βρεθεί μαζί σε αρκετές μάχες. Ήταν πάντα πολύ προσεκτικός· δεν διακινδύνευε χωρίς λόγο ούτε έκανε καμιά ανοησία στο πεδίο της μάχης. Ήθελε να επιζήσει, όπως κι εμείς οι υπόλοιποι. Κάποια μέρα, στη διάρκεια των τελικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στο Ι-σίμα, ήμασταν αρκετά άτομα και είχαμε ξαπλώσει με την κοιλιά στο έδαφος, για να προστατευτούμε από τα εχθρικά πυρά. Εκείνος βρισκόταν λίγα μέτρα μπροστά μου, όταν ξαφνικά το πολυβόλο ενός από τα τανκς μας, άρχισε να κινείται ανεξέλεγκτα, στράφηκε προς τη μεριά μας και εκπυρσοκρότησε αρκετές φορές, αφήνοντας στον τόπο εκείνον και άλλους τρεις στρατιώτες.

Σε μια άλλη περίπτωση, μας βομβάρδισαν δικά μας αεροσκάφη και σκότωσαν αρκετούς άντρες μας. Ανθρώπινο λάθος, μεγαλύτερη ματαιότητα.

Στο ίδιο αυτό νησί, ο Έρνι Πάιλ, ένας διάσημος πολεμικός ανταποκριτής, σκοτώθηκε τον Απρίλιο του 1945 από τη σφαίρα κάποιου ελεύθερου σκοπευτή. Κάποτε είχε γράψει ορισμένες σκέψεις, με τις οποίες συμφωνούσα: «Πιστεύω ότι όποιος επιζήσει από τον πόλεμο δεν θα μπορέσει να φερθεί με σκληρότητα σε καμιά περίπτωση, ποτέ ξανά». Δυστυχώς, η πείρα αποδεικνύει το αντίθετο. Η σκληρότητα του ανθρώπου συνεχίζεται.

Στόχος Ενός Όλμου

Έπειτα κινηθήκαμε προς την άλλη μεριά του καναλιού που μας χώριζε από την Οκινάουα. Οι Ιάπωνες κρύβονταν μέσα στα χαρακώματα και μέσα σε σπηλιές, και για μια ακόμη φορά ήταν δύσκολο να τους ξετρυπώσουμε.

Κάποια μέρα είχα ανέβει σ’ ένα ύψωμα, απ’ όπου παρακολουθούσα, σκαρφαλωμένος πάνω σ’ ένα βράχο, τη μάχη που γινόταν σε μια χαράδρα που ήταν ακριβώς μπροστά μου. Ξαφνικά, άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο ενός ιαπωνικού όλμου. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ένα βλήμα έπεσε λίγα μέτρα μπροστά μου. Μου φάνηκε παράξενο πώς μπόρεσε να φτάσει τόσο κοντά μου, μολονότι βρισκόμουν έξω από το πεδίο της μάχης. Πριν καλά-καλά το καταλάβω, άκουσα άλλη μια εκπυρσοκρότηση κι ένα δεύτερο βλήμα έσκασε ακριβώς πίσω μου! Ξαφνικά σκέφτηκα ότι ίσως είχα γίνει στόχος του εχθρού. Κατέβηκα γρήγορα και κρύφτηκα πίσω από το βράχο. Η τρίτη οβίδα έσκασε ακριβώς εκεί που καθόμουν προηγουμένως! Ήταν μια από τις αρκετές φορές που λίγο έλειψε να σκοτωθώ.

Η μάχη για την Οκινάουα μαινόταν επί τρεις περίπου μήνες. Ένα ιστορικό βιβλίο αναφέρει: «Η επιχείρηση Οκινάουα ήταν η πιο δαπανηρή στον Κεντρικό Ειρηνικό. Στις μάχες πήραν μέρος περίπου μισό εκατομμύριο άντρες, και οι Αμερικανοί είχαν απώλειες 49.000 άντρες, από τους οποίους 12.500 ήταν οι νεκροί. Περισσότεροι από 110.000 Ιάπωνες σκοτώθηκαν στο νησί». Τουλάχιστον 122.000 στρατιώτες και χιλιάδες άμαχοι σκοτώθηκαν, για ένα ουσιαστικά άγνωστο νησί, με έκταση 2.300 τετραγωνικών χιλιομέτρων!

Έπειτα απ’ αυτή την εκστρατεία, μας έστειλαν στις Φιλιππίνες για να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να προετοιμαστούμε για την εισβολή στην Ιαπωνία. Τότε συνέβη κάτι που μου έδωσε μεγάλη χαρά. Έστειλαν αντικαταστάτες στη μεραρχία μας και φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν είδα ανάμεσά τους το μικρότερο αδελφό μου, τον Ρότζερ. Ωστόσο εκείνος δεν μπήκε ποτέ στη μάχη. Στις 6 Αυγούστου 1945, έπεσε η πρώτη ατομική βόμβα στην ιαπωνική πόλη Χιροσίμα. Τρεις μέρες αργότερα μια δεύτερη βόμβα έπεσε στο Ναγκασάκι. Αυτό σήμανε και το τέλος του πολέμου.

Ένας Θάνατος που με Έβαλε σε Σκέψεις

Έστειλαν και μένα και τον αδελφό μου στις δυνάμεις κατοχής στο Σαπόρο της Ιαπωνίας. Λίγο αργότερα, εγώ απολύθηκα από το στρατό, ενώ ο αδελφός μου έμεινε στην Ιαπωνία για έναν ακόμη χρόνο. Πήρα το δρόμο για το σπίτι, έτοιμος να δεχτώ το καλωσόρισμα της οικογένειάς μου.

Μόλις βρέθηκα ξανά στην Οκλαχόμα άρχισα από εκεί που είχα μείνει τότε που έφυγα· ξαναπήγα στο πανεπιστήμιο, όπου σπούδασα τέσσερα χρόνια ιατρική και κατόπιν ανέλαβα μεταπτυχιακή εργασία για ένα χρόνο. Σ’ αυτή την περίοδο γνώρισα ένα υπέροχο κορίτσι, μια φοιτήτρια από την Οκλαχόμα την Νάνσυ Γουντ. Μέσα σε 18 μήνες παντρευτήκαμε και είναι η πιστή μου σύντροφος εδώ και 40 χρόνια.

Εξακολουθούσα να μην ενδιαφέρομαι για τη θρησκεία των γονέων μου, τη θρησκεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήμουν πολύ απορροφημένος στα δικά μου ενδιαφέροντα. Κι έπειτα, το 1950, μας έπληξε η τραγωδία.

Ο πατέρας μου, που ήταν τότε 66 χρονών και εξακολουθούσε να εργάζεται ως αγροτικός γιατρός, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ήταν μεγάλο χτύπημα για τη μητέρα. Ο θάνατός του μας αιφνιδίασε όλους. Και οι πέντε γιοι δεν είχαμε χάσει μόνο τον πατέρα μας· είχαμε χάσει έναν καλό φίλο. Φυσικά, παρακολουθήσαμε την ομιλία κηδείας που έκανε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά από μια γειτονική πόλη. Εκείνη η ομιλία είχε διαρκή αποτελέσματα σε όλους μας.

Ο ομιλητής έδειξε από την Αγία Γραφή ότι ο μπαμπάς θα ξαναγύριζε μέσω ανάστασης, όταν η γη θα επανερχόταν στην ειρηνική, παραδεισιακή της κατάσταση. Όλα αυτά έφεραν στη μνήμη μου όσα είχα μάθει πριν από χρόνια. Μέσα σε λίγο καιρό, η Νάνσυ κι εγώ μελετούσαμε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες. Όσο περισσότερο μελετούσα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα τι κυκεώνας είναι ο κόσμος και πόσο μάταιος είναι ο πόλεμος—όλες εκείνες οι ζωές είχαν θυσιαστεί για να προάγουν τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες των πολιτικών ηγετών κι αυτό είχε γίνει με τη συγκατάβαση του κλήρου σε κάθε κράτος.

Όταν οι Άνθρωποι θα Ζουν σε Ειρηνικές Κατοικίες

Επίσης συνειδητοποίησα ότι τα γεγονότα που συνέβηκαν από το 1914 και μετά ήταν ξεκάθαρη εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού, σχετικά με τον καιρό του τέλους. Όλα όσα είχε πει επρόκειτο να συμβούν στη διάρκεια μιας γενιάς. Άρα, πρόκειται σύντομα να λάβει χώρα ο πόλεμος του Θεού στον Αρμαγεδδώνα, ένας πόλεμος δίκαιος, που θα απαλλάξει τη γη απ’ όλους τους άνομους και θα είναι ο προάγγελος της αποκαταστημένης γης κάτω από την ειρηνική κυριαρχία της κυβέρνησης της Βασιλείας του Θεού.—Αποκάλυψις 11:18· 21:1-4.

Η Νάνσυ κι εγώ βαφτιστήκαμε το 1950. Αντί να συνεχίσουμε τις πανεπιστημιακές μας σπουδές, κανονίσαμε τις υποθέσεις μας έτσι ώστε να αναλάβουμε την ολοχρόνια διακονία το 1956. Στο πέρασμα των χρόνων, έχουμε κηρύξει σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών, λόγω του ότι έχω υπηρετήσει ως περιοδεύων επίσκοπος περιοχής και περιφερείας. Επίσης, επί οχτώ και πλέον χρόνια ήμουν οδηγός στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, που εκπαιδεύει τους πρεσβυτέρους των εκκλησιών, και δίδασκα στη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, που είναι για ολοχρόνιους διακόνους. Τα εννιά τελευταία χρόνια υπηρετούμε στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Με τη σύζυγό μου μπροστά από τα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όπου εργαζόμαστε

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 19]

U.S. Army photo