Εμείς Δεν Εβραδύναμε
Αφήγησις υπό Λεόν Πετίττ
«ΟΣΤΙΣ παρατηρεί τον άνεμον, δεν θέλει σπείρει· και όστις θεωρεί τα νέφη, δεν θέλει θερίσει.» (Εκκλησ. 11:4) Το ότι είχαμε αυτό υπ’ όψιν εβοήθησε τη σύζυγό μου Δάφνη κι εμένα να εισέλθωμε στην ολοχρόνιο υπηρεσία «σκαπανέως» προς τον Ιεχωβά, να πάμε στη σχολή Γαλαάδ και να διορισθούμε σ’ έναν ξένο ιεραποστολικό τομέα—και επίσης να παραμείνωμε σ’ αυτόν, μολονότι ανατρέφομε μια οικογένεια. Στην Αγγλία εγκατέλειψα τη μαθήτευσί μου σε κάποια σχολή μετά από δύο χρόνια για να γίνω «σκαπανεύς» Μάρτυς, αφιερώνοντας όλον τον χρόνο μου στο να μιλώ στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού. Η σύζυγός μου, για τον ίδιο λόγο, εγκατέλειψε το κολλέγιο όταν ήθελε ακόμη δύο χρόνια για να το τελειώση. Δεν είχαμε ακόμη συναντηθή εκείνον τον καιρό. Το 1951 εγώ απεφοίτησα από τη Σχολή Γαλαάδ της Εταιρίας Σκοπιά στη Νέα Υόρκη και ήλθα στην Ιαπωνία. Η Δάφνη ήλθε τέσσερα χρόνια αργότερα και παντρευθήκαμε το καλοκαίρι του 1957. Αλλά μόνο το 1968 αρχίσαμε ν’ αποκτούμε οικογένεια. Τώρα, το μεγαλύτερο από τα δυο αγόρια μας πηγαίνει σ’ ένα τοπικό Ιαπωνικό σχολείο.
Στη διάρκεια της περιόδου που ήμεθα σε θέσι να αφιερώνωμε περισσότερο από τον χρόνο μας στο ιεραποστολικό έργο, είχαμε θέσει τους εαυτούς μας στη διάθεσι της Εταιρίας Σκοπιά προκειμένου να μας διορίση όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη. Εδεχόμεθα εκείνους τους διορισμούς όποιοι και αν ήσαν και απολαύσαμε πολλές πλούσιες ευλογίες ως αποτέλεσμα.
ΣΤΟΝ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΒΟΡΡΑ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ
Μετά τον γάμο μας, ο πρώτος μας διορισμός με τέσσερις ακόμη σκαπανείς ήταν ν’ αρχίσωμε το έργο στο Χοκάιντο. Οι παγωμένοι χειμώνες δεν ήσαν τίποτε καινούργιο για μας, αλλά οι συνεχείς κάτω του μηδενός θερμοκρασίες, οι μαινόμενες χιονοθύελλες και το πυκνό χιόνι εκείνου του πρώτου χειμώνα ήταν κάτι διαφορετικό. Εν τούτοις, γρήγορα διαπιστώσαμε ότι αυτοί οι μεγάλοι χειμώνες στη διάρκεια των οποίων οι άνθρωποι είχαν λίγα σχετικώς πράγματα να κάνουν, άνοιξαν την οδό για πολλές Γραφικές μελέτες στα σπίτια των ανθρώπων. Με τον ερχομό της ανοίξεως, αρκετοί από τους μαθητάς μας ήσαν έτοιμοι να ενωθούν μαζί μας στην από θύρα σε θύρα διακονία με την Αγία Γραφή.
Άρχισα μια μελέτη μ’ ένα φοιτητή του πανεπιστημίου του οποίου η μεγαλύτερη επιθυμία ήταν να γίνη καθηγητής και να εργασθή σε κάποιο μακρυνό τόπο όπου οι καθηγηταί ήσαν συχνά απρόθυμοι να πάνε. Ακριβώς έξη μήνες πριν από την αποφοίτησί του διευθέτησα να διεξάγω μια Γραφική μελέτη μαζί του κάθε μέρα. Μέσα σ’ ένα σύντομο χρονικό διάστημα δέχθηκε την αλήθεια και απεφάσισε να διδάσκη την Αγία Γραφή ολοχρονίως αντί να γίνη καθηγητής. Όπως κι εμείς, έτσι κι αυτός δεν εβράδυνε. Φτυάριζε το χιόνι, κλάδευε τα δένδρα, έκαμε εργασία θυρωρού και μια ποικιλία άλλων εργασιών για να εξοικονομή τα αναγκαία μέχρις ότου τελικά προσεκλήθη να γίνη «ειδικός σκαπανεύς.» Σήμερα έχει κι αυτός οικογένεια και συνεχίζει να υπηρετή πιστά ως ένας πρεσβύτερος σε μια από τις 866 εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ιαπωνία.
Ήδη δεκαεννέα έτη έχουν περάσει από τότε που πήγαμε στο Χοκάιντο για να δημιουργήσωμε την πρώτη εκκλησία στο Σαπόρο. Τώρα σ’ αυτόν τον βόρειο τομέα υπάρχουν εβδομήντα πέντε εκκλησίες. Αργότερα διορισθήκαμε και πάλι στον νότο για να επισκεφθούμε τις Ιαπωνικές εκκλησίες σε μια περιοχή. Μετά από τα τρία χρόνια που είχαμε δαπανήσει στον βορρά, οι χειμώνες στο Τόκιο έμοιαζαν σαν άνοιξι.
ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΚΑΡΠΟΥΣ
Ενώ έκανε έργο σε μια από τις εκκλησίες του Τόκιο, η σύζυγός μου επισκέφθηκε ένα μικρό εστιατόριο δύο λεπτά πριν από τις 12 το μεσημέρι. Προς έκπληξί της ο πολυάσχολος ιδιοκτήτης έγινε συνδρομητής στη Σκοπιά αφού έλαβε μια σύντομη μόνο εξήγησι. Μαθαίνοντας ότι ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου είχε μια περίοδο αναπαύσεως το απόγευμα, η σύζυγός μου επέστρεψε την ίδια εβδομάδα μ’ έναν τοπικό Μάρτυρα και διευθέτησε μια Γραφική μελέτη μαζί του. Αυτός ο άνδρας είχε μια ισχυρή επιθυμία να κάνη κάτι για το καλό άλλων ανθρώπων και η εκμάθησις της αληθείας τον εβοήθησε να το κάνη αυτό. Ήλθε στη συνάθροισι εκείνη την εβδομάδα με το άσπρο του κιμονό και κάθε τέσσερις μήνες που επισκεπτόμεθα την εκκλησία παρατηρούσαμε την πρόοδο που είχε κάνει. Σε μια επίσκεψί μας, μας προμήθευσε κατάλυμα για τη διαμονή μας εκεί. Επί πολλά χρόνια τώρα αυτός και η σύζυγός του υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό ολοχρονίως. Τον βλέπομε ακόμη με το λευκό κιμονό σε μεγάλες συνελεύσεις καθώς επιβλέπει τη διοργάνωσι της παροχής φαγητού επιθεωρώντας την εργασία για τα γεύματα στις καφετήριες και υπηρετώντας δεκάδες χιλιάδες άτομα. Η σύζυγός του και τα παιδιά του είναι ευτυχή που αυτός δεν εδίστασε ν’ ανταποκριθή όταν η σύζυγός μου τον συνήντησε για πρώτη φορά.
Αργότερα μας δόθηκε διορισμός για έργο «περιφερείας.» Αυτό εσήμαινε ότι έπρεπε να διοργανώνω και να ομιλώ σε μεγάλες συνελεύσεις Μαρτύρων του Ιεχωβά κάθε δεύτερη εβδομάδα. Δεν είναι ανάγκη να πω ότι μέχρι τότε είχαμε αποκτήσει μεγάλη ευχέρεια στην Ιαπωνική γλώσσα. Η περιοχή μας περιελάμβανε περισσότερη από τη μισή Ιαπωνία στην οποία περιελαμβάνετο και η Οκινάβα.
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΟΚΙΝΑΒΑ
Ο ρυθμός της ζωής ήταν πολύ πιο βραδύς στην Οκινάβα. Σε πολλές περιοχές προτού ακόμη μπορέσωμε να εξηγήσωμε γιατί βρισκόμεθα στην πόρτα των ανθρώπων καθόμασταν σ’ ένα χαλί που μας πρόσφερε ο φιλόξενος οικοδεσπότης ενώ μας προσέφεραν πράσινο τσάι και κομματάκια καφετιάς ζάχαρης. Η θερμή φιλοξενία των κατοίκων της Οκινάβα και η αγάπη των εκεί αδελφών μας θα παραμένουν πάντοτε στην καρδιά μας σαν ευτυχείς αναμνήσεις.
Προτού η Οκινάβα γίνη πάλι μέρος της Ιαπωνίας, μια από τις πνευματικές αδελφές μας εκεί έχασε την εργασία της ως καθηγήτρια λόγω του ζητήματος του πατριωτικού χαιρετισμού της σημαίας. Αυτό συνέβη διότι αρκετά παιδιά στο σχολείο της, τα οποία μελετούσαν την Αγία Γραφή μαζί της, λόγω συνειδήσεως αρνήθηκαν να χαιρετήσουν την Ιαπωνική σημαία. Ο σύζυγός της καθηγητής γυμνασίου και άπιστος εκείνο τον καιρό, υπερασπίσθηκε την υπόθεσί της με επιτυχία ενώπιον των αρχών του σχολείου και κατόπιν έγινε Μάρτυς του Ιεχωβά ως αποτέλεσμα της πλήρους ερεύνης που έπρεπε να κάνη. Ήταν πραγματικά αναζωογονητικό να εργασθώ μαζί του στην από θύρα σε θύρα διακονία. Αργότερα, αυτός έγινε ένας πρεσβύτερος και επόπτευσε στην κατασκευή μιας ωραίας Αιθούσης Βασιλείας στην Πόλι Κόζα.
ΟΙ ΙΑΠΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΝ ΠΡΟΟΔΟ
Η παρακολούθησις των συνελεύσεων βοηθεί έναν να αισθανθή το πνεύμα και την πρόοδο του λαού του Θεού. Τον πρώτο καιρό, όταν μόνο λίγες εκατοντάδες παρακολουθούσαν τις εθνικές συνελεύσεις, όταν κοιμόμαστε σε κρεββάτια που ήσαν πολύ μικρά για τους ξένους που έχουν μεγάλα πόδια, και όταν τρώγαμε ωμά αυγά χυμένα επάνω σε κρύο ρύζι για πρωινό, ποτέ δεν φανταζόμαστε ότι το έργο του Ιεχωβά θα ηύξανε μ’ αυτό τον τρόπο στην Ιαπωνία. Χωρίς αμφιβολία, οι ίδιες οι συνελεύσεις έχουν συντελέσει πολύ σ’ αυτή την αύξησι.
Ένας μεγάλος αριθμός απίστων συζύγων παρακολουθούν συνελεύσεις. Συχνά εκπλήσσονται που βλέπουν τόσο πολλούς εργάτες με τις οικογένειές των—σαν κι αυτούς—να τις παρακολουθούν. Οι Ιάπωνες συνήθως είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους. Οι απαιτήσεις της Εταιρίας στην οποία εργάζονται πρέπει να τυγχάνουν προτεραιότητας πάνω από τις προσωπικές και τις οικογενειακές δραστηριότητες ενός ατόμου. Πολλοί νομίζουν ότι αν μελετήσουν την Αγία Γραφή, πάνε σε συναθροίσεις, σταματήσουν να παίζουν χαρτιά και να καπνίζουν και κάμουν άλλες προσαρμογές, τελικά θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν και τις δουλειές τους. Εν τούτοις, στις συνελεύσεις συναντούν άνδρες που έχουν κάνει τις ίδιες προσαρμογές χωρίς ν’ αλλάξουν τον τόπο της εργασίας τους.
Άκουσα κατά σύμπτωσι έναν άπιστο σύζυγο να ερωτά έναν Ιάπωνα Μάρτυρα, «Αλλά τι θα εκάματε αν η Εταιρία σάς ζητούσε να την αντιπροσωπεύσετε σε μια κηδεία Βουδδιστών;» Ο αδελφός του εξήγησε ότι αυτό είχε πραγματικά συμβή σ’ αυτόν. Αντί να πάη στην κηδεία και να δημιουργήση στενοχώριες στην οικογένεια επειδή δεν θα συμμετείχε στη λατρεία τους, αυτός είχε πάει στο σπίτι τους το προηγούμενο βράδυ, άφησε την κάρτα με το όνομά του και το νεκρολογικό δώρο της Εταιρίας και εξήγησε ότι δεν θα ήταν σε θέσι να παρακολουθήση την κηδεία την επομένη μέρα. Μέσω τέτοιων επαφών με τους Μάρτυρες, οι άπιστοι σύζυγοι αντιλαμβάνονται ότι μπορούν ν’ ακολουθήσουν τις αρχές της Αγίας Γραφής χωρίς κατ’ ανάγκην να υποχρεωθούν ν’ αλλάξουν την κοσμική των εργασία.
Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΕΥΛΟΓΕΙΤΑΙ
Στη διάρκεια των προετοιμασιών για τη συνέλευσι σε κάποια πόλι, μια σύζυγος παρεκάλεσε τον άπιστο σύζυγό της να προσφέρη μεσημεριανό φαγητό στους εργάτες που ήσαν στα γραφεία της συνελεύσεως. Οι πλησιέστερες εκκλησίες προσέφεραν εκ περιτροπής αυτή την εξυπηρέτησι. Οι εργάτες της συνελεύσεως τον προσκάλεσαν να φάη μαζί τους και αυτός σύντομα άρχισε να ενδιαφέρεται για τη συζήτησι. Το πρόβλημα που συζητούσαν ήταν πώς να τοποθετήσουν πόδια σε ξύλινες σανίδες για να φτιάξουν πάγκους για 10.000 ανθρώπους. Κάποιος πρότεινε να χρησιμοποιήσουν σωλήνες, οπότε ο ξένος εξήγησε ότι ήταν ένας έμπορος σωλήνων και θα ήταν ευτυχής να συμβάλη προσφέροντας μερικούς γι’ αυτό τον σκοπό. Αυτή η ευκαιρία που είχαν οι εργάτες της συνελεύσεως έλυσε το πρόβλημά τους και απετέλεσε ένα σημείο στροφής για τη ζωή αυτού του ανθρώπου. Τώρα ο ίδιος είναι ένας Μάρτυς του Ιεχωβά.
Σ’ εκείνη ακριβώς τη διεθνή συνέλευσι συνέβη ώστε μια «σκαπανεύς» αδελφή να γράψη στον πρόεδρο του μεγαλυτέρου εργοστασίου ηλεκτρικών κατασκευών της Οζάκα σχετικά με το πρόβλημα των καθισμάτων, επειδή οι αρχές του τοπικού σχολείου αρνούντο να δανείσουν καρέκλες σε μια θρησκευτική οργάνωσι. Ο πρόεδρος υποκινήθηκε να δώση εντολή σ’ έναν από τους διευθυντάς της εταιρίας να ερευνήση το ζήτημα με αποτέλεσμα να δανεισθούν δωρεάν αρκετές χιλιάδες καρέκλες στη συνέλευσι. Η επιστολή είχε φθάσει στον πρόεδρο μια μέρα πριν αυτός αποσυρθή σε σύνταξι.
Αυτό το γεγονός μας έκαμε να διερωτηθούμε αν οι άγγελοι εργάζωνται στη πραγματικότητα πολύ σκληρότερα στις συνελεύσεις μας για μας από όσο μπορεί να νομίζωμε.
Επί παραδείγματι, σε μια άλλη περίπτωσι, οι σκληρά εργαζόμενοι Μάρτυρες είχαν μόλις τελειώσει το καθάρισμα των χώρων της Εκθέσεως «EXPO 70» στην Οζάκα, για μια εθνική συνέλευσι. Τότε ακριβώς μας ειδοποίησαν ότι είχαν διευθετήσει να δοθή ένα φεστιβάλ μουσικής ποπ το βράδυ πριν από τη συνέλευσί μας. Καταλάβαμε ότι ο Σατανάς ήδη «ανασκουμπονόταν» για να δράση, βλέποντας ότι οι χώροι του σταδίου θα εγέμιζαν πάλι από Μάρτυρες. Αλλά τότε το ραδιόφωνο έκαμε μια ανακοίνωσι για ένα τυφώνα. Η θύελλα κατευθυνόταν στην Οζάκα. Θα χτυπούσε τους χώρους της εκθέσεως την ώρα ακριβώς που οι οπαδοί του συγκροτήματος θα διασκέδαζαν. Έτσι, ξαφνικά το φεστιβάλ ακυρώθηκε. Τι έγινε με τον τυφώνα; Εντελώς απροσδόκητα, άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε προς τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
Επανερχόμενος στα προσωπικά μας προβλήματα, μπορώ να πω ότι ήταν μια μεγάλη αλλαγή για μας να εγκατασταθούμε μονίμως σε μια πόλι και ν’ αναθρέψωμε μια οικογένεια. Δεν είχα επάγγελμα και η σύζυγός μου ανησυχούσε που θ’ αποκτούσε το πρώτο της παιδί στην Ιαπωνία. Ένας αδελφός στην Αγγλία μου προσέφερε ευγενικά μια εργασία αν επέστρεφα. Τι θα κάναμε; Ένας Καναδός αδελφός με μια Ιαπωνίδα σύζυγο τα κατάφερνε πολύ καλά εδώ διδάσκοντας Αγγλικά. Ίσως και εγώ μπορούσα να κάνω το ίδιο. Επίσης, εκείνο τον καιρό ο νεώτερος αδελφός της Δάφνης και η οικογένειά του πήγαν στην Ουγκάντα για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγάλη. Κι εμείς μπορούσαμε να το κάνωμε αυτό με το να παραμείνωμε εκεί που βρισκόμαστε. Αποφασίσαμε να δοκιμάσωμε.
Η Εταιρία Σκοπιά υπέδειξε ότι θα ήμεθα χρήσιμοι σε μια από τις εκκλησίες της Ναγκόγυα. Οι αδελφοί φέρθηκαν πολύ ευγενικά, βοηθώντας μας να μετακομίσωμε. Με πολλά δώρα, στα οποία περιλαμβάνοντο μεταχειρισμένα έπιπλα και ένα καινούργιο στρώμα, εγκατασταθήκαμε σ’ ένα μικρό σπίτι με δύο δωμάτια το οποίο ενοικιάσαμε από μια «σκαπανέα» αδελφή. Καθώς δεν είχαμε ούτε μαχαίρι ούτε πηρούνι για να ξεκινήσωμε το νέο τρόπο της ζωής μας, πραγματικά συγκινηθήκαμε βαθειά από τη γενναιοδωρία και τη θερμή αγάπη των Ιαπώνων αδελφών μας.
Καθώς ανατρέφαμε δική μας οικογένεια, αρχίσαμε να κατανοούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τοπικοί αδελφοί και τα παιδιά τους. Η εκπαίδευσις είναι ένα βασικό μέλημα των περισσοτέρων Ιαπωνικών οικογενειών. Οι γείτονές μας εφαίνοντο ν’ ανησυχούν επειδή το παιδί μας δεν πήγαινε σε νηπιαγωγείο, κάτι που αυτοί θεωρούσαν ως την πρώτη βαθμίδα για μια εκπαίδευσι στο πανεπιστήμιο. Αρχίσαμε να αισθανώμεθα την ύπουλη πίεσι να συμβιβασθούμε. Εν τούτοις, το ενδιαφέρον των γειτόνων μας για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις έδωσε στη σύζυγό μου πολλές ευκαιρίες να κάνη μαρτυρία.
Τους εξηγούσε για τις συναθροίσεις, πώς δηλαδή τα παιδιά μαθαίνουν να είναι μαζί με μια ομάδα ανθρώπων και να κάθωνται ήσυχα επί δύο ώρες, πώς σηκώνουν το χέρι τους και απαντούν (στην εκκλησία μας πρέπει ν’ απαντούν καθαρά από ένα μικρόφωνο), πώς μαθαίνουν να ψάλλουν μαζί με τους άλλους από ένα υμνολόγιο γραμμένο στην Ιαπωνική γλώσσα, πράγμα το οποίο συνήθως διδάσκεται στο πρώτο έτος του δημοτικού σχολείου. Τα παιδιά που λαμβάνουν τέτοια προχωρημένη εκπαίδευσι στην Αίθουσα Βασιλείας χωρίς καμμιά χρηματική επιβάρυνσι, προστατεύονται επίσης από το να μάθουν άσχημα πράγματα από μερικά παιδιά που πηγαίνουν στο νηπιαγωγείο. Μια νεαρή μητέρα τριών μικρών παιδιών έχει ήδη αρχίσει να παρακολουθή συναθροίσεις σαν αποτέλεσμα αυτής της συμπτωματικής μαρτυρίας που έγινε στη αυλή μπροστά στο σπίτι μας. Μια άλλη γειτόνισσα έχει γίνει πνευματική αδελφή μας και διεξάγει τώρα δικές της Γραφικές μελέτες.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΙΑΠΩΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Αργότερα, αποφασίσαμε να γράψωμε το αγόρι μας, τον Ιβάν, στο τοπικό Ιαπωνικό δημοτικό, όπου θα μπορούσε να λάβη μια καλύτερη εκπαίδευσι, ιδιαίτερα στην Ιαπωνική γλώσσα. Τα άλλα αγόρια δείχνουν ότι τον δέχονται τώρα σαν σύντροφο, μολονότι στην αρχή τα μπλε μάτια του και τα ξανθά του μαλλιά ήταν κάτι καινούργιο γι’ αυτούς. Η δασκάλα του επίσης φαίνεται ότι έχει πάρει απόφασι το γεγονός ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που η συνείδησις του Ιβάν, που είναι εκπαιδευμένη σύμφωνα με τη Γραφή, δεν του επιτρέπει να τα κάνη.
Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν το κρέας της φάλαινας, την οποία συνήθως δεν σφάζουν σύμφωνα με το Γραφικό τρόπο, που εσερβίρετο στα γεύματα του σχολείου και το οποίο ο Ιβάν αρνήθηκε να φάγη. (Πράξ. 15:28-29) Κατόπιν ήλθε η εορτή της πέμπτης ημέρας του πέμπτου μηνός που εορτάζουν τα αγόρια. Εκείνη την ημέρα είναι συνήθεια στα σπίτια που έχουν αγόρια να κρεμούν μεγάλα κομμάτια υφάσματος ή πλαστικά ομοιώματα κυπρίνων επάνω σ’ ένα ψηλό κοντάρι. Από τα παιδιά του σχολείου ζητήθηκε να κατασκευάσουν χάρτινα ομοιώματα των κυπρίνων τα οποία θα έδεναν επάνω σ’ ένα ραβδί και θα τα έπαιρναν σπίτι. Ο Ιβάν είπε ότι δεν ήθελε να τα φτιάξη και η μητέρα του εκλήθη στο σχολείο για να δώση μια σύντομη εξήγησι.
Η διεύθυνσις του σχολείου παραδέχθηκε ότι η προέλευσις αυτής της εορτής αποτελούσε ένα μέρος των τελετουργιών εξαγνισμού της θρησκείας Σίντο, αλλά επέμεναν ότι στην εποχή μας δεν είχε θρησκευτική σημασία. Ισχυρίσθηκε ότι ο κυπρίνος, που ήταν φημισμένος για την ικανότητά του να κολυμπά επάνω σ’ έναν καταρράκτη, ήταν απλώς ένα σύμβολο της επιθυμίας των γονέων να μεγαλώσουν τα αγόρια τους και να γίνουν δυνατά. Αρνήθηκαν επίσης να χαρακτηρίσουν αυτό το έθιμο σαν μια δεισιδαιμονία, αλλά τελικά συμφώνησαν να χρησιμοποιήση ο Ιβάν τον χρόνο του για να ζωγραφίση και να κατασκευάση κάτι άλλο.
Όταν ήλθαν τα Χριστούγεννα, η δασκάλα επρόκειτο ν’ αντιμετωπίση μια ακόμη έκπληξι. Τα Χριστούγεννα έχουν υιοθετηθή από τους Ιάπωνας Βουδδιστάς, καθώς επίσης και τα γενέθλια, η Ημέρα της Βαλεντίνης, το Πάσχα και άλλες συνήθειες του Δυτικού κόσμου, τα οποία προσφέρονται για εκμετάλλευσι στις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Όταν ζητήθηκε από τα παιδιά της τάξεώς του να ζωγραφίσουν μια εικόνα για τα Χριστούγεννα, ο Ιβάν, ο μόνος Χριστιανός εκεί, παρακάλεσε να του επιτραπή να ζωγραφίση κάτι άλλο. Θα μπορούσε να εξηγήση γιατί τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμμιά σχέσι με τον Ιησού Χριστό, αλλά η δασκάλα του δεν θέλησε να του ζητήση κάποια εξήγησι.
Είχε παρατηρήσει ότι ο Ιβάν δεν έψαλλε με τα άλλα παιδιά τον Ιαπωνικό εθνικό ύμνο και σκέφθηκε ότι αυτό συνέβαινε επειδή ο Ιβάν ήταν ξένος. Αργότερα έμαθε ότι ο Ιβάν δεν έψαλλε ούτε τον Βρεταννικό εθνικό ύμνο. Αυτό έδωσε στη σύζυγό μου την ευκαιρία να εξηγήση στη δασκάλα την παγκόσμια ουδετερότητα και την ενότητα των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Καθώς ο Ιβάν μεγαλώνει, θ’ αντιμετωπίση και άλλα προβλήματα όπως το να μάθη στρατιωτικές τέχνες—τζούντο και ξιφομαχία—τα οποία διδάσκονται κάτω από το κάλυμμα των αθλημάτων. Είμεθα βέβαιοι ότι θα λάβη τις ορθές αποφάσεις σ’ αυτά τα ζητήματα, όπως έχει κάμει μέχρι τώρα για άλλα ζητήματα.
Σχετικά μ’ αυτό, πιστεύομε ότι το βιβλίο Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο ήταν μια μεγάλη βοήθεια γι’ αυτόν. Η μέθοδος που χρησιμοποιεί αυτό το βιβλίο για να διδάξη αρχές και κατόπιν να τις εφαρμόση στα προβλήματα που τα παιδιά αντιμετωπίζουν στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά πρακτική. Είμεθα πολύ ευγνώμονες στην οργάνωσι του Ιεχωβά γι’ αυτή την επίκαιρη προμήθεια.
ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΣ
Η νοσταλγία είναι ένα από τα προβλήματα της Δάφνης. Η Δάφνη γνωρίζει ότι μπορούμε να κάνωμε πολλά καλά πράγματα με το να μείνωμε εδώ, αλλ’ εν τούτοις αγωνίζεται συνεχώς με τον εαυτό της. Μετά από πολλά έτη που αναζητούσαμε μια λύσι, τελικά φαίνεται ότι βρήκαμε μια. Παράλληλα με το ευχάριστο έργο της υποβοηθήσεως άλλων να μάθουν την αλήθεια της Αγίας Γραφής, η Δάφνη απεφάσισε να δαπανά ένα πρωινό την εβδομάδα μαθαίνοντας Ιαπωνική ζωγραφική. Αυτή η τακτική αλλαγή στη διάθεσι και η απορρόφησίς της σε κάτι πολύ διασκεδαστικό για ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, έχει περιορίσει το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό.
Εν τω μεταξύ, εγώ, εργαζόμενος ως πρεσβύτερος σε μια από τις δεκατέσσερις εκκλησίες της Ναγκόγυα, ως επίσκοπος συνελεύσεων περιοχής και ως οικογενειάρχης έχω πολλά ικανοποιητικά πράγματα να κάνω. Απολαμβάνω τις Γραφικές μελέτες που έχω με απίστους συζύγους των οποίων τα προβλήματα κατανοώ πολύ καλύτερα τώρα που πρέπει να συναναστρέφωμαι ανθρώπους κάθε είδους στον δικό τους κόσμο εργασίας. Πόσο ευτυχείς είμεθα που εκμεταλλευθήκαμε στο πλήρες κάθε ευκαιρία για ν’ αποδώσωμε ιερή υπηρεσία στον Ιεχωβά. Και σε άλλους επίσης μπορούμε να πούμε, Μη βραδύνετε. Διότι ποιος γνωρίζει τι ευλογίες μπορεί να φέρη το αύριο;
[Εικόνα της Δάφνης και του Λεόν Πετίττ στη σελίδα 244]