Τι Συνέβη Στους Δεινόσαυρους;

«ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΑ είναι η μελέτη των απολιθωμάτων και απολιθώματα είναι τα υπολείμματα της ζωής από μακρινές εποχές». Αλλά όπως είπε ένας παλαιοντολόγος, πρόκειται για «μια επιστήμη που βασίζεται πολύ στις υποθέσεις και είναι εξαιρετικά δογματική». Αυτό γίνεται φανερό στην περίπτωση των δεινόσαυρων. Αναφέροντας ορισμένες υποθέσεις σχετικά με το τι συνέβη στους δεινόσαυρους, ο Τζ. Λ. Τζέπσον, επιστήμονας του Πρίνστον, δήλωσε:

«Διάφοροι συγγραφείς, των οποίων η ικανότητα ποικίλλει, έχουν υποστηρίξει ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν επειδή χειροτέρεψε το κλίμα . . . ή επειδή χειροτέρεψε η διατροφή τους. . . . Άλλοι συγγραφείς έχουν πει ότι έφταιξαν ασθένειες, παράσιτα, . . . αλλαγές στην πίεση ή στη σύνθεση της ατμόσφαιρας, δηλητηριώδη αέρια, η ηφαιστειακή σκόνη, το υπερβολικό οξυγόνο από τα φυτά, μετεωρίτες, κομήτες, η καταστροφή του συνόλου των γονιδίων από μικρά θηλαστικά που έτρωγαν τα αβγά, . . . η κοσμική ακτινοβολία, η μετατόπιση των πόλων περιστροφής της Γης, κατακλυσμοί, η μετάθεση των ηπείρων, . . . η αποξήρανση των ελών και των λιμνών και οι ηλιακές κηλίδες».—Ο Γρίφος του Δεινόσαυρου (The Riddle of the Dinosaur).

Είναι φανερό ότι, με βάση τέτοιες υποθέσεις, οι επιστήμονες δεν μπορούν να απαντήσουν με απόλυτη βεβαιότητα στο ερώτημα: Τι συνέβη στους δεινόσαυρους;

Η Θεωρία της Ξαφνικής Εξαφάνισης

Μια πιο πρόσφατη θεωρία διατυπώθηκε από τους Λούις και Γουόλτερ Άλβαρεζ—πατέρα και γιο. Έξω από την πόλη Γκούμπιο της κεντρικής Ιταλίας, ο Γουόλτερ Άλβαρεζ ανακάλυψε ένα παράξενο, λεπτό, κόκκινο στρώμα άργιλου, που βρισκόταν ανάμεσα σε δύο στρώματα ασβεστόλιθου, στο πέτρωμα. Στο κατώτερο στρώμα ασβεστόλιθου βρέθηκαν άφθονα απολιθώματα. Στο πάνω στρώμα δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου απολιθώματα, πράγμα που οδήγησε τους γεωλόγους στο συμπέρασμα ότι η ζωή εξαφανίστηκε ξαφνικά και ότι το λεπτό, κόκκινο στρώμα άργιλου είχε κάποια σχέση με την εξαφάνιση.

Η ανάλυση αποκάλυψε ότι ο άργιλος ήταν πλούσιος σε ιρίδιο (ένα μέταλλο)—είχε 30 φορές περισσότερο ιρίδιο απ’ όσο έχουν συνήθως τα πετρώματα. Οι επιστήμονες ήξεραν ότι τέτοιες υψηλές συγκεντρώσεις αυτού του σπάνιου στοιχείου θα μπορούσαν να προέλθουν μόνο από τον πυρήνα της γης ή από πηγές έξω από τη γη. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ιρίδιο εναποτέθηκε από κάποιο τεράστιο αστεροειδή που συγκρούσθηκε με τη γη, προκαλώντας την ξαφνική εξαφάνιση των δεινόσαυρων.

Μετά την ανακάλυψη του πλούσιου σε ιρίδιο άργιλου στο Γκούμπιο, παρόμοια κοιτάσματα ανακαλύφθηκαν και σε άλλα μέρη του κόσμου. Μήπως αυτό επιβεβαίωσε την υπόθεση για τον αστεροειδή; Μερικοί επιστήμονες εξακολούθησαν να βλέπουν το ζήτημα με σκεπτικισμό. Αλλά όπως αναγνωρίζει το βιβλίο Ο Γρίφος του Δεινόσαυρου, η υπόθεση του Άλβαρεζ προσέδωσε «καινούριο νόημα στην έρευνα για την εξαφάνιση και την εξέλιξη». Και ο παλαιοντολόγος Στίβεν Τζέι Γκουλντ παραδέχεται ότι αυτή η υπόθεση θα μπορούσε να μειώσει «τη σπουδαιότητα του ανταγωνισμού ανάμεσα στα διάφορα είδη».

Σχολιάζοντας αυτή τη νέα θεωρία και την εμφανώς ξαφνική εξαφάνιση των δεινόσαυρων, ένας επιστημονικός συγγραφέας παραδέχεται: «Θα μπορούσαν να κλονίσουν τα θεμέλια της εξελικτικής βιολογίας και να θέσουν υπό αμφισβήτηση την παρούσα αντίληψη για τη φυσική επιλογή».

Ο Ντέιβιντ Τζαμπλόνσκι, επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Αριζόνα, συμπεραίνει ότι ‘για πολλά φυτά και ζώα, η εξαφάνιση ήταν απότομη και κατά κάποιον τρόπο εξειδικευμένη. Οι μαζικές εξαφανίσεις δεν αποτελούν απλώς τα τελικά αποτελέσματα διαδοχικών θανάτων. Κάτι ασυνήθιστο συνέβη’. Το ίδιο συμβαίνει και με τους δεινόσαυρους. Η σχετικά ξαφνική εμφάνιση και εξαφάνισή τους έρχεται σε αντίθεση με την κοινώς αποδεκτή άποψη για τη βραδεία εξέλιξη.

Η Χρονολόγηση των Δεινόσαυρων

Οστά δεινόσαυρων ανακαλύπτονται τακτικά σε στρώματα της γης κατώτερα από εκείνα στα οποία βρίσκονται ανθρώπινα οστά, πράγμα που οδηγεί πολλούς στο συμπέρασμα ότι οι δεινόσαυροι ανήκουν σε παλιότερη χρονική περίοδο. Οι γεωλόγοι την ονομάζουν Μεσοζωικό Αιώνα, και την υποδιαιρούν σε τρεις άλλες περιόδους, την Κρητιδική, την Ιουρασική και την Τριαδική. Αυτές οι περίοδοι είναι της τάξης των δεκάδων εκατομμυρίων χρόνων. Αλλά έχει αποδειχτεί αυτό με απόλυτη βεβαιότητα;

Μια μέθοδος που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της ηλικίας των απολιθωμάτων ονομάζεται χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα. Αυτό το σύστημα χρονολόγησης μετράει το ρυθμό διάσπασης του ραδιενεργού άνθρακα από τότε που πέθανε ο οργανισμός. «Αφότου πεθάνει ένας οργανισμός, δεν απορροφά πια καινούριο διοξείδιο του άνθρακα από το περιβάλλον του και η αναλογία του ισότοπου μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, επειδή υφίσταται ραδιενεργό διάσπαση», δηλώνει το σύγγραμμα Επιστήμη και Τεχνολογία με Εικόνες (Science and Technology Illustrated).

Ωστόσο, αυτό το σύστημα παρουσιάζει αρκετά προβλήματα. Πρώτον, όταν πιστεύεται ότι το απολίθωμα είναι ηλικίας περίπου 50.000 ετών, η ραδιενέργειά του έχει μειωθεί τόσο πολύ ώστε μπορεί να ανιχνευτεί μόνο με μεγάλη δυσκολία. Δεύτερον, ακόμη και σε πιο πρόσφατα δείγματα, αυτή η ραδιενέργεια έχει μειωθεί τόσο πολύ ώστε και πάλι είναι εξαιρετικά δύσκολο να μετρηθεί με ακρίβεια. Τρίτον, οι επιστήμονες μπορούν να μετρήσουν το σημερινό ρυθμό σχηματισμού του ραδιενεργού άνθρακα, αλλά δεν έχουν κανένα τρόπο με τον οποίο να μπορούν να μετρήσουν τις συγκεντρώσεις άνθρακα στο απώτερο παρελθόν.

Είτε, λοιπόν, χρησιμοποιούν τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα για τη χρονολόγηση των απολιθωμάτων είτε χρησιμοποιούν άλλες μεθόδους, όπως η χρήση ραδιενεργού κάλιου, ουράνιου ή θόριου, για τη χρονολόγηση των πετρωμάτων, οι επιστήμονες δεν μπορούν να καθορίσουν με βεβαιότητα τις αρχικές συγκεντρώσεις αυτών των στοιχείων, στις διάφορες χρονικές περιόδους. Γι’ αυτό, ο καθηγητής της μεταλλουργίας Μέλβιν Α. Κουκ παρατηρεί: «Μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς σχετικά μ’ αυτές τις συγκεντρώσεις [των ραδιενεργών υλικών], και η ηλικία στην οποία καταλήγει μ’ αυτή τη μέθοδο δεν μπορεί να είναι ακριβέστερη από τις υποθέσεις που κάνει». Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο Κατακλυσμός του Νώε, που συνέβη πριν από 4.300 και πλέον χρόνια, επέφερε τρομακτικές αλλαγές στην ατμόσφαιρα και στη γη.

Οι γεωλόγοι του Πανεπιστημίου Ντάρτμουθ, Τσαρλς Όφισερ και Τσαρλς Ντρέικ, προσθέτουν κι άλλες αμφιβολίες για την ακρίβεια της ραδιοχρονολόγησης. Δηλώνουν: «Συμπεραίνουμε ότι το ιρίδιο και άλλα συναφή στοιχεία δεν εναποτέθηκαν στιγμιαία . . . αλλά υπήρξε μια έντονη και ποικίλη εισροή τέτοιων συστατικών, στη διάρκεια μιας σχετικά μικρής γεωλογικής χρονικής περιόδου, της τάξης των 10.000 ως 100.000 ετών». Αυτοί υποστηρίζουν ότι ο διαχωρισμός και η μετακίνηση των ηπείρων επέφερε αναστάτωση σε ολόκληρη τη γήινη σφαίρα, προκαλώντας ηφαιστειακές εκρήξεις, εμποδίζοντας την είσοδο του ηλιακού φωτός και ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρα. Είναι σίγουρο ότι τέτοια γεγονότα, που προξένησαν αναστάτωση, θα μπορούσαν να αλλάξουν τις ποσότητες ραδιενέργειας, παραμορφώνοντας έτσι τα αποτελέσματα των σύγχρονων μεθόδων ραδιοχρονολόγησης.

Η Αφήγηση της Γένεσης και οι Δεινόσαυροι

Μολονότι η μέθοδος της ραδιοχρονολόγησης αποτελεί καινοτομία, εξακολουθεί να βασίζεται σε υποθέσεις και εικασίες. Αντίθετα, η αφήγηση της Αγίας Γραφής, στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, δηλώνει απλά τη γενική σειρά της δημιουργίας. Αφήνει πιθανά περιθώρια δισεκατομμυρίων ετών για το σχηματισμό της γης, καθώς και πολλών χιλιετιών—με τη μορφή έξι δημιουργικών εποχών, ή ‘ημερών’—για την προετοιμασία της γης για ανθρώπινη κατοίκηση.

Μερικοί δεινόσαυροι (και πτερόσαυροι) μπορεί πράγματι να δημιουργήθηκαν στη διάρκεια της πέμπτης εποχής που αναφέρεται στη Γένεση, όταν η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός έπλασε τα «πετεινά» και «τα κήτη τα μεγάλα». Άλλα είδη δεινόσαυρων ίσως να δημιουργήθηκαν στη διάρκεια της έκτης εποχής. Η μεγάλη ποικιλία δεινόσαυρων, που έτρωγαν τεράστιες ποσότητες τροφής, θα ήταν κατάλληλη αν λάβουμε υπόψη μας το πόσο πλούσια ήταν η βλάστηση που προφανώς υπήρχε τότε.—Γένεσις 1:20-24.

Όταν οι δεινόσαυροι είχαν εκπληρώσει το σκοπό τους, ο Θεός τερμάτισε τη ζωή τους. Αλλά η Αγία Γραφή δεν λέει τίποτα για το πώς ή το πότε το έκανε αυτό. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι δεινόσαυροι δημιουργήθηκαν από τον Ιεχωβά για κάποιο σκοπό, έστω κι αν δεν κατανοούμε πλήρως αυτόν το σκοπό σήμερα. Δεν αποτελούσαν λάθος ούτε ήταν προϊόν εξέλιξης. Το γεγονός ότι εμφανίζονται ξαφνικά στο αρχείο των απολιθωμάτων, χωρίς να συνδέονται με κανέναν απολιθωμένο πρόγονο, και εξαφανίζονται και πάλι χωρίς να αφήνουν συνδετικούς κρίκους στα απολιθώματα, αποτελεί απόδειξη κατά της άποψης ότι αυτά τα ζώα εξελίχθηκαν σταδιακά, με την πάροδο εκατομμυρίων ετών. Συνεπώς, το αρχείο των απολιθωμάτων δεν υποστηρίζει τη θεωρία της εξέλιξης. Αντίθετα, βρίσκεται σε αρμονία με την άποψη της Αγίας Γραφής σχετικά με τις δημιουργικές ενέργειες του Θεού.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]

Το αρχείο των απολιθωμάτων των δεινόσαυρων υποστηρίζει, όχι την εξέλιξη, αλλά τη δημιουργία