Η Δύναμη που Έχει η Αλήθεια να Αναμορφώνει

«Διαρρήκτης, που αποφυλακίστηκε πρόωρα, έκανε 500 διαρρήξεις μέσα σε εφτά μήνες. Βιαστής, που αποφυλακίστηκε τέσσερα χρόνια πριν από τη λήξη της κατώτατης δεκαετούς ποινής του, επιτέθηκε με σεξουαλικούς σκοπούς σε μια γυναίκα, την οποία και σκότωσε. Φονιάς, που αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους, μπήκε σε δυο σπίτια και σκότωσε τρεις ανθρώπους».—Ρίντερς Ντάιτζεστ (Reader’s Digest), Νοέμβριος 1990.

«Σχεδόν το 63 τοις εκατό αυτών που είχαν φυλακιστεί για σοβαρά εγκλήματα συνελήφθησαν για κάποιο άλλο σοβαρό έγκλημα μέσα σε τρία χρόνια από την αποφυλάκισή τους, είπε το Υπουργείο Δικαιοσύνης σε μελέτη που δημοσιεύτηκε σήμερα».—Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times), 3 Απριλίου 1989.

«Η αντίληψη κατά την οποία η φυλακή είναι χώρος για την αναμόρφωση των εγκληματιών απλούστατα δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Οι φυλακές είναι κάτι σαν ‘αποθήκες’ και ‘σχολεία του εγκλήματος’ μαζί».—Σάντεϊ Σταρ (Sunday Star) του Τορόντο, 20 Μαρτίου 1988.

Ο διευθυντής της Ράικερς Άιλαντ, φυλακής στην Πόλη της Νέας Υόρκης, λέει: «Το δεκαεννιάχρονο αγόρι που έρχεται εδώ ήταν τσιλιαδόρος σε κάποια ληστεία. Όταν βγει από ’δώ, δεν θα γίνει τσιλιαδόρος. Την επόμενη φορά, θα είναι αυτός που θα πατάει τη σκανδάλη».—Περιοδικό Νιου Γιορκ (New York), 23 Απριλίου 1990.

«Οι πύλες της φυλακής έχουν γίνει κάτι σαν περιστρεφόμενες πόρτες: σχεδόν τα δυο τρίτα όλων των καταδίκων συλλαμβάνονται ξανά μέσα σε τρία χρόνια από την αποφυλάκισή τους».—Περιοδικό Τάιμ (Time), 29 Μαΐου 1989.

ΤΙΠΟΤΑ από τα παραπάνω δεν είναι πρωτάκουστο. Είναι πασίγνωστο ότι οι φυλακές δεν αναμορφώνουν. Η αλήθεια όμως αναμορφώνει. Παράδειγμα: Ο Ρον Πράιορ.

Ο Ρον αρχίζει τη μέρα του διαβάζοντας ένα εδάφιο από την Αγία Γραφή μαζί με την οικογένειά του. Το γάμο του τον χαρακτηρίζει η γαλήνη και η αγάπη. Το σπίτι είναι τακτοποιημένο και καθαρό. Οι δυο γιοι τους υπήρξαν καλοί μαθητές—ούτε ναρκωτικά ούτε αλκοόλ ούτε προβλήματα. Τώρα, που έχουν πια μεγαλώσει και φύγει από το σπίτι, ασχολούνται με Χριστιανικά έργα. Ο Ρον και η γυναίκα του, η Αρλίν, επιτελούν δραστήρια στην περιοχή τους ένα εθελοντικό έργο ως Χριστιανοί. Χρησιμοποιούν τη ζωή τους με ωφέλιμο τρόπο βοηθώντας τους άλλους.

Αλλά, το 1970 ο Ρον Πράιορ ήταν στη φυλακή και περίμενε να δικαστεί για φόνο. Κρίθηκε ένοχος, καταδικάστηκε και άρχισε να εκτίει την ποινή του σε κάποια φυλακή. Αυτό ήταν το επιστέγασμα μιας μακρόχρονης καριέρας στο έγκλημα, η οποία τον είχε οδηγήσει επανειλημμένα στη φυλακή. Ας αφήσουμε όμως τον Ρον να μας διηγηθεί την ιστορία του.

«Η πρώτη ‘φυλάκιση’ που θυμάμαι ήταν ένα λουρί περασμένο από τη μια γύρω από το σώμα μου και δεμένο από την άλλη στο σχοινί που απλώναμε τα ρούχα. Σε ηλικία τριών-τεσσάρων χρονών, ήταν λες κι είχα την περιπλάνηση στο αίμα μου. Τριγύριζα εδώ κι εκεί και χανόμουν, ώσπου με μάζευε η αστυνομία και με γύριζε στο σπίτι. Τελικά, η μητέρα μου μού είπε πως, αν δεν τα σταματούσα αυτά, θα έλεγε στους ανθρώπους κάποιου ορφανοτροφείου να έρθουν να με πάρουν και να με κλείσουν εκεί μέσα. Κάθησα στην αυλή κι έκλαιγα, περιμένοντάς τους να έρθουν. Δεν ήρθαν βέβαια. Αλλά, η μητέρα μου με έδεσε μ’ εκείνο το λουρί στο σχοινί που απλώναμε τα ρούχα.

»Όσο μεγάλωνα, όλο και μπλεκόμουν σε φασαρίες, και η λύση που έδινα σε κάθε πρόβλημα ήταν η βία. Ένιωθα μπερδεμένος, απογοητευμένος, ένιωθα ότι δεν με ήθελε κανένας. Δεν είχα το αίσθημα του σωστού και του εσφαλμένου. Άφηνα να με κυβερνάνε τα συναισθήματά μου, και όχι η συνείδηση. Στο σχολείο, περνούσα τις τάξεις γιατί οι δάσκαλοι χαίρονταν που θα απαλλάσσονταν από εμένα. Σταμάτησα το σχολείο στην πρώτη γυμνασίου κι έφυγα από το σπίτι. Έμπλεξα με κακές παρέες, και όπως λέει η Γραφική προειδοποίηση, αυτές με οδήγησαν σε σοβαρότερα μπλεξίματα.—1 Κορινθίους 15:33.

»Σε λίγο το δέσιμο με το λουρί το αντικατέστησαν τα αναμορφωτήρια. Αυτά δεν με αναμόρφωσαν. Το έσκαγα και με ξανάπιαναν. Όταν το έσκασα από ένα αναμορφωτήριο της Βιρτζίνιας, έκλεψα ένα ημιφορτηγό και με συνέλαβαν. Με πήγαν σ’ ένα δικαστή, ονόματι Τζένκινς που εκδίκαζε περιπτώσεις κλοπής αυτοκινήτων, κι εκεί έμαθα ότι το φορτηγό που είχα κλέψει ήταν του δικαστή Τζένκινς! Ήμουν μόνο 16 χρονών, αλλά θεωρήθηκα ανεπίδεκτος σωφρονισμού και πέρασα από δίκη σαν ενήλικος. Με έβαλαν φυλακή για δυο χρόνια.

»Αφού βγήκα από τη φυλακή και έγινα 20 χρονών, πήρα μια μοτοσικλέτα. Με συνάρπαζε η αίσθηση της δύναμης που μου έδινε, αλλά δεν μου έφτανε αυτό. Έγινα μέλος των Παγανιστών—μιας συμμορίας μοτοσικλετιστών που συνέχεια έψαχναν ευκαιρία για φασαρίες, συνέχεια ήταν έτοιμοι για καβγά. Ήταν ό,τι έπρεπε για εμένα.

»Αργότερα, έγινα φορτηγατζής και μετέφερα προϊόντα από τη Φλόριντα σε άλλα μέρη. Δεν ήμουν πια στη συμμορία των Παγανιστών, αλλά, περνώντας από τη Βιρτζίνια κάποια μέρα του 1969, βρήκα μερικούς από τους παλιόφιλους αυτής της συμμορίας. Αρχίσαμε να το γλεντάμε—ήπιαμε κρασί, ‘φτιαχτήκαμε’ με ναρκωτικά. Άρχισε ένας καβγάς, πήρε διαστάσεις κι όταν τελικά ήρθαμε στα χέρια ξαναμμένοι από τα ποτά και τα ναρκωτικά, πυροβόλησα και σκότωσα έναν άνθρωπο. Ακόμα ένας καρπός των κακών συναναστροφών! Αργότερα, με ανέκριναν δυο αστυνομικοί και ομολόγησα ότι είχα διαπράξει φόνο. Αυτό έγινε το 1970.

»Βρισκόμουν στη φυλακή περιμένοντας τη δίκη και δεν είχα πάψει να είμαι απειθάρχητος ταραξίας. Για παράδειγμα, κάποιο πρωινό ήρθε ένας συγκρατούμενός μου στον οποίο είχαν αναθέσει να μας φέρνει καφέ. Συνήθως μας έδιναν και δεύτερο φλιτζάνι για αργότερα. Εκείνο το πρωινό, έβαλα το δεύτερο φλιτζάνι μου μπροστά στην καφετιέρα, αλλά εκείνος είπε: ‘Δεν έχει άλλο’. Όπως το κατάλαβα εγώ, αυτός είχε αποφασίσει να δώσει εκείνο το φλιτζάνι καφέ σε κάποιον άλλον. Του είπα λοιπόν: ‘Ώστε δεν σας φτάνει ο καφές σήμερα, ε;’ Εκείνος απάντησε: ‘Ακριβώς’. ‘Ε τότε, πάρε πίσω και τον δικό μου’. Του τον πέταξα στα μούτρα. Η κατάληξη ήταν να με κλείσουν στην απομόνωση.

»Να ’μαι, λοιπόν, να κάνω κύκλους σ’ αυτή την τρύπα, διαστάσεων δυόμισι επί τρία μέτρα, που δεν είχε ούτε ένα παράθυρο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άρχισα να σκέφτομαι στ’ αλήθεια. Ένα σωρό ερωτήματα με κατέκλυσαν. ‘Γιατί είναι συνέχεια σε τέτοιο χάλι η ζωή μου; Γιατί μπαινοβγαίνω συνέχεια στις φυλακές; Γιατί είμαι σ’ αυτήν εδώ την τρύπα; Γιατί ζω; Γιατί; Γιατί; Γιατί;’ Τα γιατί διαδέχονταν το ένα το άλλο, αλλά δεν έπαιρναν καμιά απάντηση. Τότε είπα στον εαυτό μου: ‘Δεν πάει άλλο. Και δεν έχω και πού να στραφώ. Εκτός—εκτός κι αν υπάρχει Θεός—ένας Θεός που με βλέπει, ξέρει ότι υπάρχω και με καταλαβαίνει—πράγμα που εγώ σίγουρα δεν το καταφέρνω! Θεέ, αν υπάρχεις, αν με παρατηρείς, αν μπορώ να κάνω κάτι—μόνο πες μου κάτι, ό,τι να ’ναι!’

»Εκεί μέσα υπήρχε μια Αγία Γραφή. Σκέφτηκα: ‘Αυτή κάνει για αρχή’. Άρχισα να διαβάζω. Δεν θυμάμαι τι διάβασα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τη διάβαζα, αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα. Μέσα σε μια εβδομάδα γύρισα στα κελιά. Ένα κελί ήταν ανοιχτό και τα δυο κρεβάτια του ήταν ελεύθερα. Με έβαλαν εκεί, και δυο μέρες αργότερα έβαλαν κι άλλον ένα φυλακισμένο μαζί μου. Εκείνη την ώρα διάβαζα την Αγία Γραφή, πάλευα να την καταλάβω. Αυτός με είδε που διάβαζα και με ρώτησε: ‘Θα ’θελες να καταλάβαινες την Αγία Γραφή;’ ‘Και βέβαια!’ ‘Θα σου φέρω ένα βιβλίο που θα σε βοηθήσει’. Ήρθε σε επαφή μ’ ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά—κάποτε έκανε μελέτη με τους Μάρτυρες—και πριν περάσει πολύς καιρός μου έδωσε ένα βιβλίο με τίτλο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Αυτό έγινε τον Ιούλιο του 1970.

»Άρχισα να το διαβάζω, και το διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν τα καταλάβαινα όλα, αλλά έβγαινε νόημα. Όταν άρχισαν να έρχονται Μάρτυρες του Ιεχωβά και να μου κάνουν μελέτη, όλα τα ερωτήματα τα οποία είχα κάνει τότε που ήμουν στην απομόνωση άρχισαν να παίρνουν απαντήσεις. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, άρχισα να καταλαβαίνω κάπως τι είναι σωστό και τι εσφαλμένο. Όσο πιο πολύ έτρωγα απ’ αυτή την πνευματική τροφή, τόσο περισσότερο γινόμουν σαν ‘εκείνους που, μέσω της χρήσης, έχουν τις δυνάμεις τους αντίληψης γυμνασμένες στο να διακρίνουν και το σωστό και το εσφαλμένο’. (Εβραίους 5:14, ΜΝΚ) Η συνείδησή μου άρχισε να ξυπνάει, να ζωντανεύει!

»Αυτή η ξαφνική απόκτηση της Γραφικής αλήθειας προκάλεσε πραγματική επανάσταση στο μυαλό μου. Είχα διαβάσει το βιβλίο μέσα σε 24 ώρες. Από τη μια μέρα στην άλλη, πήγα από το ένα άκρο στο άλλο. Ήμουν αποφασισμένος να κάνω τους συγκρατούμενούς μου να καταλάβουν τις αλήθειες που μάθαινα. Πίστευα πως θα τους συνέπαιρναν όλους όπως κι εμένα. Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και πρωτύτερα ήμουν πρόβλημα για τους άλλους κρατούμενους, αλλά τώρα ήμουν ακόμα μεγαλύτερη πηγή ενόχλησης—πράγμα που κανένας δεν πίστευε ότι μπορούσε να γίνει! Αλλά, καθώς οι Μάρτυρες συνέχιζαν να έρχονται στη φυλακή για να μου κάνουν μελέτη, άρχισα να κηρύττω με μεγαλύτερη διακριτικότητα.

»Έκανα πολλές αλλαγές, και μάλιστα μέσα σε δυο μήνες μου ανέθεσαν ορισμένες ευθύνες στη φυλακή. Με άφηναν ακόμα και να βγαίνω έξω, πράγμα παράδοξο αν σκεφτεί κανείς την προηγούμενη διαγωγή μου και το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Οι αρχές που μάθαινα από την Αγία Γραφή έφερναν αποτελέσματα. Τα ύδατα της αλήθειας από το Λόγο του Θεού έκαναν το εξαγνιστικό τους έργο, όπως το έκαναν και στις μέρες των αποστόλων. Οι αναμορφωτικές δυνάμεις τις οποίες διαθέτουν φαίνονται από τα εδάφια 1 Κορινθίους 6:9-11, τα οποία αναφέρουν τα εξής:

»‘Δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετέ τινες· αλλά απελούσθητε’.

»Τελικά δικάστηκα. Με καταδίκασαν σε 20 χρόνια φυλακή για φόνο. Το 1971 με έστειλαν σε φυλακή ύψιστης ασφάλειας. Εκεί ξανάρχισα τη Γραφική μου μελέτη με τους Μάρτυρες. Η διαγωγή μου είχε αλλάξει ριζικά. Σύντομα, μου ανέθεσαν ευθύνες και σ’ αυτή την καινούρια φυλακή και άρχισαν να μου δίνουν άδειες για να βγαίνω έξω. Στη διάρκεια κάποιας απ’ αυτές, ρώτησα τον Μάρτυρα στον οποίο έμενα: ‘Τι με εμποδίζει να βαφτιστώ;’ Εκείνος συζήτησε το θέμα με την εκκλησία της περιοχής και μου έδωσε την απάντηση: ‘Τίποτα’. Κάποιο βραδάκι του 1973 βαφτίστηκα στη λιμνούλα για το πότισμα των αγελάδων που υπήρχε σε μια κοντινή φάρμα. Προσευχόμουν την ώρα που έμπαινα στο νερό, εφόσον αυτό έκανε ο Ιησούς όταν βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή στον ποταμό Ιορδάνη.

»Από τότε κι ύστερα, η πνευματική μου πρόοδος υπήρξε γοργή. Γράφτηκα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας που γινόταν στην εκκλησία της περιοχής—αν και, φυσικά, δεν ήμουν ποτέ παρών αυτοπροσώπως. Έπαιρνα κάποιο διορισμό στη σχολή, μαγνητοφωνούσα σε κασέτα την ομιλία μου και η εκκλησία άκουγε την κασέτα. Αυτός που διεξήγε τη σχολή μού έστελνε με τον ίδιο τρόπο τις συμβουλές του για να με βοηθήσει να προοδεύσω. Κάναμε κάθε εβδομάδα συναθροίσεις μέσα στη φυλακή και οι άλλοι κρατούμενοι ήταν ευπρόσδεκτοι να τις παρακολουθήσουν.

»Στο μεταξύ, εγώ αποκτούσα περισσότερες γνώσεις από την Αγία Γραφή μαθαίνοντας πολλά εδάφια. Αυτά ήταν σαν σκαλιά που ανεβαίνοντάς τα έβγαινα από τον ηθικό βόρβορο μέσα στον οποίο είχα ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, ώσπου εκτίμησα τη μεταμόρφωση για την οποία μίλησε ο απόστολος Παύλος στα εδάφια Κολοσσαείς 3:9, 10, ΜΝΚ: ‘Βγάλτε από πάνω σας την παλιά προσωπικότητα με τις συνήθειές της και φορέστε τη νέα προσωπικότητα, η οποία ανανεώνεται μέσω ακριβούς γνώσης σύμφωνα με την εικόνα Εκείνου που τη δημιούργησε’.

»Το 1978 ήρθε η ώρα να εμφανιστώ για τρίτη φορά ενώπιον μιας επιτροπής που θα εξέταζε την αποφυλάκισή μου υπό όρους. Δυο φορές είχαν απορρίψει αυτό το αίτημά μου λόγω της σοβαρότητας των εγκλημάτων μου. Αυτή τη φορά η επιτροπή πήρε γύρω στα 300 γράμματα από Μάρτυρες και άλλους, οι οποίοι βεβαίωναν τις αλλαγές που είχα κάνει.

»Τώρα που είχα περισσότερες πιθανότητες να αποφυλακιστώ, άρχισα να σκέφτομαι αν θα μπορούσα να παντρευτώ. Η Αρλίν, χήρα με δυο παιδιά, ήταν μια Μάρτυρας με την οποία αλληλογραφούσα όσο ήμουν στη φυλακή. Με επισκεπτόταν παρέα με τους δυο γιους της. Την είχα ερωτευτεί, κι εκείνη είχε ερωτευτεί εμένα. Αποφυλακίστηκα την 1η Φεβρουαρίου 1978. Παντρευτήκαμε στις 25 Φεβρουαρίου 1978. Τώρα, 13 χρόνια μετά, ο γάμος μας εξακολουθεί να είναι ευτυχισμένος. Ο ένας γιος μας είναι παντρεμένος και ενεργός Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο άλλος εργάζεται ολοχρόνια στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

»Οι προσευχές μου απαντήθηκαν. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους αδελφούς και τις αδελφές που με βοήθησαν τόσο πολύ. Χρωστάω όλη μου την ευτυχία στον ευτυχισμένο Θεό, τον Ιεχωβά.—1 Τιμόθεον 1:11.

»Λυπάμαι, όμως, για τα αμαρτήματα του παρελθόντος. Θυμάμαι με αποστροφή την προηγούμενη εξαχρειωμένη διαγωγή μου. Έχω προσευχηθεί πολλές φορές να με συγχωρήσει ο Ιεχωβά, και νιώθω πως με έχει συγχωρήσει. Ελπίζω επίσης να μπορέσουν να με συγχωρήσουν και εκείνοι τους οποίους έβλαψα στο παρελθόν. Και ιδιαίτερα ελπίζω να επαναφέρει στη ζωή ο Ιεχωβά τον άνθρωπο που σκότωσα κι έτσι αυτός να έχει την ευκαιρία να ζήσει για πάντα στην παραδεισένια γη του Θεού. Μ’ αυτό η χαρά μου θα γίνει πλήρης!»

Εκείνο που δεν κατάφεραν να πετύχουν τα σίδερα της φυλακής και η απομόνωση, το πέτυχε η Γραφική αλήθεια. Έδωσε τη δύναμη στον Ρον Πράιορ να βγάλει από πάνω του μια παλιά εγκληματική προσωπικότητα και να φορέσει μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα. Γιατί; Επειδή ‘ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και ασκεί δύναμη’, που περιλαμβάνει και τη δύναμη να αναμορφώνει.—Εβραίους 4:12, ΜΝΚ.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

Το φορτηγό που είχα κλέψει ήταν του δικαστή Τζένκινς!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

Υπήρχε μια Αγία Γραφή στην απομόνωση. Άρχισα να τη διαβάζω

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

Με καταδίκασαν σε 20 χρόνια φυλακή για φόνο

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο Ρον Πράιορ και η γυναίκα του, η Αρλίν, σήμερα