Το Όνειρο για μια Ενωμένη Ευρώπη

«ΣΤΟ Κατώφλι Ενός Ονείρου». Έτσι τιτλοφορούνταν κάποιο άρθρο της εφημερίδας Δε Γιουροπίαν (The European), το οποίο σχολίαζε τον «ιλιγγιώδη ρυθμό της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Πώς γεννήθηκε αυτό το όνειρο; Είναι δικαιολογημένες οι μεγάλες προσδοκίες τις οποίες εγείρει;

Λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ πρότεινε το σχηματισμό των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Από τότε τα πράγματα φαίνεται να οδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση. Τώρα, το έτος 1992 χαιρετίζεται ως ορόσημο για την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου. Αλλά γιατί το 1992;

Για να το πούμε απλά, μέχρι το τέλος του επόμενου έτους, τα 12 μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σχεδιάζουν να έχουν πετύχει πλήρη οικονομική ενοποίηση. Αυτό θα σημάνει το τέλος όλων των φραγμών που θέτουν οι δασμοί. Θα επιτρέπει στους πολίτες εντός της Κοινότητας να πηγαίνουν χωρίς περιορισμούς από τη μια χώρα στην άλλη, έχοντας τις ίδιες δυνατότητες και τα ίδια δικαιώματα με τους ντόπιους πολίτες όσον αφορά την επαγγελματική απασχόληση. Τέλος, θα υιοθετηθεί κοινό νόμισμα, θα χορηγούνται στους πολίτες ευρωπαϊκά διαβατήρια και διπλώματα οδήγησης, και θα ιδρυθεί μια ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Όσον αφορά τα περιβαλλοντικά προβλήματα και τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, θα ακολουθηθεί κοινή πολιτική. Οι νόμοι οδικής κυκλοφορίας θα εναρμονιστούν, και το ίδιο θα γίνει και με τους άλλους νόμους.

Έτσι, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα θα γίνει η τρίτη μεγαλύτερη εσωτερική αγορά στον κόσμο. Το ένα πέμπτο όλου του παγκόσμιου εμπορίου—τόσο οι εισαγωγές όσο και οι εξαγωγές—θα περιλαμβάνουν κάποιο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Συνεπώς, οι μορφές της οικονομικής πολιτικής της, λογικά, θα επηρεάσουν ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, περιλαμβανομένων και των οικονομιών των αναπτυσσόμενων κρατών.

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι σχεδόν το 70 τοις εκατό όλων των Ευρωπαίων είναι υπέρ αυτών των προγραμματισμένων αλλαγών. Μάλιστα, πολλοί πολίτες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας θέλουν οι αλλαγές αυτές να επηρεάσουν ακόμα περισσότερα πράγματα. Περίπου τα τρία τέταρτα απ’ αυτούς υποστηρίζουν ότι πρέπει να συνδυαστούν οι επιστημονικές έρευνες και να υιοθετηθούν ίσα οφέλη όσον αφορά την κοινωνική ασφάλιση. Οι μισοί και πλέον, μάλιστα, είναι υπέρ της υιοθέτησης μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής.

Ως εκ τούτου, τα πράγματα δεν κατευθύνονται πια προς την απλή οικονομική ενοποίηση, αλλά προς το ενδεχόμενο πολιτικής ενότητας. Τώρα, εντελώς απροσδόκητα και ξαφνικά, απρόβλεπτα γεγονότα έχουν δώσει νέα ώθηση σ’ αυτόν το στόχο.

«Τα Γεγονότα μάς Οδηγούν Μόνα Τους»

Στις 9 Νοεμβρίου 1989, το Τείχος του Βερολίνου έπεσε. Η ιδέα της επανένωσης της Γερμανίας, η οποία συχνά αποτελούσε θέμα συζητήσεων αλλά θεωρούνταν μη ρεαλιστική, έγινε μια ακόμα φορά αντικείμενο έντονης διαμάχης. Η επανένωση φαινόταν τώρα αναπόφευκτη, αλλά σχεδόν κανένας δεν τολμούσε να προβλέψει πόσο σύντομα θα ερχόταν. Όταν κατηγόρησαν το Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ ότι πίεζε πολύ την εξέλιξη των σχεδίων της ενοποίησης, εκείνος παρατήρησε: «Δεν προσπαθώ εγώ να επιταχύνω τα γεγονότα. Τα γεγονότα μάς οδηγούν μόνα τους». Στις 3 Οκτωβρίου 1990—λιγότερο από 11 μήνες μετά την πτώση του Τείχους—οι Γερμανοί πανηγύριζαν. Η Γερμανία ήταν και πάλι ενωμένη.

Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος με το γεγονός ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε, πράγμα που το αποδείκνυε η ενοποιημένη Γερμανία. Στο μεταξύ, άλλο ένα απροσδόκητο γεγονός είχε ήδη αρχίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Πώς θα επηρέαζε τα σχέδια για το 1992 η εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ; Ο δημοσιογράφος Τζον Πάλμερ σημείωσε: «Η κρίση στον Κόλπο μάλλον επιταχύνει παρά επιβραδύνει την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας—και μπορεί να επισπεύδει την ημέρα κατά την οποία η Ευρωπαϊκή Κοινότητα θα ακολουθεί μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική».

Εντούτοις, στη διάρκεια αυτής της κρίσης και των τρομακτικών ημερών του πολέμου που επακολούθησαν, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν κατάφερε να καταλήξει σε μια κοινή πολιτική. Αυτό οδήγησε την εφημερίδα Δε Γιουροπίαν να γράψει σ’ ένα κύριο άρθρο: «Η αναποφασιστικότητα της Κοινότητας σε μια στιγμή μεγάλης διεθνούς κρίσης φανερώνει πόσο ζωτικό είναι να καθιερώσει η Ευρώπη κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική, η οποία θα της δίνει τη δυνατότητα να ενεργεί με ενότητα και αυτοδυναμία». Το άρθρο αυτό κατέληγε με μια θετική παρατήρηση που έλεγε τα εξής: «Η κρίση στον Κόλπο θα μπορούσε να δώσει στην Ευρώπη την ευκαιρία να επανορθώσει για την αξιολύπητη παρουσία της και να κάνει ένα σημαντικό βήμα στο να δείξει ότι η πολιτική ένωση μπορεί να γίνει πραγματικότητα».

Οι Προσδοκίες Γίνονται Ακόμα Μεγαλύτερες

Ολοένα και περισσότερα κράτη θέλουν τώρα να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η Αυστρία, η Κύπρος, η Μάλτα και η Τουρκία έχουν κάνει αίτηση για να γίνουν μέλη. Άλλες πιθανές υποψήφιες χώρες είναι η Ελβετία, η Ισλανδία, η Νορβηγία, η Σουηδία και η Φινλανδία. Ακόμα και χώρες που προηγουμένως ανήκαν στο Ανατολικό μπλοκ έχουν δείξει ενδιαφέρον, συμπεριλαμβανομένης της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας. Όμως, οι αιτήσεις αυτών των κρατών δεν θα εξεταστούν παρά μόνο μετά το 1992, όταν η πλήρης οικονομική ενοποίηση των 12 μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας θα έχει γίνει πραγματικότητα.

Ομολογουμένως, έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος προς τη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης—κι αυτό μ’ ένα ρυθμό ο οποίος κάποτε θεωρούνταν απίθανος και σε μια κλίμακα ευρύτερη απ’ αυτή που τολμούσαν να ονειρευτούν οι άνθρωποι αρχικά. «Προβλέπουμε μια νέα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων στην οποία τα σύνορα δεν θα αποτελούν πια διαιρετικούς φραγμούς, στην οποία τα κράτη θα μπορούν να ζουν χωρίς να φοβούνται το ένα το άλλο και όπου οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να διαλέγουν το δικό τους πολιτικό και κοινωνικό σύστημα». Αυτά έγραψε ο Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, στις αρχές του 1990. Και πρόσθεσε: «Αυτό το όραμα δεν είναι πλέον όνειρο. Είναι κάτι εφικτό».

Αλλά είναι ρεαλιστικό να προσδοκούν οι άνθρωποι τέτοια ενότητα; Αν ναι, θα έδινε αυτό την ελπίδα ότι η ευρωπαϊκή ενότητα δεν είναι παρά ένα προκαταρκτικό βήμα προς κάτι μεγαλύτερο—την παγκόσμια ενότητα;

Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο κόσμος χρειάζεται την ενότητα, επειδή η ενότητα θα συντελούσε πολύ στην επίλυση μερικών από τα σοβαρότερα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να επιτευχθεί αν ο χρόνος και η ενέργεια που χάνονται στις διαφωνίες ήταν δυνατόν να διοχετευτούν σε ενωμένες προσπάθειες με σκοπό την επίλυση κοινών προβλημάτων για το κοινό όφελος!

Μέσω της ενοποίησης των οικονομικών και νομισματικών συστημάτων τους, ολοένα και περισσότερα κράτη φαίνονται τώρα αποφασισμένα να δοκιμάσουν το ένα την προθυμία του άλλου για συνεργασία. Για παράδειγμα, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν μια κοινή οικονομική αγορά στην Ασία, η Αυστραλία, η Δημοκρατία της Κορέας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ιαπωνία, η Ινδονησία, ο Καναδάς, η Μαλαισία, το Μπρουνέι, η Νέα Ζηλανδία, η Σιγκαπούρη, η Ταϋλάνδη και οι Φιλιππίνες σχημάτισαν το 1989 την οικονομική συμφωνία που ονομάστηκε Οικονομική Συνεργασία Ασίας και Ειρηνικού.

Το σενάριο, λοιπόν, έχει ως εξής: μια προσφάτως ενωμένη Γερμανία, ενσωματωμένη σε μια προσεχώς ενωμένη Ευρώπη, που οδηγεί σ’ έναν όχι και τόσο μακρινό ενωμένο κόσμο. Η ιδέα αυτή φαίνεται ωραία, αλλά είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή;

Η Επανένωση της Γερμανίας—Δύσκολη!

Παρ’ όλο που η Γερμανία είναι ενωμένη από πολιτική και οικονομική άποψη πάνω από ένα χρόνο τώρα, η χώρα διεξάγει ολόκληρο αγώνα. Εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις πέντε νέες πολιτείες (την πρώην Ανατολική Γερμανία) και την υπόλοιπη χώρα. Την ευφορία της ενοποίησης την έχει αντικαταστήσει η συνειδητοποίηση ότι η ενότητα έχει το κόστος της. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όλοι, πολιτικοί και πολίτες, αναγκάζονται να πληρώσουν το τίμημα.

Φέτος, πριν από λίγο καιρό, η εφημερίδα Δε Γιουροπίαν μίλησε για «τη συναισθηματική κρίση» που υπάρχει στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Εξαιτίας της βλοσυρής οικονομικής πραγματικότητας που συνοδεύει την ενοποίηση και εξαιτίας της πτώσης της κομουνιστικής κοινωνικής διάρθρωσης, οι γιατροί εκεί αναφέρουν ότι παρατηρείται αξιοσημείωτη αύξηση στις ψυχικές ασθένειες και στις διαταραχές που σχετίζονται με το άγχος.

Η Δρ Γκιζέλα Ίλε, ψυχίατρος, λέει ότι «το αίσθημα της απελπισίας είναι σαν επιδημία» και ότι «σε όποιον και να μιλήσεις είναι καταθλιμμένος». Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι διέρχονται όλες τις μεγάλες αλλαγές που είναι γνωστό ότι προξενούν κατάθλιψη: «ανεργία, συζυγικά προβλήματα, αβεβαιότητα για το μέλλον, οικονομικές δυσκολίες, κρίσεις ταυτότητας, συχνά έντονη απώλεια κοινωνικού γοήτρου και μια γενική έλλειψη σκοπού στη ζωή».—Δε Γιουροπίαν.

Η Ένωση της Ευρώπης—Ευκολότερη;

Αν η επανένωση των Γερμανών, ενός λαού με κοινό ιστορικό υπόβαθρο ο οποίος μιλάει την ίδια γλώσσα, αποδεικνύεται δύσκολη, τι μπορούμε να πούμε για τη δημιουργία της «Ευρώπης χωρίς σύνορα» για την οποία έκανε έκκληση ο πάπας της Ρώμης; Η επίτευξη της ενότητας που πασχίζει να φέρει σε ύπαρξη για το 1992 η Ευρωπαϊκή Κοινότητα—η ένωση 12 οικονομιών οι οποίες βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης και δύναμης, 12 χωρών οι οποίες έχουν διαφορετικά ποσοστά ανεργίας και πληθωρισμού—θα είναι πολύ δύσκολη.

Προφανώς, το 1992 θα έχει νικητές αλλά και χαμένους. Στη διευρυμένη αγορά της Ευρωπαϊκής Κοινότητας με τους 320 περίπου εκατομμύρια μελλοντικούς καταναλωτές, μερικές επιχειρήσεις θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό καλύτερα από άλλες. Ωστόσο, ορισμένοι επιχειρηματίες λένε ότι οι δυο στις τρεις εταιρίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας θα επηρεαστούν αρνητικά. Επιπλέον, παρ’ όλο που οι ταξιδιώτες ίσως χαίρονται για την κατάργηση των τελωνειακών ελέγχων, υπολογίζεται ότι 80.000 τελωνειακοί υπάλληλοι στην Ευρώπη θα χρειαστεί να ψάξουν για καινούρια δουλειά.

Ο Πολ Γουίλκινσον, καθηγητής διεθνών σπουδών, μας υπενθυμίζει ότι παρ’ όλο που μπαίνουμε στο 1992, «η Ευρώπη δεν παύει να αποτελείται από ξεχωριστές κυρίαρχες οντότητες», η καθεμιά από τις οποίες έχει «τις δικές της παραδόσεις σε ό,τι αφορά την επιβολή του νόμου» και «το δικό της νομικό σύστημα». Και προειδοποιεί: «Η ανάπτυξη συνεργασίας θα είναι αργή και οδυνηρή».

Εκτός από τα προβλήματα που αφορούν τη γλώσσα, το διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο και τις αλληλοσυγκρουόμενες επιχειρηματικές μεθόδους, πιθανώς το μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ όλα όσα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν είναι η υπερνίκηση των εθνικών προκαταλήψεων οι οποίες αργούν να εξαλειφθούν. Όπως παρατήρησε κάποτε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Βίλι Μπραντ: «Συχνά, οι τοίχοι που βρίσκονται στο μυαλό αντέχουν περισσότερο απ’ όσο οι τσιμεντένιοι».

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει διάθεση αισιοδοξίας και μεγάλες προσδοκίες. «Κανένας δεν νομίζει ότι το 1992 θα είναι εύκολο», γράφει κάποιος συντάκτης οικονομικής στήλης, «αλλά οι προοπτικές φαίνονται λαμπρές».

Πόσο Ρεαλιστικό Είναι Αυτό;

Ακόμα κι αν πραγματοποιούνταν τόσο οικονομική όσο και πολιτική ενότητα, θα αποτελούσε αυτό βάση για την επίτευξη αληθινής ειρήνης και διαρκούς ασφάλειας; Σκεφτείτε: Μολονότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποτελούνται από 50 πολιτείες με ξεχωριστούς νόμους και κυβερνήσεις, και οι πολιτείες αυτές είναι οικονομικά ενωμένες κάτω από μια εθνική κυβέρνηση, η χώρα εξακολουθεί να έχει εκατομμύρια ανέργους· η οικονομική της σταθερότητα εξακολουθεί να απειλείται από περιοδικές υφέσεις και οικονομικές κρίσεις, καθώς και από επαναλαμβανόμενες εκρήξεις πληθωρισμού. Και η πολιτική ενότητα που υπάρχει σε κάποιο βαθμό δεν έχει γλιτώσει τη χώρα από την τρομερή μόλυνση, το έγκλημα, τη χρήση ναρκωτικών, τη φτώχεια και τις φυλετικές διακρίσεις.

Σχετικά με την αναταραχή στη χώρα του, ο Σοβιετικός ιστορικός Γιούρι Αφανάσιεφ είπε: «Τα μεγαλύτερα προβλήματα στο σπιτικό μας έχουν προέλθει από την πιο απίθανη πηγή: από την πλούσια οικογένεια εθνικοτήτων που έχει. . . . Πιστεύαμε ότι η αυτοκρατορία μας ήταν προστατευμένη από τέτοια προβλήματα· άλλωστε, μήπως εμείς δεν είχαμε ως ένα βαθμό ανοσία σε προβλήματα αυτού του είδους χάρη στη δική μας ‘αιώνια αδελφότητα των λαών’;»

Είναι προφανές ότι η οικονομική και η πολιτική ενότητα δεν αρκούν για τη δημιουργία γνήσιας ενότητας. Για να δημιουργηθεί μια «αιώνια αδελφότητα των λαών» χρειάζεται κάτι περισσότερο. Τι;

Γερά Βασισμένες Προσδοκίες

Εκεί όπου υπάρχει αληθινή ενότητα, ο πόλεμος είναι άγνωστος. Αλλά μια αδιάσειστη απόδειξη για το ότι οι άνθρωποι είναι απελπιστικά διαιρεμένοι είναι το γεγονός ότι επί χιλιετίες σκοτώνουν ο ένας τον άλλον σε πολέμους. Θα σταματήσει ποτέ αυτή η παράλογη απώλεια ανθρώπινων ζωών;

Ναι, θα σταματήσει. Ο δηλωμένος σκοπός του Θεού είναι να φέρει σε ύπαρξη έναν ειρηνικό κόσμο. Πώς; Μέσω πλήρους αφοπλισμού. Με θεϊκή έμπνευση ο ψαλμωδός της Αγίας Γραφής έγραψε: ‘Έλθετε, ιδέτε τα έργα του Ιεχωβά· οποίας καταστροφάς [καταπληκτικά έργα, ΜΝΚ] έκαμεν εν τη γη· καταπαύει τους πολέμους έως των περάτων της γης’.—Ψαλμός 46:8, 9.

Ο Διάβολος αντιτίθεται με θυμό σ’ αυτή την τακτική που ακολουθεί ο Θεός για να επιτύχει παγκόσμια ενότητα. Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, εφαρμόζονται τα λόγια της Αγίας Γραφής: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει».—Αποκάλυψις 12:12.

Η παγκόσμια ενότητα, και μαζί μ’ αυτήν η αληθινή ειρήνη και ασφάλεια, βασίζεται στην ενωμένη λατρεία του Θεού ο οποίος «καταπαύει τους πολέμους»· δεν βασίζεται στη διαιρετική λατρεία του αντιπάλου του, ο οποίος περιγράφεται ως «έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει». Προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι προσδοκίες μας για παγκόσμια ενότητα, πρέπει να βασίζονται στην αποδοχή του γεγονότος ότι η Βασιλεία του Θεού είναι πραγματικότητα, ότι είναι μια κατά γράμμα κυβέρνηση που κυβερνάει στους ουρανούς. Αυτή η παγκόσμια κυβέρνηση, που την έχει εξουσιοδοτήσει ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός, είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο θα επιτευχθεί παγκόσμια ενότητα.

Η Βασιλεία του Θεού σχηματίζει ήδη τον πυρήνα μιας ενωμένης γήινης κοινωνίας η οποία θα αντικαταστήσει το διαιρεμένο, αντιμαχόμενο κόσμο που ξέρουμε τώρα. Η Βιβλική προφητεία λέει: ‘Εν ταις εσχάταις ημέραις . . . πολλοί λαοί [απ’ όλα τα έθνη] θέλουσιν υπάγει και ειπεί, Έλθετε και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. . . . Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον’.—Ησαΐας 2:2-4.

Αυτή η Βιβλική προφητεία δεν περιγράφει μια νέα παγκόσμια τάξη ανθρώπινης επινόησης, παρότι αυτά τα ωραία λόγια έχουν χαραχτεί σε έναν τοίχο της πλατείας των Ηνωμένων Εθνών στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Μάλλον, αυτή η προφητεία σχετικά με την ειρήνη και την ενότητα μεταξύ πολλών λαών εκπληρώνεται σήμερα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι προέρχονται από 200 και πλέον έθνη του κόσμου. Ανάμεσά τους μπορεί να δει κανείς αλάνθαστες αποδείξεις για το ότι πραγματικά σχηματίζεται μια νέα παγκόσμια κοινωνία.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να καθοδηγούνται από το Λόγο του Θεού. Εφαρμόζουν τα πράγματα που μαθαίνουν, στα οποία περιλαμβάνεται και η παραίνεση να ζουν ειρηνικά αποκηρύσσοντας τα πολεμικά όπλα. Έτσι, αυτοί απολαμβάνουν μια διεθνή ενότητα που δεν την έχει καμιά άλλη οργάνωση στη γη, είτε θρησκευτική είτε οικονομική είτε πολιτική είναι αυτή. Σίγουρα αυτό φάνηκε από τις συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίες διεξάχθηκαν το καλοκαίρι που μας πέρασε, όταν στην Ανατολική Ευρώπη και μόνο, πάνω από 370.000 άτομα συγκεντρώθηκαν με ειρήνη και ενότητα!

Είναι αλήθεια ότι κανένας από εμάς δεν μπορεί να είναι βέβαιος μέχρι ποιου σημείου θα πραγματοποιηθούν οι οικονομικές ή πολιτικές προσδοκίες για το 1992. Αλλά μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για ορισμένες άλλες προσδοκίες. Για παράδειγμα, το 1992 θα συνεχιστεί, πιστή στο χρονοδιάγραμμα, η θεϊκή αντίστροφη μέτρηση που οδηγεί στην εκτέλεση της κρίσης του Θεού πάνω στον κόσμο του Σατανά. (Ησαΐας 55:11· Αββακούμ 2:3) Συνεπώς, το 1992 θα φέρει τους πιστούς Χριστιανούς ένα χρόνο πιο κοντά στη ζωή μέσα στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, στον οποίο θα κατοικεί η δικαιοσύνη.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσκαλούν τους ανθρώπους που αγαπούν την παγκόσμια ενότητα να εξετάσουν πιο προσεκτικά αυτές τις βασισμένες στην Αγία Γραφή προσδοκίες για το μέλλον. Αυτές είναι μεγάλες προσδοκίες που δεν θα μείνουν ανεκπλήρωτες!

[Πλαίσιο στη σελίδα 21]

Στο Δρόμο Προς την Ενωμένη Ευρώπη

1948: Το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο δημιουργούν μια τελωνειακή ένωση, θέτοντας τη βάση για την οικονομική ένωση του 1960 και για την κατάργηση των συνοριακών ελέγχων του 1970

1951: Υπογράφεται στο Παρίσι η συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα

1957: Η συνθήκη της Ρώμης ιδρύει την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, και, σύμφωνα με το καταστατικό, τα μέλη της είναι το ΒΕΛΓΙΟ, η ΓΑΛΛΙΑ, η ΙΤΑΛΙΑ, το ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ, η ΟΛΛΑΝΔΙΑ και η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

1959: Η Αυστρία, η Βρετανία, η Δανία, η Ελβετία, η Νορβηγία, η Πορτογαλία και η Σουηδία σχηματίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση Ελεύθερου Εμπορίου

1973: Εντάσσονται στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα η ΒΡΕΤΑΝΙΑ, η ΔΑΝΙΑ και η ΙΡΛΑΝΔΙΑ

1979: Καθιερώνεται το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα· γίνονται οι πρώτες άμεσες εκλογές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

1981: Η ΕΛΛΑΔΑ γίνεται δεκτή ως μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας

1986: Εντάσσονται στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα η ΙΣΠΑΝΙΑ και η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Σημείωση: Τα 12 μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας φαίνονται με κεφαλαία γράμματα.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Όταν σταματήσουν οι τελωνειακοί έλεγχοι, 80.000 άτομα θα χρειαστεί να ψάξουν για καινούρια δουλειά