Αποφασισμένοι να Βοηθήσουν τα Παιδιά

ΧΘΕΣ πέθαναν 40.000 παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών στις αναπτυσσόμενες χώρες. Άλλα 40.000 παιδιά θα πεθάνουν σήμερα. Άλλα 40.000 αύριο. Οι περισσότεροι από αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν να προληφτούν.

Χρόνια ολόκληρα αποκαλούν αυτή την κατάσταση «σιωπηλή έκτακτη ανάγκη» ή «βουβή καταστροφή», εννοώντας ότι σε μεγάλο βαθμό έχει διαφύγει της προσοχής του κόσμου. «Αν πέθαιναν 40.000 κουκουβάγιες κάθε μέρα, θα ξεσηκωνόταν θύελλα διαμαρτυριών. Όμως 40.000 παιδιά πεθαίνουν, και ούτε καν το προσέχει κανείς», είπε με θλίψη ο Πίτερ Τίλι, εκπρόσωπος των Η.Π.Α. στην Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής για τα Παιδιά, που οργάνωσε ο Ο.Η.Ε. και διεξάχτηκε στα κεντρικά γραφεία του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη το 1990.

Μερικοί πιστεύουν πως η διάσκεψη μπορεί σταδιακά να τα αλλάξει όλα αυτά. Ανώτατοι αξιωματούχοι, περιλαμβανομένων και 71 αρχηγών κρατών, ήταν παρόντες από 159 χώρες. Συνολικά αντιπροσώπευαν το 99 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού. Το κλίμα συνοψίστηκε από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος είπε τα εξής: «Το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί πια να ανεχτεί το γεγονός ότι εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο».

Τις μέρες που προηγήθηκαν της διάσκεψης, ο κόσμος έδειξε την υποστήριξή του. Κυριολεκτικά εκατοντάδες συναντήσεις, σεμινάρια, ομάδες εργασιών και δημόσιες συζητήσεις, σε εθνική ή τοπική κλίμακα, επικεντρώθηκαν στη δυσχερή θέση των παιδιών. Ένα και πλέον εκατομμύριο άνθρωποι σε 80 χώρες άναψαν κεριά για να συμβολίσουν την ελπίδα τους ότι, παρά τα προβλήματα και τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά, ο κόσμος θα μπορούσε να γίνει ένας καλύτερος τόπος.

Η τελευταία μέρα της διάσκεψης χαιρετίστηκε από τη UNICEF (Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά) ως «πιθανώς η πιο μνημειώδης μέρα που υπήρξε ποτέ για τα παιδιά όλου του κόσμου». Γιατί τόσος ενθουσιασμός; Επειδή οι ηγέτες του κόσμου είχαν υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο «Σχέδιο Δράσης» για τη μείωση των παθημάτων και του θανάτου στα παιδιά ολόκληρης της γης.

Ομολογουμένως, η ιστορία των διπλωματικών διασκέψεων βρίθει από υποσχέσεις που δεν έχουν τηρηθεί. Ωστόσο, πολλοί διέκριναν ένα νέο πνεύμα ειλικρίνειας και συνεργασίας ως αποτέλεσμα του τερματισμού του Ψυχρού Πολέμου. Ο Τζέιμς Γκραντ, διευθύνων σύμβουλος της UNICEF, δήλωσε με ενθουσιασμό: «Οι αρχηγοί των κρατών και των κυβερνήσεων έκαναν, στην πραγματικότητα, το πρώτο βήμα προς την καθιέρωση της ευημερίας όλων των ανθρώπων—των ‘μεγάλων παιδιών’ και των παιδιών επίσης—ως τον κύριο αντικειμενικό σκοπό της ανάπτυξης στα πλαίσια μιας νέας παγκόσμιας τάξης».

Πράγματι, μέσα στον ένα χρόνο που ακολούθησε τη διάσκεψη, τα περισσότερα κράτη είχαν ήδη συντάξει εθνικά σχέδια για να θέσουν σε ισχύ τα ψηφίσματα της διάσκεψης. Αυτό ώθησε το διευθύνοντα σύμβουλο Γκραντ να πει: «Τώρα βλέπουμε την αρκετά ρεαλιστική προοπτική να επιτευχτεί υγεία για όλα τα παιδιά μέχρι το έτος 2000».

Αλλά τι ακριβώς περιλαμβάνει η δυσχερής θέση των παιδιών, το επαίσχυντο οικογενειακό μυστικό του κόσμου, το οποίο εκτέθηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης; Υπάρχουν τώρα, στην ατμόσφαιρα της διεθνούς συνεργασίας που χαρακτηρίζει τη μεταψυχροπολεμική εποχή, βάσιμοι λόγοι να πιστεύουμε ότι τα Ηνωμένα Έθνη θα δώσουν ώθηση σε μια θαυμαστή, νέα παγκόσμια τάξη; Μπορούμε ρεαλιστικά να ελπίζουμε σε ένα λαμπρό μέλλον για τα παιδιά μας; Τα επόμενα δυο άρθρα θα εξετάσουν αυτά τα ερωτήματα.