Όταν η Παιδική Ηλικία Αποτελεί Εφιάλτη

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Σήμερα—μια συνηθισμένη μέρα στη δεκαετία του 1990—200 χιλιάδες παιδιά θα μάχονται σε ανταρτοπόλεμους, 100 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας δεν θα πάνε στο σχολείο, 150 εκατομμύρια παιδιά θα πέσουν για ύπνο πεινασμένα, 30 εκατομμύρια παιδιά θα κοιμηθούν στο δρόμο και 40 χιλιάδες παιδιά θα πεθάνουν.

ΑΝ ΟΙ παραπάνω αριθμοί φαίνονται τρομακτικοί, τα πρόσωπα πίσω από τους αριθμούς είναι σπαραχτικά. Ακολουθούν οι σύντομες ιστορίες πέντε παιδιών των οποίων η απελπιστική κατάσταση μας βοηθάει να καταλάβουμε το νόημα αυτών των ζοφερών στατιστικών στοιχείων.

Το παιδί-στρατιώτης. Ο Μοχάμεντ είναι μόνο 13 ετών, αλλά είναι ήδη εμπειροπόλεμος στρατιώτης στη νοτιοδυτική Ασία, βετεράνος εφτά μαχών. Έβοσκε κατσίκες προτού πάει στον πόλεμο—σε ηλικία δέκα ετών. Τώρα, ο Μοχάμεντ κρατάει ένα ελαφρύ αυτόματο όπλο ΑΚ-47, το οποίο δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει. Σε μια αψιμαχία σκότωσε από κοντά δυο στρατιώτες του εχθρού. Όταν τον ρώτησαν πώς αισθάνθηκε για το φόνο, αυτός αποκρίθηκε: «Χάρηκα επειδή τους σκότωσα». Τα παιδιά γίνονται καλύτεροι στρατιώτες, εξηγεί ο αξιωματικός του, «επειδή δεν φοβούνται».

Το παιδί-εργάτης. Ο τετράχρονος Γούντκαμπι ζει σε ένα σπίτι από τσιμεντόλιθους σε κάποιο νησί της Καραϊβικής. Σηκώνεται στις 6:00 π.μ. για να κάνει τις καθημερινές του δουλειές του σπιτιού: να μαγειρέψει, να φέρει νερό και να καθαρίσει το σπίτι του αφεντικού του. Δεν παίρνει μισθό και πιθανότατα δεν θα πάει ποτέ στο σχολείο. Ο Γούντκαμπι λέει ότι του λείπουν οι γονείς του, αλλά δεν ξέρει πού είναι. Η μέρα του τελειώνει στις 9:30 μ.μ. και, αν είναι τυχερός, δεν θα πέσει για ύπνο πεινασμένος.

Το πεινασμένο παιδί. Στο αφρικανικό χωριό Κομοσάουα, ένα 11χρονο κορίτσι περνάει την κάθε κουραστική μέρα σκαλίζοντας στο χώμα για να βρει σπόρους. Οι βολβοί από αγριόχορτα—ουσιαστικά οι μόνοι που μπορούν να φυτρώσουν στο ξερό χώμα—συντηρούν αυτήν και την οικογένειά της στη ζωή. Τους βολβούς είτε τους βράζουν είτε τους λιώνουν και κατόπιν τους τηγανίζουν. Ο θανατηφόρος συνδυασμός της ξηρασίας και του εμφύλιου πολέμου έχει φέρει τους χωρικούς στα πρόθυρα της λιμοκτονίας.

Το παιδί του δρόμου. Ο Έντισον είναι μόνο ένα από τα χιλιάδες παιδιά του δρόμου που ζουν σε μια μεγάλη πόλη της Νότιας Αμερικής. Βγάζει λίγα χρήματα καθαρίζοντας παπούτσια, και κοιμάται στο πεζοδρόμιο κοντά στο σταθμό των λεωφορείων, μαζί με άλλα παιδιά που τις κρύες νύχτες κουλουριάζονται το ένα κοντά στο άλλο. Μερικές φορές καταφεύγει σε μικροκλοπές για να συμπληρώσει το εισόδημά του ως λούστρου. Δυο φορές τον έδειραν αστυνομικοί, και έχει περάσει τρεις μήνες στη φυλακή. Ο Έντισον επιμένει ότι τώρα έχει «σχεδόν» κόψει τα ναρκωτικά και την εισπνοή βενζινόκολλας. Το όνειρό του είναι να γίνει μηχανικός, να μάθει κάποια τέχνη.

Ο θάνατος ενός παιδιού. Είναι ένα κρύο, βροχερό πρωινό στο βουνό Ντουγκέν, στη Μέση Ανατολή. Κάποιοι αποθέτουν ένα βρέφος, τυλιγμένο σε σάβανο, σε ένα ρηχό τάφο. Το μωρό πέθανε από διάρροια—μια κοινή αιτία βρεφικής θνησιμότητας. Η μητέρα είναι πρόσφυγας και το γάλα της στέρεψε στη διάρκεια του εξαντλητικού ταξιδιού που έκαναν σε αναζήτηση ασφάλειας. Απεγνωσμένη, τάισε το παιδί της με ζάχαρη και νερό, αλλά το νερό ήταν μολυσμένο και το παιδί πέθανε. Αυτό το παιδί, όπως και άλλα 25.000 που θάφτηκαν την ίδια μέρα, ποτέ δεν έγινε ενός έτους.

Αν πολλαπλασιαστούν επί χιλιάδες φορές, αυτές οι τραγικές αφηγήσεις δείχνουν παραστατικά πώς είναι η ζωή για πολλά από τα παιδιά του κόσμου. Η παιδική ηλικία, που είναι καιρός για να μάθουν και να ωριμάσουν υπό την προστασία μιας στοργικής οικογένειας, έχει γίνει εφιάλτης για αυτά τα παιδιά, ένας εφιάλτης από τον οποίο πολλά δεν θα ξυπνήσουν ποτέ.

Ο Πίτερ Άνταμσον, εκδότης της έκθεσης Η Κατάσταση των Παιδιών του Κόσμου (The State of the World’s Children), διακήρυξε το 1990: «Ο θάνατος και τα βάσανα σε αυτή την κλίμακα απλώς δεν είναι πια απαραίτητα· συνεπώς δεν είναι πια αποδεκτά. Η ηθική πρέπει να συμβαδίζει με τις δυνατότητες που έχουμε».

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 3]

Photo: Godo-Foto