Γιατί Δεν Φοβήθηκαν να Υψώσουν τη Φωνή Τους

ΕΚ ΤΩΝ υστέρων, θα μπορούσε να λεχθεί ότι η ρήξη μεταξύ Μαρτύρων του Ιεχωβά και ναζισμού, ή εθνικοσοσιαλισμού, ήταν εντελώς αναπόφευκτη. Γιατί; Εξαιτίας των ανυποχώρητων απαιτήσεων των Ναζί, οι οποίες συγκρούονταν με τρεις από τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις των Μαρτύρων που βασίζονται στην Αγία Γραφή. Αυτές είναι: (1) Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος. (2) Οι αληθινοί Χριστιανοί είναι πολιτικά ουδέτεροι. (3) Ο Θεός θα αναστήσει εκείνους που αποδεικνύονται πιστοί σε αυτόν μέχρι θανάτου.

Αυτές οι πεποιθήσεις που βασίζονται στην Αγία Γραφή διαμόρφωσαν την ακλόνητη στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ενάντια στις ασεβείς ναζιστικές απαιτήσεις. Γι’ αυτό, εκείνοι ύψωσαν θαρραλέα τη φωνή τους και ξεσκέπασαν την αθλιότητα του ναζισμού.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνταν να πουν «Χάιλ Χίτλερ». Αρνούνταν επειδή αποδίδουν τη σωτηρία τους στον Θεό και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους αποκλειστικά σε εκείνον. Η Αγία Γραφή λέει για τον Ιεχωβά: «Είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην».—Ψαλμός 83:18.

Στην πραγματικότητα, ο χαιρετισμός «Χάιλ Χίτλερ» υπονοούσε ότι η σωτηρία θα ερχόταν από τον Χίτλερ. Έτσι οι Μάρτυρες δεν μπορούσαν να είναι πιστοί στον Θεό και ταυτόχρονα να απευθύνουν αυτόν το χαιρετισμό σε κάποιον άνθρωπο. Η ζωή τους, όπως και η οσιότητά τους και η υποταγή τους, ανήκε στον Θεό.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν σαφή ιστορικά προηγούμενα που τους έκαναν να αρνηθούν να υπακούσουν στις εσφαλμένες απαιτήσεις του Χίτλερ. Για παράδειγμα, όταν τον πρώτο αιώνα διέταξαν τους αποστόλους του Ιησού να πάψουν να διακηρύττουν τα καλά νέα σχετικά με τον Χριστό, εκείνοι αρνήθηκαν. Είπαν: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». Η Αγία Γραφή λέει ότι, λόγω της αποφασιστικής στάσης τους, οι αρχές «τους έδειραν και τους πρόσταξαν να σταματήσουν να μιλούν με βάση το όνομα του Ιησού». Ωστόσο, οι απόστολοι αρνήθηκαν να υπακούσουν σε εκείνη την εντολή που έδειχνε περιφρόνηση για τον Θεό. «Συνέχισαν αδιάκοπα να διδάσκουν και να διακηρύσσουν τα καλά νέα».—Πράξεις 5:29, 40-42.

Πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς πέθαναν επειδή υπάκουσαν στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Δεκάδες αφανίστηκαν στις ρωμαϊκές αρένες επειδή αρνήθηκαν, ουσιαστικά, να χαιρετίσουν τον Καίσαρα κάνοντας μια πράξη λατρείας προς αυτόν. Αλλά για εκείνα τα άτομα ήταν τιμή και νίκη να αποδειχτούν πιστοί στον Θεό μέχρι θανάτου, όπως κάποιος γενναίος στρατιώτης είναι πρόθυμος να πεθάνει για τη χώρα του.

Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν μόνο μία κυβέρνηση, τη Βασιλεία του Θεού, μερικοί τους βλέπουν ως ανατρεπτικά στοιχεία. Αλλά τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Μιμούμενοι τους αποστόλους του Ιησού, αυτοί «δεν είναι μέρος του κόσμου». (Ιωάννης 17:16) Είναι πολιτικά ουδέτεροι. Λόγω της οσιότητάς τους στον Θεό, υπακούν στους νόμους των αντίστοιχων ανθρώπινων κυβερνήσεών τους. Πράγματι, είναι υποδειγματικοί στην ‘υποταγή τους στις ανώτερες εξουσίες’. (Ρωμαίους 13:1) Ποτέ δεν έχουν υποστηρίξει κάποια επαναστατική ενέργεια εναντίον οποιασδήποτε ανθρώπινης κυβέρνησης!

Υπάρχει, ωστόσο, μια διαχωριστική γραμμή που δεν μπορούν να υπερβούν κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις. Είναι η γραμμή ανάμεσα στο καθήκον που έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι στον άνθρωπο και στο καθήκον τους απέναντι στον Θεό. Αυτοί αποδίδουν στον Καίσαρα, δηλαδή στις κυβερνητικές αρχές, αυτό που ανήκει στον Καίσαρα αλλά αυτά που ανήκουν στον Θεό τα αποδίδουν σε Εκείνον. (Ματθαίος 22:21) Αν κάποιος προσπαθήσει να αποσπάσει από αυτούς εκείνο που ανήκει στον Θεό, αυτή η απόπειρα θα αποτύχει.

Τι θα γίνει, όμως, αν απειλήσουν κάποιο Μάρτυρα με θάνατο; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ακλόνητη πεποίθηση στην ικανότητα που έχει ο Θεός να τους επαναφέρει στη ζωή. (Πράξεις 24:15) Γι’ αυτό η στάση των Μαρτύρων είναι ίδια με εκείνη που είχαν οι τρεις νεαροί Εβραίοι στην αρχαία Βαβυλώνα. Όταν τους απείλησαν με θάνατο σε ένα πύρινο καμίνι, είπαν στον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα: «Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση. . . . Ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν».—Δανιήλ 3:17, 18.

Έτσι, όπως προαναφέρθηκε, όταν ο Χίτλερ άρχισε να ανεβαίνει στο βάθρο του ως αυτοδιορισμένος θεός, η ιδεολογική μάχη ήταν αναπόφευκτη. Το Τρίτο Ράιχ, με το σπαθί στο χέρι, βρέθηκε αντιμέτωπο με μια μικρή ομάδα Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι είχαν ορκιστεί να είναι όσιοι στον αληθινό Θεό, τον Παντοδύναμο Θεό, Ιεχωβά. Ωστόσο, προτού ακόμα αρχίσει η μάχη, η έκβαση είχε κριθεί.

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

Πιστοί Μέχρι Θανάτου

Ο ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΚΟΥΣΕΡΟΒ ήταν ένας από εκείνους που θανατώθηκαν επειδή έμειναν πιστοί στον Θεό και αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το ναζισμό. Λίγο πριν τον αποκεφαλίσουν στις 28 Μαρτίου 1942, έγραψε στους γονείς και στα αδέλφια του: «Τώρα, ο τρίτος γιος σας και αδελφός σας πρέπει να σας εγκαταλείψει αύριο το πρωί. Μη λυπηθείτε, γιατί θα έρθει ο καιρός που θα είμαστε πάλι μαζί. . . . Πόσο μεγάλη θα είναι τότε η χαρά μας, όταν θα ξαναενωθούμε! . . . Τώρα έχουμε χωριστεί, και καθένας πρέπει να αντέξει στη δοκιμασία· έπειτα θα ανταμειφθούμε».

Λίγο πριν τον εκτελέσουν στις 8 Ιανουαρίου 1941, ο Γιοχάνες Χαρμς έγραψε στο τελευταίο του γράμμα προς τον πατέρα του: «Η θανατική μου καταδίκη έχει ήδη αναγγελθεί και είμαι δεμένος με αλυσίδες μέρα και νύχτα—τα σημάδια (πάνω στο χαρτί) είναι από τις χειροπέδες . . . Αγαπητέ μου πατέρα, σου το λέω εν πνεύματι, να παραμείνεις πιστός, όπως κι εγώ προσπάθησα να παραμείνω πιστός, και τότε θα δούμε ο ένας τον άλλον ξανά. Θα σε σκέφτομαι μέχρι την τελευταία στιγμή».