Ο Πόλεμος Θερίζει Παιδικές Ζωές

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ηλικία πρέπει να είναι μια ευτυχισμένη περίοδος. Μια περίοδος κατά την οποία τα παιδιά απολαμβάνουν στοργή και προστασία. Μια περίοδος αθωότητας. Από τα παιδιά αναμένεται να παίζουν, να μαθαίνουν και να αναπτύσσουν ιδιότητες οι οποίες θα τα βοηθήσουν να γίνουν υπεύθυνοι ενήλικοι. Τα παιδιά δεν πρέπει να σκοτώνονται, και ασφαλώς δεν πρέπει να γίνονται φονιάδες. Ωστόσο, σε καιρό πολέμου, συμβαίνουν πολλά πράγματα που δεν πρέπει να συμβαίνουν.

Δυστυχώς, οι πόλεμοι αφθονούν σε παγκόσμια κλίμακα και θερίζουν παιδικές ζωές, καταστρέφοντας τόσο τα παιδιά όσο και την παιδική τους ηλικία. Το 1993, μεγάλες συρράξεις μαίνονταν σε 42 χώρες ενώ παράλληλα πολιτική βία ξέσπασε σε 37 άλλες χώρες. Και στις 79 αυτές χώρες ζούσαν παιδιά.

Πολλοί νεαροί σήμερα ποτέ δεν γνώρισαν την ειρήνη. Στο τέλος του 1995, οι εχθροπραξίες συνεχίζονταν στην Ανγκόλα 30 και πλέον χρόνια, στο Αφγανιστάν 17 χρόνια, στη Σρι Λάνκα 11 χρόνια και στη Σομαλία 7 χρόνια. Στον έναν τόπο μετά τον άλλον, οι πολιτικοί μιλούσαν με πεποίθηση για «την ειρηνευτική διαδικασία», αλλά η αδυσώπητη διαδικασία του πολέμου συνέχιζε να καταστρέφει ανθρώπινες ζωές.

Ο πόλεμος ανέκαθεν έβλαπτε τα παιδιά, αλλά η μεταβαλλόμενη φύση του πολέμου στους σύγχρονους καιρούς έχει ως αποτέλεσμα την κλιμακούμενη αύξηση των απωλειών σε αμάχους, στους οποίους περιλαμβάνονται και παιδιά. Στη διάρκεια των πολέμων που έλαβαν χώρα το 18ο και το 19ο αιώνα, καθώς και στις αρχές αυτού του αιώνα, περίπου τα μισά θύματα πολέμου ήταν άμαχοι. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που διήρκεσε από το 1939 ως το 1945, οι θάνατοι αμάχων αυξήθηκαν φτάνοντας τα δύο τρίτα των θυμάτων πολέμου εξαιτίας, εν μέρει, των σφοδρών βομβαρδισμών των πόλεων.

Στο τέλος της δεκαετίας του 1980, οι απώλειες αμάχων στους πολέμους εξακοντίστηκαν αγγίζοντας σχεδόν το 90 τοις εκατό! Ένας λόγος είναι ότι οι πόλεμοι έχουν γίνει περισσότερο πολύπλοκοι. Τώρα πια οι στρατοί δεν αναμετριούνται μόνο στο πεδίο της μάχης. Οι περισσότερες συγκρούσεις σήμερα δεν διεξάγονται μεταξύ χωρών αλλά μέσα στις ίδιες τις χώρες. Επιπλέον, οι μάχες λαβαίνουν χώρα σε χωριά ή πόλεις, και εκεί, μέσα στην αγριότητα και στην καχυποψία, οι φονιάδες δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα σε εχθρούς και σε αθώους περαστικούς.

Οι απώλειες σε παιδιά είναι μεγάλες. Σύμφωνα με το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, υπολογίζεται ότι, την τελευταία δεκαετία και μόνο, οι πόλεμοι έχουν αφαιρέσει δύο εκατομμύρια παιδικές ζωές και έχουν αφήσει ανάπηρα ακόμα τέσσερα με πέντε εκατομμύρια παιδιά. Ο πόλεμος έχει αφήσει ορφανά περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά και άστεγα πάνω από 12 εκατομμύρια. Εξαιτίας του πολέμου, γύρω στα δέκα εκατομμύρια παιδιά έχουν ψυχολογικά τραύματα.

Οι βιβλιοθήκες βρίθουν από βιβλία σχετικά με τον πόλεμο. Αυτά αναλύουν το πώς και το γιατί διεξάχθηκαν οι μάχες· περιγράφουν τα όπλα και τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν· μνημονεύουν τους στρατηγούς που διηύθυναν τις σφαγές. Οι ταινίες μεγιστοποιούν τη συγκίνηση και μικροποιούν τα παθήματα του πολέμου. Αυτά τα βιβλία και οι ταινίες ελάχιστα πράγματα λένε για τα αθώα θύματα. Τα επόμενα άρθρα εξετάζουν πώς εκμεταλλεύονται ορισμένοι τα παιδιά χρησιμοποιώντας τα ως πολεμιστές, πώς γίνεται να είναι τα παιδιά πιο ευάλωτα από όλα τα θύματα και γιατί λέμε ότι τα παιδιά σήμερα μπορούν να απολαύσουν ένα αληθινά λαμπρό μέλλον.