Ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τους Πέντε Γιους Μου

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΧΕΛΕΝ ΣΟΛΖΜΠΕΡΙ

Η 2α Μαρτίου 1997 ήταν μια από τις πιο θλιβερές μέρες της ζωής μου. Περίπου 600 φίλοι και συγγενείς συγκεντρώθηκαν στο Γουίλμινγκτον, στην πολιτεία Ντέλαγουερ, των Η.Π.Α. για την κηδεία του αγαπημένου μου συζύγου Ντιν. Αυτός ήταν Χριστιανός πρεσβύτερος και προεδρεύων επίσκοπος μιας εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Καθώς αναλογίζομαι τα 40 χρόνια του ευτυχισμένου γάμου μας, έχω πολλούς λόγους να είμαι ευγνώμων. Ξέρω ότι ο Ντιν είναι προστατευμένος στο ασφαλέστερο μέρος, στη μνήμη του Παντοδύναμου Θεού, του Ιεχωβά, και ότι θα ξαναδούμε τον Ντιν στο μέλλον.

Ο ΝΤΙΝ κατατάχθηκε στην αεροπορία μόλις αποφοίτησε από το λύκειο το 1950. Δεν ήταν θρησκευόμενος άνθρωπος και φαινόταν να διαφωνεί με τις διδασκαλίες της Καθολικής Εκκλησίας, την οποία εγώ αγαπούσα τότε. Συμφωνήσαμε, ωστόσο, να αναθρέψουμε τα παιδιά μας στην Καθολική πίστη. Κάθε βράδυ γονατίζαμε και προσευχόμασταν σιωπηλά. Εγώ επαναλάμβανα τις Καθολικές μου προσευχές, και ο Ντιν έλεγε ό,τι είχε στην καρδιά του. Στα χρόνια που ακολούθησαν, γεννήθηκαν οι πέντε γιοι μας: ο Μπιλ, ο Τζιμ, ο Ντιν ο νεότερος, ο Τζο και ο Τσάρλι.

Πήγαινα ανελλιπώς στην εκκλησία και έπαιρνα πάντοτε μαζί μου τα αγόρια. Αλλά απογοητεύτηκα με την εκκλησία, ιδιαίτερα εξαιτίας της ανάμειξής της στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Ο εκλιπών Καρδινάλιος Σπέλμαν έλεγε στους ανθρώπους που αμφισβητούσαν την ορθότητα της πορείας την οποία ακολούθησαν οι Η.Π.Α.: «Υποστηρίζω τη χώρα μου, είτε έχει δίκιο είτε άδικο». Δεν μπορούσα να δεχτώ να πάνε οι γιοι μου στον πόλεμο, έστω και αν η εκκλησία μου είχε ανακατευτεί σε αυτόν. Ωστόσο, προσευχόμουν να γίνει τουλάχιστον ένας από αυτούς ιερέας και να γίνει ο άντρας μου Καθολικός.

Αλλάζω Τρόπο Σκέψης

Ένα σαββατόβραδο έκανα παρέα με μερικούς φίλους Καθολικούς και τον τοπικό ιερέα. Πίναμε και διασκεδάζαμε όταν μια γυναίκα ρώτησε τον ιερέα: «Πάτερ, είναι όντως θανάσιμο αμάρτημα, ύστερα από τέτοιο γλέντι, αν δεν μπορεί κάποιος να σηκωθεί την άλλη μέρα το πρωί για να πάει στη Λειτουργία;»

«Όχι, όχι», απάντησε εκείνος. «Δεν πειράζει. Την Τρίτη το βράδυ έχουμε Λειτουργία στο σπίτι του εφημέριου. Μπορείς, λοιπόν, να έρθεις εκεί για τη Λειτουργία και να εκπληρώσεις την υποχρέωσή σου».

Εγώ είχα διδαχτεί από την παιδική μου ηλικία πως πρέπει να πηγαίνει κανείς στη Λειτουργία την Κυριακή ό,τι και αν συμβεί. Όταν διαφώνησα μαζί του, εκείνος με έβρισε και είπε θυμωμένα ότι μια γυναίκα δεν πρέπει να διορθώνει έναν ιερέα.

Μέσα μου σκέφτηκα: “Έτσι προσεύχομαι να γίνουν οι γιοι μου;” Αν και γνώριζα ότι δεν ήταν όλοι οι ιερείς τέτοιοι άνθρωποι, αυτό με έβαλε σε σκέψεις.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάς επισκέφτηκαν στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας και αργότερα στο Νιούαρκ του Ντέλαγουερ. Μολονότι θαύμαζα το Χριστιανικό τους ζήλο, κάθε φορά τους έλεγα: «Λυπάμαι. Δεν ενδιαφέρομαι επειδή είμαι Καθολική».

Κατόπιν, ένα ψυχρό πρωινό του Νοεμβρίου το 1970, οι Μάρτυρες ήρθαν ξανά. Μου έκαναν κάποια ερώτηση για την Αγία Γραφή και διάβασαν το εδάφιο Ψαλμός 119:105: «Ο λόγος σου είναι λυχνάρι για τα πόδια μου και φως για το δρόμο μου». Αυτά τα λόγια μού έκαναν εντύπωση. Θυμάμαι ότι είπα μέσα μου: “Η Αγία Γραφή! Ίσως να βρίσκεται εκεί η απάντηση, αλλά δεν την έχω καν”. Είχα διδαχτεί ότι οι Καθολικοί δεν χρειάζονται Αγία Γραφή, ότι αυτή θα μας μπέρδευε και ότι προοριζόταν μόνο για τους ιερείς οι οποίοι θα τη διάβαζαν και θα την εξηγούσαν. Πίστευα ότι ήμουν αφοσιωμένη Καθολική με το να μην έχω το δικό μου αντίτυπο.

Εκείνη τη μέρα δέχτηκα από τους Μάρτυρες το βοήθημα για μελέτη της Αγίας Γραφής Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Το διάβασα την ίδια εβδομάδα και κατάλαβα αμέσως ότι είχα βρει την αλήθεια! Οι Μάρτυρες επανήλθαν με δύο Άγιες Γραφές, η μία από τις οποίες ήταν Καθολική μετάφραση. Έμεινα έκπληκτη καθώς είδα ότι τα εδάφια που παρέθετε το βοήθημα για μελέτη της Αγίας Γραφής βρίσκονταν εκεί ακριβώς, στην Καθολική Αγία Γραφή. Τότε άρχισαν μαζί μου μια προοδευτική οικιακή Γραφική μελέτη, και βαφτίστηκα τον Αύγουστο του 1972, μαζί με την αδελφή μου τη Σάλι, η οποία είχε αρχίσει και αυτή να μελετάει την Αγία Γραφή.

Ο σύζυγός μου, ο Ντιν, ποτέ δεν μου εναντιώθηκε, αλλά εξεπλάγη όταν διαπίστωσε ότι ενδιαφέρθηκα για κάτι άλλο πέρα από την Καθολική θρησκεία. Εκείνος άκουγε και παρατηρούσε διαρκώς. Προηγουμένως, φαίνεται ότι πάντοτε φώναζα στα αγόρια για να με ακούσουν. Αλλά έμαθα ότι η Αγία Γραφή προειδοποιεί εναντίον της “οργής και της κραυγής και των υβριστικών λόγων”. (Εφεσίους 4:31, 32) Εξάλλου, δεν εκπαιδεύονται τα παιδιά με τις κραυγές. Μια φορά, άκουσα τον άντρα μου να λέει στη μητέρα του για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: «Μαμά, αυτοί εφαρμόζουν στην πράξη τα όσα κηρύττουν!» Λίγο αργότερα, δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη. Ο Ντιν έγινε βαφτισμένος Μάρτυρας τον Ιανουάριο του 1975.

Εκπαιδεύουμε τους Πέντε Γιους Μας

Όταν άρχισα να πηγαίνω στην Αίθουσα Βασιλείας, πίστευα ότι η διάρκεια των συναθροίσεων ήταν κάπως μεγάλη για τους γιους μου. Έτσι, τους άφηνα στο σπίτι με τον πατέρα τους. Το να πηγαίνω μόνη μου με ευχαριστούσε και με ξεκούραζε. Τότε, όμως, ένας ομιλητής στη συνάθροισή μας, ο οποίος αναφέρθηκε στη διάρκεια των Χριστιανικών συναθροίσεων, ρώτησε: «Έχετε σκεφτεί ποτέ πόση ώρα μπορούν τα παιδιά σας να κάθονται μπροστά στην τηλεόραση;» Αυτό έκαναν τα αγόρια μου εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Γι’ αυτό σκέφτηκα: «Τελείωσαν όλα αυτά! Θα έρχονται μαζί μου!» Ο άντρας μου συμφώνησε να αφήσει τα αγόρια να έρχονται μαζί μου, και αργότερα άρχισε να παρευρίσκεται και ο ίδιος.

Η τακτική παρακολούθηση των συναθροίσεων πρόσθεσε ευταξία και σταθερότητα στην οικογενειακή μας ζωή. Υπήρχαν, όμως, και άλλα οφέλη. Ο Ντιν και εγώ προσπαθούσαμε πάντοτε να βελτιώνουμε τις ικανότητές μας ως γονέων, με το να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να εφαρμόζουμε προσεκτικά τις κατευθυντήριες γραμμές της Αγίας Γραφής. Ποτέ δεν επιτρέπαμε να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ό,τι ίσχυε για τον άντρα μου και για εμένα ίσχυε και για τους γιους μας. Η τακτικότητα στο δημόσιο έργο κηρύγματος ήταν απαραίτητη.

Στο θέμα της ψυχαγωγίας, δεν επιτρέπαμε τις βίαιες, ανήθικες ταινίες. Πάντοτε συμμετείχαμε όλοι μαζί σε ωφέλιμες οικογενειακές δραστηριότητες, όπως οι παγοδρομίες, το μπόουλινγκ, το μίνι γκολφ, οι επισκέψεις σε πάρκα αναψυχής, τα πικνίκ, και η πίτσα τα βράδια της Παρασκευής. Και ο Ντιν ήταν η στοργική κεφαλή της οικογένειάς μας. Όσα χρόνια ήμασταν παντρεμένοι, αναγνωρίζαμε ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.—Εφεσίους 5:22, 23.

Όταν άρχισα να μελετάω με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά το 1970, ο Μπίλι ήταν 12 χρονών, ο Τζίμι 11, ο Ντιν ο νεότερος 9, ο Τζο 7 και ο Τσάρλι 2. Είχαν ήδη συνηθίσει να πηγαίνουν στο ναό, αλλά τώρα μάθαιναν την Αγία Γραφή. Ήταν συναρπαστικός καιρός για εμάς. Τους έλεγα: «Δείτε! Δείτε το αυτό! Ελάτε εδώ!» Αυτοί έρχονταν, και συζητούσαμε με συγκίνηση κάτι που ήταν καινούριο για εμάς. Μέσω της μελέτης της Αγίας Γραφής, που είναι η μεγαλύτερη αυθεντία σε όλη τη γη, τα αγόρια μάθαιναν να αγαπούν τον Ιεχωβά και να αισθάνονται υπόλογοι σε αυτόν ως τον Θεό και Δημιουργό τους—όχι μόνο στον πατέρα τους και στη μητέρα τους.

Πριν γνωρίσουμε τις αλήθειες της Αγίας Γραφής, είχαμε δημιουργήσει πολλά χρέη. Για να πληρώσουμε μερικούς λογαριασμούς, πουλήσαμε το σπίτι μας και νοικιάσαμε ένα άλλο. Πουλήσαμε και το καινούριο αυτοκίνητό μας και αγοράσαμε ένα μεταχειρισμένο. Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν πιο απλή. Αυτό μου επέτρεψε να μείνω στο σπίτι με τα αγόρια αντί να βρω κάποια εργασία. Πιστεύαμε ότι οι γιοι μας χρειάζονταν τη μητέρα τους στο σπίτι. Αυτό με βοήθησε επίσης να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη Χριστιανική διακονία όταν τα αγόρια ήταν στο σχολείο. Τελικά, το Σεπτέμβριο του 1983, μπόρεσα να γίνω σκαπάνισσα (ολοχρόνια διάκονος). Είναι αλήθεια ότι τα αγόρια μας δεν είχαν πάντοτε τα πιο εξεζητημένα υλικά πράγματα, αλλά δεν ένιωθαν ότι στερούνταν κάτι άσκοπα. Πήγαν όλα σε τεχνικό λύκειο και έμαθαν διάφορα επαγγέλματα όπως αυτά της φυτοκομίας, της ξυλουργικής, του μηχανικού αυτοκινήτων και των γραφικών τεχνών. Έτσι εξαρτίστηκαν για να εξοικονομούν τα προς το ζην.

Πολλές φορές σκεφτόμουν την οικογένειά μας και έλεγα στον εαυτό μου: «Πρέπει να είμαστε μια από τις πιο ευτυχισμένες οικογένειες στη γη, έστω και αν έχουμε περιορισμένους υλικούς πόρους». Σε λίγο, ο Ντιν άρχισε να επιδιώκει ευθύνες στην εκκλησία, και το ίδιο έκαναν επίσης τα αγόρια. Το 1982, ο Ντιν διορίστηκε Χριστιανός πρεσβύτερος. Οχτώ χρόνια αργότερα, το 1990, ο μεγαλύτερος γιος μας, ο Μπιλ, διορίστηκε πρεσβύτερος. Κατόπιν διορίστηκε ο Τζο τον ίδιο χρόνο, ο Ντιν ο νεότερος το 1991, ο Τσάρλι το 1992 και ο Τζιμ το 1993.

Ξέρω ότι κάναμε μερικά λάθη ως γονείς, και δεν είναι πάντοτε εύκολο να θυμόμαστε τα πράγματα που κάναμε σωστά. Ένας φίλος ρώτησε τους γιους μου τι θυμούνται από τα νεανικά τους χρόνια ως Χριστιανοί και κυρίως ποιες Γραφικές αρχές που διδάχτηκαν τότε τους βοήθησαν να επιδιώξουν να αποκτήσουν τα προσόντα για να γίνουν Χριστιανοί πρεσβύτεροι. Τα σχόλιά τους μου θερμαίνουν την καρδιά.

Τι Λένε οι Γιοι Μου

Μπιλ: «Ξεχωρίζουν στο νου μου όσα μάθαμε από τα λόγια των εδαφίων Ρωμαίους 12:9-12. Αυτά λένε εν μέρει: “Με αδελφική αγάπη, να νιώθετε τρυφερή στοργή ο ένας για τον άλλον. Στο να αποδίδετε τιμή ο ένας προς τον άλλον, να παίρνετε την πρωτοβουλία. . . . Να φλέγεστε με το πνεύμα. . . . Να χαίρεστε σε σχέση με την ελπίδα”. Οι γονείς μου είχαν την ικανότητα να σου δείχνουν τι σημαίνει να αγαπάει κανείς τους ανθρώπους. Έβλεπες ότι η εκδήλωση αγάπης προς τους άλλους τους έκανε ευτυχισμένους. Αυτή η γεμάτη αγάπη ατμόσφαιρα στο σπίτι μάς βοήθησε να κάνουμε τις Βιβλικές αλήθειες μέρος του τρόπου σκέψης μας. Αυτό μας κράτησε στην αλήθεια. Οι γονείς μου αγαπούσαν τη Βιβλική αλήθεια ολόκαρδα. Ως αποτέλεσμα, δεν ήταν ποτέ δύσκολο για εμένα να αγαπώ την αλήθεια, και δεν ήταν ποτέ δύσκολο να προσκολληθώ σε αυτήν».

Τζιμ: «Μια από τις κύριες αρχές που μου έρχεται στο μυαλό βρίσκεται στο εδάφιο Ματθαίος 5:37: “Αλλά το Ναι το οποίο λέτε ας σημαίνει Ναι, το Όχι σας, Όχι· διότι οτιδήποτε τα υπερβαίνει αυτά είναι από τον πονηρό”. Τα αδέλφια μου και εγώ γνωρίζαμε πάντοτε τι ανέμεναν οι γονείς μας από εμάς, και μας έδειχναν με το παράδειγμά τους πώς θα πρέπει να είναι οι Χριστιανοί. Ενεργούσαν και οι δυο τους πάντοτε αρμονικά. Ποτέ δεν μάλωναν. Αν διαφωνούσαν σε κάτι, εμείς τα αγόρια ποτέ δεν το μαθαίναμε. Ήταν ενωμένοι, και αυτό ασφαλώς έκανε βαθιά εντύπωση σε όλους μας. Δεν θέλαμε να απογοητεύσουμε τη μαμά και τον μπαμπά και, πάνω από όλα, τον Ιεχωβά».

Ντιν: «Το εδάφιο Παροιμίες 15:1 λέει: “Η απάντηση που δίνεται με πραότητα απομακρύνει την οργή, αλλά ο λόγος που προξενεί πόνο διεγείρει θυμό”. Ο μπαμπάς ήταν πράος. Δεν θυμάμαι να μάλωσα ποτέ μαζί του—ακόμη και όταν ήμουν έφηβος. Ήταν πάντα πολύ πράος, ακόμη και όταν ήταν στενοχωρημένος. Μερικές φορές με έστελνε στο δωμάτιό μου ή μου στερούσε κάποια προνόμια, αλλά ποτέ δεν μαλώναμε. Δεν ήταν απλώς ο πατέρας μας. Ήταν επίσης φίλος μας, και δεν θέλαμε να τον απογοητεύσουμε».

Τζο: «Στο εδάφιο 2 Κορινθίους 10:5, η Αγία Γραφή λέει να “αιχμαλωτίζουμε κάθε σκέψη για να την κάνουμε υπάκουη στον Χριστό”. Στο σπίτι μας διδαχτήκαμε να είμαστε υπάκουοι στους κανόνες και στις οδηγίες του Ιεχωβά. Η αλήθεια ήταν η ζωή μας. Η παρακολούθηση των συναθροίσεων ήταν τρόπος ζωής. Η σκέψη τού να κάνουμε οτιδήποτε άλλο το βράδυ της συνάθροισης εξακολουθεί να μου είναι εντελώς ξένη. Η Χριστιανική διακονία ήταν επίσης τακτικό μέρος της ζωής μας—ποτέ κάτι το προαιρετικό. Οι φίλοι μας βρίσκονταν στην Αίθουσα Βασιλείας. Δεν χρειαζόταν να τους αναζητήσουμε αλλού. Τι περισσότερο μπορεί να κάνει ένας πατέρας για τους γιους του από το να τους βάλει στην οδό της ζωής!»

Τσάρλι: «Ξεχωρίζει στο νου μου το εδάφιο Παροιμίες 1:7. Αυτό λέει: “Ο φόβος του Ιεχωβά είναι η αρχή της γνώσης. Τη σοφία και τη διαπαιδαγώγηση τις έχουν καταφρονήσει οι ανόητοι”. Οι γονείς μου μας βοήθησαν να διακρίνουμε ότι ο Ιεχωβά είναι πραγματικός και να κατανοήσουμε πόσο σημαντικό είναι να αναπτύξουμε φόβο και αγάπη για αυτόν. Συζητούσαν μαζί μας λογικά λέγοντας: “Μην το κάνετε αυτό απλώς επειδή σας το λέμε εμείς. Εσείς τι σκέφτεστε; Πώς νομίζετε ότι αισθάνεται ο Ιεχωβά όταν το βλέπει αυτό; Πώς νομίζετε ότι αισθάνεται ο Σατανάς;”

»Αυτό μας βοηθούσε να καταλάβουμε ποια ήταν πραγματικά η ουσία της υπόθεσης. Ο μπαμπάς και η μαμά δεν μπορούσαν να είναι μαζί μας κάθε ώρα και στιγμή. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ενσταλάξουν τις Βιβλικές αλήθειες στην καρδιά και στο νου μας. Στο σχολείο, στην εργασία και όταν κάναμε παρέα με τους φίλους μας, δεν τους είχαμε κοντά μας. Αυτός ο υγιής φόβος του Ιεχωβά είχε μεγάλη σημασία για εμάς—και εξακολουθεί να μας βοηθάει σήμερα.

»Επίσης, η μαμά μιλούσε συνεχώς για τη διακονία της ως σκαπάνισσας και για τις ωραίες εμπειρίες που απολάμβανε. Είχε πάντα πολύ θετική στάση για τη διακονία, και αυτό άσκησε θαυμάσια επίδραση πάνω μας. Αναπτύξαμε για τους ανθρώπους αγάπη σαν τη δική της, και φτάσαμε στο σημείο να αναγνωρίσουμε ότι το έργο από πόρτα σε πόρτα μπορεί να είναι πάρα πολύ απολαυστικό».

Αιτίες για Ευγνωμοσύνη

Οι γιοι μου είναι τώρα παντρεμένοι, και έχω πέντε υπέροχες νύφες οι οποίες υπηρετούν όλες πιστά τον Ιεχωβά. Έχω επίσης ευλογηθεί με πέντε ακόμη αγόρια—ναι, πέντε εγγόνια! Όλα ανατρέφονται ώστε να αγαπούν τον Ιεχωβά και να κρατούν σταθερά τη Βασιλεία του στην πρώτη θέση στη ζωή τους. Προσευχόμαστε να γίνουν κάποτε πρεσβύτεροι, σαν τους πατέρες τους και τον παππού τους.

Λίγο καιρό μετά το θάνατο του Ντιν, ένας από τους γιους μου έγραψε: «Θα μου λείψει πολύ ο μπαμπάς μου, διότι τώρα κοιμάται. Δεν θα πονάει πια. Δεν θα υποφέρει πια. Όχι πια χειρουργεία, ενέσεις και οροί—μόνο ειρήνη. Δεν κατάφερα να τον αποχαιρετήσω πριν πεθάνει. Τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως τα σχεδιάζεις. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι αποφασισμένος να ζήσω τη ζωή μου έτσι ώστε να είμαι παρών για να τον υποδεχτώ!»

Πόσο ευχαριστώ τον Ιεχωβά για το στοργικό μου σύζυγο και για τη βέβαιη ελπίδα της ανάστασης! (Ιωάννης 5:28, 29) Και πόσο Τον ευχαριστώ για τους πέντε γιους μου!

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Χέλεν Σόλζμπερι και η οικογένειά της σήμερα