Από Αποστολή Θανάτου στην Αναζήτηση Ειρήνης

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΣΙΑΚΙ ΝΙΓΟΥΑ

Ένας Ιάπωνας πρώην πιλότος που είχε εκπαιδευτεί για επίθεση καμικάζι με στόχο κάποιο αμερικανικό πολεμικό πλοίο στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αφηγείται πώς ένιωθε ενώ περίμενε την αποστολή θανάτου.

ΜΕ ΜΙΑ συντριπτική ήττα στη Μάχη του Μίντγουεϊ τον Ιούνιο του 1942, η ιαπωνική επέκταση στον Ειρηνικό έλαβε τέλος. Έκτοτε, η Ιαπωνία έχανε τη μια μάχη μετά την άλλη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους καθώς αυτοί άρχιζαν να ανακαταλαμβάνουν τις περιοχές που είχε κατακτήσει.

Το Σεπτέμβριο του 1943 η ιαπωνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι φοιτητές που είχαν εξαιρεθεί από τη στρατιωτική υπηρεσία επρόκειτο τώρα να στρατολογηθούν. Το Δεκέμβριο, σε ηλικία 20 χρονών, ενώ φοιτούσα στο πανεπιστήμιο κατατάχθηκα στο ναυτικό. Έναν μήνα αργότερα, γράφτηκα στη σχολή ναυτικής αεροπορίας. Το Δεκέμβριο του 1944, εκπαιδεύτηκα ως πιλότος του μαχητικού Ζίρο.

Ειδικά Σώματα Επίθεσης Καμικάζι

Η Ιαπωνία όδευε προς την ήττα. Το Φεβρουάριο του 1945, οι αεροπορικές επιδρομές εναντίον της με βομβαρδιστικά Β-29 είχαν ενταθεί. Συγχρόνως, αμερικανικές δυνάμεις του ναυτικού πλησίαζαν στη χώρα, πλήττοντας στόχους με βομβαρδιστικά από αεροπλανοφόρα.

Λίγους μήνες νωρίτερα, οι στρατιωτικοί ηγέτες της Ιαπωνίας είχαν αποφασίσει να διεξαγάγουν μια τελευταία μάχη χρησιμοποιώντας την τακτική της αυτοκτονίας. Μολονότι ήταν ήδη φανερό ότι η Ιαπωνία δεν μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο, εκείνη η απόφαση παρέτεινε τη σύρραξη και, αναμφίβολα, στοίχισε τη ζωή χιλιάδων επιπλέον θυμάτων.

Έτσι λοιπόν, γεννήθηκε η Ειδική Ομάδα Επίθεσης Καμικάζι. Πήρε το όνομά της από τον καμικάζι, δηλαδή θεϊκό άνεμο, έναν τυφώνα ο οποίος, σύμφωνα με την παράδοση, παρέσυρε μακριά τα πλοία των Μογγόλων εισβολέων το 13ο αιώνα. Για την πρώτη επίθεση καμικάζι, εξοπλίστηκαν πέντε μαχητικά Ζίρο, το καθένα με μια βόμβα βάρους 250 κιλών, τα οποία θα έκαναν βουτιά θανάτου στα πλοία-στόχους.

Στη Ναυτική Μοίρα Ιπτάμενων Γιατάμπε, στην οποία ανήκα, δόθηκε η εντολή να οργανώσει ένα ειδικό σμήνος αυτοκτονίας. Όλοι πήραμε ένα έντυπο για να συμπληρώσουμε, στο οποίο θα δηλώναμε αν προσφερόμασταν ως μέλη των σωμάτων επίθεσης αυτοκτονίας.

Πίστευα ότι έπρεπε να θυσιάσω τη ζωή μου για την πατρίδα μου. Αλλά ακόμη και αν ήμουν έτοιμος να δώσω τη ζωή μου εκτελώντας μια αποστολή αυτοκτονίας, το αεροπλάνο μου θα μπορούσε να καταρριφθεί προτού πληγεί ο στόχος, με αποτέλεσμα να πεθάνω μάταια. Θα ήταν ευχαριστημένη η μητέρα μου αν τερμάτιζα τη ζωή μου προτού εκπληρώσω τα οικογενειακά μου καθήκοντα; Δυσκολεύτηκα πολύ να πείσω τον εαυτό μου ότι το να προσφερθώ να συμμετάσχω σε μια αποστολή αυτοκτονίας ήταν ο καλύτερος τρόπος για να χρησιμοποιήσω τη ζωή μου. Ωστόσο, τελικά προσφέρθηκα.

Το Μάρτιο του 1945 σχηματίστηκε η πρώτη ομάδα της Ειδικής Μοίρας Επίθεσης Γιατάμπε. Αν και επιλέχθηκαν 29 από τους συναδέλφους μου, δεν συνέβη το ίδιο με εμένα. Αφού έλαβαν ειδική εκπαίδευση, ορίστηκε η αναχώρησή τους για την αποστολή θανάτου που θα εκτελούσαν από την αεροπορική βάση Κανόγια, στην περιφέρεια Καγκοσίμα, τον Απρίλιο. Πριν τη μεταφορά τους στην Κανόγια, επισκέφτηκα τους φίλους μου θέλοντας να μάθω πώς αισθάνονταν ενόψει αυτής της αποστολής αυτοκτονίας.

«Θα πεθάνουμε», είπε ένας από αυτούς ήρεμα, «αλλά εσύ μη βιάζεσαι να πεθάνεις. Αν επιζήσει κάποιος από εμάς, πρέπει να πει στους άλλους πόσο πολύτιμη είναι η ειρήνη και να εργαστεί για αυτήν».

Στις 14 Απριλίου 1945, οι σύντροφοί μου αναχώρησαν. Ώρες αργότερα, όλοι μας ακούγαμε ραδιόφωνο για να μάθουμε τα αποτελέσματα. Ο εκφωνητής είπε: «Η Πρώτη Μονάδα Σόουα της Ειδικής Ομάδας Επίθεσης Καμικάζι εφόρμησε σε εχθρικές δυνάμεις στη θάλασσα, ανατολικά του Κικάι Σίμα. Όλοι πέθαναν στη μάχη».

Όκα—Ανθρώπινη Βόμβα

Έπειτα από δύο μήνες, μεταφέρθηκα στη Ναυτική Μοίρα Ιπτάμενων Κονόικε ως μέλος του Ειδικού Σμήνους Επίθεσης Τζινράι. Τζινράι σημαίνει «θεϊκός κεραυνός». Το σμήνος αποτελούνταν από αεροπλάνα που απογειώνονταν από ξηράς (τα λεγόμενα αεροπλάνα επίθεσης), μαχητικά συνοδείας, καθώς και βομβαρδιστικά αεροπλανοφόρων.

Από κάθε τέτοιο αεροπλάνο—δηλαδή δικινητήριο αεροπλάνο επίθεσης—κρεμόταν ένα Όκα, που σημαίνει «άνθος κερασιάς». Αυτό συμβόλιζε τους νεαρούς πιλότους που ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους. Το Όκα ήταν ένα μονοθέσιο ανεμοπλάνο με εκπέτασμα πτερύγων 5 μέτρα και βάρος 440 κιλά. Στο μπροστινό του μέρος ήταν εξοπλισμένο με εκρηκτικά βάρους ενός τόνου περίπου.

Καθώς το αεροπλάνο επίθεσης πλησίαζε στο στόχο, ένας πιλότος επιβιβαζόταν στο Όκα, το οποίο κατόπιν απαγκιστρωνόταν από το αεροπλάνο. Αφού πετούσε για λίγο με τη βοήθεια τριών πυραύλων, καθένας από τους οποίους είχε διάρκεια ισχύος δέκα δευτερόλεπτα, εφορμούσε στο στόχο. Μπορούσε κατάλληλα να ονομαστεί ανθρώπινη βόμβα. Από τη στιγμή που ξεκινούσε, δεν υπήρχε επιστροφή!

Στις ασκήσεις, κάποιος πιλότος Όκα επιβιβαζόταν σε ένα μαχητικό Ζίρο και έπεφτε στο στόχο από ύψος περίπου 6.000 μέτρων. Είδα αρκετούς πιλότους να χάνουν τη ζωή τους σε τέτοιες ασκήσεις.

Προτού περιληφθώ σε αυτό το σμήνος, είχε αναχωρήσει η πρώτη ομάδα. Αποτελούνταν από 18 αεροπλάνα επίθεσης εξοπλισμένα με Όκα, τα οποία συνοδεύονταν από 19 μαχητικά. Τα αεροπλάνα επίθεσης ήταν βαριά και αργοκίνητα. Κανένα δεν πέτυχε το στόχο του. Τόσο αυτά, όσο και τα αεροπλάνα που τα συνόδευαν, καταρρίφθηκαν από αμερικανικά μαχητικά.

Εφόσον δεν διέθετε άλλα μαχητικά συνοδείας, το Σμήνος Τζινράι έπρεπε να εκτελέσει τις μεταγενέστερες αποστολές του χωρίς αυτά. Από τότε και στο εξής, όσοι αναχώρησαν δεν επέστρεψαν ποτέ. Όλοι πέθαναν, χάθηκαν στο πεδίο μάχης της Οκινάβα.

Οι Τελευταίες Μέρες του Πολέμου

Τον Αύγουστο του 1945, μεταφέρθηκα στη Ναυτική Μοίρα Ιπτάμενων Ότσου. Η βάση στην οποία με έστειλαν βρισκόταν στους πρόποδες του όρους Χιέιζαν, κοντά στην πόλη Κιότο. Ενόψει της απόβασης των αμερικανικών δυνάμεων στην ηπειρωτική Ιαπωνία, καταστρώθηκαν σχέδια ώστε να απογειωθούν Όκα από το βουνό εκτελώντας επιθέσεις αυτοκτονίας με στόχους αμερικανικά πολεμικά πλοία. Στην κορυφή του βουνού τοποθετήθηκαν ράγες για την εκτόξευση των Όκα.

Περιμέναμε τη διαταγή για την απογείωση. Αλλά αυτή η διαταγή δεν έφτασε ποτέ. Μετά την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από ατομικές βόμβες στις 6 και 9 Αυγούστου, η Ιαπωνία παραδόθηκε άνευ όρων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στους συμμάχους τους στις 15 Αυγούστου. Ο πόλεμος τέλειωσε οριστικά. Είχα σωθεί την τελευταία στιγμή.

Στο τέλος Αυγούστου, επέστρεψα στη γενέτειρά μου, τη Γιοκοχάμα, αλλά το σπίτι μου είχε μετατραπεί σε στάχτες από τις αεροπορικές επιδρομές των βομβαρδιστικών Β-29. Η οικογένειά μου ήταν βυθισμένη στην απελπισία. Η αδελφή μου και ο ανιψιός μου είχαν χαθεί στις φλόγες. Ωστόσο, ήταν παρηγορητικό το γεγονός ότι ο μικρότερος αδελφός μου γύρισε ασφαλής.

Ενώ παντού υπήρχαν ερείπια και σοβαρές ελλείψεις τροφίμων, επέστρεψα στο πανεπιστήμιο για να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου. Έπειτα από έναν χρόνο, αποφοίτησα και βρήκα εργασία. Το 1953 παντρεύτηκα τη Μιτσίκο και αργότερα απέκτησα δύο γιους.

Αναζητώ την Ειρήνη

Το 1974, η Μιτσίκο άρχισε να μελετάει τη Γραφή με κάποια Μάρτυρα του Ιεχωβά. Σύντομα άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις τους και να συμμετέχει στο έργο κηρύγματος που διεξάγουν. Δεν μου άρεσε το γεγονός ότι έφευγε τόσο συχνά. Εκείνη μου εξήγησε ότι η Χριστιανική διακονία συμβάλλει σε γνήσια ειρήνη και ευτυχία. Αν είναι έτσι, σκέφτηκα, δεν θα έπρεπε να της εναντιώνομαι. Αντιθέτως, θα έπρεπε να συνεργάζομαι μαζί της.

Εκείνον περίπου τον καιρό, κάλεσα μερικούς νεαρούς Μάρτυρες να εργαστούν ως νυχτοφύλακες. Όταν ήρθαν, τους ρώτησα για την οργάνωσή τους και τη διακονία τους. Ξαφνιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι, αντίθετα με άλλους νεαρούς της ηλικίας τους, αυτοί ήταν αφοσιωμένοι στο στόχο τους και είχαν πρόθυμο πνεύμα. Είχαν μάθει αυτές τις ιδιότητες από τη Γραφή. Οι Μάρτυρες σε όλο τον κόσμο, όπως μου εξήγησαν, δεν έκαναν φυλετικές διακρίσεις και συμμορφώνονταν σταθερά με την εντολή της Γραφής να αγαπούν τον Θεό και τον πλησίον τους. (Ματθαίος 22:36-40) Έβλεπαν τους συντρόφους τους ως αδελφούς και αδελφές, ανεξάρτητα από εθνικά σύνορα.—Ιωάννης 13:35· 1 Πέτρου 2:17.

“Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ιδεαλισμός”, σκέφτηκα. Εφόσον τα πολλά θρησκεύματα του Χριστιανικού κόσμου μάχονταν μεταξύ τους, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούσαν εξαίρεση.

Τους εξέφρασα τις αμφιβολίες μου. Χρησιμοποιώντας το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι νεαροί Μάρτυρες μου έδειξαν ότι Μάρτυρες στη Γερμανία είχαν φυλακιστεί, και μάλιστα κάποιοι είχαν εκτελεστεί, για την ουδέτερη στάση τους υπό το καθεστώς του Χίτλερ. Πείστηκα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αληθινοί Χριστιανοί.

Στο μεταξύ, η σύζυγός μου συμβόλισε την αφιέρωσή της στον Θεό με το βάφτισμα το Δεκέμβριο του 1975. Σε εκείνη την περίσταση, μου έγινε πρόταση να αρχίσω Γραφική μελέτη. Ωστόσο, όταν σκεφτόμουν τις οικονομικές μου υποχρεώσεις, λόγου χάρη τα σχολικά έξοδα των γιων μου και τις δόσεις του δανείου για το σπίτι μας, δεν έπαιρνα την απόφαση. Οι έγγαμοι άντρες στην εκκλησία έκαναν προσαρμογές στην εργασία τους για να έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Υπέθεσα ότι το ίδιο θα αναμενόταν και από εμένα. Αλλά όταν μου εξήγησαν πώς μπορούσε η Χριστιανική ζωή να εξισορροπηθεί με την εργασία, αποφάσισα τελικά να μελετήσω τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αποφασίζω να Υπηρετώ τον Θεό της Ειρήνης

Έπειτα από δύο χρόνια μελέτης, ο αδελφός που μου έκανε Γραφική μελέτη με ρώτησε αν είχα σκεφτεί να αφιερώσω τη ζωή μου στον Θεό. Ωστόσο, εγώ δεν είχα αποφασίσει να κάνω αυτό το βήμα, και προβληματιζόμουν.

Μια μέρα, κατέβαινα βιαστικά τα σκαλιά στην εργασία μου. Σκόνταψα, έπεσα κάτω και χτύπησα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, με αποτέλεσμα να χάσω τις αισθήσεις μου. Όταν συνήλθα, είχα φοβερό πονοκέφαλο και με μετέφεραν στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. Αν και το κεφάλι μου ήταν πολύ πρησμένο σε εκείνο το σημείο, δεν υπήρχε κάταγμα ή εσωτερική αιμορραγία.

Πόσο ευγνώμων ήμουν στον Ιεχωβά για το ότι ήμουν ζωντανός! Από εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα να χρησιμοποιώ τη ζωή μου για να κάνω το θέλημα του Ιεχωβά, και την αφιέρωσα σε αυτόν. Τον Ιούλιο του 1977 βαφτίστηκα σε ηλικία 53 ετών. Ο μεγάλος μου γιος, ο Γιασουγιούκι, έκανε και αυτός Γραφική μελέτη και βαφτίστηκε έπειτα από περίπου δύο χρόνια.

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το βάφτισμά μου, συνταξιοδοτήθηκα. Στη διάρκεια εκείνων των ετών, προσπαθούσα να ακολουθώ τη Χριστιανική πορεία, εξισορροπώντας την με την εργασία. Σήμερα, έχω το προνόμιο να υπηρετώ ως πρεσβύτερος στη Γιοκοχάμα, αφιερώνοντας αρκετό χρόνο στη Χριστιανική διακονία. Ο μεγάλος μου γιος υπηρετεί ως πρεσβύτερος και ολοχρόνιος διάκονος σε μια γειτονική εκκλησία.

Έχοντας επιβιώσει από το ειδικό σμήνος επίθεσης και την αποστολή θανάτου που είχε αναλάβει, νιώθω ευγνώμων που είμαι ζωντανός και το θεωρώ τιμή να συμμετέχω στο κήρυγμα “αυτών των καλών νέων της βασιλείας”. (Ματθαίος 24:14) Είμαι πλήρως πεπεισμένος ότι ο καλύτερος τρόπος ζωής είναι το να περπατώ με το λαό του Θεού. (Ψαλμός 144:15) Στο νέο κόσμο που θα έρθει σύντομα, οι άνθρωποι δεν θα ξαναζήσουν ποτέ πια τον πόλεμο, εφόσον «δεν θα σηκώσει σπαθί έθνος εναντίον έθνους ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο».​—Ησαΐας 2:4.

Αν είναι θέλημα Θεού, θα ήθελα να συναντήσω στην ανάσταση τους γνωστούς μου που πέθαναν στον πόλεμο. Θα είναι συναρπαστικό να τους μιλήσω για την ειρηνική ζωή που μπορούν να απολαύσουν σε μια παραδεισένια γη υπό τη δίκαιη διακυβέρνηση της ουράνιας Βασιλείας του Θεού!​—Ματθαίος 6:9, 10· Πράξεις 24:15· 1 Τιμόθεο 6:19.

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Όταν ήμουν στη ναυτική αεροπορία

[Εικόνα στη σελίδα 18, 19]

«Όκα»​—Ανθρώπινη βόμβα

[Ευχαριστίες]

© CORBIS

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Με τους συντρόφους μου πριν από την αποστολή θανάτου. Είμαι ο δεύτερος από αριστερά, ο μόνος επιζών

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Με τη σύζυγό μου τη Μιτσίκο και το μεγάλο μου γιο τον Γιασουγιούκι

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 18]

Φωτογραφία U.S. National Archives