Έζησα για να Πετώ
ΕΙΝΑΙ τέλος του χειμώνος του 1960—για την ακρίβεια, το πρωί της 10ης Μαρτίου 1960. Απευθύνομαι στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου Μπύχελ στο Άιφελ της Γερμανίας, ζητώντας οδηγίες προσγειώσεως. Αμέσως έρχεται η απάντησις: «Α.Β. 234 ελεύθερο για προσγείωσι.» Μου δίδεται τότε ο αριθμός του διαδρόμου προσγειώσεως, η ταχύτης και η κατεύθυνσις του ανέμου.
Προχωρώ με τις συνήθεις κινήσεις επιβραδύνσεως. Το έδαφος ανεβαίνει προς εμένα. Ελαττώνω την ταχύτητα, κάνω μια ελαφρά κλίσι και προσγειώνομαι. Στο τέρμα του διαδρόμου κάνω στροφή προς το χώρο σταθμεύσεως. Ο εκκωφαντικός θόρυβος του αεριοωθουμένου γίνεται απαλώτερος και τελικά παύει. Χαλαρώνω τη ζώνη του αλεξιπτώτου μου και πηδώ έξω από το καταδιωκτικό βομβαρδιστικό τύπου F-84-F.
Αυτή είναι η τελευταία μου πτήσις. Ποτέ πια δεν θα πιάσω έναν «μοχλό χειρισμού» στο χέρι μου για να πετάξω με καταδιωκτικό αεροπλάνο. Αυτή ήταν η απόφασίς μου στο τέλος του χειμώνος του 1960 και είναι ακόμη μια απόφασι την οποία σέβομαι.
ΒΑΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ
Αν λάβετε υπ’ όψιν πόσο μου άρεσε το πέταγμα, μπορείτε να καταλάβετε τι δύσκολη απόφασις ήταν αυτή για μένα. Όταν ήμουν παιδί παρακολουθούσα κάθε αεροπλάνο που πετούσε στον ουρανό με βλέμμα γεμάτο λαχτάρα. Όταν ήμουν έξη ή επτά ετών, οι γονείς μου πήραν τον αδελφό μου και μένα και μας πήγαν σ’ ένα αεροδρόμιο κοντά στο σπίτι μας στο Γκλάιβιτς της Γερμανίας. Γοητευμένος, παρακολουθούσα τα αεροπλάνα να προσγειώνονται και ν’ απογειώνωνται. Οι γονείς μου με δυσκολία κατώρθωσαν να με απομακρύνουν από το αεροδρόμιο. Το πέταγμα έγινε η μεγαλύτερη επιθυμία μου.
Το 1939, όταν ήμουν μόλις δεκατριών ετών, εξερράγη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Λυπήθηκα που δεν θα υπήρχε ευκαιρία για μένα να διακριθώ ως πιλότος καταδιωκτικού αεροπλάνου, διότι τότε ήμεθα όλοι βέβαιοι ότι ο πόλεμος γρήγορα θα τελείωνε. Αλλ’ ο πόλεμος διαρκούσε περισσότερο απ’ όσο αναμέναμε. Έγινα μέλος της Χιτλερικής οργανώσεως Νέων, όπως ήσαν υποχρεωμένοι να κάμουν τότε όλοι οι νεαροί. Αυτή ήταν μια ανοιχτή ευκαιρία για να λάβω προκαταρκτική εκπαίδευσι πτήσεως, και γρήγορα επωφελήθηκα απ’ αυτήν. Έμαθα να πετώ με ανεμοπλάνο. Το όνειρό μου, ο σκοπός μου, φαινόταν να πλησιάζη στην εκπλήρωσί του. Ο ενθουσιασμός μου για το πέταγμα αυξήθηκε.
Με την άδεια των γονέων μου, σε ηλικία δεκαέξη ετών κατετάγην ως εθελοντής στις Γερμανικές Αεροπορικές Δυνάμεις. Πέρασα με επιτυχία όλες τις εξετάσεις και γι’ αυτό με κάλεσαν για εκπαίδευσι αξιωματικών στις αρχές του 1944. Εν τούτοις, όταν έλαβα την άδεια χειριστού, ο πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Η φημισμένη Λουφτβάφε της Γερμανίας είχε υποστή τεράστιες απώλειες σε αεροπλάνα, κι έτσι δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να πετάξω με καταδιωκτικό αεροπλάνο σε μάχη. Με συνέλαβαν αιχμάλωτο και κατέληξα στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου του Μουνστερλάγκερ.
Φάνηκε ότι η ευκαιρία να πετάξω είχε χαθή για πάντα, εφόσον η Γερμανία περνούσε πολύ δύσκολα χρόνια μετά τον πόλεμο. Μετά την επιστροφή μου από το στρατόπεδο αιχμάλωτων πήγα να εργασθώ σε αλατορυχεία για να λάβω πρόσθετα ένσημα και να εξασφαλίσω έτσι περισσότερα δελτία για τρόφιμα. Νυμφεύθηκα το 1949 και τουλάχιστον η εργασία μου μ’ έκανε να μπορώ να συντηρώ την οικογένειά μου. Αλλ’ η εργασία στα ορυχεία δεν με ικανοποιούσε καθόλου. Είχα ακόμη μια φλογερή επιθυμία να πετάξω και παρακολουθούσα με λαχτάρα τα ταχύτατα Αμερικανικά και Αγγλικά καταδιωκτικά αεριοωθούμενα να περνούν πάνω από το κεφάλι μου. Όταν λοιπόν άκουσα το 1954 ότι η Γερμανία επρόκειτο να εξοπλισθή εκ νέου, και ότι επρόκειτο ν’ αποκτήση πάλι αεροπορικές δυνάμεις, χάρηκα πολύ.
Επωφελήθηκα απ’ αυτή την ευκαιρία και υπέβαλα αίτησι στις Δυνάμεις Αεροπορίας. Πέρασα από νέες εξετάσεις για να εξακριβωθή αν ήμουν ικανός και κατάλληλος για πτήσεις και έγινα δεκτός. Τον Ιούνιο του 1956 διωρίσθηκα ως υποσμηναγός στις νέες Γερμανικές Αεροπορικές Δυνάμεις. Τώρα έμαθα να πετώ με τα σύγχρονα καταδιωκτικά αεριοωθούμενα. Μετά το τέλος της εκπαιδεύσεως έλαβα προαγωγή σε σμηναγό και έγινα εκπαιδευτής πτήσεων και πιλότος δοκιμών.
Τι μεγάλη διαφορά! Προηγουμένως ήμουν 600 μ. κάτω από την επιφάνεια της γης μέσα στα ορυχεία. Τώρα ήμουν 15.000 μ. ψηλά στον ουρανό. Είχα επιτύχει το σκοπό που ωνειρευόμουν. Το μέλλον μου φαινόταν ρόδινο. Η ζωή μου φαινόταν ασφαλής. Ποιος θα μπορούσε να με κατεβάση απ’ αυτά τα ύψη;
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ;
Εν τω μεταξύ οι γονείς μου είχαν μετοικήσει από το Σάξεν της Ανατολικής Γερμανίας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ενώ ακόμη ήσαν στο Σάξεν είχαν αρχίσει να μελετούν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και με τον καιρό δέχθηκαν τις αλήθειες της Αγίας Γραφής που μάθαιναν. Μετά τη μετοίκησί τους στο Κόχεμ, όχι μακρυά από εκεί που κατοικούσα με τη σύζυγό μου, συχνά μας επεσκέπτοντο και μας μιλούσαν για την ελπίδα που είχαν αποκτήσει σχετικά μ’ ένα θαυμάσιο μέλλον. Αλλ’ εγώ γελούσα για τις ιδέες των για μια ειρηνική νέα γη. Γιατί;
Πρώτα πρώτα, ήξερα πόσο αντιρεαλιστική φαινόταν να είναι μια τέτοια προοπτική, εφόσον ήμουν σε θέσι να γνωρίζω πόσο βαρειά εξωπλίζοντο τα έθνη με όπλα καταστροφής. Εκτός απ’ αυτό, οι γονείς μου με είχαν αναθρέψει στη Ρωμαιοκαθολική θρησκεία, και δεν είχα σκοπό ν’ αλλάξω τώρα. Πίστευα ότι ο πατέρας μου γερνούσε και αναζητούσε απλούστατα τη σωτηρία του μέσω τέτοιων προφητών όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Εν τούτοις, οι γονείς μου μού έφεραν μια Αγία Γραφή και επειδή μου το εζήτησαν άρχισα να τη διαβάζω. Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα ούτε μια λέξι από όσα διάβασα. Στην επόμενη επίσκεψί τους τούς επέστρεψα την Αγία Γραφή με την παρατήρησι ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορούσε να την καταλάβη. Εγώ απλούστατα δεν ήθελα να μάθω για τον Θεό.
Ωστόσο κάθε φορά που συναντούσαμε τους γονείς μου, εκάναμε συζητήσεις για τον Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά και για τους σκοπούς του. Αυτοί υπεστήριζαν ότι ο Ιεχωβά Θεός σκοπεύει να δημιουργήση μια νέα τάξι και ότι οι επίγειοι υπήκοοί του θα μπορέσουν ν’ απολαύσουν αιώνιο ζωή σε μια γη αποκαταστημένη σε παραδεισιακή ομορφιά. Εκνευρισμένος από μια τέτοια συζήτησι έφθασα ως το σημείο να πω: «Ο Θεός που μπορεί να με απομακρύνη από το να πετώ δεν γεννήθηκε ακόμη.»
Εν τούτοις, οι γονείς μου ήσαν υπομονητικοί. Ο πατέρας μου ιδιαίτερα δεν έπαυσε να μου δείχνη λογικά επιχειρήματα για ν’ αποδείξη ότι πρέπει απλώς να υπάρχη ένας Παντοδύναμος Δημιουργός για να έχη νόημα η ζωή μας. Αναγκάσθηκα να παραδεχθώ ότι πραγματικά φαινόταν λογικό ότι ο Θεός έπρεπε να έχη κάποιο σκοπό για να δημιουργήση κι εμάς και την επίγεια κατοικία μας. Η σύζυγός μου ιδιαίτερα άρχισε να εντυπωσιάζεται από τα επιχειρήματα του πατέρα μου και μου είπε: «Δεν μπορείς να αποδείξης ως εσφαλμένο ένα πράγμα: ότι όσα λέγουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αληθινά και λογικά.»
Άρχισα να διερωτώμαι: Μπορούσε πράγματι να είναι αυτή η αλήθεια; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;
Σιγά σιγά άρχισα να βλέπω τα πράγματα κάτω από διαφορετικό φως. Ένα απόγευμα επισκεφθήκαμε πάλι τους γονείς μου. Αυτή τη φορά είχαν διευθετήσει ν’ ακούσω μια Γραφική ομιλία που είχαν ηχογραφήσει. Ήταν μια εξέτασις του θέματος του αντιλύτρου. Η αγάπη του Ιεχωβά και η αγάπη του Ιησού Χριστού τονίσθηκαν ιδιαίτερα σ’ αυτή την ομιλία. Εγώ δεν κατάλαβα ούτε τη μισή. Ωστόσο αυτή η ομιλία είχε κάποια επίδρασι. Από τότε συχνά έλεγα στις συζητήσεις μου με Μάρτυρες του Ιεχωβά, «Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να τα πιστέψω όλα αυτά.»
Μια μέρα ήλθε στην πόρτα μας ένας ειδικός εκπρόσωπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δέχθηκα να έχω μια οικιακή Γραφική μελέτη, διότι είχα αρχίσει να διακρίνω ότι υπήρχαν περισσότερα πίσω από εκείνα που έλεγαν οι Μάρτυρες απ’ όσα εγώ είχα υποθέσει στην αρχή. Αρχίσαμε να συμμελετούμε την Αγία Γραφή, χρησιμοποιώντας το βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Η σύζυγός μου κι εγώ αρχίσαμε σε λίγο να κατανοούμε ότι τα όσα μαθαίναμε ήσαν η αλήθεια ως προς τους σκοπούς του Θεού.
Δεν μπορούσα να μαθαίνω αρκετά γρήγορα. Εδιάβασα ολόκληρους τόμους της Σκοπιάς που μου είχαν φέρει οι Μάρτυρες. Άρχισα επίσης να προσεύχωμαι. Τότε κατάλαβα εκείνα που διάβαζα στην Αγία Γραφή. Κατενοήσαμε επίσης ότι έπρεπε να κάμωμε κάτι για όσα είχαμε μάθει. Η σύζυγός μου κι εγώ συμφωνήσαμε να παρακολουθούμε τις εβδομαδιαίες Χριστιανικές συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
ΜΙΑ ΖΩΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ
Εν τούτοις εκείνο τον καιρό εγώ υπηρετούσα ακόμη στη μοίρα βομβαρδιστικών αεριοωθουμένων της Γερμανικής Αεροπορίας. Αλλ’ όσο περισσότερο μελετούσα την Αγία Γραφή τόσο πιο καθαρά κατανοούσα ότι η εκπαίδευσις αυτή δεν ήταν κατάλληλη για μένα. Πώς μπορούσα να εξακολουθώ να διδάσκω νεαρούς ανθρώπους να πετούν με καταδιωκτικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, εφόσον η Αγία Γραφή λέγει καθαρά ότι εκείνοι που υπηρετούν τον Θεό πρέπει ν’ ακολουθούν μια εντελώς αντίθετη πορεία; Η Αγία Γραφή λέγει ότι οι άνθρωποι του Θεού σ’ αυτόν τον καιρό ‘θα σφυρηλατήσουν τας μαχαίρας αυτών δια υνία και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα. Δεν θα σηκώση μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.’—Ησ. 2:4.
Επίσης, μου φαινόταν ότι το ν’ ανήκω σε μια τέτοια υπηρεσία δεν συμφωνούσε με τις διδασκαλίες και με το παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Λόγου χάριν, εκείνος είπε στους μαθητάς του: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις ν’ αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»—Ιωάν. 13:34, 35.
Έχοντας υπ’ όψιν αυτές τις διδασκαλίες του Ιησού, δεν μπορούσα να πιστεύω ότι αν ο Χριστός ήταν σήμερα στη γη θα ησχολείτο να εκπαιδεύεται να μάχεται να σκοτώνη άτομα άλλης φυλής ή εθνικότητος. Δεν μου φαινόταν λογικό ότι ο Ιησούς θα το έκανε αυτό και ότι παράλληλα θα ήταν συνεπής απέναντι στις διδασκαλίες του. Και με τον καιρό έμαθα ότι πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς είχαν το ίδιο φρόνημα.
Παραδείγματος χάριν, ανεκάλυψα ότι οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων δεν κατετάσσοντο στις αυτοκρατορικές στρατιές της Ρώμης. Ένας σύγχρονος ιστορικός, ο Έρνεστ Ουίλλιαμ Μπαρνς, στο βιβλίο «Η Έναρξις της Χριστιανοσύνης» εξηγεί: «Μια προσεκτική ανασκόπησις όλων των διαθεσίμων πληροφοριών τείνει να καταδείξη ότι ως τον καιρό του Μάρκου Αυρηλίου, κανένας Χριστιανός δεν είχε γίνει στρατιώτης· και κανένας στρατιώτης, αφότου έγινε Χριστιανός, δεν παρέμεινε στη στρατιωτική υπηρεσία.»
Αυτές λοιπόν οι σκέψεις για Χριστιανική ζωή περνούσαν από τη διάνοιά μου αρκετό χρονικό διάστημα. Ένα βράδυ στις αρχές του 1960 επέστρεψα από μια πτήσι και δεν μπορούσα να προσγειωθώ αμέσως. Ο πύργος έλεγχου με έστειλε σε μια περιοχή αναμονής. Ήταν μια ωραία νύχτα. Πάνω από μένα ήσαν μεγαλοπρεπή αστέρια, και κάτω ήταν η θάλασσα των φώτων από τις πόλεις και τα χωριά. Ήμουν σε ύψος 6.000 μ. Τότε προσευχήθηκα στον Ιεχωβά και τον παρεκάλεσα να με βοηθήση να λάβω την ορθή απόφασι.
Ο Ιεχωβά πραγματικά με βοήθησε. Όταν αποκαλύφθηκα δημοσία ως Μάρτυς του Ιεχωβά με κάλεσαν να παρουσιασθώ ενώπιον του διοικητού. Αντί να φοβηθώ απ’ αυτό, ήμουν ευτυχής για την ευκαιρία που είχα να του εξηγήσω ότι απεφάσισα να γίνω ένας Μάρτυς του Ιεχωβά.
Οι προϊστάμενοί μου μού έδωσαν μια άδεια με σκοπό να πάρω μια τελική απόφασι. Για να με επηρεάσουν μου έδωσαν αρκετά έντυπα που είχαν γραφή για να «εκθέσουν» τους Μάρτυρας του Ιεχωβά. Με προσευχή εξήτασα αυτά τα έντυπα, αλλά κατενόησα καθαρά ότι είχαν γραφή από άτομα που είχαν κακά ελατήρια και διέστρεφαν τα πράγματα.
Ο ανώτερος αξιωματικός μου επίσης επέμεινε να επισκεφθώ τον Καθολικό στρατιωτικό ιερέα. Εν τούτοις, χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, και με τη βοήθεια των Γραφικών εδαφίων που παρατίθενται στο βιβλίο «‘Πάντα Δοκιμάζετε’», μπόρεσα να του δώσω μια καλή μαρτυρία για τον αληθινό Χριστιανικό τρόπο ζωής. Ύστερα απ’ αυτό ήμουν ακόμη πιο πολύ αποφασισμένος να παραιτηθώ από τη στρατιωτική υπηρεσία.
Με πεποίθησι έδωσα γραπτώς την παραίτησί μου. Είναι αλήθεια ότι ο ανώτερος αξιωματικός μου καθώς και οι συνάδελφοί μου με θεώρησαν παράφρονα, αλλ’ εγώ ήμουν βέβαιος ότι η απόφασίς μου ευαρεστούσε τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι τον Ιούνιο του 1960 έγινα πάλι πολίτης.
ΕΥΛΟΓΗΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙ ΜΟΥ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ
Τώρα ανέκυψε ένα μεγάλο πρόβλημα για μένα: Πώς θα μπορούσα να κερδίζω τα προς το ζην; Μήπως θα έπρεπε να εγκαταλείψω τη σταδιοδρομία μου ως αεροπόρος; Μήπως θ’ αναγκαζόμουν να επιστρέψω για εργασία στα ορυχεία; Όλες οι προσπάθειές μου να προσληφθώ από την πολιτική αεροπορία αποδείχθηκαν μάταιες.
Προσευχήθηκα θερμά στον Ιεχωβά για βοήθεια. Σκέφθηκα το Γραφικό εδάφιο του Μαλαχία 3:10, όπου ο Ιεχωβά ετόνιζε στους Ισραηλίτες να τον υπηρετούν δίνοντάς του ό,τι του άξιζε. Αν το έκαναν αυτό οι Ισραηλίτες, ο Ιεχωβά υπέσχετο τότε ότι θα άνοιγε τους καταρράκτας του ουρανού και θα εξέχεε τόσες ευλογίες σ’ αυτούς ώστε δεν θα υπήρχε πια τόπος. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωσί μου.
Μετά δύο περίπου εβδομάδες από την παραίτησί μου, το πρόβλημα των μέσων συντηρήσεώς μου λύθηκε μ’ έναν καταπληκτικό τρόπο. Με τη βοήθεια μερικών Μαρτύρων βρήκα μια θέσι σε μια ασφαλιστική εταιρία. Μου φάνηκε σαν ν’ ανέμενε ο Ιεχωβά να δη την απόφασι που θα έπαιρνα, και εφόσον έλαβα απόφασι υπέρ της υπηρεσίας του, με ευλόγησε πλούσια.
Η σύζυγός μου κι εγώ αφιερώσαμε τη ζωή μας να υπηρετούμε τον Ιεχωβά Θεό και εσυμβολίσαμε την αφιέρωσί μας με το βάπτισμα τον Ιούλιο του 1960. Το 1968 η σύζυγός μου άρχισε έργο ολοχρονίου κηρύγματος, που λέγεται ‘έργο σκαπανέως’ και αργότερα έκαμα κι εγώ το ίδιο. Είχαμε θαυμάσιες ευκαιρίες να υπηρετούμε σε τομείς όπου υπήρχε ιδιαίτερη ανάγκη από διαγγελείς της Βασιλείας. Τώρα υπηρετώ ως ‘επίσκοπος περιοχής,’ επισκεπτόμενος μια διαφορετική εκκλησία Μαρτύρων του Ιεχωβά κάθε εβδομάδα για να τους βοηθώ στο έργο του κηρύγματος.
Μολονότι είναι αλήθεια ότι μου λείπει το πέταγμα, εν τούτοις μπορώ ειλικρινά να πω ότι το να βοηθώ τους άλλους για να μάθουν τους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού μου φέρνει ακόμη μεγαλύτερη ευχαρίστησι και χαρά. Αντί λοιπόν να ζω για να πετώ, τώρα ζω για να κάνω το θέλημα του στοργικού ουρανίου Πατρός μας.—Από συνεργάτην.