Αναζητώντας Αιτία για να Ζω

Αφήγηση από το Γκέραρντ Πλούντκε

ΓΥΡΙΖΑ πίσω στο στρατόπεδό μας, στο Ρωσικό μέτωπο όταν άρχισε ένας έντονος βομβαρδισμός. Δυο χειροβομβίδες έσκασαν στα δέντρα ακριβώς από πάνω μου. Η πρώτη με πέταξε ανάμεσα σε δυο δέντρα, στέλνοντας στο σώμα μου αρκετά μεγάλα θραύσματα. Η δεύτερη τρύπησε το πόδι μου και πέρασε από τη μια άκρη στην άλλη. Ο πόνος ήταν αφόρητος.

Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μόνο όταν σταμάτησε ο βομβαρδισμός μπόρεσα να ελευθερωθώ από τη μαρτυρική μου θέση. Αφού μου δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες, ξεκίνησα για το νοσοκομείο. Δυο άτομα χρειάστηκε να με μεταφέρουν πάνω σε φορείο περνώντας για αρκετές ώρες μέσα από επικίνδυνες περιοχές. Έχασαν το δρόμο. Συνεχώς έπεφταν κάτω. Έπρεπε να προφυλάσσονται από τις επιθέσεις του εχθρού—ένα ταξίδι δύσκολο ακόμη και για να σας το περιγράψω.

Τελικά, έφτασα σ’ ένα νοσοκομείο της νότιας Γερμανίας. Μέσα στο θάλαμο υπήρχαν τέσσερα άτομα και φαινόταν ότι μετά από την εμπειρία τέτοιων φρικτών πραγμάτων όλοι μας πεινούσαμε πνευματικά. Διαβάζαμε πολλά βιβλία για τη θρησκεία, τον αποκρυφισμό, τη φιλοσοφία και παρόμοια πράγματα. Συζητούσαμε πολλές ώρες γι’ αυτά τα πράγματα. Αλλά κανένας δεν μπορούσε να μου δώσει απάντηση σ’ ένα ενοχλητικό ερώτημα: Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;

Όλα αυτά συνέβησαν πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν Γερμανός στρατιώτης στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τώρα, όμως, έχω αιτία για να ζω, μια δυνατή αιτία. Πώς τη βρήκα;

Τα Πρώτα μου Χρόνια

Η θρησκεία δεν είχε καμιά σημασία για την οικογένειά μου, μολονότι τυπικά ανήκαμε στη Λουθηρανική Εκκλησία, η οποία είναι η κύρια θρησκεία στη βόρεια Γερμανία όπου γεννήθηκα. Αντίθετα, τα ενδιαφέροντά μου περιστρέφονταν γύρω από τον αθλητισμό και τη διασκέδαση, και το Αμβούργο πρόσφερε πάρα πολλές ευκαιρίες για την επιδίωξη τέτοιων ενδιαφερόντων.

Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου ήρθε το 1939 με την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Επειδή ήμουν μηχανικός, ειδικός στο επάγγελμά μου, απαλλάχτηκα από τη στρατιωτική υπηρεσία τα πρώτα χρόνια. Αλλά καθώς ο πόλεμος εντεινόταν με κάλεσαν σ’ ένα σύνταγμα πεζικού για στρατιωτική εκπαίδευση. Μέχρι τότε υπήρχε πολύς ενθουσιασμός στους νέους της Γερμανίας. Για μένα, η εκπαίδευση ήταν σαν άθλημα. Αλλά σύντομα κατάλαβα το πραγματικό νόημα τού πολέμου!

Ο καιρός αυτός ήρθε όταν τελείωσε η εκπαίδευσή μας και μεταφερθήκαμε στο Ρωσικό μέτωπο. Μπορώ ακόμη να δω τη μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια καθώς το τρένο μας απομακρυνόταν. Ήξερε τι μας περίμενε. Είχε ζήσει στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στον οποίο ο πατέρας μου είχε πολεμήσει.

Η Φρίκη του Πολέμου

Τέσσερις μέρες χρειάστηκε για να πάμε στη Ρωσία, και μετά άρχισε ο πιο δύσκολος καιρός της ζωής μου καθώς επίσης και ο καιρός των μεγαλύτερων αλλαγών στην προσωπικότητά μου.

Φθάσαμε στη βόρεια Ρωσία σε μια ελώδη ερημιά. Το τρένο μάς πήγε μέχρι ενός σημείου μόνο, κι έπειτα οδηγηθήκαμε πιο κοντά στο μέτωπο με φορτηγά. Και τελικά, έπρεπε να περπατήσουμε με τα πόδια. Ένα βράδι περπατήσαμε 51 χιλιόμετρα (32 μίλια) μεταφέροντας βαρύ εξοπλισμό.

Εμάς τους καινούργιους μας μοίρασαν σε διάφορες στρατιωτικές μονάδες που είχαν μεγάλες απώλειες. Εμένα με διόρισαν σε μια ομάδα τηλεπικοινωνιών ακριβώς στο πεδίο της μάχης. Πόσο διαφορετικά ήταν να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα του πολέμου!

Έπρεπε να διασχίσουμε μια έκταση που ήταν πολύ ορατή στους Ρώσους, και εκεί είναι που έκανα το «βάφτισμα του πυρός». Τα κανόνια των Ρώσων μάς έκαναν τέτοια «θερμή» υποδοχή που ο αρχικός ενθουσιασμός μας πάγωσε αμέσως! Δεν έμοιαζε καθόλου με την εκπαίδευση στο σύνταγμα. Τώρα επρόκειτο για ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου!

Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνα τα πρώτα πτώματα. Ήταν προφανώς Ρώσοι στρατιώτες που τα σώματά τους δεν είχαν ταφεί. Αν και από τότε και έπειτα εξοικειώθηκα πολύ με το θάνατο, δεν μπόρεσα να συνηθίσω τις σκηνές φρίκης, τα ακρωτηριασμένα απομεινάρια αυτών που είχαν σκοτωθεί. Για μένα ήταν αίσχος που αυτοί οι νέοι ήταν νεκροί. Πονούσα όταν σκεφτόμουν τους γονείς που ποτέ δε θα τους ξανάβλεπαν πια και τις οικογένειες που είχαν χάσει άντρες και πατέρες.

Δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι: Γιατί ζούμε; Και γιατί σε καιρό πολέμου διαπράττονται τέτοιες ωμότητες; Μου φαινόταν τόσο παράλογο που έπρεπε να σκοτώνω ανθρώπους τους οποίους ποτέ δεν είχα δει στη ζωή μου και οι οποίοι ποτέ δεν μου είχαν κάνει κακό, που είχαν οικογένειες που τους αγαπούσαν και τους περίμεναν με αγωνία να γυρίσουν σπίτι τους. Συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο από τον ηθικό κανόνα που μας είχαν διδάξει προηγουμένως!

Σε καιρό ειρήνης, αν σκότωνε κάποιος έναν άλλο, ο φονιάς έπρεπε να αντιμετωπίσει σοβαρή τιμωρία, πιθανόν και εκτέλεση. Αλλά τώρα, στον πόλεμο, οι ίδιες αρχές που καταδίκαζαν το φονιά, μας ανάγκαζαν να σκοτώνουμε άγνωστους και αθώους ανθρώπους. Και αντί για τιμωρία, μας έδιναν μετάλλια τιμής· περισσότερη τιμή αν σκότωνες περισσότερους ανθρώπους! Ο πόλεμος είναι τελείως παράλογος!

Θρησκευτική Υποκρισία

Στο μέτωπο διατηρούσαμε τηλεφωνική επικοινωνία με τις διάφορες μάχιμες ομάδες, και η δουλειά μου ήταν να διατηρώ τις γραμμές σε λειτουργία. Ήταν μια ατέλειωτη δουλειά επειδή οι χειροβομβίδες έσπαζαν διαρκώς τα καλώδια. Καθώς περιφερόμουν για να επισκευάζω τα καλώδια, συναντούσα πολλούς τάφους Γερμανών στρατιωτών. Τους αναγνώριζα από έναν απλό σταυρό φτιαγμένο από κλαδιά πάνω στον οποίο κρεμόταν το κράνος του νεκρού στρατιώτη—ή τουλάχιστον ό,τι είχε απομείνει απ’ αυτό. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα προσευχηθεί στο Θεό. Δεν ήξερα ούτε σε ποιον θα έπρεπε να προσεύχομαι. Αλλά πολλές φορές στάθηκα μπροστά σ’ αυτούς τους τάφους και προσευχήθηκα σιωπηλά σ’ έναν άγνωστο Θεό, ρωτώντας ποιος είναι ο λόγος που ζούμε.

Κάτι άλλο ήρθε σε σύγκρουση με τον τρόπο σκέψης μου. Σύμφωνα με το κήρυγμα των Λουθηρανών παστόρων και των Καθολικών ιερέων, ο Θεός ήταν υπέρ των Γερμανικών στρατευμάτων στον πόλεμο· θα μας χάριζε την τελική νίκη πάνω στους εχθρούς μας. Στην πραγματικότητα, στην αγκράφα της ζώνης κάθε Γερμανού στρατιώτη υπήρχαν χαραγμένα τα γράμματα Γκοτ μιτ ουνς, που σημαίνει «ο Θεός μαζί μας».

Αλλά ξέραμε ότι οι «εχθροί» μας ανήκαν στην ίδια θρησκεία με μας. Και οι πάστορες και οι ιερείς οι δικοί τους κήρυτταν τα ίδια λόγια, με τη μόνη διαφορά ότι εμείς ήμαστε ο εχθρός που άξιζε την τιμωρία του Θεού. Η απάτη αυτών των κληρικών ήταν πολύ φανερή. ‘Τι υποκριτές!’ σκέφτηκα. Παρ’ όλ’ αυτά, εξακολούθησα να ρωτάω επανειλημμένα τον εαυτό μου, «Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;» Κανένας δεν μπορούσε να μου δώσει ικανοποιητική απάντηση.

Συνεχίζοντας την Έρευνα

Οι ανθρώπινες απώλειες ήταν πολύ μεγάλες. Από τα 180 περίπου άτομα που αποτελούνταν αρχικά η συντροφιά μας, μόνο 5 έμειναν. Οι υπόλοιποι; Είτε πέθαναν είτε πληγώθηκαν. Για αρκετούς μήνες ζούσαμε στα δάση. Οποιαδήποτε τρύπα ανοίγαμε σκάβοντας, γέμιζε αμέσως με νερό. Για να κοιμηθούμε έπρεπε να κόβουμε κλαδιά από τα δέντρα και να φτιάχνουμε κάτω ένα αρκετά παχύ στρώμα για να προστατευθούμε από το νερό. Δεν ξέρω πώς μπορέσαμε να διατηρηθούμε σωματικά υγιείς. Υπήρχε επίσης και μεγάλη διανοητική πίεση. Ξέραμε ότι κάθε λεπτό θα μπορούσε να είναι το τελευταίο.

Τελικά, ήρθε και η ώρα μου—η επίθεση με τις χειροβομβίδες που μ’ έστειλαν στο νοσοκομείο στη νότια Γερμανία. Όταν μετά από πολλούς μήνες στο νοσοκομείο μπόρεσα να ξαναγυρίσω στο Αμβούργο, ήμουν ανίκανος να λάβω και πάλι μέρος στον πόλεμο.

Ο πόλεμος τελείωσε, κι εγώ αποφάσισα να μην ξαναπιάσω ποτέ πάλι στη ζωή μου όπλο στα χέρια μου. Εξακολούθησα να ψάχνω να βρω το σκοπό της ζωής, πιο ενεργητικά απ’ όσο ποτέ άλλοτε. Έγινα μέλος μιας κοσμολογικής εταιρίας. Μελετήσαμε αποκρυφισμό, αστρολογία και πολλά άλλα θέματα. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν απάντησε το βασικό μου ερώτημα: Γιατί ζούμε;

Το 1947 παντρεύτηκα την Ντόλλυ, το κορίτσι που πάντα αγαπούσα. Αλλά η ευτυχία μας διακόπηκε επειδή αποφάσισα να ψάξω για καλύτερους ορίζοντες στο εξωτερικό. Ο στόχος μου ήταν η Νότια Αμερική—για να είμαστε ακριβείς η Χιλή.

Έτσι, το Φεβρουάριο του 1949, έφθασα στο Βαλπαραίζο και άρχισα να φτιάχνω μια καινούργια ζωή. Η γυναίκα μου ήρθε μετά από ένα χρόνο όταν είχα συνέλθει οικονομικά. Αλλά μας έλειπε ακόμη κάτι, κάτι σπουδαίο—ο λόγος για τη ζωή. Πολλές νύχτες, προτού κοιμηθώ, κοίταζα έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μας, σήκωνα τα μάτια μου στον έναστρο ουρανό και προσευχόμουν σ’ ένα Θεό που ήταν ακόμη άγνωστος σε μένα. Τότε δεν ήξερα πόσο γρήγορα θα έβρισκα την αιτία για να ζω.

Βρίσκοντας Αιτία για να Ζω

Το 1953 δέχτηκα να κάνω μια Γραφική μελέτη μ’ ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά. Στο Βαλπαραίζο υπήρχε μια μικρή εκκλησία, κι ένας Γερμανός Μάρτυρας μελετούσε μαζί μου στη γλώσσα μου. Πόσο χάρηκα όταν για πρώτη φορά μου είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ουδέτεροι σχετικά με τις κοσμικές υποθέσεις! Αυτό συνέπιπτε πάρα πολύ με τον δικό μου τρόπο σκέψης.—Ιωάννης 15:19· 17:14, 16.

Αλλά είχα πολλά ακόμη να μάθω. Ποτέ δεν είχα διαβάσει τη Βίβλο. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να τη δεχτώ σαν Λόγο του Θεού και να κάνω αλλαγές στη ζωή μου. Σε κάθε μελέτη συζητούσαμε έντονα μέχρι τις δύο ή τις τρεις η ώρα το πρωί. Αγόρασα μια Γραφή στα Γερμανικά και μέσα σε μερικούς μήνες τη διάβασα από το ένα εξώφυλλο ως το άλλο. Αντιμετώπιζα το Μάρτυρα με τις «αντιφάσεις» που έβρισκα. Αλλά, σιγά-σιγά, αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι οι «αντιφάσεις» που έβλεπα οφείλονταν στην πραγματικότητα σε έλλειψη γνώσης και κατανόησης από μέρους μου.

Πραγματικά δυσκόλεψα πάρα πολύ το Μάρτυρα. Αλλά αυτός είχε πολλή υπομονή, και σιγά-σιγά η αλήθεια της Βίβλου άρχισε να διεισδύει στη διάνοιά μου.

Εκείνο που μ’ έπεισε πραγματικά ότι η Βίβλος είναι ο Λόγος του Θεού ήταν η εκπλήρωση των πολλών προφητειών της. Σκέφτηκα: Ποιος άνθρωπος μπορεί να προείπει κάποιο γεγονός εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες χρόνια εκ των προτέρων; Για παράδειγμα, μια προφητεία που με εντυπωσίασε ήταν του Δανιήλ 9:24-27, όπου ο καιρός της εμφάνισης του Μεσσία προειπώθηκε εκ των προτέρων 500 και πλέον χρόνια. Σ’ εκπλήρωση, ο Ιησούς εμφανίστηκε το 29 μ.Χ., ακριβώς τον καιρό που έπρεπε! (Λουκάς 3:1, 2) Μια άλλη πειστική προφητεία ήταν του Μιχαία 5:2, όπου 700 και πλέον χρόνια πριν την εκπλήρωσή της, προειπώθηκε ο τόπος της γέννησης τού Μεσσία δηλαδή η Βηθλεέμ. Και βέβαια ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ! (Λουκάς 2:1-7) Έγινε φανερό σε μένα ότι ένας υπερανθρώπινος Συγγραφέας κατηύθυνε τους γραφείς τής Βίβλου.

Κάτι που με βοήθησε πολύ ήταν η μελέτη μου στη μηχανική. Βρήκα πάρα πολλές αδιάψευστες αποδείξεις για την ύπαρξη ενός παντογνώστη Δημιουργού. Για παράδειγμα, κάποτε βρήκα στην παραλία μια δαγκάνα κάβουρα και την εξέτασα. Έχει κατασκευαστεί με καταπληκτικό τρόπο. Οι τένοντες που κάνουν δυνατή την κίνηση ήταν βαλμένοι στο καλύτερο δυνατό σημείο, από μηχανική άποψη, για να εξασφαλιστεί η καλύτερη λειτουργία και κίνηση. Ποιος έκανε τους υπολογισμούς; Ο κάβουρας; Και, όσο περισσότερο ερευνούσα τη φύση και μάθαινα περισσότερο για τα θαύματα που με περιέβαλλαν τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν ότι υπάρχει μια Υπέρτατη νοημοσύνη που τους ξεπερνάει όλους.

Και ποιος ήταν ο λόγος για να ζει κανείς; Υπάρχει κανένας; Και βέβαια υπάρχει! Και πόσο απλός και λογικός είναι! Ποιος είναι αυτός; Το ότι ο Στοργικός μας Δημιουργός έφτιαξε τον άνθρωπο με σκοπό να ζει αιώνια, με τέλεια υγεία, με ειρήνη και ευτυχία σ’ έναν επίγειο παράδεισο κάτω από μια τέλεια, ουράνια κυβέρνηση. Και ο Θεός είχε σκοπό ο τρόπος της ζωής μας να αντανακλά αιώνια αγάπη γι’ αυτόν και για τον πλησίον μας. Συγκινήθηκα όταν έμαθα ότι είναι κοντά ο καιρός που θα πραγματοποιηθεί αυτός ο σκοπός! Τι θαυμάσιος λόγος για να ζούμε!—Ψαλμός 37:10, 11, 29· Λουκάς 23:43· Αποκάλυψις 21:1-4· Μάρκος 12:29-31.

Όταν έφτασα να το καταλάβω αυτό, δεν υπήρχε πια τίποτα που να με συγκρατεί. Έτσι, το 1957 άρχισα να λέω και σε άλλους αυτά τα «καλά νέα». Έπειτα, το Φεβρουάριο του 1959, αφιερώθηκα για να κάνω το θέλημα του Ιεχωβά και βαφτίστηκα. Η σύζυγός μου συνέχισε να μελετάει, και ήταν μια χαρούμενη περίσταση όταν το 1961 μπορέσαμε να ταξιδέψουμε στο Αμβούργο για να παρακολουθήσουμε μια διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, κι εκεί βαφτίστηκε.

Είμαι ευτυχισμένος να σας πω ότι οι δυο μας κόρες είναι δραστήριες Μάρτυρες για πολλά χρόνια τώρα και η μια υπηρετεί σαν τακτικός σκαπανέας (ολοχρόνιος κήρυκας) για έξι χρόνια. Η Βιβλική γνώση βοήθησε πολύ στην οικογενειακή μας ζωή. Έχουμε μια ενωμένη και αρμονική οικογένεια και όλοι μας έχουμε την ίδια ελπίδα και τον ίδιο στόχο.

Στο πέρασμα των χρόνων είχα το προνόμιο να βοηθήσω κι άλλους να γνωρίσουν τον Ιεχωβά. Τι απόλαυση ήταν να μοιράζομαι μαζί τους το σκοπό της ζωής! Ιδιαίτερα χαίρομαι να δείχνω σε άλλους πώς να αναγνωρίζουν την αληθινή Χριστιανοσύνη. Ένα εδάφιο μου αρέσει ιδιαίτερα και το έχω πραγματικά μέσα στην καρδιά μου λόγω των προηγούμενων εμπειριών μου. Ο Ιησούς λέει στα εδάφια Ιωάννης 13:34, 35: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσεις πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους». Βέβαια σε καιρούς ειρήνης εφαρμόζεται αυτή η εντολή, αλλά ποια θρησκεία εφαρμόζει αυτή την εντολή πάντοτε, ακόμη και σε καιρό πολέμου;

Τι χαρά είναι να υπηρετώ μαζί με αληθινούς Χριστιανούς, αποβλέποντας σε μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου δε θα υπάρχει πια αρρώστια, δάκρυα και θάνατος, και όπου ο άστοργος πόλεμος δε θα αμαυρώνει πια την ευτυχία τού ανθρώπου! Ναι, έχουμε δυνατό λόγο για να ζούμε.

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Πονούσα όταν σκεφτόμουν τους γονείς που ποτέ δε θα έβλεπαν πάλι τους γιους τους και τις οικογένειες που είχαν χάσει άντρες και πατέρες