Ο Θεός με Παρηγόρησε σε Όλες μου τις Δοκιμασίες

Αφήγηση από τη Βικτόρια Κόλιοϊ

Ένας γιατρός είπε στη μητέρα μου: «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο για την κόρη σας. Θα χρησιμοποιεί πατερίτσες και θα φοράει ορθοπεδικούς κηδεμόνες στα πόδια για όλη της τη ζωή». Βρισκόμουν σε απόγνωση! Τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να περπατήσω;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 17 Νοεμβρίου 1949 στην πόλη Ταπασιούλα της πολιτείας Τσιάπας στο Μεξικό. Ήμουν ένα χαρούμενο, υγιές μωρό, το πρώτο από τέσσερα παιδιά. Αλλά όταν έγινα έξι μηνών, ξαφνικά έπαψα να μπουσουλάω και γενικά περιορίστηκε η κινητικότητά μου. Δύο μήνες αργότερα δεν μπορούσα να κινηθώ καθόλου. Οι ντόπιοι γιατροί ήταν προβληματισμένοι, διότι και άλλα μωρά στην Ταπασιούλα είχαν παρόμοια συμπτώματα. Ήρθε, λοιπόν, και μας εξέτασε ένας ορθοπεδικός από την Πόλη του Μεξικού. Διέγνωσε ότι πάσχαμε από πολιομυελίτιδα.

Όταν ήμουν τριών χρονών, έκανα εγχειρήσεις στο ισχίο, στα γόνατα και στους αστραγάλους. Αργότερα, η βλάβη προχώρησε στο δεξιό μου ώμο. Στα έξι μου χρόνια, μεταφέρθηκα στην Πόλη του Μεξικού για να συνεχίσω τη θεραπεία σε κάποιο νοσοκομείο παίδων. Επειδή η μητέρα μου εργαζόταν σε ένα αγρόκτημα στην πολιτεία Τσιάπας, χρειάστηκε να μείνω με τη γιαγιά μου. Τον περισσότερο καιρό, όμως, βρισκόμουν στο νοσοκομείο.

Όταν ήμουν γύρω στα οχτώ, είδα κάποια βελτίωση. Αργότερα όμως η κατάστασή μου επιδεινώθηκε, και σταδιακά έχασα και την ελάχιστη κινητικότητα που είχα. Τότε οι γιατροί είπαν ότι θα χρησιμοποιούσα πατερίτσες και ορθοπεδικούς κηδεμόνες για όλη μου τη ζωή.

Ως τα 15 μου, είχα κάνει 25 εγχειρήσεις: στη σπονδυλική στήλη, στους μηρούς, στα γόνατα, στους αστραγάλους και στα δάχτυλα των ποδιών. Έπειτα από κάθε εγχείρηση, ακολουθούσε μια περίοδος αποκατάστασης. Κάποια φορά, μου έβαλαν τα πόδια στο γύψο μετά την εγχείρηση. Όταν έβγαλα το γύψο, έπρεπε να κάνω επίπονες ασκήσεις.

Βρίσκω Πραγματική Παρηγοριά

Όταν ήμουν 11 χρονών, καθώς ανέρρωνα από μια εγχείρηση, ήρθε να με δει η μητέρα μου. Είχε μάθει ότι ο Ιησούς είχε θεραπεύσει ασθενείς και ότι είχε κάνει μάλιστα και έναν παράλυτο να περπατήσει. Μου έδωσε τη Σκοπιά, ένα περιοδικό των Μαρτύρων του Ιεχωβά, από το οποίο είχε μάθει αυτά τα πράγματα. Το έκρυψα κάτω από το μαξιλάρι μου, αλλά μια μέρα εξαφανίστηκε. Το είχαν βρει οι νοσοκόμες και το είχαν πάρει. Μάλιστα με μάλωσαν που το διάβαζα.

Περίπου έναν χρόνο αργότερα, ξαναήρθε η μητέρα μου για να με δει. Στο μεταξύ είχε αρχίσει να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες. Μου έφερε το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισοa και μου είπε: «Αν θέλεις να ζήσεις στον υποσχεμένο νέο κόσμο όπου ο Ιησούς θα σε κάνει καλά, πρέπει να μελετήσεις τη Γραφή». Έτσι λοιπόν, όταν κόντευα τα 14, άρχισα να μελετώ και εγώ με τους Μάρτυρες παρά την εναντίωση της γιαγιάς μου. Την επόμενη χρονιά μού ζητήθηκε να φύγω από το νοσοκομείο επειδή ήταν μόνο για μικρά παιδιά.

Υπερνικώ Δυσκολίες

Έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Λόγω της εναντίωσης της γιαγιάς μου, αναγκάστηκα να επιστρέψω στην πολιτεία Τσιάπας για να μείνω με τους γονείς μου. Ωστόσο, στο σπίτι είχαμε προβλήματα επειδή ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Για κάποιο διάστημα ένιωθα ότι δεν είχα λόγο να ζω. Σκεφτόμουν να πάρω δηλητήριο. Αλλά καθώς συνέχιζα να μελετώ τη Γραφή, η διάθεσή μου άλλαζε. Η Γραφική υπόσχεση για μια παραδεισιακή γη με έκανε ευτυχισμένη.

Άρχισα να μιλάω και σε άλλους για τη θαυμάσια ελπίδα της Γραφής. (Ησαΐας 2:4· 9:6, 7· 11:6-9· Αποκάλυψη 21:3, 4) Τελικά στις 8 Μαΐου 1968, σε ηλικία 18 χρονών, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Από το 1974, αφιερώνω πάνω από 70 ώρες το μήνα μεταδίδοντας στους ανθρώπους την ελπίδα που μου έδωσε λόγους για να ζω.

Η Ζωή μου Υπήρξε Παραγωγική και Ικανοποιητική

Αργότερα, η μητέρα μου και εγώ μετακομίσαμε στην πόλη Τιχουάνα, κοντά στα σύνορα Μεξικού και Ηνωμένων Πολιτειών. Μένουμε μαζί σε έναν χώρο που εξυπηρετεί τις ανάγκες μας. Μπορώ ακόμα να κινούμαι μέσα στο σπίτι με τους κηδεμόνες και τις πατερίτσες. Μαγειρεύω, πλένω και σιδερώνω καθισμένη στην αναπηρική μου καρέκλα. Στο έργο κηρύγματος χρησιμοποιώ ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες μου.

Μιλάω για τις Γραφικές διδασκαλίες με ανθρώπους που συναντώ στο δρόμο ή στα σπίτια τους. Επίσης, κάνω τακτικά Γραφικές συζητήσεις σε ένα κοντινό νοσοκομείο με όσους περιμένουν απέξω για να τους δει κάποιος γιατρός. Μετά πηγαίνω με το όχημά μου στην αγορά για να ψωνίσω, και όταν επιστρέφω στο σπίτι βοηθάω τη μητέρα μου στο μαγείρεμα και στις δουλειές.

Για να καλύπτουμε τα έξοδά μας, πουλάω μεταχειρισμένα ρούχα. Η μητέρα μου είναι τώρα 78 χρονών και δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα επειδή έχει πάθει τρεις καρδιακές προσβολές. Γι’ αυτό, φροντίζω εγώ για τα φάρμακα και το διαιτολόγιό της. Παρά την κλονισμένη υγεία μας, αγωνιζόμαστε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις. Πάνω από 30 άτομα με τα οποία μελέτησα τη Γραφή στο διάβα των ετών συμμετέχουν τώρα στη Χριστιανική διακονία.

Είμαι απόλυτα βέβαιη για την τελική εκπλήρωση της Γραφικής υπόσχεσης: «Εκείνον τον καιρό [στο νέο κόσμο του Θεού] ο κουτσός θα σκαρφαλώνει σαν το ελάφι». Στο μεταξύ, με παρηγορούν τα εξής λόγια του Θεού: «Μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Μην ατενίζεις γύρω σου, γιατί εγώ είμαι ο Θεός σου. Θα σε ενδυναμώσω. Μάλιστα θα σε βοηθήσω. Ναι, θα σε κρατήσω γερά με το δεξί μου χέρι της δικαιοσύνης».​—Ησαΐας 35:6· 41:10.b

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Με ορθοπεδικούς κηδεμόνες σε ηλικία εφτά ετών

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Στο έργο κηρύγματος χρησιμοποιώ ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες μου