Μια Εξαιρετικά Ικανοποιητική Ζωή

Αφήγηση από τη Χιραουάτι Νόιχαρτ

Γεννήθηκα στο Τσιρέμπον της Ινδονησίας, μια πόλη γνωστή για τα περίτεχνα μπατίκ της, που είναι ζωγραφισμένα στο χέρι με ζωηρά χρώματα. Από ορισμένες απόψεις η ζωή που έχω ζήσει ως ιεραπόστολος είναι «πολύχρωμη» σαν αυτό το ύφασμα​—γεμάτη συναρπαστικές συναντήσεις με ποικίλους πολιτισμούς στη νοτιοανατολική Ασία και στο Νότιο Ειρηνικό. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

ΤΟ 1962, όταν ήμουν δέκα χρονών, η μητέρα μου άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τελικά, εκείνη και ο πατέρας μου, αμφότεροι Κινέζοι γεννημένοι στην Ινδονησία, καθώς και πέντε από τα παιδιά τους, μεταξύ των οποίων και εγώ, έγιναν Μάρτυρες.

Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό σε ιεραποστόλους και περιοδεύοντες επισκόπους, οι οποίοι επισκέπτονταν την εκκλησία μας για να δώσουν πνευματική ενθάρρυνση. Το θαυμάσιο παράδειγμά τους και οι εποικοδομητικές συζητήσεις τους με εντυπωσίαζαν βαθιά. Στα 19 μου αποφάσισα να ασχοληθώ και εγώ με την ολοχρόνια Χριστιανική διακονία. Τον επόμενο χρόνο, παντρεύτηκα τον Γιόζεφ Νόιχαρτ, έναν Γερμανό ιεραπόστολο ο οποίος είχε έρθει στην Ινδονησία το 1968. Μετά το γαμήλιο ταξίδι μετακομίσαμε στη Σουμάτρα, το δεύτερο σε μέγεθος από τα 17.000 και πλέον νησιά της Ινδονησίας. Εκεί συνόδευα τον Γιόζεφ στο έργο του περιοδεύοντα επισκόπου, το οποίο περιλάμβανε επισκέψεις στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Έργο Κηρύγματος στη Σουμάτρα

Η περιοχή στην οποία διοριστήκαμε εκτεινόταν από τη ζεστή, πολύβουη πόλη Παντάνγκ της δυτικής Σουμάτρας ως την όμορφη λίμνη Τόμπα, μια μεγάλη ηφαιστειακή λίμνη στα υψίπεδα της Βόρειας Σουμάτρας. Αργότερα καλύψαμε το νότιο τμήμα του νησιού. Με ένα παλιό Φολκσβάγκεν σκαραβαίο βρισκόμασταν διαρκώς εν κινήσει​—σε δρόμους της ζούγκλας γεμάτους λακκούβες, σε ετοιμόρροπες γέφυρες από κορμούς φοινίκων και γύρω από επιβλητικά ηφαίστεια, αδρανή και ενεργά. Τη νύχτα κοιμόμασταν στο πάτωμα σε παράγκες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, υδραυλικές εγκαταστάσεις ή λουτρό. Κάναμε μπάνιο και πλέναμε τα ρούχα μας σε λίμνες και ποτάμια. Ζούσαμε απλή ζωή και αγαπήσαμε τους ντόπιους. Εκείνοι οι άνθρωποι μας καλοδέχονταν και μας πρόσφεραν φαγητό, και ήταν πολλοί αυτοί που έδειχναν ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή.

Στην περιοχή της Παντάνγκ, οι Μινάνγκ-καμπάου, που είναι ως επί το πλείστον Μουσουλμάνοι, εκπλήσσονταν ευχάριστα όταν τους δείχναμε από τη Γραφή ότι ο Θεός είναι ένας​—όχι Τριάδα, όπως ισχυρίζονται οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου. (Δευτερονόμιο 6:4) Πολλοί δέχονταν μετά χαράς τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα!, και μερικοί ενδιαφερόμενοι έκαναν αργότερα εξαίρετη πνευματική πρόοδο. Οι Μπάτακ, στη λίμνη Τόμπα, οι οποίοι στην πλειονότητά τους δηλώνουν Χριστιανοί, ήξεραν ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά επειδή το έχει η μετάφραση της Γραφής στη γλώσσα τους. (Ψαλμός 83:18) Εντούτοις, χρειαζόταν να μάθουν περισσότερα σχετικά με τον Θεό και το σκοπό του για την ανθρωπότητα. Πολλοί δέχτηκαν να κάνουν Γραφική μελέτη και έγιναν ζηλωτές Χριστιανοί κήρυκες.

Βρίσκουμε Δεκτικές Καρδιές στην Ιάβα

Το 1973, ο Γιόζεφ και εγώ διοριστήκαμε στην Ιάβα, ένα νησί ίσο με τη μισή έκταση της Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο είχε πάνω από 80 εκατομμύρια κατοίκους.a Μεταδίδαμε τα καλά νέα σε Ιαβαίους, Σουνδανούς και Κινέζους.

Ως Κινέζα μεγαλωμένη στην Ινδονησία, μιλούσα αρκετές γλώσσες, όπως την ιαβαϊκή, τη σουνδανική και την ινδονησιακή, καθώς και την αγγλική. Ως εκ τούτου, είχα πολλές ενδιαφέρουσες Γραφικές συζητήσεις με τους ανθρώπους στη μητρική τους γλώσσα.

Στην πρωτεύουσα της Ινδονησίας, την Τζακάρτα, η οποία βρίσκεται στην Ιάβα, μίλησα για την ελπίδα της αιώνιας ζωής στην παραδεισένια γη σε μια 19χρονη κοπέλα που φαινόταν πολύ στενοχωρημένη. Καθώς της διάβαζα από τη Γραφή, έβαλε τα κλάματα. «Σε ευχαριστώ, θεία, που μου είπες αυτά τα πράγματα», είπε, χρησιμοποιώντας μια προσφώνηση που φανερώνει στοργή και σεβασμό. Έπειτα πρόσθεσε: «Μέχρι αύριο πρέπει να βρω άλλο 1,5 εκατομμύριο ρουπίες [115 ευρώ] για τα δίδακτρά μου στο πανεπιστήμιο, και σκεφτόμουν να πουλήσω την παρθενία μου. Προτού έρθεις, προσευχόμουν για καθοδηγία. Τώρα ξέρω τι να κάνω. Θα αναβάλω τις σπουδές μου και θα μείνω ηθικά καθαρή». Η κοπέλα δέχτηκε με χαρά περαιτέρω πνευματική βοήθεια.

Έκτοτε, πολλοί Ιαβαίοι, Σουνδανοί και Κινέζοι έχουν εναρμονίσει τη ζωή τους με τους υψηλούς κανόνες του Λόγου του Θεού. Αυτό τους έχει φέρει γνήσια εσωτερική ειρήνη και ευτυχία, σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού.​—Ησαΐας 48:17, 18.

Καλιμάνταν​—Η Πατρίδα των Νταγιάκ

Από την Ιάβα μετακομίσαμε στην επαρχία Καλιμάνταν, στο ινδονησιακό τμήμα του Βόρνεο, που είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί στον κόσμο (μετά τη Γροιλανδία και τη Νέα Γουινέα). Το Βόρνεο, με τις πυκνές ζούγκλες, τα απόκρημνα βουνά και τα ορμητικά ποτάμια, κατοικείται από Κινέζους, Μουσουλμάνους Μαλαίους και τους ιθαγενείς Νταγιάκ, οι οποίοι ζουν κυρίως στους ποταμούς και ήταν κάποτε άγριοι κυνηγοί κεφαλών.

Για να φτάσουμε στις απομακρυσμένες κοινότητες των Νταγιάκ, ταξιδεύαμε με βάρκα ή κανό σε πεντακάθαρα ποτάμια μέσα στη ζούγκλα. Πελώριοι κροκόδειλοι λιάζονταν στις όχθες, πίθηκοι μάς περιεργάζονταν μέσα από τα δέντρα και πουλιά επιδείκνυαν τα πλουμιστά φτερά τους. Η ιεραποστολική υπηρεσία εκεί ήταν σωστή περιπέτεια!

Οι περισσότερες οικογένειες των Νταγιάκ έμεναν σε σπίτια στηριγμένα σε πασσάλους και κατασκευασμένα από υλικά του δάσους. Μερικά ήταν μικρά, ενώ άλλα ήταν μακρόστενα και στέγαζαν αρκετές οικογένειες. Πολλοί ντόπιοι δεν είχαν ξαναδεί Ευρωπαίο, και έτσι όπου πηγαίναμε ο Γιόζεφ γινόταν το πρόσωπο της ημέρας. Τα παιδιά έτρεχαν σε όλο το χωριό φωνάζοντας: «Ο πάστορας! Ο πάστορας!» Όλοι μαζεύονταν τότε για να ακούσουν το λευκό διάκονο. Ο Γιόζεφ μιλούσε μέσω ντόπιων Μαρτύρων διερμηνέων, οι οποίοι διευθετούσαν έπειτα Γραφικές μελέτες με τους πολλούς ενδιαφερομένους.

Νέος Διορισμός: Παπούα-Νέα Γουινέα

Λόγω της εντεινόμενης πίεσης από τους θρησκευτικούς εναντιουμένους, η κυβέρνηση της Ινδονησίας έθεσε υπό απαγόρευση τους Μάρτυρες του Ιεχωβά το Δεκέμβριο του 1976. Έτσι λοιπόν, ο Γιόζεφ και εγώ διοριστήκαμε στην Παπούα-Νέα Γουινέα.

Όταν φτάσαμε στην πρωτεύουσα, το Πορτ Μόρεσμπι, διδαχτήκαμε για δύο μήνες τη γλώσσα χίρι μότου, μια τοπική γλώσσα συναλλαγών. Έπειτα μετακομίσαμε στο Ντάρου, ένα μικρό νησάκι σε μια απομακρυσμένη επαρχία στα δυτικά. Εκεί γνώρισα τη Γιούνις, μια μεγαλόσωμη και αξιαγάπητη γυναίκα, της οποίας τα δόντια είχαν πάρει μαυροκόκκινο χρώμα επειδή μασούσε καρύδα του βετέλ χρόνια ολόκληρα. Όταν έμαθε ότι ο Θεός θέλει να είναι οι υπηρέτες του καθαροί σωματικά, καθώς και ηθικά και πνευματικά, απαλλάχτηκε από τον εθισμό της και έγινε πιστή Χριστιανή. (2 Κορινθίους 7:1) Κάθε φορά που βλέπαμε τέτοιους ταπεινούς ανθρώπους να εφαρμόζουν τη Γραφική αλήθεια, κατανοούσαμε όλο και περισσότερο τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 34:8: «Γευτείτε και δείτε ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός».

Αργότερα, ο Γιόζεφ διορίστηκε και πάλι περιοδεύων επίσκοπος, και επισκεπτόμασταν σχεδόν κάθε γωνιά της Παπούας-Νέας Γουινέας, όπου μιλιούνται 820 περίπου γλώσσες. Για να μπορούμε να μιλάμε σε περισσότερους ανθρώπους, προσθέσαμε μία ακόμη γλώσσα στο ρεπερτόριό μας​—την τοκ πίσιν, την τοπική κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Για να πηγαίνουμε στις διάφορες πόλεις και στα χωριά, ταξιδεύαμε με τα πόδια, με αυτοκίνητο, με βάρκα, κανό και μικρά αεροπλάνα, παρά την αποπνικτική ζέστη, τα κουνούπια και την ελονοσία που μας βασάνιζε συχνά.

Το 1985, δεχτήκαμε άλλον έναν ιεραποστολικό διορισμό​—στα νησιά Σολομώντος, ανατολικά της Παπούας-Νέας Γουινέας. Εκεί υπηρετούσαμε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά και ταξιδεύαμε επίσης σε ολόκληρο το αρχιπέλαγος για να ενθαρρύνουμε τις εκκλησίες και να παρακολουθούμε Χριστιανικές συνελεύσεις. Χρειάστηκε και πάλι να καταπιαστούμε με μια καινούρια γλώσσα​—αυτή τη φορά την πίτζιν των Νησιών Σολομώντος. Πόσο χαιρόμασταν όμως όταν συζητούσαμε με αυτούς τους νησιώτες που αγαπούν τη Γραφή!

Το Πιο Δύσκολο Ταξίδι Μου

Το 2001 άρθηκε η απαγόρευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ινδονησία και επιστρέψαμε με τον Γιόζεφ στην Τζακάρτα. Ωστόσο, λίγο αργότερα διαπιστώθηκε ότι ο αγαπημένος μου σύζυγος είχε κακόηθες μελάνωμα, μια επιθετική μορφή καρκίνου του δέρματος. Πήγαμε στην πατρίδα του, τη Γερμανία, για θεραπεία. Δυστυχώς όμως, το 2005, στην 33η επέτειο του γάμου μας, κοιμήθηκε τον ύπνο του θανάτου με την προσδοκία της ανάστασης σε ζωή στον παραδεισένιο νέο κόσμο. (Ιωάννης 11:11-14) Ήταν 62 χρονών και είχε αφιερώσει 40 χρόνια στην ολοχρόνια διακονία.

Εγώ παρέμεινα στην Τζακάρτα, όπου συνεχίζω να υπηρετώ ως ιεραπόστολος. Ο σύζυγός μου μού λείπει αφάνταστα. Αλλά καθώς διδάσκω σε άλλους τις πολύτιμες αλήθειες του Λόγου του Θεού, παίρνω δύναμη να αντιμετωπίσω την απώλεια, επειδή η διακονία μού δίνει βαθιά ικανοποίηση και σκοπό στη ζωή. Μπορώ να πω με όλη μου την καρδιά ότι ο Ιεχωβά μού έχει χαρίσει μια εξαιρετικά συναρπαστική και ικανοποιητική ζωή.

[Υποσημείωση]

[Χάρτης στη σελίδα 25]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ

Ιάβα

ΤΖΑΚΑΡΤΑ

Τσιρέμπον

Σουμάτρα

Παντάνγκ

Λίμνη Τόμπα

Βόρνεο

ΠΑΠΟΥΑ-ΝΕΑ ΓΟΥΙΝΕΑ

ΠΟΡΤ ΜΟΡΕΣΜΠΙ

Ντάρου

ΝΗΣΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Η Χιραουάτι με μια σπουδάστρια της Γραφής και τα παιδιά της στα Νησιά Σολομώντος

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τον Γιόζεφ στην Ολλανδία, λίγο πριν από το θάνατό του το 2005