ΔΑΦΝΗ

[εβρ., ’όρεν].

Αειθαλές φυτό το οποίο αποκτάει συνήθως διαστάσεις θάμνου, αλλά μπορεί να φτάσει σε ύψος και τα 15 μ. περίπου. Ολόκληρο το δέντρο (φύλλα, φλοιός, ρίζες και καρποί) περιέχει ένα έλαιο που χρησιμοποιείται από παλιά στην ιατρική. Τα φύλλα είναι επιμήκη και δερματώδη, η δε πάνω πλευρά τους είναι γυαλιστερή.

Η δάφνη είναι το τελευταίο από κάποια δέντρα τα οποία αναφέρονται στο εδάφιο Ησαΐας 44:14, τη μόνη περίπτωση όπου μνημονεύεται στις Εβραϊκές Γραφές. Το Λεξικό των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης ([Lexicon in Veteris Testamenti Libros] των Λ. Κέλερ και Β. Μπαουμγκάρτνερ, Λέιντεν, 1958, σ. 88) ταυτίζει τη συγκεκριμένη εβραϊκή ονομασία με το είδος δάφνη η ευγενής (Laurus nobilis). (Βλέπε επίσης Το Βιβλικό Λεξικό του Ερμηνευτή [The Interpreter’s Dictionary of the Bible], επιμέλεια Τζ. Ά. Μπάτρικ, 1962, Τόμ. 2, σ. 293.) Η δάφνη η ευγενής συναντάται από τις ακτές ως τις κεντρικές, ορεινές περιοχές της Παλαιστίνης, αλλά φύεται και σε άλλες χώρες της Μεσογείου.

Οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν στεφάνια από φύλλα δάφνης, με τα οποία στεφάνωναν τους νικητές στα Πύθια αλλά πρόσφεραν επίσης και ως σύμβολο τιμής σε όσους είχαν ορισμένα αξιώματα.