Γιατί οι Χριστιανοί Αποφεύγουν το Κάπνισμα

ΠΟΛΛΟΙ νέοι έρχονται σε γνώσι των αληθειών της Αγίας Γραφής και λαμβάνουν τη θέσι τους στις τάξεις των ευαγγελιζομένων μαρτύρων του Ιεχωβά. Πολλοί από τους νέους αυτούς άλλοτε εκάπνιζαν, αλλά τώρα έπαυσαν να καπνίζουν. Μερικοί άλλοι έρχονται σε γνώσι της αληθείας αλλά δεν εγκαταλείπουν το κάπνισμα. Όταν γίνεται με μεγάλη διακριτικότητα μια προσπάθεια να τους διδάξη κανείς, απαντούν ότι η Αγία Γραφή δεν απαγορεύει το κάπνισμα, και ότι αν τους υποδειχθή από τη Γραφή ότι δεν είναι ορθόν να καπνίζουν, θα παύσουν να το πράττουν. Μερικοί απ’ αυτούς προσέφεραν και τσιγάρα σε μη καπνίζοντας μάρτυρας, στις κατά τόπους Αίθουσες της Βασιλείας. Η απόπειρά τους ν’ αστειευθούν είναι τουλάχιστον απρεπής και μυρίζει χλευαστική διάθεσι. Το περισσότερο που θα μπορούσαν να κάμουν, θα ήταν να βάλουν μόνο σε πειρασμό έναν άλλον που εκαθάρισε τον εαυτό του απ’ αυτή τη συνήθεια.

Είναι αληθές ότι η Γραφή δεν κατονομάζει ειδικά το κάπνισμα ως ένα κακό που πρέπει ν’ αποφεύγεται. Αν πρέπει να το αποφεύγουν οι Χριστιανοί, γιατί δεν το αναφέρει συγκεκριμένως η Γραφή; Διότι τον καιρό που γράφθηκε η Γραφή, ήταν άγνωστο το κάπνισμα. Κάτω από την επικεφαλίδα «Καπνός», η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1942, αναγράφει τα εξής:

«Η χρήσις του καπνού άρχισε από την Αμερική και επεξετάθη σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου, έφθασε δε πράγματι να είναι από όλα τα ναρκωτικά εκείνο που χρησιμοποιείται γενικώτερα, πέρα από κάθε σύγκρισι . . . Οι Ερυθρόδερμοι έκαναν μεγάλη χρήσι του καπνού στον καιρό που ανακαλύφθηκε η Αμερική από τον Κολόμβο, λείψανα δε εκείνων που οικοδομούσαν τα οχυρωματικά έργα φανερώνουν ότι το κάπνισμα με πίπα αποτελούσε παμπάλαιο έθιμο μεταξύ των ιθαγενών. Όταν αποβιβάσθηκαν στις Δυτικές Ινδίες το 1492 μέλη του πληρώματος του Κολόμβου, παρετήρησαν ότι οι ιθαγενείς εκάπνιζαν ρόλλους ξηρών φύλλων καπνού. Όταν οι Ισπανοί αποβιβάσθηκαν στο Μεξικό το 1519 βρήκαν τους ιθαγενείς να καλλιεργούν καπνό με επιμέλεια και δεξιότητα. . . . Οι Αμερικανοί Ινδοί ανέπτυξαν μεθόδους καλλιεργείας καπνού και παρασκευής του σε όλες τις μορφές που χρησιμοποιούνται τώρα. . . . Η καλλιέργεια και η χρήσις του καπνού εισήχθησαν στις Ινδίες, στην Περσία και σε άλλες Ασιατικές χώρες στις αρχές του 17ου αιώνος.»

Συνεπώς ο καπνός δεν εχρησιμοποιείτο στις Βιβλικές χώρες παρά δεκαπέντε αιώνες μετά τη συγγραφή του τελευταίου βιβλίου της Αγίας Γραφής. Εντούτοις ο σκοπός της Θεόπνευστης νουθεσίας που περιέχεται στις Γραφές είναι τέτοιος, ώστε να εμπερικλείεται θετικά σ’ αυτήν και η χρήσις του καπνού. Ένας πράος και ταπεινός άνθρωπος που θέλει να διδαχθή μπορεί να εξετάση επωφελώς εδάφια των Γραφών όπως το Παροιμίαι 30:12, Ησαΐας 52:11, Γαλάτας 5:19, Κολοσσαείς 3:5, Ιάκωβος 1:22, Εφεσίους 5:3, 4, και άλλες περικοπές σχετικές με ζητήματα καθαρότητος φυσικά όσο και πνευματικά. Τα εδάφια αυτά προσδιορίζουν μια αρχή αγνότητος και καθαρότητος που πρέπει να κυβερνά τους Χριστιανούς, το δε 2 Κορινθίους 7:1 είναι σαφές όταν ορίζει: «Ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.»

Δεν είναι μολυντικό το κάπνισμα εφόσον κηλιδώνει τη σάρκα, ποτίζει με δυσοσμία τα ρούχα και το σώμα, κι αφήνει παντού στάχτες; Δεν εκδηλώνει το κάπνισμα απρεπή ιδιοτέλεια μάλλον παρά αγάπη όταν κανείς μολύνει τον αέρα με ισχυρό καπνό για να τον αναπνεύσουν οι άλλοι, καπνό που ερεθίζει τα μάτια; Δεν μολύνει τη σάρκα αυτή η συνήθεια με το να βλάπτη την υγεία; Ομολογουμένως ελαττώνει την αναπνοή ή την αντοχή, επιβραδύνει τις σκέψεις, συσκοτίζει το μυαλό, προάγει τις νόσους της καρδιάς και των αιμοφόρων αγγείων, υποβιβάζει τη ζωτικότητα, ερεθίζει τις κοιλότητες και τις μεμβράνες της ρινός, του στόματος, του λάρυγγος και των πνευμόνων, ευνοεί τον καρκίνο, μειώνει τις λειτουργίες αναπαραγωγής τόσο στους άνδρας όσο και στις γυναίκες, εξασθενίζει τα κύτταρα και βραχύνει τη διάρκεια της ζωής. Τι πλεονεκτήματα μπορούν να δείξουν οι καπνισταί που ν’ αντισταθμίζουν αυτά τα μειονεκτήματα; Μπορεί κανείς να καθιερώση στο Θεό όλη τη δυναμικότητά του και την ενεργητικότητα, όταν εξανεμίζει ένα μέρος αυτών με το κάπνισμα σιγαρέττων: Δαπανώνται σοφά η καθιερωμένη δύναμις και ο χρόνος και το χρήμα ενός Χριστιανού, όταν σκορπίζονται και σπαταλώνται με τη συνήθεια του καπνίσματος: Δεν είναι ανάγκη να παρενοχλούν τους καπνιστάς οι μάρτυρες του Ιεχωβά με τις ερωτήσεις αυτές και άλλες παρόμοιες. Αρκετό είναι για κάθε καπνιστή, ιδιαίτερα για κείνους που έλαβαν γνώσι της αληθείας και που ασχολούνται στην υπηρεσία του Ιεχωβά, να εξετάσουν εντίμως αυτά τα ερωτήματα, και ν’ απευθυνθούν ειλικρινώς στη δική τους διάνοια και καρδιά για την απάντησι.

Θα μπορούσαν επίσης να θυμηθούν ότι η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά ήταν εκείνη που χρησιμοποιήθηκε από τον Θεό για ν’ απαλλάξη τη διάνοιά τους από την ψεύτικη θρησκευτική διδασκαλία, ότι Αυτός την εχρησιμοποίησε για να τους διδάξη τις αλήθειες της Βασιλείας, για να τους παρουσιάση τις ευλογίες της νέας γης και να τους εκπαιδεύση στο έργον της διακηρύξεως του ευαγγελίου που οδηγεί σε τέτοιες χαρές και σε ζωή αιώνια. Εμπιστεύθηκαν στην οργάνωσι γι’ αυτά τα ζητήματα, βέβαιοι ότι ο Θεός την χρησιμοποιούσε κι ακόμη την χρησιμοποιεί. Δεν είναι λογικό ότι ο Θεός την χρησιμοποιεί για να καθαρίση επίσης τον λαό του από μολυσματικές συνήθειες όπως είναι το κάπνισμα; Αφού ο νεοφώτιστος γίνη μάρτυς με τη βοήθεια της οργανώσεως, μήπως γίνεται ξαφνικά σοφώτερος από τον ορατό του διδάσκαλο στο ζήτημα της καθαρότητος και στην ερμηνεία των Γραφικών εδαφίων που σχετίζονται με αυτήν; Σε διάφορες περιπτώσεις στο παρελθόν Η Σκοπιά εξήτασε το ζήτημα της χρήσεως καπνού. Σημειώστε τα παρακάτω σχόλια που ελήφθησαν από το περιοδικό Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1942 (στην Αγγλική), μετά την παράθεσι του 2 Κορινθίους 7:1:

«Κάθε μόλυσμα, είτε της σαρκός είτε του πνεύματος είναι βδελυκτό στα όμματα του Θεού. Καθαρότης της σαρκός και του πνεύματος είναι το αντίθετον ακριβώς της μολύνσεως, και σημαίνει ότι το πλάσμα πρέπει να είναι καθαρό, και στο σώμα και στο πνεύμα, και να χρησιμοποιή τις φυσικές ικανότητες με τις οποίες είναι προικισμένο, προς δόξαν του Θεού. Όποιος έλαβε τη στάσι του με το μέρος του Ιεχωβά στο μεγάλο επίμαχο ζήτημα, και του δόθηκε από τον Ιεχωβά το μεγάλο προνόμιο να ενωθή με τη Θεοκρατική του οργάνωσι, πρέπει να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτή την αγία οργάνωσι.

»Οι στρατοί [του κόσμου τούτου], και οι θρησκευτικές οργανώσεις μαζί τους, φροντίζουν ώστε όσοι πόλεμούν για παγκόσμια κυριαρχία να είναι καλά εφωδιασμένοι με καπνό. Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμος 26ος) λέγει: ‘Καθώς ανοίχθηκε και εξερευνήθηκε η Αμερικανική ήπειρος, έγινε πρόδηλο ότι η κατανάλωσις καπνού, ειδικά στο κάπνισμα, ήταν μια γενική και από αμνημονεύτων χρόνων συνήθεια, σε πολλές περιπτώσεις ΣΥΝΔΕΝΕΜΝΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΙΣ ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ.’ Τούτο σημαίνει ότι η χρήσις του βοτάνου αυτού ήταν συνδεδεμένη με τον δαιμονισμό, για να φέρη τα θύματά του κάτω από τη δύναμι των δαιμόνων. Είναι λοιπόν η χρήσις του καπνού καθαρά ή μολυντική με την έννοια των Γραφών; Η χρήσις του καπνού είναι εξαιρετικά μολυντική, άσχετα με ποια μορφή χρησιμοποιείται. Μολύνει το σώμα και αμβλύνει τις διανοητικές ικανότητες. Κάνει εκείνον που χρησιμοποιεί τον καπνό επιβλαβή σ’ εκείνους με τους οποίους έρχεται σ’ επαφή, απεργάζεται μεγάλη βλάβη στον καπνιστή και ατιμάζει τον Θεό και τον Χριστό. Η χρήσις του καπνού πολύ διέφθειρε το ανθρώπινο γένος. Δημιουργεί όρεξι για άλλα ακάθαρτα και ρυπαρά πράγματα. Καθόλου δεν επιδοκιμάζεται η χρήσις του καπνού από τον λόγο του Θεού, αν και δεν αναφέρεται ονομαστικά.

»Δεν φαίνεται, λοιπόν, συνεπές για οποιοδήποτε άτομο της οργανώσεως του Θεού ή για κείνους που ευεργετήθηκαν από τη χάρι Του να μπουν στις «πόλεις του καταφυγίου», να χρησιμοποιούν καπνό . . . Όσοι εμμένουν στη χρήσι του βλαβερού αυτού βοτάνου δεν μπορούν να θεωρηθούν υποδείγματα σε λόγο, σε αγάπη, σε πνεύμα, σε πίστι, ή σε αγνότητα, το παράδειγμα δε που δίδουν με την πορεία της ενεργείας των απεργάζεται κακό στον πλησίον των. Στασιάζουν εναντίον μιας λογικής απαιτήσεως της οργανώσεως του Κυρίου. . . .

»Αν ένας άνθρωπος προτιμά να βλάψη τον εαυτό του με το κάπνισμα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του πη ότι δεν πρέπει να το χρησιμοποιή, αλλά και κανείς βέβαια δεν έχει το δικαίωμα να φυσά καπνό στα ρουθούνια του άλλου. Η συνήθεια του καπνίσματος είναι μια από τις πιο ιδιοτελείς συνήθειες που ασκούνται από ανθρώπινα πλάσματα· το να είναι δε κανείς ιδιοτελής αποτελεί το αντίθετον ακριβώς της αγάπης. Ο καπνιστής δεν δίδει σημασία στα δικαιώματα και τα προνόμια των άλλων που είναι γύρω του, στους οποίους ο καπνός μπορεί να είναι επιβλαβής. Υπάρχει κάθε λόγος για να είναι κανείς εναντίον της χρήσεως του καπνού· δεν υπάρχει δε ούτε ένας λόγος που να συνηγορή για τη χρήσι του . . .

»Ο καπνός είναι το βότανον του Διαβόλου που χρησιμοποιείται για την διαφθορά των ανθρωπίνων πλασμάτων, ιδιαίτερα στον «καιρό του τέλους.» Αφού η χρήσις του Καπνού άρχισε με τον δαιμονισμό, θα έπρεπε να αναμένεται ότι ο ‘άρχων των δαιμόνων’ θα εισήγαγε την χρήσι του Καπνού στον «Χριστιανισμό» μέσω των θρησκευόμενων και θα την εξελαΐκευε μεταξύ εκείνων που ασκούν θρησκεία. Η μολυσματική επίδρασις του καπνού έχει εξαπλωθή σε όλα τα μέρη της γης. Φαντασθήτε τον ‘πολύν όχλον’ εκείνων που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα, κάτω από τη δίκαιη διακυβέρνησι των ορατών ‘αρχόντων πάσης της γης’, με τσιγάρα στα χείλη τους ενώ προσπαθούν να εκτελέσουν τη θεία εντολή να γεμίζουν τη γη μ’ ένα δίκαιο γένος ανθρώπων, που θα έχουν υγιές αίμα!» (Σελίδες 205, 206)

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΙ

Άλλο ένα σημείο που πρέπει να θυμούνται οι καινούργιοι από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σχετικά με τη χρήσι του καπνού: Είναι σκοπός τους τάχα να φέρουν μόλυνσι μέσα στην οργάνωσι και να φθείρουν την καλή φήμη της καθαρότητος; Το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως σύνολον δεν καπνίζουν, έχει γίνει χαρακτηριστικό τους σήμα, είναι κάτι που τους ξεχωρίζει από τους κοσμικούς, κάτι που ειδικά το παρατηρούν και το σχολιάζουν οι απ’ έξω παρατηρηταί. Ένα από τα πολλά παρόμοια άρθρα παρουσιάσθη στις στήλες της εφημερίδος Ένωσις του Σπρίνγκφηλντ, της 2 Ιουλίου 1949, με τον τίτλο «Με τους Μάρτυρας», που δημοσιεύθηκε στη διάρκεια της περιφερειακής συνελεύσεως που έγινε στο Σπρίνγκφηλντ της Μασσαχουσέττης:

«Ένα παιδί 12 περίπου ετών είχε προσηλωμένα τα κιάλια του στους ομιλητάς, αν και είχε το κάθισμά του κοντά στην πρώτη σειρά. Η χρήσις του τηλεσκοπίου έτεινε να δημιουργήση μια ιπποδρομιακή ατμόσφαιρα. Μια άλλη όμως κατάστασις στο Κολοσσαίον εδειχνε τη μεγάλη διαφορά που υπήρχε από ό,τι συνηθίζεται στις κάθε είδους αθλητικές επιδείξεις. Όσοι παρακολουθούν εκεί ιδιαίτερα τους αγώνας χόκεϋ, δεν θα ανεγνώριζαν τον τόπο. Πράγματι, ποιος βρέθηκε ποτέ άλλοτε στο Κολοσσαίον με άλλους 4.500 ανθρώπους χωρίς να υπάρχη το παραμικρό ίχνος καπνίσματος τσιγάρου;»

Θέλουν οι νεοφερμένοι να μολύνουν το υπόδειγμα αυτό της καθαρότητος που έκανε εξέχουσα την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά; Δεν πιστεύομε ότι νέοι μάρτυρες που εκτιμούν τις αλήθειες που έμαθαν από την οργάνωσι θα ήθελαν ν’ ανταποδώσουν κακό, καταστρέφοντας την από τόσον καιρό εδραιωμένη φήμη της για αποχή από το μόλυσμα του καπνού. Σκοπός της ορατής οργανώσεως δεν τίθεται το να είναι στενή ή δογματική ή ελλιπής σε ανεκτικότητα και έλεος. Κατανοεί ότι απαιτείται χρόνος για να καθαρισθούν οι νεοφερμένοι από το κοσμικό μόλυσμα, φυσικό ή πνευματικό, όσοι δε αποτελούν την ορατή οργάνωσι πρέπει να ασκήσουν υπομονή και να έχουν κατανόησι μεταξύ τους. Οι καινούργιοι πρέπει να είναι πράοι και ευδίδακτοι και να μην ανθίστανται με πείσμα για ιδιοτελείς λόγους στις Γραφικές νουθεσίες για αποχή από το μόλυσμα της συνήθειας του καπνού. Εξ άλλου, όσοι μέσα στην οργάνωσι είναι καθαροί απ’ αυτό το μόλυσμα της σαρκός δεν πρέπει να υστερήσουν στο να είναι ελεήμονες και μακρόθυμοι, αλλά πρέπει να δώσουν καιρό στους νέους να προσαρμοσθούν και να συμμορφωθούν προς τις Γραφικές κατευθύνσεις της οργανώσεως του Ιεχωβά.

Πολλές διάφορες μέθοδοι αποκοπής της συνήθειας του καπνού συνιστώνται από τους κοσμικούς θεωριολόγους, όπως ειδικές δίαιτες, άσκησις, φάρμακα, βαθμιαία ελάττωσις του καπνίσματος, κλπ. Η καλύτερη μέθοδος αποκοπής τού καπνίσματος είναι το να έχη κανείς καλό ελατήριο για να το πράξη και κατόπιν να παύση απότομα το κάπνισμα. Αυτή είναι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε από πολλούς όταν έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά και θέλησαν να παύσουν να μολύνονται με τον καπνό. Πολλοί από το πλήθος αυτό των μαρτύρων που αριθμούνται κατά δεκάδες χιλιάδων, ήταν άλλοτε σκλαβωμένοι στον καπνό μαζί με το υπόλοιπο του κόσμου, αλλά απηλλάγησαν από τα ακάθαρτα δεσμά του, όχι διότι ακολούθησαν μια ειδική δίαιτα ή πορεία ασκήσεως, αλλά διότι κατενόησαν όχι αυτό εμόλυνε τα σώματά τους κι έβλαπτε την υγεία τους και τους έκανε ακαθάρτους για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Μήπως δεν είχαν μάθει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά παραγγέλλονται, να είναι καθαροί και στο νου και στο σώμα;—Ησαΐας 52:11· 2 Κορινθίους 7:1.

Πώς, λοιπόν, μπόρεσαν τόσες χιλιάδες ν’ αποκόψουν τη συνήθεια του καπνίσματος; Πολλοί άνθρωποι αστοχούν να εκτιμήσουν το γεγονός ότι ο νους είναι το μέσον που ελέγχει, κυβερνά και κατευθύνει το σώμα και τις συνήθειες του. Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά το κατανοούν πλήρως και ξέρουν ότι η μάχη εναντίον του καπνού πρέπει να διεξαχθή και να κερδηθή μέσα στη διάνοια. Ξέρουν πολύ καλά ότι ο μεγάλος εχθρός Διάβολος ‘ως λέων ωρυόμενος ζητών τίνα να καταπίη’ προσβάλλει τη διάνοια, αυτοί δε βρίσκουν διανοητικό καταφύγιο κάτω από την προστατευτική χείρα του Ιεχωβά Θεού. (1 Πέτρου 5:8) Κάτω από την επισκιαστική αυτή προστασία διδάσκονται από τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Εκτός όμως από το ότι η διάνοιά τους τρέφεται, ενισχύεται και κατευθύνεται από τον λόγον του Θεού, ο Θεός παρέχει σ’ αυτούς την απαραίτητη αόρατη δύναμι ή ενέργεια προς άσκησιν δικαιοσύνης, αυτή δε η δύναμις είναι το άγιο πνεύμα του. Σ’ εκείνους που τον παρακαλούν επίμονα, δίνει το πνεύμα του προθυμότερα απ’ όσο οι επίγειοι γονείς παρέχουν δώρα στα αγαπητά τους τέκνα. Έτσι, παίρνοντας ενίσχυσι και υποκίνησι από το άγιό του πνεύμα, και με ειλικρινή επίκλησι ή προσευχή στον Θεό για να τους βοηθήση να υπερνικήσουν την καλά ωχυρωμένη αυτή συνήθεια, θα μεγαλύνουν τη δύναμί του κερδίζοντας τη νίκη.

Η τροφή και η άσκησις αποτελούν επίσης ουσιώδεις παράγοντας για τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Η ειδική δίαιτά τους είναι εκείνη που προδιέταξε ο μέγας Ιατρός: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.» (Ματθαίος 4:4) Δεν πεισμώνουν και δεν απορρίπτουν ατίθασσα την πνευματική τροφή που τοποθετεί σ’ ένα δυσμενές φως τις ακάθαρτες συνήθειές τους, αλλά συμμετέχουν στην πνευματική τροφή για να ενδυναμωθούν να υπερνικήσουν την ακαθαρσία. Για άσκησι έχουν «υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης.» (Εφεσίους 6:15), και σπεύδουν από το ένα σπίτι στο άλλο με τα καλά αυτά νέα. Δεν κάθονται μέσα σε μια βαριά από τον καπνό ατμόσφαιρα, αλλά βγαίνουν έξω στον καθαρόν αέρα και απασχολούν το νου και το σώμα τους, στέκονται στις γωνίες των δρόμων με περιοδικά που διακηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας.

Αυτή λοιπόν είναι η ασφαλής και θετική θεραπεία της συνήθειας του καπνίσματος, και όποιος αποκόψη καθαρά και απότομα την παγιδευτική αυτή συνήθεια και ακολουθήση αυτή την πορεία, θα διαπιστώση σε λίγον καιρό ότι έχει χάσει την επιθυμία του προς το βότανον αυτό. Τότε θα έχη περισσότερη υγεία και δύναμι κι ενεργητικότητα για να δαπανήση στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Θα έχη εξοικονομήσει χρόνον και χρήμα για αξιόλογες χρήσεις. Θα έχη καθαρίσει τον εαυτό του Γραφικώς από το ιδιαίτερο αυτό «μόλυσμα της σαρκός». Τότε, αντί να καταρρακώση την καλή φήμη της οργανώσεως στο ζήτημα της καθαρότητος, θα είναι ένας καθαρός σύντροφος της καθαρής οργανώσεως που κηρύττει σήμερα τα αγαθά νέα του δικαίου νέου κόσμου των αιωνίων ευλογιών, που θα ιδρύση ο Ιεχωβά Θεός.