Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις υπό Ν. Χ. Μπάρμπερ

ΠΟΤΕ δεν θα λησμονήσω την πρώτη φορά που βγήκα στην υπηρεσία του Υψίστου Θεού. Ήταν μια ωραία μέρα του φθινοπώρου του έτους 1920 στο Ουίννιπεγκ Καναδά. Ο αδελφός μου κι εγώ διενέμαμε μόνο προγράμματα, αλλ’ η ευχαρίστησις κι η ειρήνη νοός που απεκόμισα απ’ την ελαφρά αυτή υπηρεσία μού παρέσχε διαβεβαίωσι ότι ο Παντοδύναμος, αντίθετα στους επιγείους κυρίους, ευαρεστείται πολύ ακόμη και με ατελείς και μικρές υπηρεσίες που παρέχονται σ’ αυτόν. Ακριβώς, όπως το άκουσμα της αληθείας φέρνει κάποια χαρά και ειρήνη νοός, έτσι και το βήμα της υπηρεσίας φέρνει μεγαλύτερη χαρά.

Όταν αργότερα ησχολούμην στη διανομή εντύπου ύλης από σπίτι σε σπίτι, εδοκίμασα μεγαλύτερες χαρές κι ευλογίες. Από τότε ως τώρα, ποτέ δεν βγήκα στο από σπίτι σε σπίτι έργον, χωρίς να λάβω προσωπική πείρα της καλωσύνης μερικών, της εκτιμήσεως για τον λόγον του Ιεχωβά από άλλους και, πρωτίστως, της παρά του Ιεχωβά ευλογίας της ειρήνης του νοός και της ευχαριστήσεως.

Αφού βαπτίσθηκα στο έτος 1921, άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή ως ένας ολοχρόνιος υμνητής του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμ. 145:2) Μια αγγελία ανεγράφη στη Σκοπιά προς υποβολήν εκ μέρους νέων αιτήσεως για υπηρεσία στο Μπέθελ. Η αίτησίς μου έγινε δεκτή, και τον Μάιο του έτους 1923 ο αδελφός μου κι εγώ εφθάσαμε στον οίκον Μπέθελ του Μπρούκλιν για ν’ αρχίσωμε υπηρεσία στο τυπογραφείο της Εταιρίας, στην Οδόν Κόνκορντ 18. Ήταν τότε η αρχή ενός παραδόξου και θαυμαστού καιρού για μένα. Επειδή ήμουν λίγο ατίθασσος, δεν μου ήταν εύκολο να προσαρμοσθώ στις δίκαιες απαιτήσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Πολλά πράγματα έπρεπε να μάθω και να δείχνω πειθαρχία. Υπήρχε πολύς ζήλος μεταξύ των αδελφών, με την επιθυμία όλων να παράγουν «καλύτερα και περισσότερα βιβλία.» Από έτος σε έτος είχα το προνόμιο να παρίσταμαι μάρτυς της μεγάλης επεκτάσεως, ώσπου, σε λίγον καιρό, το υπ’ άριθ. 18 κτίριο της Οδού Κόνκορντ δεν μπορούσε πια να φιλοξενήση εκείνη την κυψέλη της δράσεως. Το έτος 1926 ετέθησαν σε ενέργεια από την Εταιρία σχέδια για την ανέγερσι ενός νέου εργοστασίου. Το 1927 το κτίριο ήταν περατωμένο και μετακομίσαμε εκεί. Αυτό έθεσε το πρότυπο για τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της οργανώσεως τον Ιεχωβά, ώσπου σήμερα βλέπομε μερικές μεγάλες προσθήκες στο αρχικό εκείνο κτίριο.

Μολονότι ένα άτομο μπορεί ν’ απολαμβάνη τα προνόμια υπηρεσίας που του δίνει ο Ιεχωβά, εν τούτοις, μπορεί να μην ακολουθή την καλύτερη πορεία και να μένη εκεί που είναι. Έτσι συνέβη μ’ εμένα. Στο 1929 απερίσκεπτα εγκατέλειψα το Μπέθελ κι εδοκίμασα την κοσμική διάταξι πραγμάτων. Γρήγορα έμαθα ότι λιγώτερο κι απ’ το τίποτα υπήρχε για μένα εκεί. Μερικοί άνθρωποι μπορεί ν’ απολαμβάνουν όλα όσα έχει να προσφέρη ο πονηρός αυτός κόσμος, αλλ’ εγώ δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς. Μετά από χρονικό διάστημα λίγο μακρότερο του ενός έτους, διεπίστωσα ότι μέσα μου υπήρχε η επιθυμία να είχα παραμείνει στο Μπέθελ, αλλά τίποτα δεν υπήρχε που θα μπορούσα να κάμω σχετικά μ’ αυτό.

Ήμουν πολύ ευγνώμων όταν έτυχα του προνομίου ν’ αρχίσω έργον σκαπανέως στο 1930 και να είμαι στου Ιεχωβά την ολοχρόνια υπηρεσία κηρύγματος εξακολουθώντας να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή. Πραγματικά απήλαυσα το έργον σκαπανέως. Ποτέ δεν μου έλειψε το φαγητό, μολονότι ήταν στη διάρκεια της οικονομικής κρίσεως. Ποτέ δεν είχα αληθινή αιτία στενοχωρίας. Στο 1944 έγινα ειδικός σκαπανεύς. Κατόπιν στο 1946 είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη χειμερινή τάξι στη Σχολή Γαλαάδ. Όπως και κάθε άλλος που απήλαυσε αυτό το μεγάλο προνόμιο, θα θυμούμαι πάντοτε τη Σχολή Γαλαάδ σαν μια από τις πιο λαμπρές κι ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Πάντοτε ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τη θαυμάσια αυτή διάταξι και το προνόμιο που είχα να είμαι εκεί.

Η Βιρμανία ήταν ο τόπος διορισμού μου μετά την αποφοίτησί μου από τη σχολή Γαλαάδ. Αν δεν επρόκειτο για τη σοφή συμβουλή που μου εδόθη από τη θεοκρατική οργάνωσι, μπορεί να αμφέβαλλα για την ικανότητά μου να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή σ’ ένα τόσο μακρινό τόπο. Αλλά το να υπηρετώ τον Ιεχωβά είναι πραγματικά το σπουδαιότερο. Ο ένας τόπος είναι ακριβώς τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτήν την υπηρεσία. Αν μπορούσαν εκατομμύρια ανθρώπων να ζήσουν στη Βιρμανία, το ίδιο μπορούσα κι εγώ.

Πολύ απολαμβάνω το να είμαι ένας ιεραπόστολος σε μια χώρα όπου η ανάγκη είναι αληθινά μεγάλη. Αυτό το γεγονός, εκτός από το να είμαι εδώ λόγω διορισμού από τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, με κάνει να χαίρω που είμαι στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά σ’ έναν ξένον αγρό. Κάποιος θα μπορούσε να πη, Προφανώς η Βιρμανία πρέπει να είναι ένας ιδεώδης τόπος, στον οποίον να εργασθή κανείς. Σ’ αυτό εγώ θα έλεγα, Όχι κατ’ ανάγκην έτσι. Φυσικά, το παν εξαρτάται από το πώς θεωρείτε ένα ξένο τόπο διορισμού. Αν ένα άτομο χαίρη να χρησιμοποιήται από τον Ιεχωβά, τότε ο ένας τόπος είναι τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτόν. Αλλ’ αν θεωρή τον τόπο από την άποψί του πώς θα του ταιριάξη, μπορεί να θεωρήση πολύ πιο δύσκολο το να είναι ευτυχής.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που μπόρεσα να λησμονήσω όλες τις ατομικές μου προτιμήσεις και αντιπάθειες γι’ αυτόν τον τομέα και να τον θεωρήσω σαν μια απεριόριστη εύνοια από τον Θεό, ένα πολύτιμο προνόμιο υπηρεσίας. Για να είμαι ειλικρινής, το τροπικό κλίμα δεν φρονώ ότι είναι το ιδεώδες κλίμα για διαμονή. Ούτε και ο τρόπος ζωής του τροπικού πληθυσμού είναι εκείνος, τον οποίον εγώ θα προτιμούσα να ζήσω. Αλλ’ υπάρχουν πιο σπουδαία πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψι παρά αυτά τα ασήμαντα ζητήματα. Το να μπορή κανείς να παρέχη βοήθεια σε ανθρώπους, οι οποίοι είναι πραγματικά πτωχοί πνευματικώς αποτελεί προνόμιον ανθρωπίνως ανέκφραστον.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ευγενείς, δεν είναι βίαιοι. Αυτό το γεγονός είναι πολύ παρορμητικό μέσον, όταν παρουσιάζη κανείς τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Πάρα πολύ λίγες πόρτες εδώ σας κλείονται κατά πρόσωπον, και σπάνια οργίζονται οι άνθρωποι μ’ ένα διαγγελέα της Βασιλείας. Πολλά είναι τα φλυτζάνια του τσαγιού και άλλες μικρές εκδηλώσεις φιλοφροσύνης που προσφέρονται. Υπάρχει χαρά στο να προσπαθή κανείς να εκμάθη αυτή την παράξενη Ανατολική γλώσσα που λίγοι δυτικοί μπόρεσαν να γνωρίσουν.

Εξαιτίας του ιεραποστολικού μου διορισμού στη Βιρμανία βρήκα τον γαμήλιο σύντροφό μου. Εξέλεξα για σύντροφό μου μια σκαπανέα αδελφή, η οποία είχε γεννηθή και ανατραφή στη Βιρμανία. Αυτό μ’ εβοήθησε να εξακολουθήσω να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή στον ξενικό μου τόπο διορισμού. Στα τελευταία πέντε έτη η σύζυγός μου κι εγώ υπηρετούσαμε ευτυχισμένοι τον Ιεχωβά μαζί σ’ αυτή τη χώρα όπου η πνευματική ανάγκη του λαού είναι μεγάλη.

Πάντοτε απέβλεπα με ζήλο στις διεθνείς συνελεύσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Απ’ εκείνην που είχε γίνει το 1924 στο Κολόμπους, Οχάιο, ως την τελευταία του 1958 στη Νέα Υόρκη, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω όλες εκτός από μία. Μολονότι έπρεπε να ταξιδέψω οκτώ έως δέκα χιλιάδες μίλια για να βρεθώ στην καθεμιά από τις τρεις τελευταίες συνελεύσεις, δεν εδίστασα να το πράξω. Αλησμόνητη είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη, απ’ όλες αυτές τις χαρωπές ευκαιρίες, η Διεθνής Συνέλευσις Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» που έγινε το έτος 1958. Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες διότι ποτέ άλλοτε δεν είχαν συγκεντρωθή σ’ έναν τόπο τόσο πολλοί αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά από όλη τη γη. Το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν βέβαια άφθονο στη θαυμάσια αυτή συνέλευσι.

Το θεοκρατικό επίπεδο ηγέρθη ακόμη ψηλότερα στη μεγαλειώδη αυτή συνέλευσι. Η ψευδής θρησκεία κατηγγέλθη και πάλι. Ήμουν αληθινά χαρούμενος που αποτελούσα μέρος του μεγάλου εκείνου ακροατηρίου που ενέκρινε το Ψήφισμα που ανέφερε για την πιστότητα και τον χωρισμό από τον κόσμο.

Χάρις στην έγκαιρη και συνετή συμβουλή, που εδόθη από την Εταιρία μέσω των εκδόσεών της, και με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά, μπόρεσα να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια, από τα οποία τα δώδεκα εδαπανήθησαν σε μια ξένη χώρα. Ποτέ δεν θα ήθελα ν’ ακολουθήσω καμμιά άλλη πορεία στη ζωή μου. Όσο πιο πολύν καιρό απολαμβάνω αυτό το μεγάλο προνόμιο, τόσο περισσότερο ευχαριστώ τον Ιεχωβά που είναι πιο αγαθός από όσο θα ήταν δυνατόν να είναι οποιοσδήποτε άλλος κύριος και διότι μ’ εφύλαξε και με καθωδήγησε. Θέλω μόνο να τον ευαρεστώ για πάντα καθόσον εξακολουθώ να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.