Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις Ράγκνα Σ. Ινγκβάλντσεν

Η 25η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1959 ήταν για μένα μια ευτυχισμένη ημέρα, όχι επειδή την εώρταζε ο κόσμος, αλλ’ επειδή εσημείωσε την ενδεκάτη επέτειό μου ως ιεραποστόλου στη Βενεζουέλα. Υπήρξαν ένδεκα ευτυχισμένα χρόνια, γεμάτα από θαυμάσιες πείρες στο να φέρω το άγγελμα της βασιλείας του Θεού στους φιλικής διαθέσεως ανθρώπους της Νοτιοαμερικανικής αυτής χώρας.

Εν τούτοις, η υπηρεσία μου στον Ιεχωβά δεν άρχισε πριν από ένδεκα χρόνια. Άρχισε πολύ πριν από τότε. Πράγματι, ευλογήθηκα με το προνόμιο ν’ ανατραφώ στην υπηρεσία του Θεού. Πίσω στο 1906, όταν ήμουν μικρό παιδί, η μητέρα μου με πήρε στη συνέλευσι της Μιννεαπόλεως, όπου εβαπτίσθη για να συμβολίση την αφιέρωσί της στον Θεό. Από τότε και ύστερα ουδέποτε παρέλειψε να μου καλλιεργή ισχυρή αγάπη γι’ αυτόν και την ορατή του οργάνωσι. Σύντομα έμαθα τη σπουδαιότητα του να υπηρετώ τον Ιεχωβά με το να συμμετέχω τακτικά στο έργο της μαρτυρίας. Ήμουν ευτυχής να πηγαίνω μαζί με την μητέρα μου και να βοηθώ στη διανομή από σπίτι σε σπίτι φυλλαδίων που εκαλούντο «Μηνιαίο Δελτίο Σπουδαστών της Βίβλου.»

Το 1914 άρχισε το μεγάλο έργο με το Φωτόδραμα της Δημιουργίας. Αν και ήμουν πολύ μικρός για να έχω μεγάλο μέρος σ’ αυτό, διένειμα προσκλήσεις και παρακολουθούσα τις προβολές. Ένοιωθα ευχαρίστησι βλέποντας επανειλημμένως αυτές τις κινηματογραφικές ταινίες καθώς και τις διαφάνειες (σλάιντς) γύρω από Βιβλικά γεγονότα.

Το σπίτι μας ήταν πάντοτε ανοικτό στους σκαπανείς, οι οποίοι τότε εκαλούντο «κόλπορτερς». Αυτοί πάντοτε μου εφαίνοντο ότι εξεχώριζαν ως εκείνοι που είχαν μια βαθιά εκτίμησι της αληθείας του Ιεχωβά. Εφόσον η μητέρα μου και η θεία μου ήσαν, επίσης, «κόλπορτερς», απεφάσισα και εγώ να γίνω ένας τέτοιος, κάποια μέρα. Αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά κι εβαπτίσθηκα το 1918.

Ενώ ακόμη φοιτούσα στο σχολείο, είχα το προνόμιο να διανείμω το περίφημο βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, το οποίον εχρησιμοποιήθη ως βάσις για να σταλούν άδικα στη φυλακή μερικοί από τους αδελφούς μιας. Όταν έλαβα μέρας στο έργο εξευρέσεως ονομάτων για μια αίτησι προς απελευθέρωσιν των αδελφών, εδοκίμασα κατάπληξι βλέποντας την αντιχριστιανική στάσι των δασκάλων του σχολείου, οι οποίοι αρνήθηκαν να την υπογράψουν. Αυτό μ’ έκαμε τώρα πιο αποφασιστικό στο να επιδιώξω την σκοπό μου στη ζωή με το να γίνω ένας ολοχρόνιος διαγγελεύς των αγαθών νέων της βασιλείας του Ιεχωβά.

Στη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ το 1922, μου ανοίχθηκε η οδός για να πραγματοποιήσω τη φιλοδοξία μου. Αυτή η συνέλευσις ήταν εκείνη που ο καθένας απ’ το ακροατήριο πρασεκαλείτο να λάβη μέρος στην ομαδική μαρτυρία. Αυτό δεν είχε γίνει πριν. Ουδέποτε θα ξεχάσω εκείνη τη γεμάτη από συμβάντα ημέρα. Με συγκίνησι ήμουν μεταξύ των πολλών φίλων, που εσχημάτισαν φάλαγγες από αυτοκίνητα και άφηναν το γήπεδο του σταδίου για υπηρεσία στον αγρό. Από εκείνον τον καιρό και έπειτα ήταν για μένα χαρά το να διαφημίζω τον Βασιλέα και τη βασιλεία του. Ως το 1941, λόγω πτωχής υγείας, εμποδίσθηκα στο να έχω ένα συνεχές υπόμνημα υπηρεσίας σκαπανέως, αλλ’ από τότε κι έπειτα μπόρεσα να υπηρετώ χωρίς διακοπή επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή.

Η πόλις που κατοικούσα ήταν ο τόπος που άρχισα να υπηρετώ τον Ιεχωβά ως σκαπανεύς. Σιγά-σιγά επεξέτεινα τη δραστηριότητά μου και σε μακρινές πόλεις. Αργότερα, μου εδόθησαν ευκαιρίες να εργασθώ σε άλλες πολιτείες. Ένας απ’ αυτούς τους διορισμούς με μετέφερε στην πολιτεία Κεντώκυ, όπου εργάσθηκα από το 1933 ως το 1936. Οι πιο πολλοί από τους ανθρώπους, που βρήκαμε στην αγροτική περιοχή εκεί, ζούσαν σε μια μάλλον πρωτόγονη κατάστασι και σε μια μεγάλη αναλογία ήσαν αγράμματοι. Αυτό μου έδωσε μια πρόγευσι του τι αργότερα θα εύρισκα σε ιεραποστολικό έργο σε μια ξένη χώρα.

Για να φθάσωμε σε μερικά από τα σπίτια σ’ αυτόν τον τόπο διορισμού μου στην Κεντώκυ, προχωρούσαμε με τα τροχοφόρα μας όσο μπορούσαμε κι έπειτα εβαδίζαμε. Υπήρχαν περιπτώσεις που έπρεπε να βγάλωμε τα υποδήματά μας και να περπατούμε σε νερά με γυμνά πόδια διασχίζοντας χειμάρρους για να φθάσωμε σ’ ένα σπίτι. Καθώς εργαζόμουν σ’ αυτό τον ανώμαλο τόπο, έμαθα, ότι εκεί που οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες, οι χαρές στην υπηρεσία του Θεού μπορούν να είναι οι πιο γλυκές.

Αφού ανέλαβα και πάλιν το έργον του σκαπανέως το 1941, εργάσθηκα επί πέντε χρόνια μέσα και γύρω από το Σικάγο. Ενώ ήμουν εκεί, με πολλή χαρά έλαβα μια πρόσκλησι για να παρακολουθήσω την ενάτη σειρά σπουδαστών της Γαλαάδ. Πάντοτε αγαπούσα το σχολείο και τώρα αισθάνθηκα τη συγκίνησι να καθήσω ακόμη μια φορά σε μια αίθουσα διδασκαλίας, αλλ’ αυτή ήταν διαφορετική. Εδώ επρόκειτο να διδαχθώ Βιβλικές αλήθειες και πώς να είμαι ένας καλός ιεραπόστολος.

Τα μαθήματα και η νουθεσία που έλαβα στη σχολή Γαλαάδ εχρησίμευσαν στο να με υποστηρίξουν στις δύσκολες περιστάσεις που αντιμετώπισα από τότε. Εχρησίμευσαν σαν μια δεξαμενή πνευματικής γνώσεως, από την οποία μπόρεσα κατά περιστάσεις ν’ αντλήσω ενίσχυσι. Μέσα στην αγαθότητά του, ο Ιεχωβά επρομήθευσε, δια μέσου της Γαλαάδ, την προστατευτική εξάρτησι που χρειαζόμουν στη διάρκεια πολλών ετών από τότε που απεφοίτησα.

Μετά την αποφοίτησί μου, ειργάσθηκα ως σκαπανεύς επί ένα έτος στο Μπρούκλυν, ύστερα δε έλαβα, μαζί με πέντε άλλους αποφοίτους, ένα διορισμό στο Μαρακαΐμπο της Βενεζουέλας. Ήταν μια ευτυχισμένη μέρα, όταν αποπλεύσαμε από τη Νέα Υόρκη πάνω στο ωραίο πλοίο Σάντα Σοφία. Ύστερ’ από οκτώ ευχάριστες ημέρες εφθάσαμε στον τόπο διορισμού μας. Ήταν η πρώτη φορά, που ο καθένας μας πατούσε το πόδι του σε μια χώρα έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλά ερωτήματα επέρασαν μέσ’ από τη διάνοιά μας. Διερωτώμεθα πώς θ’ αντιδρούσαμε στον ξένο λαό και στα ξένα έθιμα εκεί. Θα είμεθα ικανοί να εμμείνωμε στον ιεραποστολικό μας διορισμό; Αισθανόμουνα ότι τα επερχόμενα έτη θ’ απαντούσαν σ’ αυτά τα ερωτήματα, όπως και έγινε.

Εδώ, σ’ αυτή την ξένη χώρα επρόκειτο να μάθω για πρώτη φορά την πραγματική έννοια της λέξεως «σκαπανεύς». Εδώ, σ’ αυτή την ξένη χώρα άνοιγα την οδό για τα άλλα πρόβατα του Κυρίου, να έλθουν σε γνώσι της αληθείας και να βρουν την οδό για αιώνια ζωή. Το Μαρακαΐμπο ήταν μια πόλις με 200.000 και πλέον κατοίκους που είχαν ακούσει πολύ λίγα από το άγγελμα της Βασιλείας. Ουδέποτε θα ξεχάσω την πρώτη νύχτα που συναντήσαμε εκεί μερικούς ανθρώπους καλής θελήσεως.

Ένας από τους λόγους, που μπόρεσα να παραμείνω ευτυχισμένος σ’ αυτή τη χώρα, η οποία είναι τόσο διαφορετική άτιά τη γενέτειρά μου, ήταν ότι απ’ την πρώτη στιγμή απεφάσισα να αγαπώ τον λαό. Ο Ιεχωβά θα τους αγαπούσε αρκετά για να μας στείλη εδώ κάτω να τους βοηθήσωμε να μάθουν για τους μεγαλειώδεις σκοπούς του, και το ίδιο έπρεπε να κάνωμε κι εμείς.

Λίγο-λίγο αρχίσαμε να εντοπίζωμε τα άλλα πρόβατα του Κυρίου, καθώς εκηρύτταμε από σπίτι σε σπίτι. Πόσο ευτυχισμένοι ήμεθα βλέποντας νέα πρόσωπα στις συναθροίσεις μας κάθε εβδομάδα! Εδοκιμάζαμε τη μεγάλη χαρά από το να βλέπωμε μια εκκλησία ν’ αναπτύσσεται από τη βρεφική κατάστασι σε μια ώριμη συγκέντρωσι μαρτύρων του Ιεχωβά.

Όπως θα ήταν δυνατόν ν’ αναμένεται, είχαμε να υπερνικήσωμε εμπόδια. Ένα απ’ αυτά ήταν το υψηλό ποσοστό αγραμματωσύνης μεταξύ των ανθρώπων. Με άσκησι πολλής υπομονής, μπορέσαμε να βοηθήσωμε πολλά άτομα καλής θελήσεως να μάθουν τόσο την αλήθεια όσο και πώς να διαβάζουν. Είτε εργαζόμεθα με ανθρώπους που δεν μπορούσαν να διαβάσουν είτε με ανθρώπους που μπορούσαν, βρήκαμε μεγάλη άγνοια όσον αφορά την Αγία Γραφή. Είχαμε, εν τούτοις, πολλή ικανοποίησι βλέποντας κάθε άτομο καλής θελήσεως να βρίσκη Γραφικά εδάφια ύστερ’ από λίγο μόνο διάστημα μελέτης. Το ν’ ακούω ένα απ’ αυτά τα άτομα να λέγη: «Για σκεφθήτε, αν δεν είχατε έλθει στη Βενεζουέλα, δεν θα εγνωρίζαμε αυτή την πολύτιμη αλήθεια», μ’ έκανε να αισθάνωμαι ότι οι θυσίες που έκαμα για να έλθω εδώ το άξιζαν. Όταν μετακινηθήκαμε σε μια άλλη πόλι ύστερ’ από τριάμιση χρόνια, ήμεθα ευτυχείς με το να έχωμε να παρουσιάσωμε μια μεγάλη εκκλησία από δραστηρίους ευαγγελιζομένους κατόπιν των κόπων της αγάπης μας.

Ο νέος μας τόπος διορισμού ήταν το Μπαρκισιμέτο, η τρίτη σε μέγεθος πόλις της Βενεζουέλας. Επειδή αυτή η πόλις έχει ιδεώδες κλίμα, ήταν μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τη συνεχή ζέστη του Μαρακαΐμπο. Βρήκαμε μια μικρή εκκλησία από έξη ευαγγελιζομένους εκτός από τους ιεραποστόλους που ήδη ήσαν εκεί. Για μια φορά ακόμη είχαμε την ευχαρίστησι να παρακολουθούμε την ανάπτυξι μιας εκκλησίας καθώς εργαζόμεθα μεταξύ των ανθρώπων. Η εκκλησία αυτή ανεπτύχθη σ’ έναν όμιλο από εξήντα ευαγγελιζομένους τον καιρό που εφεύγαμε για μια άλλη πόλι. Η τελευταία μας μέρα μαζί τους ήταν όταν τελούσαν τα εγκαίνια μιας νέας ωραίας Αιθούσης Βασιλείας, που ήταν η εκπλήρωσις ενός ονείρου πέντε ετών. Ήταν πολύ δύσκολο για μας ν’ αφήσωμε τους φίλους που είχαμε μάθει ν’ αγαπούμε τόσο πολύ, αλλά το έργο του Κυρίου πρέπει να επεκταθή κι έτσι αναχωρήσαμε για τον τρίτο τόπο διορισμού μας. Αυτός ήταν η μικρότερη πόλις στο μακρινό ανατολικό τμήμα της Βενεζουέλας​—η Κουμανά.

Κι εδώ, επίσης, βρήκαμε πολλά άτομα καλής θελήσεως, όπως απεδείχθη από την αύξησι που είχαμε ήδη στην εκκλησία μας. Δύο από τους νέους διαγγελείς των αγαθών νέων σ’ αυτή την πόλι παρευρέθησαν στη μεγαλειώδη διεθνή συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα», στη Νέα Υόρκη το 1958, κι εβαπτίσθησαν εκεί.

Πόσο πλούσια υπήρξαν τα χρόνια για μένα! Μολονότι έφεραν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις των, οι χαρές που βρήκα στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ουρανίου μας Πατρός, με απεζημίωσαν πιο πολύ απ’ αυτές. Το να κατακλίνεται κανείς τη νύχτα, με την επίγνωσι ότι η ημέρα εδαπανήθη προς αίνον του ονόματος του Ιεχωβά, είναι μια χαρά και πηγή ευχαριστήσεως που είναι δύσκολο να διατυπωθή με λόγια. Συχνά διερωτώμαι γιατί πολλοί που είναι απηλλαγμένοι από υποχρεώσεις εξακολουθούν να διστάζουν ν’ αναλάβουν το έργον σκαπανέως. Ο Ιεχωβά, όπως διετήρησε το «ρωγίον» της χήρας γεμάτο από έλαιον στις ημέρες του Ηλία, έτσι επίσης προμηθεύει για τις ανάγκες εκείνων που θέτουν τα συμφέροντά του πρώτα. Αυτό το πράγμα διεπιστώσαμε εμείς οι ιεραπόστολοι στα πολλά μας χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας.

Οι πείρες που είχα στον τόπο διορισμού μου στο εξωτερικό, έχουν πλουτίσει τη ζωή μου και έχουν ενισχύσει την πίστι μου στο να εμπιστεύωμαι πάντοτε στον Ιεχωβά. Ήμουν πάντοτε τόσο ευχαριστημένος, ώστε δεν ανέβαλα την υπηρεσία σκαπανέως, αλλά βυθίσθηκα μέσα σ’ αυτή με πλήρη πίστι ότι ο Ιεχωβά θα με βοηθούσε να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.