Γιατί να Μην Επιθυμούμε να Κάνωμε Αυτό που Πρέπει να Γίνη;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πάντοτε τόσο πολλά πράγματα στη ζωή, που πρέπει να κάνωμε. Είτε είμεθα ηλικιωμένοι είτε νέοι, άνδρες ή γυναίκες, επαγγελματίαι ή εργάται, οικοδέσποινες ή διδασκάλισσες, από αυτή και μόνο την παρουσία μας σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν μερικές υποχρεώσεις, που μας βαρύνουν. Αρχίζουν ενωρίς στη ζωή και διαρκούν σ’ όλο το διάστημα.

Αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι το πρωινό ξύπνημα με το ξυπνητήρι, το να ‘προνοούμεν τα καλά’ ενώπιον όλων των ανθρώπων, η πληρωμή φόρων, υπακοή στις διατάξεις της τροχαίας, η πρέπουσα συμπεριφορά στο σπίτι, το σχολείο ή τον τόπο της εργασίας μας. Άσχετα με το ποιοι είμεθα και άσχετα με το περιβάλλον μας, δεν μπορούμε καθόλου να αποφύγωμε ωρισμένες υποχρεώσεις, είτε θέλομε να απαλλαγούμε από αυτές είτε όχι.—2 Κορ. 8:21.

Επειδή υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα, που πρέπει να κάνωμε, η ατελής ανθρωπίνη φύσις μας πιθανόν να στασιάζη, αναμφιβόλως λόγω του πνεύματος ανεξαρτησίας ή στασιασμού που κληρονομήσαμε από τους πρώτους γονείς μας και το οποίο βλέπομε να εκδηλώνεται παντού γύρω μας σήμερα περισσότερο από οποτεδήποτε προηγουμένως. Συχνά φαίνεται ευκολώτερο να κάνωμε πράγματα που δεν οφείλομε να κάνωμε, παρά να κάνωμε εκείνα τα πράγματα που θα ωφείλαμε ή θα έπρεπε να κάνωμε.

Εν τούτοις, εφόσον η ζωή εξαρτάται τόσο πολύ από το να κάνωμε τα πράγματα που πρέπει να κάνωμε, τι μπορεί να γίνη μ’ αυτό; Μπορούμε να το καταστήσωμε πολύ ευκολώτερο για τον εαυτό μας, αν καλλιεργήσωμε μια επιθυμία να κάνωμε αυτό που πρέπει να κάνωμε. Μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας όλους τους λόγους, για τους οποίους πρέπει να κάνωμε ένα ωρισμένο πράγμα, όπως πληρωμή φόρων ή υπακοή στις διατάξεις της τροχαίας, και αυτό, κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι και σοφό και ορθό πράγμα, που πρέπει να γίνη. Ναι, όταν εκτελήτε μια υποχρέωσι, εξετάστε τα οφέλη καθώς και το καθήκον. Αυτό και μόνο θα σας βοηθήση να κάμετε αυτό που πρέπει να κάμετε.

Εξ άλλου, δεν είναι αλήθεια ότι, αν επιθυμούμε να κάμωμε κάτι, είναι πιθανώτερο να το κάμωμε πολύ καλύτερα και να το τελειώσωμε με μικρότερη προσπάθεια, και να αισθανθούμε περισσότερη χαρά όταν εκτελεσθή; Στους Ισραηλίτας είχε σοφά δοθή η εντολή «θέλεις ευφραίνεσθαι ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εις όσα επιβάλης την χείρά σου.» Τίποτε δεν έπρεπε να γίνεται με πνεύμα παραπόνου ή με απροθυμία. Το να ευφραίνωνται με αυτό υπονοούσε ότι επιθυμούσαν να το κάμουν.—Δευτ. 12:18, ΜΝΚ.

Σήμερα πολλές οικοδέσποινες παραπονούνται για πλήξι—επειδή καθημερινά κάνουν τα ίδια πράγματα, στρώσιμο κρεββατιών, καθάρισμα σπιτιού, πλύσιμο ρούχων, προετοιμασία γευμάτων, και τα όμοια. Αλλά όπως προσφάτως παρετήρησε μια οικοδέσποινα συγγραφεύς: ‘Η πλήξις εξαρτάται από σας, και τουλάχιστον η οικοδέσποινα μπορεί να λέγη στον εαυτό της ότι εργάζεται για πρόσωπα που αγαπά, πράγμα που είναι περισσότερο από ό,τι πολλοί άνδρες μπορούν να πουν για την εργασία τους. Η διαφήμισις προσδίδει μια ρωμαντική γοητεία στο γάμο, αλλά το όλο σύστημα στην πραγματικότητα βασίζεται στην ιδέα ότι ο Πατέρας πηγαίνει και κερδίζει το ψωμί, και η Μητέρα αλείφει επάνω σ’ αυτό το βούτυρο’.a Έτσι η σοφή οικοδέσποινα χαίρει κάνοντας πράγματα για την οικογένειά της, αισθάνεται υπερηφάνεια κάνοντάς τα καλά και λάμπει από ικανοποίησι, όταν επιτυγχάνη στο να τηρή την οικογένειά της σε υγεία και ευτυχία.

Έτσι και ο σοφός πατέρας, επίσης, είναι ένας, ο οποίος επιθυμεί να δείχνη δικαιοσύνη προς τις υποχρεώσεις της οικογενείας του, ο οποίος θέλει να κάνη τη σύζυγό του ευτυχισμένη και ν’ αναθρέψη τα παιδιά του έτσι ώστε να φοβούνται τον Θεό και να είναι νομιμόφρονα. Ένας τέτοιος πατέρας είναι πιθανώτερο να επιτύχη και να χαίρη που είναι πατέρας παρά εκείνος, που δυσφορεί για το χρόνο που του αφαιρεί η οικογένειά του και για το φορτίο των υποχρεώσεων που αποτελούν η σύζυγος και τα παιδιά. Αυτοί οι μεμψίμοιροι πατέρες πρέπει να θεωρηθούν συνυπεύθυνοι με τις αμελείς μητέρες για ό,τι είναι το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής νεολαίας.—Δευτ. 6:6, 7· Εφεσ. 6:4.

Το ίδιο αληθεύει και για τη διδασκάλισσα. Εκείνη, που βάζει την καρδιά της στο έργο της, που αληθινά επιθυμεί να διδάξη τα νέα παιδιά, γνωρίζει ότι αυτό συντελεί πολύ τόσο στην ευτυχία της όσο και στην επιτυχία της. Το αυτό συμβαίνει και με τους μαθητάς της: Η μάθησις είναι πολύ σπουδαία γι’ αυτούς, αλλά το πόσο μανθάνουν και συγκρατούν θα εξαρτηθή σε μεγάλο βαθμό από τη στάσι τους προς τη μάθησι. Η πρόσληψις γνώσεως μπορεί να είναι κάτι πολύ τερπνό, ναι, συναρπαστικό, και μπορεί να τους γεμίζη μ’ ελπίδες για το μέλλον. Μια σοφή διδασκάλισσα, λοιπόν, θα προσπαθήση να διεγείρη στους μαθητάς της την επιθυμία της μαθήσεως, της προσλήψεως γνώσεως.

Και όταν φθάσωμε στις πιο στενές σχέσεις της ζωής, δεν μπορούμε να φερθούμε δίκαια, αν δεν έχωμε την επιθυμία να κάνωμε εκείνο που πρέπει να κάνωμε. Γενικά οι γαμήλιοι σύντροφοι αρχίζουν με το να θέλουν ή να επιθυμούν να κάμουν ο ένας για τον άλλον πράγματα, που θα κάμουν και τους δύο ευτυχισμένους. Αλλ’ αν δεν συνεχίσουν προσεκτικά να τροφοδοτούν αυτή την επιθυμία, οι σχέσεις των μπορεί να γίνουν συνήθεια και μηχανικές· και θα διαπιστώση ο ένας για τον άλλο ότι είναι αμελείς και ότι αποδεικνύονται άπιστοι σε μικρά πράγματα, αν όχι και σε μεγάλα. Οφείλουν να ασκηθούν στο να θέλουν ή να επιθυμούν να κάνουν το ορθό ο ένας για τον άλλο και να κάνουν αλλήλους ευτυχισμένους, μολονότι αυτό είναι συγχρόνως και ένα καθήκον.—Εφεσ. 5:22-33· Τίτον 2:4.

Ναι, μπορείτε να ασκηθήτε στο να επιθυμήτε ή να θέλετε να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε, όπως ακριβώς μπορείτε να ασκηθήτε προς άλλες κατευθύνσεις. Οι τάσεις μας, οι συγκινήσεις μας, υπόκεινται σε διαπαιδαγώγησι, όπως συμβαίνει και με τις διάνοιες και τα σώματά μας. Μπορείτε να ενδιατρίβετε στη θετική πλευρά των πραγμάτων κι έτσι να αντιδράτε σε κάθε τάσι εκφράσεως παραπόνων, απογοητεύσεως και πλήξεως.

Ειδικά όταν πρόκειται για τις σχέσεις μας με τον Θεό, η επιθυμία ή θέλησις να κάνωμε το θέλημά του είναι σπουδαίο. Μερικοί πιθανόν να προσπαθούν να παραμερίσουν κάθε αίσθημα ευθύνης προς τον Θεό, λέγοντας ότι δεν είναι φιλόθρησκοι· αυτό, όμως, δεν τους απαλλάσσει από την υποχρέωσι που τους βαρύνει ως πλάσματα, τα οποία απολαμβάνουν ζωή και τα οποία καθημερινώς ωφελούνται από τις προμήθειες, που έχει κάμει ο Δημιουργός για τη συντήρησι της ζωής. Άλλοι εκτελούν την υπηρεσία τους προς τον Θεό, γνωστοποιώντας το όνομα και τους σκοπούς του στους συνανθρώπους των, διότι αντιλαμβάνονται την ευθύνη που τους βαρύνει ως Χριστιανούς· και αληθεύει ότι έχουν πράγματι μια υποχρέωσι γι’ αυτό. (1 Κορ. 9:16, 17) Πόσο ευτυχέστερος είναι, όμως, εκείνος ο οποίος με ζήλο επιθυμεί να κάνη το θέλημα του Θεού, θεωρώντας ότι είναι ένα μεγάλο προνόμιο να υπηρετή τον Δημιουργό και να βοηθή άλλους να κερδίσουν το βραβείο της αιωνίου ζωής!

Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε. Η ζωή είναι κατά μέγα μέρος ένα ζήτημα εκπληρώσεως από μέρους μας των υποχρεώσεών μας, και αυτό μπορεί να απαιτήση πολλή επανάληψι και σκληρή εργασία. Εφόσον έτσι συμβαίνει, ας καλλιεργούμε την επιθυμία να κάνωμε αυτό που πρέπει να γίνη, έχοντας υπ’ όψι τα οφέλη, που προκύπτουν από την εκτέλεσί του, διότι μόνον τότε μπορούμε να το εκτελέσωμε καλά και με ευχαρίστησι.

[Υποσημειώσεις]