Πώς Βλέπει η Εκκλησία σας τις Εκτρώσεις;

ΣΤΙΣ 22 Ιανουαρίου 1973, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών απεφάνθη όπως γίνουν πιο ελεύθεροι οι νόμοι περί εκτρώσεων. Οι άλλες χώρες ακολούθησαν παρόμοια πορεία.

Πώς βλέπετε σεις αυτές τις αλλαγές; Πιστεύετε ότι είναι σωστό να καταστρέφεται ένα αναπτυσσόμενο, αν και αγέννητο παιδί; Το πιστεύει η εκκλησία σας;

Πολλές εκκλησίες το πιστεύουν. Λόγου χάριν σ’ ένα ψήφισμα που ενεκρίθη στις 31 Μαΐου 1968 οι Αμερικανικές Βαπτιστικές Εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών ζήτησαν «να θεσπισθή νομοθεσία η οποία να προβλέπη: «Ότι η διακοπή της κυήσεως. . . να γίνεται με την αίτησι των ενδιαφερομένων ατόμων και να θεωρήται σαν μια προαιρετική ιατρική επέμβασις.»

Επίσης το Γενικό Συμβούλιο της Ηνωμένης Εκκλησίας του Καναδά εβεβαίωσε «ότι η έκτρωσις είναι ηθικώς δικαιολογημένη σε ορισμένες ιατρικές, κοινωνικές και οικονομικές περιστάσεις, και πρέπει ν’ αποτελή προσωπική υπόθεσι μεταξύ μιας γυναίκας και του γιατρού της.»

Εκατοντάδες κληρικών ανέλαβαν ηγεσία επιζητώντας να γίνουν πιο ελεύθεροι οι νόμοι περί εκτρώσεων. Λόγου χάριν μια έκκλησις για ψήφισι τροποιήσεως του νόμου περί εκτρώσεων δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Σίτιζεν Πάτριοτ της πόλεως Τζάκσον Μίσιγκαν υπό ημερομηνίαν ο Νοεμβρίου 1972. Αυτή η έκκλησις υπογράφηκε από 178 κληρικούς και έλεγε τα εξής:

«Πιστεύομε ότι η έκτρωσις—όπως και η θρησκεία—αποτελεί προσωπική απόφασι, και ότι η πολιτεία δεν πρέπει να εμποδίζη μια γυναίκα από το ν’ ακολουθήση τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεως της.»

Μετά τον μακρό κατάλογο ονομάτων κληρικών, το περιοδικό έγραφε:

«Οι κληρικοί που αναγράφονται ανωτέρω έχουν εκκλησιαστική υπόστασι σε 14 θρησκευτικά δόγματα των οποίων οι εθνικές οργανώσεις έχουν εκδόσει δηλώσεις που υποστηρίζουν την τροποποίησι του νόμου περί εκτρώσεων.»

Μεταξύ των πολλών εκκλησιών που υποστηρίζουν να γίνουν πιο ελεύθεροι οι νόμοι περί εκτρώσεων είναι η Ηνωμένη Εκκλησία του Χριστού, η Ηνωμένη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία, η Λουθηρανική Εκκλησία της Αμερικής και η Ηνωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία. Το Συμβούλιο των Εκκλησιών της Νέας Υόρκης, που περιλαμβάνει περίπου είκοσι τρία δόγματα, έγραψε τα εξής στο περιοδικό του Νέα της Μητροπολιτικής Εκκλησίας:

«Η είδησις για την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που ευνοεί τα δικαιώματα των γυναικών να καθορίζουν αν πρέπει ή όχι να κάνουν έκτρωσι, έγινε δεκτή με βαθιά ικανοποίησι από τους αξιωματούχους και το προσωπικό του Συμβουλίου.»

Είναι αλήθεια ότι ανώτατοι Ρωμαιοκαθολικοί ηγέται εκδηλώνουν δυσαρέσκεια. Ωστόσο μερικοί ιερείς υποστηρίζουν την έκτρωσι. Και το περιοδικό Νάσιοναλ ΚάΘολικ Ρηπόρτερ, της 15 Σεπτεμβρίου 1972, έλεγε: «Πενήντα έξη τοις εκατό των Καθολικών του έθνους, σύμφωνα με την τελευταία σφυγμομέτρησι της κοινής γνώμης περί εκτρώσεων, πιστεύουν ότι η απόφασις για τη διακοπή της κυήσεως πρέπει να γίνεται ‘αποκλειστικά από μια γυναίκα και τον γιατρό της.’»

Το Ανώτατο Δικαστήριο, δικαιολογώντας την επαναστατική του απόφασι, εδήλωσε ότι τα αγέννητα δεν «αναγνωρίζονται από τον νόμο ως άτομα με την πλήρη έννοια.» Έτσι το Δικαστήριο επιτρέπει τον τερματισμό της ζωής του αγεννήτου ως την εικοστή ογδόη εβδομάδα της κυήσεως.

Εν τούτοις πολλές εκτρώσεις γίνονται ιδιαίτερα, συνήθως πριν από την δεκάτη τρίτη εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Και έτσι το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε όλους τους νόμους της πολιτείας που απαγορεύουν ή περιορίζουν τις εκτρώσεις στη διάρκεια της περιόδου αυτής των δεκατριών εβδομάδων. Το Δικαστήριο ισχυρίσθηκε ότι αυτές οι εκτρώσεις, για τη γυναίκα, είναι σχετικώς ασφαλείς.

Αλλά, φυσικά, το αναπτυσσόμενο παιδί μέσα στη μητέρα καταστρέφεται. Από τι συνίσταται πραγματικά το αγέννητο παιδί; Μήπως είναι απλώς μια αδιάγνωστη μάζα από ιστό;

Ο γιατρός Ντένις Κάβανω έγραψε στο περιοδικό Μαιευτικά Γυναικολογικά Νέα (στην Αγγλική).

«Στο τέλος της δευτέρας εβδομάδος [της κυήσεως] αρχίζει η διαφοροποίησις του καρδιοαγγειακού και του νευρικού συστήματος. Στο τέλος των έξη εβδομάδων [δηλαδή περίπου στον καιρό που συνήθως μια γυναίκα είναι βεβαία ότι είναι έγκυος] έχουν διαμορφωθή όλα τα εσωτερικά όργανα του πλήρους ανθρωπίνου όντος . . .

«Στο τέλος της ογδόης εβδομάδος έχει αρχίσει να σχηματίζεται ο σκελετός και τα μάτια, τα δάκτυλα των χειρών και των ποδών ξεχωρίζουν, έτσι ώστε το έμβρυο καλείται τώρα μετακύημα . . . Μετά την όγδοη εβδομάδα, δεν προστίθενται νέες μεγάλες διαμορφώσεις, η δε περαιτέρω ανάπτυξις θα συνίσταται στην ωρίμανσι και ανάπτυξι των υπαρχουσών διαμορφώσεων μάλλον παρά στη δημιουργία κάποιων νέων.»

Ο Δρ. Π. Γ. Κόφφεϋ έγραψε στην εφημερίδα Νταίηλυ Στάρ του Τορόντο τα εξής:

«Δεν υπάρχει βιολογικώς ουσιώδης διαφορά μεταξύ ενός αγεννήτου βρέφους και ενός γεννημένου βρέφους, ή αν θέλετε ένα ειδικά παράδειγμα μεταξύ ενός δύο έως τριών μηνών εμβρύου και ενός νεογέννητου βρέφους, παρά μόνον ότι το ένα είναι πιο ώριμο από το άλλο.»

Σαφώς λοιπόν το αναπτυσσόμενο παιδί που καταστρέφεται δεν είναι μια αδιάγνωστη μάζα από ιστό! Μερικά παιδιά, που εκτρώνονται μέσα στη χρονική περίοδο που επιτρέπεται από τον νόμο, κινούνται και αναπνέουν μερικά μάλιστα επιζούν μετά την ενέργεια της εκτρώσεως. Η εφημερίς Τάιμς της Νέας Υόρκης της 1 Φεβρουαρίου 1972 εσημείωσε τα εξής:

«Οι νοσοκόμες στις αίθουσες τοκετών συνήθισαν να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να σώζουν βρέφη, ακόμη κι’ εκείνα που έχουν βάρος μισό έως ενάμισυ κιλό, και διεπίστωσαν ότι κάποτε εκτρώνονται μεγαλύτερα βρέφη από εκείνα που είχαν προσπαθήσει να σώσουν. . . . Προσφάτως ένα βρέφος μετά την έκτρωσι ήταν ακόμη ζωντανό.»

Δεν είναι, λοιπόν, ευνόητο γιατί ο Δρ. Τζώρτζ Γ. Μάννινγκ έγραψε ότι η έκτρωσις είναι «φόνος τόσο βέβαιος όσο είναι και ο εσκεμμένος φόνος που γίνεται με αφαίρεσι της θερμότητος από την θερμοκοιτίδα ενός προώρως γεννημένου βρέφους βάρους μισού έως ενός κιλού;» Μερικοί ανησυχούν που μπορεί να είναι το επόμενο πιθανόν βήμα. Όπως έθεσε το ερώτημα ο Σερ Τζων Πηλ, πρόεδρος του Βασιλικού Κολλεγίου Μαιευτικής και Γυναικολογίας:

«Αν η κοινωνία εγκρίνη την καταστροφή της ζωής για μια ομάδα περιστατικών για την οποία ισχυρίζεται ότι είναι για το καλό της κοινωνίας, γιατί να μην εγκρίνη και τη βρεφοκτονία των ανωμάλων νεογέννητων βρεφών, των διανοητικώς ελαττωματικών, των εγκληματικών, των ανιάτων, των γεροντογεννήτων;»

Θα μπορούσατε σεις να εγκρίνετε τον φόνο ενός αβοήθητου νεογέννητου βρέφους; Και δεν είναι εξίσου κακό το να φονεύση κανείς ένα βρέφος προτού γεννηθή; Σύμφωνα με τον νόμο του Θεού που δόθηκε διά του Μωυσέως το ανθρώπινο έμβρυο εθεωρείτο ως μια ζωή και ο νόμος του Θεού προστάτευε αυτή τη ζωή. (Έξοδ. 21:22, 23) Δεν πρέπει κι’ εμείς να έχωμε την ίδια εκτίμησι για τα αγέννητα; Ωστόσο πολλές, πάρα πολλές θρησκείες λαμβάνουν στάσι αντίθετα με ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού. Τι στάσι λαμβάνει η δική σας εκκλησία;

[Εικόνα στη σελίδα 612]

Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. ενέκρινε τις εκτρώσεις που θα εφόνευαν βρέφη όπως «αυτό, πολλές εκκλησίες επεδοκιμασαν την απόφασι. Πώς νομίζετε ότι βλέπει ο Θεός αυτές τις εκκλησίες;