Αποφασισμένη να Κηρύττω την Αλήθεια του Θεού

Αφήγησις υπό Μπεουλάχ Πριόρ

ΣΤΟ έτος 1919, λίγο μετά το βάπτισμα μου, ασθένησα με Ισπανική γρίππη. Μαζί με τη γρίππη έπαθα και πνευμονία. Πήγα λίγο καλύτερα άλλα βασιζόμουν στη χάρι του Ιεχωβά. Αισθανόμουν ότι δεν ήταν καιρός να πεθάνω, διότι υπήρχε πολύ έργο να γίνη. Ήταν ένα μεγάλο προνόμιο να μιλώ στους ανθρώπους για την αλήθεια του Λόγου του Θεού—που τόσο λίγοι την ήξεραν! Η επιθυμία μου και η απόφασίς μου να ζήσω και να κηρύττω για τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του ήσαν τόσο ισχυρά, ώστε αυτό μ’ εβοήθησε να υπερνικήσω μια τόσο σοβαρή ασθένεια.

Από την παιδική μου ηλικία είχα ενδιαφερθή για την Αγία Γραφή. Γεννήθηκα στο έτος 1888 στην Κομητεία Λάουντες της Αλαμπάμα. Χάρις στις προσπάθειες του πατέρα μου η ανάγνωσις της Γραφής αποτελούσε μια τακτική συνήθεια στο σπίτι μας. Όταν ήμουν εννέα ετών και ζούσα στην πόλι Μοντγκόμερυ ο πατέρας μου άρχισε να κηρύττη στη Μεθοδιστική Εκκλησία. Ταυτίσθηκα κι εγώ με την εκκλησία στη νεαρή εκείνη ηλικία. Όταν έφθασα σε ηλικία δεκαέξη ετών άρχισα να διδάσκω στο Κυριακό Σχολείο· μετά από δύο χρόνια, ανέλαβα την επιθεώρησι των Κυριακών Σχολείων.

Επειδή έμαθα όλα τα περί διδασκαλιών της Μεθοδιστικής εκκλησίας άρχισα ν’ αμφισβητώ πολλά από τα όσα εδίδασκε και έπραττε η εκκλησία εκείνη. Ήταν πολύ ουσιώδες για μένα ν’ αποδεικνύω ότι αυτό που υποστήριζα ήταν σωστό σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Εδαπάνησα λοιπόν πολύν καιρό ερευνώντας τις Γραφές. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Δεν μπορούσα να βρω καμμιά επιβεβαίωσι στην Αγία Γραφή για πάρα πολλά που εδίδασκε η εκκλησία μας.

ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μια μέρα, ενώ απουσίαζα διδάσκοντας σ’ ένα Μεθοδιστικό γυμνάσιο, επεσκέφθη τους γονείς μου ένας περιοδεύων διάκονος των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής, όπως ελέγοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Η μητέρα μου έλαβε πρόθυμα τα βιβλία για μένα. Η μητέρα του μνηστήρος μου που κατοικούσε σε απόστασι ολίγων οικοδομικών τετραγώνων, προμηθεύθηκε επίσης μια σειρά από τα βιβλία, τους τρεις πρώτους τόμους των Γραφικών Μελετών. Ο μνηστήρ μου που ήταν στο σπίτι περνώντας τις θερινές διακοπές του από κολλέγιο, διάβασε μερικά από τα βιβλία. Λίγα μόνο εγνωρίζαμε για την τεράστια επίδρασι που θα είχαν στη ζωή μας αυτά τα συγγράμματα!

Στο θέρος του 1911 ο μνηστήρ μου ήλθε να με επισκεφθή. Η συνομιλία μας συχνά περιεστρέφετο σε πράγματα που διάβαζε στα βιβλία. Ως αποτέλεσμα, άρχισα να διαβάζω τα δικά μου αντίτυπα με μεγάλο ενδιαφέρον. Γρήγορα ανακαλύψαμε ότι είχαμε ζήλο για τον Θεό, αλλ’ όχι και πολλή επίγνωσι.—Ρωμ. 10:2, 3.

Αφού μάθαμε για τον σκοπό του Θεού ν’ αποκαταστήση στη γη παραδεισιακές συνθήκες, δεν μπορούσαμε να κρατήσωμε τ’ αγαθά νέα για τον εαυτό μας. Και οι δυό αρχίσαμε να μιλούμε γι’ αυτά στους άλλους. Όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά Κ. Τ. Ρώσσελ επεσκέφθη το Μοντγκόμερυ στο έτος 1914 για να παρουσιάση το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, την ιστορία της Αγίας Γραφής με σλάιντς και κινηματογραφική προβολή, πεισθήκαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι αυτή ήταν πράγματι η αλήθεια!

Κατόπιν αρχίσαμε να διαβάζωμε τα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά με περισσότερο ενδιαφέρον από πριν και μιλούσαμε περισσότερο γι’ αυτά στους άλλους. Τον Ιούνιο του 1915 κάναμε τον γάμο μας και εγκαταλείψαμε τη Μεθοδιστική Εκκλησία.

Το επόμενο έτος μετακομίσαμε στην πόλι Φόρτ Γουέιν της Ινδιάνας. Από μια διαφήμισι των Σπουδαστών της Γραφής, την οποία βρήκαμε στην πόρτα μας, ανακαλύψαμε τον τόπο των συναθροίσεων των και αρχίσαμε να συναναστρεφόμεθα με αυτούς. Ήταν η πρώτη φορά που αρχίσαμε να μελετούμε μαζί με μια ομάδα του λαού του Ιεχωβά. Δεν είχαμε ιδέα ότι υπήρχε μια τέτοια διάταξις παντού στον κόσμο. Πόσο ευτυχείς ήμαστε που ταυτισθήκαμε με άλλους της ιδίας πολυτίμου πίστεως! Οι Σπουδασταί των Γραφών στο Φόρτ Γουέιν εξεπλάγησαν κάπως όταν μας είδαν για πρώτη φορά, διότι κανένας από τους μαύρους της περιοχής εκείνης δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για την αλήθεια του Θεού. Μας φέρθηκαν με πολλή καλωσύνη στη διάρκεια της παραμονής μας εκεί στο Φόρτ Γουέιν.

Όταν τα πράγματα βελτιώθηκαν οικονομικώς στο Νότο, επιστρέψαμε στο Μοντγκόμερυ. Η κοινότης εστιγμάτισε τον σύζυγο μου κι’ εμένα ως «μορφωμένους μωρούς» επειδή και οι δύο είχαμε αποφοιτήσει από το κολλέγιο (ο σύζυγός μου ως κτηνίατρος κι εγώ ως διδασκάλισσα) και ωστόσο ακολουθήσαμε εκείνο που μερικοί αποκαλούσαν ως «νέα θρησκεία.» Αλλ’ αυτή η γελοιοποίησις δεν μας εμπόδισε να μείνωμε πιστοί στην αλήθεια του Θεού.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΑ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΩΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΣΑ

Στο έτος 1918 οι καιροί ήσαν πολύ δύσκολοι. Για να βοηθήσω στη συντήρησι της οικογενείας (είχαμε τώρα δυό παιδιά), βρήκα μια εργασία διδάσκοντας σ’ ένα Λουθηρανικό σχολείο που προσελάμβανε διδασκάλους οποιασδήποτε θρησκείας. Πολλοί από τους δασκάλους όμως υπόσχονταν τελικά να γίνουν Λουθηρανοί για να κρατήσουν την εργασία των. Αλλ’ εγώ έκαμα γνωστή τη θέσι μου ευθύς εξ αρχής. Είπα: «Εγώ δεν πρόκειται να συνδεθώ με την εκκλησία σας.»

Στην αρχή εδίδαξα στην πρώτη τάξι, περιλαμβανομένης και της καθημερινής τακτικής διδασκαλίας του Λουθηρανικού κατηχισμού στα παιδιά. Στη διάρκεια της ανασκοπήσεως τους έκανα γνωστό ότι αυτό δεν ήταν εκείνο που εγώ πίστευα αλλ’ ούτε η Αγία Γραφή το δίδασκε. Μερικά από τα παιδιά ήθελαν να θέσουν ερωτήματα και τους συνιστούσα να έρχωνται στη διάρκεια των διαλειμμάτων ή μετά τις ώρες του σχολείου και θα απαντούσα στα ερωτήματα των. Έτσι περνούσα ευχάριστες ώρες το μεσημέρι.

Το ίδιο εκείνο έτος επεσκέφθη την ομάδα μας ένας περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά ο Γ. Ε. Βάλτον. Έδωσε μια διάλεξι περί «Καθιερώσεως»ή αφιερώσεως όπως λέγεται τώρα. Εκείνη την Κυριακή ένα σημαντικό πλήθος ήλθε ν’ ακούση τη θαυμάσια ομιλία του. Την επόμενη Δευτέρα βαπτίσθηκα, γνωρίζοντας ήδη ότι είχα αφιερώσει τη ζωή μου στον Ιεχωβά Θεό. Εγνώριζα ότι ελάτρευα τον Ύψιστο Θεό, και έτσι όταν έμαθα ότι το βάπτισμα ήταν το επόμενο βήμα που έπρεπε να κάμω δεν εδίστασα να το κάμω.—Ματθ. 28:19, 20.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και το ενδιαφέρον μου για την Αγία Γραφή έγινε γνωστό στον επιθεωρητή του σχολείου όπου εργαζόμουν. Οι άλλοι του διδακτικού προσωπικού φοβήθηκαν ότι υπήρχε πιθανότης να προαχθώ και γι’ αυτό έκαμαν γνωστό το γεγονός ότι είχα βαπτισθή ως Διεθνής Σπουδαστής των Γραφών. Σε λίγο ο επιθεωρητής μ’ επλησίασε και έθιξε το θέμα. Του εξήγησα ότι δεν συνδεόμουν με την εκκλησία του και ότι ήμουν αφιερωμένη στον Ιεχωβά Θεό. «Οπωσδήποτε,» μου είπε, «μου αρέσει το έργο σας και η ειλικρίνεια σας.» Με παρεκάλεσε ν’ αναλάβω την ογδόη τάξι και έλαβα προαγωγή.

Οι μεγαλύτεροι μαθηταί είχαν και αυτοί πολλά ερωτήματα για την πίστι μου, και στη διάρκεια των διαλειμμάτων και των μετασχολικών συζητήσεων απαντούσα στα ερωτήματα των και τους βοηθούσα να μάθουν κάτι από την Αγία Γραφή. Αυτές οι συζητήσεις έκαναν μερικούς από τους γονείς να ενδιαφερθούν, και έκαμα πολλές επισκέψεις στα σπίτια των παιδιών για να δώσω περισσότερη μαρτυρία για την αλήθεια της Αγίας Γραφής.

Τότε ήταν που απουσίασα ένα μήνα με Ισπανική γρίππη. Όταν ήμουν σε ανάρρωσι, ο ποιμήν της Λουθηρανής αποστολής μ’ επεσκέφθη στο σπίτι μου και μου είπε αν ήθελα μόνον να παύσω να «μιλώ για την Αγία Γραφή» θα είχα τα πάντα μέσα στην οργάνωσί του. Εγώ του είπα: «Ενόσω αναπνέω, δεν θα παύσω να μιλώ για την αλήθεια που είναι στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.»

Ως αποτέλεσμα της συνομιλίας εκείνης, κατάλαβα ότι θα ήταν καλύτερα ν’ αναζητήσω αλλού εργασία. Σε λίγον καιρό έμαθα ότι υπήρχε ανάγκη για μια διδασκάλισσα στην πόλι Οπελίκα της Αλαμπάμα. Υπέβαλα αίτησι και με προσέλαβαν.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙ ΥΨΗΛΑΝΤΙ ΤΟΥ ΜΙΣΙΓΚΑΝ

Στο έτος 1924 μετακομίσαμε στην πόλι Υψιλάντι του Μίσιγκαν, όπου κατοικούσαν οι γονείς του συζύγου μου. Όταν ο σύζυγος μου πήγε στην πόλι Υψηλάντι για να τακτοποιήση τα πράγματα, εγώ παρέμεινα με τους γονείς μου στο Γιάνγκσταουν του Οχάιο. Όλα τα χρόνια ο πατέρας μου είχε εναντιωθή πάντοτε σκληρά στην αλήθεια του Θεού. Υστερ’ από είκοσι χρόνια εναντιώσεως τελικά άρχισε να διακρίνη το φως της αληθείας της Γραφής. Το βιβλίο της Εταιρίας Σκοπιά Εχθροί φάνηκε ότι άνοιξε τα μάτια του να διακρίνη το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζει όλη η ανθρωπότης. Ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που μου συνέβησαν ήταν να δω τον πατέρα μου να έρχεται στην αλήθεια. Η μητέρα μου, που δεν μπορούσε να διαβάση, ποτέ δεν έκανε αφιέρωσι στον Ιεχωβά, αλλά πάντοτε ευχαριστείτο ν’ ακούη για την αλήθεια. Στο 1948 ο πατέρας μου πέθανε, πιστός στον Ιεχωβά.

Τελικά, τα πράγματα ήσαν έτοιμα στην πόλι Υψηλάντι, και πήγα εκεί να συναντήσω τον σύζυγο μου. Η ανάγκη κηρύκων της Γραφικής αληθείας ήταν πράγματι μεγάλη σ’ αυτή τη μικρή πανεπιστημιακή πόλι. Από το έτος 1924 έως τώρα ο Ιεχωβά φιλάγαθα μου επέτρεψε να χρησιμοποιούμαι στην υπηρεσία του σ’ αυτή την περιοχή. Εδώ ο Αδελφός Πέτιμπον ανέλαβε την ηγεσία στις συναθροίσεις και αποτελούσε ένα στύλο πνευματικής δυνάμεως. Όταν πέθανε, εισήλθε η αποστασία. Επί ένα χρονικό διάστημα μπορέσαμε να συνάξωμε μερικούς άλλους στο σπίτι μας και να διατηρήσωμε την τρεμουλιασμένη φλόγα της αληθείας αναμμένη σ’ αυτόν τον τόπο.

Η αποστασία επηρέασε πολλούς απ’ εκείνους που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις. Και ο σύζυγος μου ακόμη επηρεάσθηκε και εγκατέλειψε κι εμένα και τα τέσσερα κορίτσια μας. Κατά το έτος 1932 οι συναθροίσεις στην πόλι Υψηλάντι, ακόμη κι εκείνη που γινόταν στο σπίτι μας, φάνηκαν να ελαττώνονται. Η δράσις φαινόταν νεκρωμένη.

Περίπου εκείνον τον καιρό με έπληξε μια σοβαρή νευρική κατάστασις. Εν τούτοις ήμουν αποφασισμένη να εξακολουθήσω να δίνω μαρτυρία ακόμη και στο κρεββάτι του νοσοκομείου που ήμουν! και ποια ήσαν τ’ αποτελέσματα; Πολλές θαυμαστές πείρες απηύλασα δίπλα στο κρεββάτι μου διδάσκοντας τους ανθρώπους για τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του.

Μετά από τέσσερις μήνες με έστειλαν στην κατοικία των γονέων μου στο Γιάνγκσταουν για ανάρρωσι. Αφού έμεινα λίγο εκεί, πήγα για να είμαι μαζί με συγγενείς Μάρτυρες στην πόλι Χόμστεντ της Πενσυλβανίας. Σε λίγο άρχισε να επανέρχεται η σωματική και πνευματική μου δύναμις καθώς παρακολουθούσα συναθροίσεις στο Πίτσμπουργκ. Μετακομίσαμε στην πόλι Αλικουίπα της Πενσυλβανίας όπου το χαρωπό έργο της συνάξεως προχωρούσε ολοταχώς. Ολόγυρα μας υπήρχαν αυξήσεις στον αριθμό των υμνητών του Ιεχωβά.

Τελικά, ανανεώθηκε η σωματική και πνευματική μου δύναμις, και ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στην πόλι Υψηλάντι. Μα τι απογοήτευσις! Τίποτα δεν είχε αλλάξει! Το έργο της βασιλείας είχε σταματήσει. Έγραψα επιστολή στην Εταιρία Σκοπιά για την κατάστασι των πραγμάτων στην πόλι Υψηλάντι. Η απάντησις ήλθε υπό μορφήν ενός ειδικού εκπροσώπου, του υπηρέτου Ζώνης Κλέιτον Μπωλλ. Αυτός έφερε το ηχητικό αυτοκίνητο, φωτογραφίες και βιβλία που είχα ζητήσει. Πάντοτε από εκείνο τον καιρό ο Ιεχωβά εξακολούθησε να παρέχη πνευματική βοήθεια για να προχωρή το κήρυγμα της βασιλείας σ’ αυτή την πόλι.

Με τον καιρό μπόρεσα να φροντίσω ώστε μια ομάδα εγχρώμων Μαρτύρων να βγη και να βοηθήση στο κήρυγμα σ’ εκείνη την περιοχή. Νοικιάσαμε ένα σχολείο και διεφημίσαμε πολύ τη δημόσια ομιλία που την παρηκολούθησαν πολλοί. Αφού δόθηκε ομιλία από ένα έγχρωμο Μάρτυρα έγινε γνωστό ότι όλες οι φυλές εκπροσωπούνται και είναι ευπρόσδεκτες στην αληθινή λατρεία του Ιεχωβά. Ως αποτέλεσμα της ομιλίας εκδηλώθηκε πολύ ενδιαφέρον μεταξύ των έγχρωμων της περιοχής. Σε λίγο άρχισαν πολλές Γραφικές μελέτες με άτομα που άλλοτε ήσαν ενάντια στην αλήθεια.

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Επιθυμούσα πάρα πολύ να μπω στο έργο του ολοχρόνιου κηρύγματος. Αλλ’ είχα ακόμη ένα κορίτσι στο σχολείο και δεν μπορούσα να διακρίνω τι έπρεπε να κάμω. Παρουσίασα το πρόβλημα με προσευχή στον Ιεχωβά. Σε λίγο μου ήλθε η ιδέα να νοικιάζω δωμάτια στο σπίτι μου. Αλλά δεν είχα αρκετά δωμάτια για να νοικιάζω και να κερδίζω αρκετά για τη συντήρησί μου και της κόρης μου. Τότε μου ήλθε άλλη ιδέα: Να μεγαλώσω το σπίτι! Αλλά πώς; Δεν είχα χρήματα, αλλά πήγα σ’ έναν τοπικό ξυλέμπορο και του εξέθεσα τα σχέδια μου. Αμέσως αυτός δέχθηκε την ιδέα και υποσχέθηκε να με βοηθήση. Επί πλέον μου έκαμε πίστωσι για την αξία της ξυλείας. Μεγάλωσα το σπίτι και το 1944 μπήκα στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος. Το σπίτι υπήρξε μια ευλογία και με άλλους τρόπους καθώς και ένα μέσον συντηρήσεως. Με την πάροδο των ετών, ο Ιεχωβά επέτρεψε να έλθουν πολλά άτομα σε γνώσι της αληθείας ενόσω διέμεναν στο σπίτι. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτό είναι άλλο ένα θαυμαστό παράδειγμα ότι ο Ιεχωβά υποκινεί τον λαό του με το άγιο πνεύμα του.

Σε όλα εκείνα τα χρόνια, λόγω των περιωρισμένων μέσων που είχαμε, οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μου στοργικά μου έδωσαν βοήθεια καθώς και στα τέκνα μου να παρακολουθούμε συνελεύσεις. Με τον καιρό, η ενοικίασις των δωματίων απέδιδε αρκετό εισόδημα για μένα και την θυγατέρα μου ώστε να πηγαίνωμε σε όλες τις συνελεύσεις. Ποτέ δεν χάσαμε ούτε μια συνέλευσι από τότε. Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις τελευταίως που χρειάσθηκε να πάρω άδεια για να βγω από το νοσοκομείο για να πάω να παρακολουθήσω μια συνέλευσι με μια πολυθρόνα με ρόδες, άλλα ήμουν αποφασισμένη να παρευρεθώ και παρευρέθηκα.

Όταν άρχισα το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος στο έτος 1944 ευλογήθηκα με το να έχω το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα Ντοτζ του 1934. Αυτό ανήκε σ’ ένα γέρο γεωργό, και δύο Μάρτυρες το επεσκεύασαν για μένα. Για να μπορέσω να το ξεπληρώσω και να έχω βενζίνη, πούλησα παλιοπράγματα και χαρτιά σ’ ένα τοπικό παλιατζή. Ο Ιεχωβά, με την αγαθότητα του, μου έδωσε την ευκαιρία να αινώ ακόμη περισσότερο το μέγα Όνομα του!—Ψαλμ. 96:1-3.

Με την αγαθότητα του Ιεχωβά όχι μόνο μπορούσα να παρακολουθώ συνελεύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είχα και την ευλογία να κάμω ένα ταξίδι στην Ευρώπη το 1951 και να παρευρεθώ στις συνελεύσεις του Λονδίνου και των Παρισίων, Στο έτος 1955 μπόρεσα να επιστρέψω στην Ευρώπη για να επισκεφθώ όλες τις πόλεις στις οποίες γίνονταν συνελεύσεις. Ήσαν θαυμάσιες ευλογίες.

Το ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος υπήρξε πραγματικά ένα προνόμιο στο όποιο μπόρεσα να συμμετέχω όλ’ αυτά τα χρόνια. Σ’ αυτή την πόλι όπου πολλοί άνθρωποι πηγαινοέρχονται, ο Ιεχωβά μου επέτρεψε να βοηθήσω πολλά άτομα να λάβουν γνώσι της αληθείας του Θεού προτού πάνε σε άλλο μέρος. Σήμερα οι Χριστιανοί αυτοί αδελφοί και αδελφές είναι διασκορπισμένοι σε όλη αυτή τη χώρα από τη μια ακτή ως την άλλη. Στη διάρκεια των ετών, είχα πάρα πολλές θαυμαστές πείρες που δεν μπορώ ν’ αρχίσω να τις διηγούμαι. Παρά τους πόνους της αρθρίτιδος που είχα, μπόρεσα να παραμείνω στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος. Με μια πατερίτσα και ένα ραβδί είχα το προνόμιο να βοηθήσω στη διάδοσι των θουμαστών αυτών αληθειών στους άλλους.

Το 1965 το σπίτι μου κάηκε ενώ εγώ απουσίαζα στο έργο του κηρύγματος. Και αυτό ακόμη το γεγονός δεν με σταμάτησε από το να παραμείνω στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος. Ό,τι χρειαζόμουν ήταν να έχω κάπου να μένω τη νύχτα, αρκετή τροφή για να ζήσω και να υπηρετώ τον Ιεχωβά, και ένα μέσον να πηγαίνω στους ανθρώπους με το άγγελμα της αληθείας του Θεού.—Ματθ. 4:4.

Τελευταία έμεινα πάλι στο κρεββάτι λόγω ενός ατυχήματος. Αλλά μπορούσα να κάνω μερικές Γραφικές μελέτες μέσω του τηλεφώνου. Τι είχε συμβή; Το αυτοκίνητο αποσυνδέθηκε και κύλησε προς τα πίσω πάνω στα πόδια μου. Παρά το ατύχημα αυτό έκαμα τη συμμελέτη μου και κατόπιν πήγα στο νοσοκομείο να εξετασθώ. Δεν έπαθα κανένα κάταγμα! Αλλά χρειάσθηκε να μείνω στο νοσοκομείο έξη εβδομάδες. Ο γιατρός που με ενοσήλευσε εξεπλάγη και είπε ότι αυτό ήταν ένα «θαύμα.»

Τώρα, στην παρακμή των δυνάμεων μου λόγω ηλικίας, εξακολουθώ να κηρύττω και να αινώ το μέγα όνομα του Ιεχωβά! Σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων ετών είμαι αποφασισμένη να μείνω πιστή στον πιο θαυμάσιο και στοργικό εργοδότην του σύμπαντος, τον Ιεχωβά. Το ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος υπήρξε πραγματικά ένα πολύ θαυμάσιο και αποδοτικό στάδιο! Προσεύχομαι να μείνω πιστή ως το τέλος.