Η Χαρισματική Κίνησις Αποτυγχάνει ν’ Ανταποκριθή
ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ χρόνια η «Χαρισματική» κίνησις, που χαρακτηρίζετο κάποτε ως «νεο-Πεντηκοστιανή,» προσείλκυσε αρκετό αριθμό εκκλησιαζομένων. Αυτό παρατηρήθηκε ιδιαίτερα στην Καθολική Εκκλησία, όπου μερικές ειδήσεις υπολογίζουν ότι αυτοί που ακολουθούν αυτή την κίνησι κυμαίνονται από 50.000 ως 400.000. Υπήρχαν, επίσης, αναταραχές λόγω αυτής της κινήσεως και στη Βαπτιστική Εκκλησία.
Οι Χαρισματικοί, (από τη λέξι «χάρισμα» που σημαίνει ‘δώρον θείας ευνοίας’) τονίζουν τη σπουδαιότητα των ‘πνευματικών χαρισμάτων,’ περιλαμβανομένης και της θείας θεραπείας, της ομιλίας σε γλώσσες (ξένες προς τον ακούοντα), της διακρίσεως πνευμάτων και της προφητεύσεως. Εκείνο που φαίνεται ότι ανησύχησε την Καθολική Εκκλησία είναι η συνήθεια, που μερικοί Χαρισματικοί ονομάζουν ‘μαθητεία,’ κατά την οποία οι πιστοί συγκεντρώνονται σε ομάδες περίπου δέκα ατόμων, κάτω από την κατεύθυνσι ενός ‘ποιμένος,’ ο οποίος τους διδάσκει και τους καθοδηγεί. Οι μαθηταί υποχρεούνται να υπακούουν στον ποιμένα τους. Εκείνο που ενοχλεί ιδιαίτερα την Εκκλησία είναι το γεγονός ότι μερικές φορές αυτός ο ποιμήν δεν είναι ο ίδιος ο λειτουργός των μαθητών. Κληρικοί, περιλαμβανομένων και κληρικών άλλων εκκλησιών, φοβούνται ότι μπορεί να επέλθουν έτσι διαιρέσεις μέσα στην Εκκλησία. Μερικοί χαρισματικοί ηγέται, εν τούτοις, εναντιώνονται στη συνήθεια της μαθητείας. Αυτοί λέγουν ότι, κατά το πλείστον, έχουν διδάξει τα μέλη των να παραμείνουν μέσα στις θρησκευτικές αποχρώσεις των.
Μια άλλη αιτία ανησυχίας για πολλά άτομα είναι το γεγονός ότι οι χαρισματικοί «θεραπευταί» ισχυρίζονται, όταν οι θεραπευτικές των προσπάθειες είναι ανωφελείς, ότι η αποτυχία οφείλεται σε ‘έλλειψι πίστεως’ από μέρους του πάσχοντος ατόμου. Αυτό παράγει ένα σύμπλεγμα ενοχής στον ασθενή, το οποίο, ως εκ τούτου, περιπλέκει το ζήτημα της νοσηλείας του ατόμου από οποιονδήποτε γιατρό.
Φυσικά, όταν ο Ιησούς και οι απόστολοι εθεράπευαν τους ασθενείς, η θεραπεία των δεν εξηρτάτο από τον βαθμό πίστεως του θεραπευομένου ατόμου. Αναγράφονται τα εξής σχετικά με τον Ιησού: «Πάντες όσοι είχον ασθενούντας υπό διαφόρων νόσων έφεραν αυτούς προς αυτόν· εκείνος δε επιθέσας τας χείρας εις ένα έκαστον αυτών εθεράπευσεν αυτούς.»—Λουκ. 4:40· παράβαλε με Λουκάς 6:19· 9:6, 11.
Η χαρισματική κίνησις είναι ασφαλώς αποτέλεσμα της αποτυχίας των εκκλησιών να ικανοποιήσουν την ανάγκη των μελών της εκκλησίας για πνευματική τροφή. Αλλά, μολονότι έχει προσελκύσει πολλούς, ιδιαίτερα τους νέους, απέτυχε ν’ ανταποκριθή στον Βιβλικό κανόνα για την αληθινή Χριστιανοσύνη. Η Γραφή έντονα συμβουλεύει τους Χριστιανούς να μην ακολουθούν ανθρώπινους ηγέτας και να διαιρήται έτσι η υποταγή των, αλλά ν’ ακολουθούν τον Χριστό. Η Αγία Γραφή επομένως παραγγέλλει τα εξής: «Εξέλθετε εξ αυτής [της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας και του πλήθους των θρησκευμάτων της] ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.»—Αποκάλ. 18:4.