Προς τα Πού Κατευθύνεται;
«ΒΛΕΠΟΥΜΕ την ανανέωση να επιβραδύνεται και/ή να διασπάται», παρατήρησε ένας ηγέτης της Καθολικής Χαρισματικής Ανανεώσεως στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια έκθεση για την ομάδα αυτή. Η έκθεση πρόσθετε: «Αυτή η διάσπαση έφερε τη νόθευση του Λόγου του Θεού.»
Η παραπάνω έκθεση παραθετόταν στο Αυστραλέζικο ανανεωτικό και ευαγγελικό περιοδικό Όραμα (Μάιος-Ιούνιος 1980) σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «Τι Συμβαίνει σ’ Όλο τον Κόσμο με την Ανανέωση;» Ο συγγραφέας του άρθρου αυτού, χαρισματικός ο ίδιος, μιλάει για μια διάλεξη που έδωσε σε μια δημόσια συγκέντρωση των χαρισματικών για «το θάνατο της χαρισματικής ανανεώσεως.»
Ο πρόεδρος της Διεθνούς Λουθηρανικής Χαρισματικής Διασκέψεως έχει αναλύσει τη διάσπαση και έχει απαριθμήσει «επτά ρεύματα» που έχουν αναπτυχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο. Αυτά περιλαμβάνουν: ομάδες που συγκεντρώνονται γύρω από προεξέχοντες ηγέτες· Προτεσταντικές και Καθολικές ομάδες, που προσπαθούν να περιλάβουν την ανανέωση μέσα στις ενορίες τους· και τις ομάδες «υγείας και πλούτου», όπως ονομάζονται, που εξαίρουν τη θεραπευτική και την οικονομική επιτυχία σαν μαρτυρία της θεϊκής επιδοκιμασίας.
Έτσι, ηγέτες και παρατηρητές ανησυχούν για τη μειωνόμενη ώθηση, που «δεν θα διαρκέσει για πάντα», όπως είπε ένα χαρισματικός. («Η.Π. Καθολικός», Φεβρ. 1980) Τα πράγματα φαίνεται να κατευθύνονται είτε στην απώλεια του ενθουσιασμού είτε στην ίδρυση νέων αιρέσεων χαρισματικών Πεντηκοστιανών, που συγκροτούνται, γύρω από διάφορους ηγέτες.
Ο παραπάνω συλλογισμός δεν είναι αβάσιμος. Η «Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα» γράφει για τους Πεντηκοστιανούς που εμφανίστηκαν στο θρησκευτικό προσκήνιο πριν από γενεές: «Αρχικά δεν είχαν καμιά πρόθεση να αποσυρθούν από την εκκλησία του ο καθένας για να απαρτίσουν ξεχωριστό δόγμα. Ήθελαν απλώς να είναι φορείς της αναμορφώσεως και της αναβιώσεως, βοηθώντας να απαλλαγούν οι εκκλησίες τους από τον τυπικισμό της λατρείας, τον εκμοντερνισμό στην πίστη, την κοσμικότητα στον τρόπο ζωής, και αγωνιζόμενοι να τις μετασχηματίσουν σε δραστήριες, πνευματικές κοινότητες, παρόμοιες με κείνες που περιγράφει το βιβλίο των Πράξεων της Καινής Διαθήκης.» Όμως, με τον καιρό, ιδρύθηκε ξεχωριστό δόγμα Πεντηκοστιανών. Αργότερα έγιναν πολυάριθμες αποσχίσεις, Σήμερα υπάρχουν παραπάνω από 80 είδη Πεντηκοστιανών.
Η πρόσφατη ιστορία των ‘νέων χαρισματικών’ είναι ζωντανό πανομοιότυπο των αποσχίσεων αυτών. Αλλά δεν είναι πραγματικά εκπληκτικό αυτό, όταν αναλύεις τους λόγους που πυροδότησαν το σύγχρονο κίνημα.
Τι Συνέβη Πραγματικά
Οι ιστορίες που λέγονται συχνά θα σας οδηγούσαν να συμπεράνετε ότι, τελείως ξαφνικά, άρχισαν να συμβαίνουν η ομιλία γλωσσών και η ανανέωση από μόνες τους—αυθόρμητη ενέργεια του αγίου πνεύματος. Αλλά, από την αρχική τους ανάπτυξη ανάμεσα στους Προτεστάντες στην Καλιφόρνια, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι δύο Επισκοπελιανοί το 1959 «έλαβαν το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος μέσω της μαρτυρίας Πεντηκοστιανών φίλων.» Απ’ αυτούς η «εμπειρία» μεταβιβάστηκε γύρω στα δώδεκα άλλα μέλη. Ο ίδιος ο πάστοράς τους ήρθε σ’ επαφή και με άλλους, εξαπλώνοντας την «εμπειρία» ανάμεσα σε πολλές Προτεσταντικές εκκλησίες.
Παρόμοια, ούτε και η ανάπτυξή της στους Καθολικούς προήλθε απ’ αυτούς τους ίδιους. Ακόμη και πριν από την ‘εμπειρία στο Ντιουκέσν’ «υπήρχαν μεμονωμένοι Καθολικοί που είχαν λάβει την Πεντηκοστιανή εμπειρία—συχνά μέσω της επιρροής Πεντηκοστιανών φίλων», γράφει το Οι Νέοι Χαρισματικοί.
Τι θα πούμε για τους ανθρώπους στο Ντιουκέσν, αφού αυτοί αποτέλεσαν το έναυσμα για τη γρήγορη εξάπλωση της εμπειρίας ανάμεσα στους Καθολικούς; Τον Αύγουστο του 1966 μέλη του διδακτικού προσωπικού του πανεπιστημίου είχαν προμηθευτεί από φίλους διάφορες εκδόσεις για την προώθηση των Πεντηκοστιανών απόψεων. «Τελικά, η ομάδα αποφάσισε να γνωριστεί προσωπικά με τους ντόπιους Χριστιανούς που είχαν την Πεντηκοστιανή εμπειρία», λέει ένας συγγραφέας. «Η συνάντηση αυτή οδήγησε στο σαββατοκύριακο του Ντιουκέσν.»
Εκείνο που συνέβη τότε είναι ότι οι πρωϊμότερες Πεντηκοστιανές ιδέες και εμπειρίες εισάχθηκαν σε ορισμένες παραδοσιακές εκκλησίες. Οι περισσότεροι αποδέκτες είτε αποζητούσαν κάποιον περισσότερο «δυναμικό», συναρπαστικό, χαρούμενο τρόπο λατρείας είτε επηρεάστηκαν από κείνους που είχαν την εμπειρία.
Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες αυτές, τα αποτελέσματα που φαίνονται σήμερα δεν συνηγορούν για γνήσια, αυθόρμητη ανανέωση, από το άγιο πνεύμα. Απεναντίας αυτό που βλέπουμε είναι η εισαγωγή των δοξασιών και των συνηθειών της μιας ομάδας σε πολλές άλλες, χωρίς κανένας να καθοδηγεί τ’ αποτελέσματα ή να τα στρέφει προς αξιόλογους στόχους,
«Και Τι Θα Πούμε Για την εμπειρία Μας;»
Παρά τις συσσωρευόμενες ενάντιες αποδείξεις, υπάρχουν εκείνοι που νομίζουν ότι δεν μπορούν να αρνηθούν συνειδητά αυτό που έχουν νιώσει. Δεν αισθάνθηκαν τη δύναμη μέσα τους; Δεν είδαν ή δεν ένιωσαν τη θεραπεία; Δεν ξεστόμισαν λόγια σε γλώσσες άγνωστες σ’ αυτούς;
Ενώ αυτό μπορεί να συνέβη, είναι σημαντικό να κρατάμε κατά νου την προειδοποίηση της Βίβλου για τα απατηλά, δαιμονικά πνεύματα. (1 Ιωάννου 4:1) Αυτά περιγράφονται ως «εκτελούντα σημεία», σε βαθμό που να παραπλανούν ακόμη και ισχυρούς κυβερνήτες. (Αποκάλυψις 16:14) Μπορούν να χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για να κάνουν θαύματα, αλλά τα φανερά αποτελέσματα δεν αποδεικνύουν ότι έχουν θεϊκή προέλευση. ‘Ακόμη κι αν γίνονται στο όνομα του Κυρίου Ιησού;’ μπορεί να ρωτήσει κανείς. Ο Ιησούς ο ίδιος είπε: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματι σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματι σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα.»—Ματθαίος 7:22, 23
Ακόμη και οι πρώτοι Πεντηκοστιανοί ανησυχούσαν για τη δαιμονική επιρροή. Ο Ου. Τζ. Σήμουρ, προεξέχων Πεντηκοστιανός στις αρχές του 20ου αιώνα, παρότρυνε κάποτε το δάσκαλό του να έρθει στο Λος Άντζελες να τον βοηθήσει, γιατί στις συναθροίσεις του είχαν εμφανιστεί «υπνωτιστικές δυνάμεις και αλλοιώσεις στην έκφραση». Αισθάνθηκε ότι χρειαζόταν βοήθεια για να «διακρίνει ανάμεσα στο αληθινό και στο εσφαλμένο, και για να ξεριζώσει εκείνο που δεν ήταν από τον Θεό.»
Πάνω στο θέμα αυτό της μεταμφιέσεως του Σατανά σε άγγελο φωτός για να εξαπατήσει (2 Κορινθίους 11:14), ένας σύγχρονος Ιησουίτης ιερέας που, δήθεν θαυματουργικά, μιλάει γλώσσες, λέει: «Οι γλώσσες θα μπορούσαν να είναι υστερική εμπειρία, ή, σύμφωνα με ορισμένους, διαβολική.» Και ένας Επισκοπελιανός εφημέριος που μιλάει γλώσσες, είπε: «Ο Διάβολος έχει πολλούς τρόπους για να μας κάνει ζημιές. Όταν φτάνουμε στο σημείο του βαπτίσματος από το Άγιο Πνεύμα, τότε πραγματικά επιτίθεται»
Επίσης συλλογιστείτε το εξής: Αν τα ειδικά αυτά χαρίσματα, όπως είναι οι γλώσσες, η θεραπεία και η προφητεία, είναι τόσο αναγκαία σήμερα, τότε γιατί ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει.» (1 Κορινθίους 13:8) Οι μαρτυρίες δείχνουν ότι με το θάνατο των αποστόλων κι εκείνων ‘επί των οποίων επέθετον τας χείρας των’, τα θαυματουργικά χαρίσματα του αγίου πνεύματος τελείωσαν.—Πράξεις 8:17· 14:3.
Σήμερα υπάρχει κάτι ακόμη σημαντικότερο για να επιδεικνύουν οι Χριστιανοί σαν απόδειξη ότι ο Θεός ενεργεί μέσω αυτών. Είναι κάτι που πρέπει να έχουν όλοι οι δούλοι του Θεού. Η Βίβλος λέει: «Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη.» (1 Κορινθίους 13:13) Εφόσον έτσι είναι τα πράγματα, πρέπει να κοιτάζει κανείς πέρα από εκδηλώσεις, όπως είναι η ομιλία γλωσσών, για βάσιμες αποδείξεις της παρουσίας του αγίου πνεύματος στις μέρες μας.
Ώστε, λοιπόν, ποιος είναι ο τρόπος προσδιορισμού των αληθινών Χριστιανών, που εκδηλώνουν την αγάπη, που είναι το πιο σπουδαίο απ’ όλα τα πράγματα; Μπορεί να διακρίνει κανείς ότι αυτοί εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού, πράγμα που θα δείξει ότι αυτοί είναι σαν τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα; Ας εξετάσουμε τις μαρτυρίες.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 8]
Τα αποτελέσματα που φανερώνονται τώρα δεν συνηγορούν για γνήσια, αυθόρμητη ανανέωση από το άγιο πνεύμα