Μια Ματιά από Κοντά

ΕΝΕΡΓΕΙ το άγιο πνεύμα στο χαρισματικό κίνημα; Οι χαρισματικοί πρέπει να εκτιμήσουν ότι κάθε άνθρωπος θα ήθελε να είναι σίγουρος γι’ αυτό, ιδιαίτερα εφόσον οι Χριστιανοί κατευθύνονται από το Λόγο του Θεού: «Αγαπητοί μου φίλοι, μην πιστεύετε όλους όσους αξιώνουν ότι έχουν το Πνεύμα, αλλά δοκιμάζετέ τους, για να ανακαλύψετε, αν το πνεύμα που έχουν, προέρχεται από τον Θεό».—1 Ιωάννου 4:1, Σύγχρονη Αγγλική Μετάφραση.

Βεβαίως, οι ειλικρινείς χαρισματικοί πιστεύουν ότι οι εμπειρίες που έχουν μαρτυρούν την ενέργεια του αγίου πνεύματος ανάμεσα στους πιστούς, παράγοντας τα ίδια έργα που παρήγε και στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που δεν ανήκουν στους χαρισματικούς, περιμένουν να δουν και τις άλλες αποδείξεις που παρήγε το άγιο πνεύμα στον πρώτο αιώνα.

Αληθινή Ενότητα;

Για παράδειγμα, τι θα πούμε για την ενότητα που επιτυγχάνεται; Πόσο αληθινή είναι; Το γεγονός είναι ότι οι χαρισματικοί συνήθως συνεχίζουν να είναι μέλη οποιασδήποτε εκκλησίας με την οποία ήταν συνταυτισμένοι πριν από την πείρα τους. Αλλά, για τους παρατηρητές, αυτό δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα.

Για παράδειγμα: Ένας ευσεβής Πεντηκοστιανός μήπως πιστεύει αληθινά ότι ένας χαρισματικός Πρεσβυτεριανός που καπνίζει έχει πραγματικά σωθεί; Μήπως ο χαρισματικός Βαπτιστής πιστεύει ειλικρινά ότι το ράντισμα με νερό των Καθολικών ή των Επισκοπελιανών αποκτά ξαφνικά αξία Χριστιανικού βαπτίσματος απλά και μόνο επειδή κάποιος έχει γίνει χαρισματικός; Μήπως ένας Λουθηριανός χαρισματικός συμφωνεί τώρα ειλικρινά με τον χαρισματικό Καθολικό ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς πράγματι μετατρέπουν το ψωμί και το κρασί σε σώμα και αίμα του Χριστού όταν κάνουν τη Λειτουργία; Ο κατάλογος των διαφορών αυτών θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος.

Μήπως οι αποφασιστικοί αυτοί φραγμοί δημιουργούν κάποια διαφορά; Ασφαλώς δημιουργούσαν για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα. Ο απόστολος Παύλος έγραψε με την κατεύθυνση του αγίου πνεύματος: «Να λέγητε πάντες το αυτό και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας· αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην». (1 Κορινθίους 1:10) Προφανώς η έλλειψη ενότητας δεν είχε θέση ανάμεσα στους αληθινούς εκείνους Χριστιανούς. Το άγιο πνεύμα δεν δημιουργούσε έλλειψη ενότητας τότε. Απεναντίας, ένωνε τους Χριστιανούς, με το να ξεπερνούν τις διαφορές που είχαν πριν. Η δική τους ενότητα σε δόγμα, πράξη και οργάνωση ήταν στερεή, και όχι μια χαλαρή ενότητα βασισμένη στην κοινή συγκινησιακή πείρα.

Ορισμένοι μέσα στο χαρισματικό κίνημα αναγνωρίζουν αυτή την έλλειψη ενότητας. Το περιοδικό Χριστιανοσύνη Σήμερα ανέφερε: «Μερικοί ηγέτες είπαν ότι η ενότητα που απολαμβάνουν οι χαρισματικοί είναι μέχρι τώρα σε συγκινησιακό επίπεδο. Σοβαρές δογματικές διαφορές πράγματι υπάρχουν και έχουν παραβλεφθεί με μεγάλη ευκολία, απειλώντας έτσι τις μελλοντικές προσπάθειες για ενότητα».

Κρίση στην Ηγεσία

Ορισμένοι από τους ηγέτες του χαρισματικού ανανεωτικού κινήματος έγιναν πασίγνωστοι. Αλλά, με τον καιρό, η διαφορετική τους θρησκευτική προέλευση δημιούργησε διαφορετικές γνώμες ως προς τον τρόπο κατευθύνσεως των ζητημάτων. Χωρίστηκαν αναφορικά με την κατεύθυνση και την ηγεσία.

Γνωρίζοντας τη σοβαρή απειλή που αντιπροσώπευαν οι διαιρέσεις αυτές στη χαρισματική ανανέωση, εκείνοι που ανησυχούσαν σοβαρά γι’ αυτές, συγκάλεσαν διάσκεψη ηγετών. Έγινε στο Ντάλλας του Τέξας το 1980. Ο εισηγητής είπε με ειλικρίνεια: «Είμαστε εδώ για να παραδεχτούμε το σκάνδαλο της διαιρέσεώς μας».

Αλλά υπήρξε θεραπεία; Όχι. Η μια φατρία συνέστησε την ανάπτυξη ομάδων υπό έναν πρεσβύτερο ή ένα δάσκαλο που θα φροντίζει για τους μαθητές του. Οι αντιτιθέμενοι αντέτειναν ότι «οι πρεσβύτεροι αναλαμβάνουν αντιγραφικό έλεγχο στη ζωή των άλλων, ακόμη, και μέχρι του σημείου να σφετερίζονται την εξουσία του Χριστού». Ένας ηγέτης κατηγόρησε έναν άλλον για «κλοπή των προβάτων», προσθέτοντας: «Δεν κάνουν τους αμαρτωλούς μαθητές στο Χριστό· αλλά κάνουν τα μέλη των άλλων εκκλησιών μαθητές για τους εαυτούς τους». Προφανώς οι διαιρέσεις παραμένουν.—Η Χριστιανοσύνη Σήμερα, 4 Απριλίου 1980.

Η κατάρρευση της ενότητας πρέπει να συνοδεύεται από μια πραγματική αιτία. Η αιτία αυτή θα πρέπει να βρεθεί στην απόρριψη της αυθεντίας της Βίβλου.

Απορρίπτοντας το Βιβλίο της Ενότητας

Αν είσαστε χαρισματικός, ίσως να νομίζετε με ειλικρίνεια ότι οι χαρισματικοί ηγέτες ποτέ δεν θα απέρριπταν την Αγία Γραφή. Αλλά θυμηθείτε, ένα από τα «χαρίσματα» που αξιώνει το κίνημα, είναι της προφητείας. Πιστεύουν ότι ο γραπτός λόγος «πρέπει πάντοτε να υπόκειται στη δύναμη του ζωντανού, ‘δυναμικού’ λόγου» που γίνεται γνωστός κατά την προφητεία, αναφέρει το βιβλίο Οι Νέοι Χαρισματικοί. Όπως τοποθέτησε το θέμα ένας χαρισματικός: «Το Πνεύμα, ως ο ζωντανός Θεός, κινείται μέσα και πέρα από τα γραπτά της παρελθούσας μαρτυρίας».

Όμως, ο απόστολος Παύλος είπε: «Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά [διαφορετικό από (Ν.Α.Μ.)] εκείνο, το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα.» (Γαλάτας 1:8) Τώρα, αν ένας απόστολος ή και ένας άγγελος δεν έπρεπε να παραβεί το ευαγγέλιο που είναι γραμμένο στη Βίβλο, έχει την εξουσία αυτή σήμερα ένα χαρισματικό άτομο;

Η συγγραφέας και χαρισματική Κάθρην Μάρσαλ λέει ότι «στον κανόνα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης δεν περιέχονται όλη η αλήθεια και οι οδηγίες που είχε να μας δώσει ο Χριστός». Αλλά η ίδια η Βίβλος λέει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμόθεον 3:16, 17) Αφού αυτός είναι ο ρόλος της Αγίας Γραφής, γιατί να υποτιμήσουμε το περιεχόμενό της;

Από πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται αρκετά αθώο το να βάζει κανείς την ατομική του πείρα πάνω από την ίδια τη Βίβλο. Αλλά συνειδητοποιείτε πού θα μπορούσε να οδηγήσει αυτό; Θυμηθείτε ότι στη Γουιάνα ο ηγέτης της τραγικής ομάδας Τζόουνστάουν είχε απορρίψει τη Βίβλο και εντυπωσίαζε τους οπαδούς του με την ανάγκη να ακούνε αυτόν και τις ‘αποκαλύψεις’ του ‘από τον Θεό’. Τους είχε πείσει ότι θα έπρεπε να εμπιστεύονται την «πείρα» τους μαζί του περισσότερο από τον γραμμένο Λόγο του Θεού. Διακρίνετε τον κίνδυνο που πηγάζει από την κατάσταση αυτή—πόσο ευάλωτο κάνει έναν άνθρωπο; Χωρίς τη Βίβλο για οδηγό, ποια προστασία θα υπήρχε από την επιρροή της μαζικής υστερίας και από τη δημαγωγία;

Ενώ κανείς δεν πρέπει να περιφρονεί τις προφητείες, έχει επίσης την καθοδηγία «πάντα δοκιμάζετε [εξακριβώνετε, ΜΝΚ], το καλόν κατέχετε.» (1 Θεσσαλονικείς 5:20, 21) Γι’ αυτό και υπάρχει η εντολή στην 1 Ιωάννου 4:1 να «δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού.» Το ίδιο εδάφιο συμβουλεύει: «Αγαπητοί μην πιστεύετε εις παν πνεύμα» [«Όλα τα προφητικά πνεύματα, αδελφοί, δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη σας», (Νοξ)]. Προφανώς δεν προέρχονται όλα από τον Θεό. Ορισμένα είναι από τον Σατανά τον Διάβολο.

Τώρα πώς θα διακρίνει κανείς το ένα πνεύμα από το άλλο; Η εμπειρία του καθενός δεν είναι αρκετή για να το ‘εξακριβώσει’. Και, ασφαλώς, καμιά σημερινή αποκάλυψη από το πνεύμα του Θεού δεν θα ερχόταν σε αντίθεση με τις αποκαλύψεις του ίδιου αυτού πνεύματος στον Ιησού, στους μαθητές και στους συγγραφείς της Βίβλου.

Οι χαρισματικοί ελπίζουν ότι τελικά οι διαφορές τους θα λυθούν. Αλλά ένας πάστορας παραδέχτηκε: «Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί δογματικά το χαρισματικό κίνημα.» Ο προφανής λόγος για τη συνεχιζόμενη διαίρεση είναι ότι πολλοί χαρισματικοί δεν αναγνωρίζουν τη Βίβλο σαν την τελική αυθεντία της διδασκαλίας. Έτσι η υποκατάσταση της Βίβλου από την ατομική εμπειρία θα σημάνει ότι ποτέ δεν θα επιτευχθεί γνήσια ενότητα.

Άνθρωποι που σκέπτονται, μέσα και έξω από το κίνημα, ρωτάνε σήμερα: Μήπως το χαρισματικό κίνημα δείχνει πραγματικά ότι ενεργεί πάνω του το άγιο πνεύμα του Θεού; Και προς τα πού κατευθύνεται το κίνημα;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]

Από πρώτη ματιά μπορεί να φανεί αρκετά αθώο το να βάζει κανείς την ατομική του πείρα πάνω από την ίδια τη Βίβλο. Αλλά συνειδητοποιείτε πού θα μπορούσε να οδηγήσει αυτό;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

Πώς ξεχωρίζει κανείς το ένα πνεύμα από το άλλο; Η εμπειρία του καθενός δεν είναι αρκετή για να το ‘εξακριβώσει’.