Το Πρόβλημα της Ανατροφής Τριών Παιδιών στη Γαλλία

Αφήγησις υπό Πωλ Πετύ

Η ΣΥΖΥΓΟΣ μου Αντρέ κι εγώ ζούσαμε στην ευημερούσα βιομηχανική πόλι της Τουρκουάν στη βόρειο Γαλλία, κοντά στα σύνορα του Βελγίου. Ήμουν λογιστής και μελετούσα μέχρι αργά τη νύχτα για να επιτύχω στον τομέα των επιχειρήσεων.

Είχαμε γίνει πρόσφατα γονείς τριών παιδιών· ο Ζακ γεννήθηκε το 1946, ο Πωλ το 1948 και ο Πιέρ το 1950. Θέλαμε να τους προετοιμάσωμε να επιτύχουν στη ζωή τους, πράγμα το οποίο, όπως πίστευαν οι περισσότεροι άνθρωποι, θα εξηρτάτο από την ικανότητά τους ν’ αποκτήσουν πολλά χρήματα. Αλλά, τότε, κάτι που μάθαμε άλλαξε τελείως την άποψί μας.

ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Πάντοτε πίστευα ότι πρέπει να υπάρχη ένας Θεός· εκτελούσα τα θρησκευτικά μου καθήκοντα ως Καθολικός. Ωστόσο, ο Θεός δεν ήταν τόσο πραγματικός σ’ εμένα· δεν αισθανόμουν καμμιά προσωπική σχέσι μαζί του, ούτε πίστευα ότι είχε κάποιο σκοπό που περιελάμβανε εμάς εδώ στη γη. Αλλά κατόπιν η σύζυγός μου κι εγώ αρχίσαμε να μελετούμε την Αγία Γραφή και αυτό που μάθαμε άλλαξε τελείως την άποψί μας.

Η Βιβλική διδασκαλία που ιδιαίτερα μας εντυπωσίασε είναι ότι ο Θεός δεν είναι ο άρχων αυτού του συστήματος. (2 Κορ. 4:4 Ιωάν. 12:31) Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς και οι μαθηταί του μίλησαν για το ‘τέλος του κόσμου,’ δηλαδή, όπως αντιληφθήκαμε, όχι το τέλος του πλανήτου μας Γη και των ενάστρων ουρανών, αλλά αντιθέτως, το τέλος αυτού του διεφθαρμένου παγκοσμίου πολιτικού, εμπορικού και θρησκευτικού συστήματος. (Ματθ. 13:40, 49· 24:3, 14· 1 Ιωάν. 2:15-17) Μάθαμε επίσης για τον σκοπό του Θεού να ιδρύση ένα δίκαιο νέο σύστημα και αποκτήσαμε πλήρη εμπιστοσύνη σ’ αυτό που διδάσκει η Αγία Γραφή σχετικά μ’ αυτό: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»—2 Πέτρ. 3:13.

Τι θα κάναμε τώρα; Αυτή η γνώσις που αποκτήσαμε παρουσίαζε μια πρόκλησι. Αν πραγματικά πιστεύαμε αυτό που μαθαίναμε με ‘το τέλος του κόσμου’ και τον ερχομό ενός συστήματος υπό τη βασιλεία του Θεού έπρεπε να κάνωμε κάτι σχετικά μ’ αυτό, έτσι δεν είναι;

Τον Σεπτέμβριο του 1950 αφιέρωσα τη ζωή μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά, τον Θεό της Αγίας Γραφής, και συμβόλισα αυτή την αφιέρωσι με το εν ύδατι βάπτισμα. Δύο χρόνια αργότερα, η Αντρέ έκανε το ίδιο. Εγκατέλειψα τη σειρά μελετών που μου έπαιρνε τόσο πολύ χρόνο και αφιερώσαμε τον εαυτό μας στην υποβοήθησι άλλων να εκτιμήσουν τα θαυμάσια πράγματα που είχαμε μάθει. Με την πάροδο των ετών, η στάσις που επιδεικνύαμε με το να λαμβάνωμε υπ’ όψιν το θέλημα του Θεού σ’ όλες τις αποφάσεις μας και τις ενέργειές μας, έκανε μια διαρκή εντύπωσι στα παιδιά μας.

ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ

Η ανατροφή τριών νεαρών αγοριών δεν είναι καθόλου εύκολη. Αλλ’ αυτό που την έκανε περισσότερο δύσκολη είναι το γεγονός ότι το 1953 διωρίσθηκα «υπηρέτης εκκλησίας,» όπως ελέγετο τότε από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ο προεδρεύων επίσκοπος μιας Χριστιανικής εκκλησίας. Η επισκόπησις της εκκλησιαστικής δραστηριότητος έπαιρνε αρκετό μέρος του χρόνου μου και της δυνάμεώς μου, κι έτσι η Αντρέ έπρεπε ν’ αναλάβη μεγάλο μέρος της αρχικής εκπαιδεύσεως των παιδιών. Ήταν δύσκολο να τα κρατής υπό τον έλεγχό σου. Κατά καιρούς ήταν απαραίτητο στη διάρκεια της συναθροίσεως να τα βγάζωμε έξω για να τα ‘παιδεύσωμε.’—Παροιμ. 23:13, 14.

Από τον καιρό που ήσαν μικρά, η Αντρέ διεξήγε μια προσωπική μελέτη με τα παιδιά. Ήταν μια χαρούμενη μέρα της εβδομάδος για τα παιδιά. Μετά τη μελέτη απελάμβαναν ένα ειδικό απόγευμα με γλυκίσματα κι έπειτα ένα περίπατο στο πάρκο. Τελικά, έρχονταν όλοι να με συναντήσουν καθώς έφευγα από το γραφείο. Όταν τα αγόρια μεγάλωσαν, διεξήγα εγώ τη μελέτη με όλη την οικογένεια.

Από πολύ μικρή ηλικία, επίσης, η σύζυγός μου κι εγώ παίρναμε τα παιδιά μαζί μας στο έργο μαρτυρίας από θύρα σε θύρα. Συχνά την Κυριακή το πρωί, συνώδευαν ένα ηλικιωμένο Μάρτυρα εβδομήντα πέντε ετών. Πόσο ευτυχισμένος ήταν αυτός ο γηραιός αδελφός και τα παιδιά που πήγαιναν μαζί στο έργο μαρτυρίας! Έγιναν θερμοί φίλοι, κι έτσι διέψευσαν τη θεωρία ότι μόνο άτομα της ιδίας ηλικίας ταιριάζουν.

Ενσταλλάξαμε ένα αίσθημα τακτικότητος στα παιδιά έτσι ώστε να μη χάνουν ποτέ καμμιά συνάθροισι ούτε να παραβλέπουν το έργο κηρύγματος, εκτός σε αναπόφευκτες περιστάσεις. Είμαι βέβαιος ότι αυτά ακριβώς τα χρόνια της αρχικής εκπαιδεύσεως, παρήγαν τα αποτελέσματα που αναφέρονται στην Αγία Γραφή, στο εδάφιο Παροιμίες 22:6: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.»

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Το 1958 έγινε θερμή ενθάρρυνσις στις Χριστιανικές οικογένειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά να μετακινηθούν σε περιοχές όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για κήρυκες της Βασιλείας. Στη βόρειο Γαλλία, όπου ζούσαμε, οι εκκλησίες ήσαν πνευματικώς ισχυρές και υπεστηρίζοντο καλά από πολλούς ικανούς Μάρτυρες. Αλλά μερικά άλλα μέρη της χώρας εχρειάζοντο βοήθεια και μας υπενθύμιζαν την κατάστασι που υπήρχε στην αρχαία Μακεδονία.—Πράξ. 16:9.

Η συνείδησίς μας άρχισε να μας ενοχλή. Τι μας εμπόδιζε ν’ απαντήσωμε θετικά σ’ αυτή την πρόσκλησι; Μήπως τα τρία μικρά παιδιά μας; η σχολική τους εκπαίδευσις; το άνετο διαμέρισμά μας; οι συγγενείς μας; η κοσμική εργασία; η εκκλησία; Οι δικαιολογίες δεν έλειπαν σε κάθε ένα απ’ αυτά τα σημεία, αλλά εξαλείφοντο μετά από σοβαρή εξέτασι. Έτσι, μετά από προσευχή για θεία βοήθεια και καθοδηγία, αποφασίσαμε τελικά ν’ ανταποκριθούμε στην πρόσκλησι να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά αλλού.

Η μετακίνησις δεν ήταν εύκολο πράγμα. Αυτό το καταλάβαμε όταν κάναμε ένα ταξίδι εξερευνήσεως σε μια περιοχή στη νότιο Γαλλία, όπου η ανάγκη για Χριστιανούς μάρτυρες ήταν μεγαλύτερη. Ανακαλύψαμε ότι τα σπίτια είχαν ακριβό ενοίκιο και ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν. Η κοσμική εργασία σπάνιζε και οι μισθοί ήσαν πολύ μικροί. Ευτυχώς, δεν αφήσαμε αυτές τις δυσκολίες να μας αποθαρρύνουν. Μέσα σε λίγους μήνες, μια τοπική οικογένεια βρήκε ένα μικρό σπίτι όπου θα μέναμε προσωρινά. Για την επίλυσι των άλλων προβλημάτων μας, θέσαμε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά.

Τελικά, το 1959, φύγαμε από την Τουρκουάν για τη Μορνά, μια κοινότητα όχι πολύ μακριά από την Οράνζ στη νοτιοανατολική Γαλλία. Η προσαρμογή στη νέα κατάστασι ήταν δύσκολη στην αρχή, αλλά τα πράγματα με τον καιρό βελτιώθηκαν. Ο τοπικός περιοδεύων επίσκοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά σύντομα μας ζήτησε να βοηθήσωμε μια μικρή εκκλησία στην Αβινιόν, περίπου είκοσι πέντε μίλια (40 χιλιόμετρα) μακριά. Μ’ ευχαρίστησι δεχθήκαμε την πρόσκλησι.

Πώς επηρέασε όλη αυτή η κατάστασις τα τρία νεαρά μας αγόρια; Στην ηλικία τους, δεν αντελαμβάνοντο τις δυσκολίες. Εχαίροντο με τις αλλαγές, το ταξίδι και την προσωρινή διακοπή του σχολείου των. Γι’ αυτούς ήταν μια μεγάλη περιπέτεια!

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΣΥΝΕΧΙΣΘΗΚΕ

Για να βοηθήσωμε τα παιδιά μας να γίνουν ισορροπημένοι ενήλικες, αντιληφθήκαμε ότι ήταν σπουδαία η καθημερινή παρουσία του πατέρα τους. Έτσι, αποκτήσαμε τη συνήθεια να παίρνωμε και τα τρία γεύματα μαζί κάθε μέρα. Μολονότι εγώ εργαζόμουν πάνω από δεκαπέντε μίλια (25 χιλιόμετρα) μακριά από το σπίτι, ερχόμουν στο σπίτι για φαγητό. Πίστευα ότι η δαπάνη αντισταθμίζετο, και με το παραπάνω μάλιστα, από τα πλεονεκτήματα ενός οικογενειακού γεύματος.

Τι σωρεία προβλημάτων ελύνοντο γύρω από το οικογενειακό τραπέζι! Όλοι αισθάνονταν ελεύθεροι να εκφρασθούν. Η μητέρα μού έλεγε τα πάντα για τα παιδιά, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Η ώρα του γεύματος ήταν ο χρόνος για την τακτοποίησι των ζητημάτων. (2 Τιμ. 3:16-17) Δεν είναι αλήθεια ότι μετά από ένα καλό γεύμα αισθάνεται κανείς λιγώτερο επιθετικός και με περισσότερη κατανόησι; Αυτές οι τακτικές επαφές, τρεις φορές την ημέρα, ήσαν πολύ επωφελείς και συνέβαλαν πολύ στην επιτυχία της εκπαιδεύσεως των παιδιών μας.

Ένα άλλο υποβοηθητικό μέρος της ανατροφής των παιδιών μας ήταν ο χρόνος που δαπανούσε η Αντρέ μαζί τους, συζητώντας για τις αποτυχίες τους και τις απογοητεύσεις τους. Φυσικά, ο καθένας είχε τις δικές του ιδιότητες και τα ελαττώματα. Παραδείγματος χάριν, ένας γιος μας ήταν πολύ ευερέθιστος και είχε ξαφνικά ξεσπάσματα θυμού. Μια μέρα το πρόσωπό του κοκκίνισε στην έξαρσι του θυμού του. Κατόπιν ξέσπασε! Με τον αγκώνα του έσπασε το τζάμι του παραθύρου.

Εκείνη την ημέρα δεν ήταν αρκετός ο προφορικός έλεγχος. Η «ράβδος της παιδείας» είχε κατά γράμμα εφαρμογή, σε αρμονία με την θεόπνευστη συμβουλή: «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.» (Παροιμ. 22:15) Μετά απ’ αυτό, δεν έσπασαν άλλα τζάμια!

Ναι, τρεις γιοι, τρεις διαφορετικές προσωπικότητες και ο καθένας απαιτούσε ιδιαίτερη, ατομική φροντίδα. Αναγνωρίζομε ότι μερικές φορές αισθανόμασταν αποθαρρυμένοι επειδή ήμασταν αναγκασμένοι να επαναλαμβάνωμε συνεχώς τα ίδια πράγματα σ’ αυτούς ξανά και ξανά. Αλλά δεν ξεχνούσαμε τα λόγια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους Χριστιανούς: «Το να σας γράφω τα αυτά εις εμέ δεν είναι οχληρόν, εις εσάς δε ασφαλές.»—Φιλιππ. 3:1.

Η Αντρέ κι εγώ πιστεύαμε ότι κάτι άλλο συνέβαλε στην επιτυχία της ανατροφής των παιδιών μας. Τα ενθαρρύναμε να γνωρισθούν με τα άλλα παιδιά στην εκκλησία. Τους επιτρέπαμε να ενασχολούνται σε υγιή ψυχαγωγία αλλά, συγχρόνως, προσπαθούσαμε ν’ ασκούμε έλεγχο έτσι ώστε αυτό να μη βλάπτη την πνευματικότητά τους.

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ

Τι θα λεχθή για τη σχολική εκπαίδευσι; Τα σχολεία ασκούν μια ισχυρή, και όχι πάντοτε καλή, επιρροή στα παιδιά, ιδιαίτερα στα θέματα της ηθικής. Έτσι ψάξαμε και βρήκαμε μια άλλη λύσι.

Επειδή η σχολική εκπαίδευσις τότε ήταν υποχρεωτική στη Γαλλία μόνο μέχρι την ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, η Αντρέ κι εγώ αποφασίσαμε να σταματήσωμε τα παιδιά από το σχολείο σ’ εκείνη την ηλικία. Διευθετήσαμε κατόπιν να λάβουν συμπληρωματική σχολική εκπαίδευσι μέσω μιας σειράς μαθημάτων δι’ αλληλογραφίας, που είχε την έγκρισι της κυβερνήσεως.

Ποιο θέμα θα μπορούσαν να μελετήσουν μέσω της σειράς μαθημάτων δι’ αλληλογραφίας; Εκλέξαμε τη λογιστική. Επειδή ήμουν εξ επαγγέλματος λογιστής, μπορούσα να τα βοηθώ στην κατ’ οίκον εργασία τους. Τελικά πήραν το δίπλωμα, το οποίο αργότερα τους βοήθησε να βρουν κοσμική εργασία. Έτσι, τα τρία παιδιά μας δαπάνησαν τα εφηβικά τους χρόνια στο σπίτι κάτω από τη δική μας καθοδηγία. Με το να είμαστε μαζί όλη την ώρα, γνωρίσαμε τις προσωπικότητές τους καλύτερα και αυτό μας βοήθησε στον τρόπο της εκπαιδεύσεώς τους.

Επειδή το πρόγραμμα της κατ’ οίκον εκπαιδεύσεως άφηνε στα παιδιά μας ελεύθερο χρόνο, μπορούσαν κατά καιρούς να ενασχολούνται σε έργο προσωρινού ολοχρονίου κηρύγματος. Το 1964 ο Ζακ, ο μεγαλύτερος γιος μας, άρχισε να κάνη έργο «σκαπανέως,» αφιερώνοντας συνεχώς εκατό ώρες κάθε μήνα στο δημόσιο έργο μαρτυρίας. Το 1966 άρχισε και ο Πωλ επίσης το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος.

ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ

Κατορθώσαμε έτσι ν’ αναθρέψωμε τα παιδιά μας επιτυχώς στη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας. Ένα τελικό στάδιο επρόκειτο να έλθη ακόμη και, από διαίσθησι, παρατηρούσαμε ζωηρά τις εξελίξεις του. Βλέπαμε το ενδιαφέρον τους να στρέφεται προς το έτερο φύλο.

Δεν γνωρίζω αν το ίδιο πράγμα συμβαίνη σε κάθε σπίτι που έχει γιους σε ηλικία γάμου, αλλά στο δικό μου σπίτι, όταν αυτό το «μικρόβιο» έπιανε τον ένα, διεδίδετο με κάποιο τρόπο και στους άλλους. Ο ένας μετά τον άλλο, οι γιοι μας άρχισαν να συναναστρέφωνται με άτομα του ετέρου φύλου. Οπωσδήποτε ετέθησαν περιορισμοί σ’ αυτούς και εδόθησαν κατάλληλες εξηγήσεις. Πόσο ευτυχισμένοι ήμαστε για την έγκαιρη συμβουλή που είχαν δώσει στα θέματα των ραντεβού και της ερωτοτροπίας τα περιοδικά Η Σκοπιά και το Ξύπνα!

Τελικά οι τρεις γιοι μας νυμφεύθηκαν Χριστιανές κοπέλλες, «εν Κυρίω.» (1 Κορ. 7:39) Οι δύο γιοι μας έχουν τώρα τα δικά τους παιδιά. Και οι τρεις είναι πρεσβύτεροι στη Χριστιανική εκκλησία και ο ένας απ’ αυτούς είναι περιοδεύων επίσκοπος και επισκέπτεται εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη νότιο Γαλλία.

ΜΕΙΝΑΜΕ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ—ΤΙ ΘΑ ΕΓΙΝΕΤΟ ΤΩΡΑ;

Το έτος 1974 το σπίτι μας στέγαζε μόνο δύο άτομα, την Αντρέ κι εμένα, με είκοσι εννέα χρόνια ευτυχισμένου γάμου πίσω μας. Μια μέρα, αφού και ο νεώτερος γιος μας νυμφεύθηκε κι έφυγε από το σπίτι, βρήκα ένα δίσκο φωνογράφου που κάποιος είχε βάλει κάτω από την εμπρόσθια πόρτα του σπιτιού μας. Ήταν ένα δώρο από ένα φίλο. Είχε διαλέξει το ιδιαίτερο αυτό Γαλλικό τραγούδι, διότι τα λόγια του ήσαν: «Ο μικρότερός μας γιος μόλις νυμφεύθηκε. Τα παιδιά μας είναι τώρα ευτυχισμένα χωρίς εμάς. Τι θα έλεγες τώρα αν σκεπτόμαστε και λίγο τον εαυτό μας;»

Πραγματικά, πολύ προτού λάβωμε αυτό το δίσκο, είχαμε σκεφθή το μέλλον μας όταν τα παιδιά θα είχαν φύγει από το σπίτι. Η μυστική μας επιθυμία, αν οι περιστάσεις το επέτρεπαν, ήταν να υπηρετήσωμε ολοχρονίως στο έργο κηρύγματος. Αλλά ήμαστε και οι δύο πάνω από πενήντα ετών. Και δεν είχαμε οφέλη συντάξεως, ούτε άλλες οικονομικές πηγές. Πολλά ερωτήματα υπήρχαν στη διάνοιά μας και οι δικαιολογίες αφθονούσαν.

Αλλά μετά από προσεκτική εξέτασι, τον Οκτώβριο του 1974, ένα μήνα μόνο μετά από τον γάμο του νεωτέρου γιου μας, η αίτησίς μας για υπηρεσία «σκαπανέως» έγινε δεκτή. Διωρισθήκαμε ως ειδικοί σκαπανείς. Αργότερα είχα το προνόμιο να υπηρετήσω ως προσωρινός επίσκοπος περιοχής, συνοδευόμενος από τη σύζυγό μου. Προς το παρόν, οι δραστηριότητές μου έχουν περιορισθή από μια πολύ οδυνηρή ασθένεια που καλείται πολυαρθρίτις. Αλλά με την αφοσιωμένη βοήθεια της Αντρέ, κάνω ακόμη ό,τι μπορώ για να υπηρετήσω τον Ιεχωβά.

Σκεπτόμενοι τα χρόνια που πέρασαν, η σύζυγός μου κι εγώ γνωρίζομε πόσο πολύ εργασία, και μερικές φορές θλίψι, ανησυχίες και προβλήματα περιλαμβάνονται στην ανατροφή τριών αγοριών. (Εφεσ. 6:4) Αλλά, πιστός στην υπόσχεσί του, ο Ιεχωβά ποτέ δεν μας εγκατέλειψε ούτε υλικώς ούτε πνευματικώς. (Εβρ. 13:5) Όλες οι προσπάθειές μας μάς αποζημίωσαν, και με το παραπάνω μάλιστα, με τη χαρά να βλέπωμε τα παιδιά μας να περιπατούν στην οδό της ζωής. Τώρα, με το υποσχεμένο νέο σύστημα του Θεού τόσο κοντά, αποβλέπομε μ’ εμπιστοσύνη να κληρονομήσωμε αιώνια ζωή, μαζί με τα παιδιά μας και τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μας σ’ όλη τη γη.—Ησ. 66:22.