Αναρριχήθηκα στο Ωραιότερο Βουνό απ’ Όλα

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ και μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη στα βουνά της Ανατολικής Ευρώπης. Οι γονείς μου ήταν Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά δεν με ανάγκαζαν να πηγαίνω στην εκκλησία, και στο σπίτι δεν προσευχόμασταν μαζί ούτε μιλούσαμε για τη θρησκεία. Έτσι, όπως και πολλά άλλα νεαρά άτομα, δαπανούσα το χρόνο μου και την ενεργητικότητά μου στα αθλήματα, στην εκπαίδευση και στα ταξίδια.

Στην πόλη μας υπήρχε μια πολύ δραστήρια ομάδα ορειβατών, αρχηγός της οποίας ήταν ένας καλοσυνάτος, έμπειρος άνθρωπος που ήξερε πολλά πράγματα για τα βουνά. Χάρη σ’ αυτόν, έγινα πολύ επιδέξιος στην ορειβασία. Τότε ήμουν 18 χρονών, και γρήγορα ερωτεύτηκα τη μεγαλόπρεπη θέα που απολαμβάνεις από τις ψηλές κορυφές, τη συγκίνηση που νιώθεις όταν αντιμετωπίζεις δύσκολες καταστάσεις και επιβιώνεις, καθώς και τη φιλία που αναπτύσσεις με άλλους που μοιράζονται μαζί σου τέτοιους κινδύνους.

Θυμάμαι κάποιο περιστατικό που συνέβηκε αφού ήμουν ήδη στην ομάδα πέντε χρόνια. Σκαρφάλωνα σ’ ένα βουνό, το έδαφος του οποίου ήταν εύκολο, και ελάττωσα την αυτοσυγκέντρωσή μου ακριβώς τη στιγμή που έφτανα στην κορυφή. Καθώς πλησίαζα στο πάνω μέρος ενός πέτρινου όγκου, αυτός άρχισε να φεύγει από τη θέση του. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να πηδήξω στο πλάι και να φωνάξω για να προειδοποιήσω το σύντροφό μου. Μια πέτρα που κύλησε έκοψε το σκοινί που μας ένωνε κι εγώ έπεσα. Ευτυχώς, η πτώση μου ανακόπηκε από ένα μικρό πλάτωμα με χορτάρι, που βρισκόταν μόλις 4 μέτρα χαμηλότερα. Τα πράγματα όμως δεν έχουν πάντα τόσο καλή κατάληξη σ’ αυτό το άθλημα!

Σε ηλικία 24 ετών αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο και ανέλαβα την αρχηγία της μικρής ομάδας ορειβατών στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Ύστερα από λίγο συγκεντρώσαμε μερικά χρήματα για να αγοράσουμε ένα μικρό λεωφορείο, ώστε να μπορούμε να μεταφερόμαστε μαζί με τον εξοπλισμό μας σε πιο μακρινά βουνά. Αλλά το όχημα ήταν σε άσχημη κατάσταση, και πέρασα τρεις μήνες, μέρα και νύχτα, επισκευάζοντάς το. Όταν ετοιμάστηκε, ψάξαμε όλοι μας για επικίνδυνες δουλειές που πληρώνονταν καλά, όπως εργασίες σε μεγάλο ύψος σε διάφορα κατασκευαστικά έργα, και μ’ αυτόν τον τρόπο μαζέψαμε τελικά αρκετά χρήματα για να κάνουμε ένα ταξίδι στο Ιράν. Εκεί, το 1974, αναρριχηθήκαμε σ’ ένα ηφαίστειο ύψους 5.800 μέτρων που ονομάζεται Νταμαβάντ. Ενώ η ανάβαση ήταν αρκετά εύκολη στην αρχή, πλησιάζοντας προς την κορυφή περάσαμε πολλά, το πολύ χιόνι, τη δύσπνοια εξαιτίας του υψόμετρου και τα τοξικά αέρια που έβγαιναν από τις ηφαιστειακές σχισμές.

Ενώ επιστρέφαμε με το μικρό λεωφορείο, σχεδιάζαμε μια ανάβαση στο Όρος Αραράτ, αλλά αναγκαστήκαμε να τη ματαιώσουμε εξαιτίας της πολιτικής έντασης. Το 1975 πήγαμε για σκι στις Αυστριακές Άλπεις και συγχρόνως εγκαινιάσαμε έναν εθνικό διαγωνισμό φωτογραφίας, τον οποίο ονομάσαμε «Άνθρωποι και Βουνά». Ο διαγωνισμός αυτός διεξάγεται ακόμη κάθε χρόνο. Όλοι μας νιώθαμε ότι η ζωή μας ήταν πλήρης και ικανοποιητική.

Απογοήτευση

Ωστόσο, όταν έγινα 30 χρονών, άρχισα να βαριέμαι την ορειβασία και αναρωτιόμουν: ‘Είναι αυτό πράγματι το μόνο που υπάρχει στη ζωή;’ Μερικοί μου έλεγαν να παντρευτώ, αλλά είχα φίλους που ήταν παντρεμένοι και δεν φαίνονταν πολύ ευτυχισμένοι. Ακόμη και ζευγάρια, η σχέση των οποίων είχε σφυρηλατηθεί στον κίνδυνο και στη συγκίνηση της ορειβασίας, φαίνονταν να χάνουν την ευτυχία τους στην καθημερινή πραγματικότητα. Δεν ήξερα γιατί δεν ήταν ευτυχισμένοι οι γάμοι τους, αλλά, όσο κι αν ήθελα να παντρευτώ, δεν ήθελα να είμαι δυστυχισμένος σαν κι αυτούς.

Επιπρόσθετα, πρόσεξα μια αλλαγή στους νέους ανθρώπους που έκαναν ορειβασία. Πριν, υπήρχε πάντα ένα πνεύμα πειθαρχίας, συνεργατικότητας και φιλίας στις αλπικές ορειβατικές κατασκηνώσεις. Τώρα, τα νέα και άπειρα αγόρια ήταν απειθάρχητα και δεν αρκούνταν στο να κάνουν βαθμιαία πρόοδο. Ήθελαν να επιδεικνύονται και να επιχειρούν αναβάσεις που ήταν πολύ δύσκολες και επικίνδυνες γι’ αυτούς. Καθώς αισθανόμουν όλο και περισσότερο απογοητευμένος, έκανα εκτενείς, βαθυστόχαστες συζητήσεις με το φίλο μου, τον Μπόντζο. Τελικά, εκείνος μου πρότεινε να μιλήσω μ’ ένα σύντροφο ορειβάτη, τον Χένρι.

Ο Χένρι μού δάνεισε το βιβλίο Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και, καθώς το διάβαζα, έμενα έκπληκτος βλέποντας πώς εξέταζε τα ερωτήματα που με απασχολούσαν ενδόμυχα. Αποδείχτηκε ότι ο Χένρι μελετούσε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά· έτσι λοιπόν ρώτησα αν μπορούσα να πάρω κι εγώ μέρος. Εκείνος συμφώνησε, και για δυο χρόνια έκανα εντατική μελέτη της Αγίας Γραφής και οποιουδήποτε άλλου Γραφικού εντύπου που έπεφτε στα χέρια μου.

Γραφική Μελέτη

Καθώς η γνώση μου γινόταν βαθύτερη, ένιωθα όλο και περισσότερη χαρά. Ήμουν επιφανειακά μόνο εξοικειωμένος με τη Ρωμαιοκαθολική θρησκεία, αλλά ένιωσα έκπληξη βλέποντας ότι η Χριστιανοσύνη της Αγίας Γραφής δεν βασιζόταν σε τελετουργίες, παραδόσεις και παράλογα συναισθήματα. Αντίθετα, περιλάμβανε υψηλούς ηθικούς κανόνες που επηρέαζαν κάθε πλευρά της ζωής του Χριστιανού. Επιπλέον, έμεινα κατάπληκτος διαπιστώνοντας ότι η Αγία Γραφή είναι πολύ λογική και δεν αντίκειται σε επιστημονικές θεωρίες για τις οποίες υπάρχουν στερεές αποδείξεις.

Ο Μάρτυρας που διηύθυνε τις συζητήσεις με τον Χένρι κι εμένα δεν μας ανάγκαζε να αλλάξουμε τις απόψεις μας και τον τρόπο ζωής μας. Το μόνο που έκανε ήταν να μας εξηγεί με σαφήνεια τι λέει η Αγία Γραφή. Έτσι, εκείνα τα δυο πρώτα χρόνια της μελέτης συνέχιζα την ορειβασία. Αλλά, καθώς η γνώση μου γινόταν βαθύτερη, έφτασα στο σημείο να συνειδητοποιήσω ότι η ορειβασία ήταν για εμένα κάτι σαν εθισμός. Το ατύχημα με την πέτρα που κύλησε μου θύμισε επίσης τα λόγια του Ιησού στον Σατανά, όταν ο Σατανάς τον προκάλεσε να ριχτεί από τις επάλξεις του ναού: ‘Δεν πρέπει να βάλεις σε δοκιμασία τον Ιεχωβά, το Θεό σου’. (Ματθαίος 4:5-7, ΝΔΜ) Συνειδητοποίησα ότι αυτή η δραστηριότητα έδειχνε έλλειψη σεβασμού για τη ζωή που μου είχε δώσει ο Ιεχωβά.

Γι’ αυτό, παρέδωσα την ευθύνη της ορειβατικής μας ομάδας σ’ έναν άλλο έμπειρο ορειβάτη και διαπίστωσα ότι δεν ήταν δύσκολο να περάσω από την ορειβασία στη Χριστιανοσύνη. Καθώς μοίραζα ή πουλούσα όλο τον εξοπλισμό μου—τα σκι, τα καρφιά για τα παπούτσια, τους κρίκους, τα σφυριά, τα καρφιά βράχου και τον κασμά—μπορώ να πω με ειλικρίνεια, χρησιμοποιώντας τα λόγια του αποστόλου Παύλου, ότι αυτά ήταν τώρα για μένα απλώς «σκύβαλα». (Φιλιππησίους 3:8) Με πλημμύριζε ένα αίσθημα βαθιάς ικανοποίησης καθώς ήμουν σε θέση να παίρνω μέρος στο μεγαλειώδες έργο της εξύμνησης του ονόματος του Θεού δημόσια. Το 1977 ο Χένρι κι εγώ συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά με το βάφτισμα στο νερό.

Κηρύττω σε Άλλους

Εκείνη την εποχή η ορειβατική ομάδα στην πόλη μας είχε περίπου 15 μέλη, και με τον καιρό ο Χένρι κι εγώ δώσαμε μαρτυρία σε όλους αυτούς. Πόση χαρά ένιωσα όταν ο αδελφός μου, που ήταν κι αυτός μέλος, άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή μαζί με τη γυναίκα του και βαφτίστηκε το 1981. Λίγο αργότερα ενώθηκε μαζί μας ο Μπόντζο, καθώς κι άλλος ένας, ο πέμπτος από τον ορειβατικό όμιλο. Δεν χρειαζόταν πια να σκαρφαλώνουμε σε ψηλά βουνά. Η μεγαλύτερη χαρά μας ήταν να επισκεπτόμαστε στην κοιλάδα τους ανθρώπους που εκτιμούσαν την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Η μητέρα μου δέχτηκε επίσης αυτή την αλλαγή με μεγάλη ανακούφιση, επειδή στο παρελθόν ανησυχούσε πολύ για τις ορειβατικές δραστηριότητες τόσο του αδελφού μου όσο και τις δικές μου. Τελικά, ενώθηκε κι αυτή μαζί μας στην καθαρή λατρεία του Ιεχωβά.

Τώρα η επιθυμία μου να παντρευτώ δεν ήταν πια έντονη. Χάρη στο Λόγο του Θεού, ήξερα τις αρχές που θα με βοηθούσαν να κάνω έναν επιτυχημένο γάμο, αλλά τώρα ένιωθα ευτυχισμένος με το να είμαι ανύπαντρος και να υπηρετώ τον Ιεχωβά χωρίς περισπασμούς. Ο Σολομών δήλωσε: ‘Η φρόνιμος γυνή παρά Ιεχωβά δίδεται’. (Παροιμίαι 18:22· 19:14) Γι’ αυτό, αποφάσισα να περιμένω υπομονετικά να μου δώσει ο Ιεχωβά αυτό το δώρο, ζώντας στο μεταξύ με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαι άξιος σύζυγος όταν θα συνέβαινε αυτό. Το 1982 ο Ιεχωβά με ευλόγησε θαυμάσια, δίνοντάς μου μια καλή σύζυγο.

Η γυναίκα μου κι εγώ εξακολουθούμε να ζούμε στα βουνά, κι εγώ εξακολουθώ να τα αγαπώ. Αλλά τώρα η κύρια φροντίδα μας είναι να βοηθάμε τους ανθρώπους να αναρριχηθούν σ’ ένα άλλο βουνό. Ποιο βουνό είναι αυτό; Εκείνο που αναφέρεται στην προφητεία του Ησαΐα: ‘Εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει και ειπεί, Έλθετε και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ’. (Ησαΐας 2:2, 3) Πόση χαρά νιώθω που κατάφερα να ανέβω σ’ αυτό, το ωραιότερο βουνό απ’ όλα!—Από συνεργάτη.