«Η Αγάπη Ποτέ Δεν Αποτυχαίνει»

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΝΤ. ΛΑΝΤΙΣΟΥΙ

Εκπλήσσομαι όταν αναπολώ το παρελθόν και βλέπω όλα όσα έχουν επιτελεστεί. Ο Ιεχωβά κάνει θαυμάσια πράγματα σε όλη τη γη. Στην Ιλέσα της Νιγηρίας, εμείς οι λίγοι που αρχίσαμε να κηρύττουμε το 1931 έχουμε αυξηθεί και αριθμούμε 36 εκκλησίες. Τα περίπου 4.000 άτομα που κήρυτταν στη Νιγηρία όταν έφτασαν οι πρώτοι απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς το 1947 αυξήθηκαν σε 180.000 και πλέον. Τον πρώτο καιρό δεν περιμέναμε, ούτε καν ονειρευόμασταν, την επέκταση που θα λάβαινε χώρα. Πόσο ευγνώμων είμαι που είχα κάποια συμμετοχή σε αυτό το θαυμάσιο έργο! Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω σχετικά με αυτό.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου πουλούσε όπλα και πυρίτιδα από πόλη σε πόλη· σπάνια ήταν στο σπίτι. Από ό,τι γνωρίζω είχε εφτά συζύγους, αλλά δεν ζούσαν όλες μαζί του. Ο πατέρας μου κληρονόμησε τη μητέρα μου από τον αδελφό του, ο οποίος είχε πεθάνει. Αυτή έγινε η δεύτερη σύζυγός του, και εγώ ζούσα μαζί της.

Κάποια ημέρα, ο πατέρας ήρθε στο σπίτι επιστρέφοντας από μια επίσκεψη που είχε κάνει στην πρώτη σύζυγό του, η οποία ζούσε σε κάποιο διπλανό χωριό. Όταν ήταν εκεί, έμαθε ότι ο ετεροθαλής αδελφός μου πήγαινε στο σχολείο. Ο ετεροθαλής αδελφός μου ήταν δέκα χρονών, όσο και εγώ. Έτσι, ο πατέρας αποφάσισε ότι έπρεπε να πάω και εγώ στο σχολείο. Μου έδωσε εννιά πένες—τρεις πένες για σχολικό βιβλίο και έξι πένες για μια πλάκα γραφής. Αυτό συνέβη το 1924.

Σχηματίζεται ένας Όμιλος Μελέτης της Αγίας Γραφής

Από τα παιδικά μου χρόνια, αγαπούσα το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Απολάμβανα τα σχολικά μαθήματα που αφορούσαν την Αγία Γραφή, και οι δάσκαλοί μου στο κατηχητικό με επαινούσαν πάντα. Έτσι, το 1930, επωφελήθηκα από την ευκαιρία που μου δόθηκε να παρακολουθήσω μια ομιλία την οποία εκφώνησε κάποιος επισκέπτης Σπουδαστής της Γραφής, ένας από τους πρώτους που κήρυξαν στην Ιλέσα. Μετά την ομιλία, μου έδωσε ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού στη γλώσσα γιορούμπα.

Πήγαινα τακτικά στο κατηχητικό. Τώρα άρχισα να παίρνω μαζί μου το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού και να το χρησιμοποιώ για να αντικρούω μερικά από τα δόγματα που διδάσκονταν εκεί. Ξεσπούσαν φιλονικίες, και οι ιθύνοντες της εκκλησίας συχνά με προειδοποιούσαν να μην ακολουθήσω αυτή τη ‘νέα διδασκαλία’.

Το επόμενο έτος, ενώ έκανα περίπατο σε κάποιο δρόμο, συνάντησα μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι άκουγαν έναν άντρα που τους μίλαγε. Ο ομιλητής ήταν ο Τζ. Ι. Οουένπα, ένας Σπουδαστής της Γραφής. Τον είχε στείλει εκεί ο Γουίλιαμ Ρ. Μπράουν (που συνήθως αποκαλούνταν Βιβλικός Μπράουν), ο οποίος επέβλεπε το έργο κηρύγματος της Βασιλείας από το Λάγκος.a Έμαθα ότι ένας μικρός όμιλος μελέτης της Αγίας Γραφής είχε σχηματιστεί στην Ιλέσα για να μελετάει την Κιθάρα του Θεού, και έτσι ενώθηκα μαζί τους.

Ήμουν ο νεότερος στον όμιλο—ένας μαθητής σχολείου, περίπου 16 χρονών. Φυσιολογικά θα δυσκολευόμουν, ακόμη και θα φοβόμουν, να συναναστρέφομαι τόσο στενά με ανθρώπους που ήταν από 30 χρονών και πάνω. Αλλά αυτοί χαίρονταν πολύ που ήμουν ανάμεσά τους, και με ενθάρρυναν. Ήταν σαν πατέρες για εμένα.

Εναντίωση του Κλήρου

Σύντομα αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε έντονη εναντίωση από τον κλήρο. Καθολικοί, Αγγλικανοί και άλλοι, οι οποίοι προηγουμένως μάχονταν μεταξύ τους, συσπειρώθηκαν τώρα εναντίον μας. Συνωμότησαν με τους τοπικούς αρχηγούς για να αναλάβουν δράση ώστε να μας αποθαρρύνουν. Έστειλαν την αστυνομία να κατάσχει τα βιβλία μας, με τον ισχυρισμό ότι αυτά θα έβλαπταν τους ανθρώπους. Ωστόσο, ο περιφερειακός αστυνομικός διευθυντής προειδοποίησε ότι δεν είχαν το δικαίωμα να πάρουν τα βιβλία, και έπειτα από δυο εβδομάδες τα βιβλία επιστράφηκαν.

Στη συνέχεια, μας κάλεσαν να συναντήσουμε τον όμπα, δηλαδή τον ανώτατο αρχηγό, και άλλους εξέχοντες ανθρώπους της πόλης. Εκείνον τον καιρό ήμασταν περίπου 30 άτομα. Ο στόχος ήταν να μας σταματήσουν από το να διαβάζουμε τα «επικίνδυνα» βιβλία. Ρώτησαν αν ήμασταν ξένοι, αλλά όταν παρατήρησαν τα πρόσωπά μας είπαν: «Αυτοί είναι γιοι μας, αν και υπάρχουν μερικοί ξένοι ανάμεσά τους». Μας είπαν ότι δεν επιθυμούσαν να συνεχίσουμε να μελετάμε τα βιβλία μιας θρησκείας η οποία θα μας έβλαπτε.

Φύγαμε χωρίς να πούμε τίποτα, επειδή είχαμε αποφασίσει να μη δώσουμε καμιά σημασία σε αυτούς τους εξέχοντες ανθρώπους. Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι από αυτά που μαθαίναμε και ήμασταν αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τη μελέτη. Έτσι, μολονότι υπήρξαν και μερικοί που φοβήθηκαν και αποτραβήχτηκαν από τον όμιλό μας, οι περισσότεροι από εμάς συνεχίσαμε τη μελέτη μας σε κάποιο ξυλουργείο. Δεν είχαμε οδηγό. Αρχίζαμε με προσευχή και μετά διαβάζαμε απλώς τις παραγράφους του βιβλίου με τη σειρά. Ύστερα από μια ώρα περίπου, προσευχόμασταν ξανά και φεύγαμε. Αλλά μας παρακολουθούσαν, και οι αρχηγοί μαζί με τους θρησκευτικούς ηγέτες εξακολούθησαν να μας καλούν κάθε δυο εβδομάδες για να μας προειδοποιούν να μη μελετάμε τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής.

Στο μεταξύ, προσπαθούσαμε να χρησιμοποιούμε τη λίγη γνώση που είχαμε για να βοηθάμε τους ανθρώπους, και πολλοί συμφωνούσαν μαζί μας. Ένας ένας, διάφορα άτομα ενώνονταν μαζί μας. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι, αλλά ακόμη δεν ξέραμε πολλά για τη θρησκεία με την οποία ήμασταν συνταυτισμένοι.

Στις αρχές του 1932, ήρθε κάποιος αδελφός από το Λάγκος για να μας βοηθήσει να οργανωθούμε, και τον Απρίλιο ήρθε και ο «Βιβλικός» Μπράουν. Όταν είδε ότι ήμασταν ένας όμιλος περίπου 30 ατόμων, ο αδελφός Μπράουν ρώτησε για την πρόοδο που κάναμε στην ανάγνωσή μας. Του είπαμε όλα όσα ξέραμε. Αυτός είπε ότι ήμασταν έτοιμοι να βαφτιστούμε.

Επειδή ήταν περίοδος ξηρασίας, έπρεπε να πάμε σε ένα ποτάμι που απείχε 14 χιλιόμετρα από την Ιλέσα, και βαφτιστήκαμε περίπου 30 άτομα. Από τότε και στο εξής, θεωρούσαμε τον εαυτό μας κήρυκα της Βασιλείας και αρχίσαμε να πηγαίνουμε από σπίτι σε σπίτι. Δεν περιμέναμε ότι θα το κάναμε αυτό, αλλά τώρα ανυπομονούσαμε να μεταδώσουμε αυτά που ξέραμε στους άλλους. Έπρεπε να προετοιμαζόμαστε καλά για να έχουμε Γραφική υποστήριξη καθώς αντικρούαμε τα ψεύτικα δόγματα που αντιμετωπίζαμε. Έτσι, στις συναθροίσεις μας συζητούσαμε συνήθως για τα δόγματα, βοηθώντας ο ένας τον άλλον με όσα γνωρίζαμε.

Το Έργο Κηρύγματος που Κάναμε

Καλύπταμε την πόλη με το κήρυγμά μας. Οι άνθρωποι μας χλεύαζαν και μας φώναζαν, αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε. Η χαρά μας ήταν μεγάλη επειδή είχαμε την αλήθεια, μολονότι έπρεπε να μάθουμε πολλά ακόμη.

Πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι κάθε Κυριακή. Οι άνθρωποι έκαναν ερωτήσεις και εμείς προσπαθούσαμε να απαντήσουμε σε αυτές. Τα βράδια της Κυριακής εκφωνούσαμε μια δημόσια διάλεξη. Δεν είχαμε Αίθουσα Βασιλείας, και έτσι διεξήγαμε τις συναθροίσεις στο ύπαιθρο. Συγκεντρώναμε τους ανθρώπους, εκφωνούσαμε τη διάλεξη και τους προσκαλούσαμε να απευθύνουν ερωτήσεις. Μερικές φορές κηρύτταμε στις εκκλησίες.

Επίσης, ταξιδεύαμε σε περιοχές όπου οι άνθρωποι δεν είχαν ακούσει ποτέ για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις περισσότερες φορές πηγαίναμε με ποδήλατα, αλλά μερικές φορές ναυλώναμε λεωφορείο. Όταν φτάναμε στο χωριό, σαλπίζαμε δυνατά με μια κεράτινη σάλπιγγα. Μας άκουγε ολόκληρο το χωριό! Οι άνθρωποι έτρεχαν να μάθουν τι συμβαίνει. Τότε μεταδίδαμε το άγγελμά μας. Όταν τελειώναμε, οι άνθρωποι σπρώχνονταν για να πάρουν τα έντυπά μας. Δίναμε τεράστιες ποσότητες.

Περιμέναμε με ανυπομονησία την έλευση της Βασιλείας του Θεού. Θυμάμαι πως, όταν λάβαμε το Βιβλίο Έτους 1935, ένας αδελφός, βλέποντας το πλήρες πρόγραμμα εξέτασης του εδαφίου της ημέρας για εκείνο το έτος, ρώτησε: «Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα περάσει ένας ακόμη ολόκληρος χρόνος χωρίς να έρθει ο Αρμαγεδδών;»

Απαντώντας, ο οδηγός είπε: «Πιστεύεις, αδελφέ, ότι αν ο Αρμαγεδδών ερχόταν αύριο θα σταματούσαμε να διαβάζουμε το Βιβλίο Έτους;» Όταν ο αδελφός είπε όχι, ο οδηγός είπε: «Τότε γιατί ανησυχείς;» Ήμασταν, και εξακολουθούμε να είμαστε, ανυπόμονοι για την ημέρα του Ιεχωβά.

Τα Χρόνια του Πολέμου

Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, απαγορευόταν η εισαγωγή των βιβλίων μας. Ένας αδελφός στην Ιλέσα παρουσίασε άθελά του το βιβλίο Πλούτη σε κάποιον αστυνομικό. Ο αστυνομικός ρώτησε: «Ποιανού είναι αυτό το βιβλίο;» Ο αδελφός είπε ότι ήταν δικό του. Ο αστυνομικός είπε ότι ήταν απαγορευμένο βιβλίο, τον πήγε στο τμήμα και τον έκλεισε μέσα.

Πήγα στο αστυνομικό τμήμα και, αφού έμαθα τι έγινε, κατέβαλα εγγύηση για την αποφυλάκιση του αδελφού. Κατόπιν, τηλεφώνησα στον αδελφό Μπράουν στο Λάγκος για να τον ενημερώσω σχετικά με όσα συνέβησαν. Ρώτησα επίσης αν υπήρχε κάποιος νόμος που απαγόρευε την κυκλοφορία των βιβλίων μας. Ο αδελφός Μπράουν μού είπε ότι απαγορευόταν μόνο η εισαγωγή των βιβλίων μας, όχι η κυκλοφορία τους. Έπειτα από τρεις ημέρες, ο αδελφός Μπράουν έστειλε έναν αδελφό από το Λάγκος για να δει τι συνέβαινε. Αυτός ο αδελφός αποφάσισε ότι θα έπρεπε όλοι μας να βγούμε στο έργο κηρύγματος με περιοδικά και βιβλία την επόμενη ημέρα.

Σκορπιστήκαμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Ύστερα από μια ώρα, έμαθα ότι οι περισσότεροι αδελφοί είχαν συλληφτεί. Έτσι, ο επισκέπτης αδελφός και εγώ πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα. Η αστυνομία αρνήθηκε να ακούσει την εξήγησή μας ότι τα βιβλία δεν ήταν απαγορευμένα.

Οι 33 αδελφοί που είχαν συλληφτεί στάλθηκαν στο δικαστήριο στο Ίφε, και εγώ τους συνόδεψα. Οι κάτοικοι της πόλης οι οποίοι παρατηρούσαν καθώς μας έπαιρναν φώναζαν: «Σήμερα τελειώνουν όλα για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν θα έρθουν ξανά εδώ».

Παρουσιάστηκε το κατηγορητήριο ενώπιον του δικαστή, ο οποίος ήταν Νιγηριανός. Του έδειξαν όλα τα βιβλία και τα περιοδικά. Εκείνος ρώτησε ποιος εξουσιοδότησε τον αρχηγό της αστυνομίας να συλλάβει αυτούς τους ανθρώπους. Ο αρχηγός της αστυνομίας απάντησε ότι ενήργησε σε αρμονία με τις οδηγίες που έλαβε από τον περιφερειακό αστυνομικό διευθυντή. Ο δικαστής κάλεσε τον αρχηγό της αστυνομίας και τέσσερις δικούς μας εκπροσώπους, μεταξύ των οποίων και εμένα, στο γραφείο του.

Ρώτησε ποιος ήταν ο κ. Μπράουν. Του είπαμε ότι ήταν ο εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά στο Λάγκος. Κατόπιν μας είπε ότι είχε λάβει ένα τηλεγράφημα από τον κ. Μπράουν σχετικά με εμάς. Ανέβαλε την υπόθεση εκείνη την ημέρα και άφησε τους αδελφούς ελεύθερους με εγγύηση. Την επόμενη ημέρα απάλλαξε τους αδελφούς, αφήνοντάς τους ελεύθερους, και διέταξε την αστυνομία να επιστρέψει τα βιβλία.

Γυρίσαμε στην Ιλέσα ψάλλοντας. Οι άνθρωποι άρχισαν και πάλι να φωνάζουν, αλλά αυτή τη φορά έλεγαν: «Ήρθαν πάλι!»

Διασαφηνίζεται ο Κανόνας του Ιεχωβά για το Γάμο

Το 1947 έφτασαν στη Νιγηρία οι πρώτοι τρεις απόφοιτοι της Γαλαάδ. Ένας από αυτούς τους αδελφούς, ο Τόνι Άτγουντ, βρίσκεται ακόμη εδώ και υπηρετεί στο Μπέθελ της Νιγηρίας. Από τον καιρό εκείνον και έπειτα, είδαμε μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση του Ιεχωβά στη Νιγηρία. Μια από αυτές τις μεγάλες αλλαγές αφορούσε την άποψή μας για την πολυγαμία.

Εγώ παντρεύτηκα την Ολάμπισι Φασούμπα το Φεβρουάριο του 1941 και γνώριζα αρκετά πράγματα ώστε να μην πάρω άλλες συζύγους. Αλλά μέχρι το 1947, οπότε ήρθαν οι ιεραπόστολοι, η πολυγαμία ήταν κοινή στις εκκλησίες. Στους πολύγαμους αδελφούς λεγόταν πως είχαν παντρευτεί περισσότερες από μία συζύγους χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτό ήταν κακό. Έτσι, αν είχαν δύο ή τρεις ή τέσσερις ή πέντε συζύγους, μπορούσαν να τις κρατήσουν, αλλά δεν θα έπρεπε να πάρουν και άλλες. Αυτή ήταν η τακτική που ακολουθούσαμε.

Πολλοί άνθρωποι επιθυμούσαν να συνταυτιστούν μαζί μας, ιδιαίτερα η Εταιρία των Χερουβείμ και των Σεραφείμ στην Ιλέσα. Έλεγαν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν οι μόνοι που δίδασκαν την αλήθεια. Συμφωνούσαν με τις διδασκαλίες μας και επιθυμούσαν να μετατρέψουν τις εκκλησίες τους σε Αίθουσες Βασιλείας. Εργαστήκαμε σκληρά για να πραγματοποιηθεί αυτό. Μάλιστα είχαμε κέντρα για την εκπαίδευση των πρεσβυτέρων τους.

Κατόπιν δόθηκε νέα κατεύθυνση όσον αφορά την πολυγαμία. Ένας από τους ιεραποστόλους εκφώνησε μια διάλεξη σε κάποια συνέλευση περιοχής το 1947. Μίλησε για την καλή διαγωγή και τις συνήθειες. Στη συνέχεια παρέθεσε τα εδάφια 1 Κορινθίους 6:9, 10, τα οποία λένε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. Κατόπιν πρόσθεσε: «Ούτε οι πολύγαμοι θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού!» Τα μέλη του ακροατηρίου φώναξαν: «Οι πολύγαμοι δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού!» Επήλθε διαίρεση. Φαινόταν σαν να υπήρχε πόλεμος. Πολλά από τα νεοσυνταυτισμένα άτομα σταμάτησαν να μας συναναστρέφονται, λέγοντας: «Ευτυχώς, δεν μπλεχτήκαμε πολύ».

Εντούτοις, η πλειονότητα των αδελφών άρχισαν να διορθώνουν την πορεία τους αποδεσμεύοντας τις συζύγους τους. Τους έδιναν χρήματα και τους έλεγαν: ‘Αν είσαι νέα, πήγαινε και βρες άλλο σύζυγο. Έκανα λάθος που σε παντρεύτηκα. Τώρα πρέπει να είμαι σύζυγος μίας μόνο γυναίκας’.

Σύντομα εμφανίστηκε ένα άλλο πρόβλημα. Μερικοί, αφού αποφάσισαν να κρατήσουν μία σύζυγο και να αφήσουν τις άλλες να φύγουν, άλλαξαν γνώμη και αποφάσισαν ότι ήθελαν να ξαναπάρουν μία από τις άλλες συζύγους και να αφήσουν εκείνη που είχαν κρατήσει προηγουμένως! Έτσι, άρχισαν πάλι τα προβλήματα.

Τα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν έστειλαν περαιτέρω κατεύθυνση, η οποία βασίστηκε στο εδάφιο Μαλαχίας 2:14, όπου γίνεται αναφορά στη ‘γυναίκα της νεότητάς σου’. Δόθηκε η κατεύθυνση να κρατήσουν οι σύζυγοι την πρώτη σύζυγο που παντρεύτηκαν. Με αυτόν τον τρόπο τακτοποιήθηκε τελικά το ζήτημα.

Προνόμια Υπηρεσίας

Το 1947 η Εταιρία άρχισε να ενισχύει τις εκκλησίες και να τις οργανώνει σε περιοχές. Επιθυμούσαν να διορίσουν ώριμους αδελφούς που είχαν βαθύτερη γνώση ως ‘υπηρέτες των αδελφών’, οι οποίοι ονομάζονται τώρα επίσκοποι περιοχής. Ο αδελφός Μπράουν με ρώτησε αν θα δεχόμουν έναν τέτοιο διορισμό. Είπα ότι ο λόγος για τον οποίο βαφτίστηκα ήταν να κάνω το θέλημα του Ιεχωβά, και πρόσθεσα: «Εσύ μάλιστα με βάφτισες. Τώρα που υπάρχει μια ευκαιρία να υπηρετήσω τον Ιεχωβά πληρέστερα, πιστεύεις ότι θα αρνηθώ;»

Τον Οκτώβριο εκείνου του έτους, κάλεσαν εφτά από εμάς στο Λάγκος και μας εκπαίδευσαν προτού μας στείλουν στο έργο περιοχής. Εκείνες τις ημέρες οι περιοχές ήταν αχανείς. Ολόκληρη η χώρα καταμεριζόταν σε εφτά περιοχές μόνο. Οι εκκλησίες ήταν λίγες.

Το έργο που κάναμε ως υπηρέτες των αδελφών ήταν δύσκολο. Περπατούσαμε πολλά χιλιόμετρα κάθε ημέρα, συχνά διασχίζοντας θερμά τροπικά δάση. Κάθε εβδομάδα έπρεπε να ταξιδεύουμε από χωριό σε χωριό. Κατά καιρούς ένιωθα ότι τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο. Μερικές φορές νόμιζα ότι θα πέθαινα! Υπήρχε όμως και πολλή χαρά, ιδιαίτερα καθώς έβλεπα να αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που δέχονταν την αλήθεια. Μέσα σε εφτά μόνο χρόνια, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων της χώρας τετραπλασιάστηκε!

Συμμετείχα στο έργο περιοχής μέχρι το 1955, όταν αναγκάστηκα λόγω κακής υγείας να επιστρέψω στην Ιλέσα, όπου διορίστηκα επίσκοπος πόλης. Η επιστροφή στο σπίτι μού έδωσε τη δυνατότητα να αφοσιωθώ με μεγαλύτερη προσοχή στην πνευματική υποβοήθηση της οικογένειάς μου. Σήμερα και τα έξι παιδιά μου υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά.

Η Αληθινή Αγάπη Ποτέ Δεν Αποτυχαίνει

Όταν αναπολώ το παρελθόν, έχω τόσο πολλούς λόγους για να είμαι ευγνώμων. Υπήρξαν απογοητεύσεις, ανησυχίες και αρρώστιες, αλλά υπήρξαν και πολλές χαρές. Μολονότι η γνώση και η κατανόησή μας αυξήθηκαν με την πάροδο των ετών, έμαθα από πείρα τη σημασία του εδαφίου 1 Κορινθίους 13:8, το οποίο αναφέρει: «Η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει». Αν αγαπάτε τον Ιεχωβά και εμμένετε σταθερά στην υπηρεσία του, αυτός θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε τις δυσκολίες σας και θα σας ευλογήσει πλούσια.

Το φως της αλήθειας λάμπει ολοένα και περισσότερο. Όταν πρωτοαρχίσαμε, νομίζαμε ότι ο Αρμαγεδδών θα ερχόταν σύντομα· γι’ αυτό βιαζόμασταν να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε. Αλλά ήταν προς όφελός μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συμφωνώ με τα λόγια του ψαλμωδού: ‘Θέλω αινεί τον Ιεχωβά ενόσω ζω· θέλω ψαλμωδεί εις τον Θεόν μου ενόσω υπάρχω’.—Ψαλμός 146:2.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο Σάμιουελ μαζί με τον Μίλτον Χένσελ το 1955

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Ο Σάμιουελ μαζί με τη σύζυγό του Ολάμπισι