Ευγνώμων Παρά τις Τραγωδίες—Πώς τα Έβγαλα Πέρα με τη Βοήθεια της Γραφής

Αφήγηση από τον Ενρίκε Καραβάκα Ακόστα

Ήταν 15 Απριλίου 1971. Πήγαινα να επισκεφτώ τους δικούς μου στο οικογενειακό μας αγρόκτημα. Επειδή είχα λείψει αρκετό καιρό από το σπίτι, ανυπομονούσα να τους δω όλους. Αναρωτιόμουν αν θα ήταν όλοι στο σπίτι και ποιον θα έβλεπα πρώτο. Όταν έφτασα, ανακάλυψα με φρίκη ότι τέσσερα άτομα​—ανάμεσά τους και η μητέρα μου—​είχαν δολοφονηθεί!

ΤΟ ΣΟΚ που έπαθα ήταν απερίγραπτο. Τι είχε συμβεί; Τι θα έκανα; Δεν υπήρχε κανείς εκεί, και εγώ ένιωθα σαστισμένος και ανήμπορος. Προτού συνεχίσω την αφήγηση, επιτρέψτε μου να σας πω λίγα πράγματα για το παρελθόν μου. Έτσι θα καταλάβετε καλύτερα πώς ένιωσα για το συγκεκριμένο περιστατικό καθώς και για άλλες τραγωδίες στη ζωή μου.

Βρήκαμε την Αλήθεια

Γεννήθηκα στο Κιριμάν, κοντά στη Νικόγια της Κόστα Ρίκα. Το 1953, ήμουν 37 χρονών και ζούσα με τους γονείς μου στο οικογενειακό μας αγρόκτημα. Αν και είχαμε ανατραφεί ως Καθολικοί, δεν συμφωνούσαμε με ορισμένα δόγματα και είχαμε πολλά αναπάντητα ερωτήματα.

Ένα πρωινό, κάποιος ονόματι Ανατόλιο Αλφάρο ήρθε στο σπίτι μας και μας παρότρυνε να μελετήσουμε την Αγία Γραφή. Συζήτησε μαζί μας πολλά εδάφια και Γραφικές διδασκαλίες. Οι γονείς μου, ένας αδελφός μου, η αδελφή μου και μια φίλη της που έμενε μαζί μας καθώς και εγώ καθήσαμε και τον ακούσαμε. Η συζήτηση κράτησε από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Είχαμε πολλά ερωτήματα.

Ο Ανατόλιο διανυκτέρευσε στο σπίτι μας και πέρασε την επόμενη μέρα μαζί μας. Χαρήκαμε πολύ με όσα ακούσαμε και ενθουσιαστήκαμε ακόμη περισσότερο με το γεγονός ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματά μας δίνονταν απευθείας από τη Γραφή. Εκείνη η συζήτηση μας επηρέασε βαθιά. Σκεφτόμασταν όσα είχαμε μάθει και καταλάβαμε ότι είχαμε βρει την αλήθεια. Ο Ανατόλιο μας έδωσε κάποια περιοδικά και βιβλία Γραφικού περιεχομένου. Τα βράδια διαβάζαμε και μελετούσαμε εκείνα τα έντυπα μαζί ως οικογένεια. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο επειδή δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα. Προτού καθήσουμε να μελετήσουμε, παίρναμε ο καθένας από ένα μεγάλο τσουβάλι για πατάτες και σκεπάζαμε τα πόδια μας μέχρι πάνω προκειμένου να προστατευτούμε από τα κουνούπια.

Έπειτα από έξι μήνες, βαφτίστηκαν πέντε μέλη της οικογένειάς μου, μεταξύ αυτών οι γονείς μου και εγώ. Γεμάτοι ενθουσιασμό, αρχίσαμε να πηγαίνουμε από σπίτι σε σπίτι για να μεταδώσουμε σε άλλους αυτά που είχαμε μάθει. Περπατούσαμε περίπου δύο ώρες ή μερικές φορές χρησιμοποιούσαμε άλογο για να πάμε σε μια πόλη που ονομαζόταν Καρίγιο και να παρακολουθήσουμε τις συναθροίσεις με έναν όμιλο Μαρτύρων του Ιεχωβά που υπήρχε εκεί. Ο Ανατόλιο συνέχισε να έρχεται στο σπίτι μας και να μελετάει τη Γραφή μαζί μας. Τότε διευθετήθηκε να γίνεται συνάθροιση στο σπίτι μας, την οποία παρακολουθούσαν περίπου οχτώ άτομα. Τελικά βαφτίστηκαν όλοι. Εκείνος ο όμιλος μεγάλωσε γρήγορα και έγινε μια μικρή εκκλησία αποτελούμενη από 20 μέλη περίπου.

Κάνω το Έργο του Θεού Ολοχρόνια

Αργότερα, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κόστα Ρίκα απηύθυνε πρόσκληση σε όσους μπορούσαν να κάνουν το ευαγγελιστικό έργο ολοχρόνια. Το 1957 δέχτηκα αυτή την πρόσκληση και άρχισα την ολοχρόνια διακονία. Χωρίς υπερβολή, το έργο ήταν συναρπαστικό. Συχνά, περπατούσα μόνος μου ώρες ολόκληρες για να βρω τους ανθρώπους στις αγροτικές περιοχές. Μερικές φορές δεν με καλοδέχονταν. Θυμάμαι τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις στις οποίες κάποιοι με απείλησαν με μεγάλα μαχαίρια ζητώντας να μάθουν ποιος ήμουν και τι έκανα.

Τη δεκαετία του 1950, οι περισσότεροι δρόμοι ήταν απλώς μονοπάτια μέσα στην ερημιά, και δυσκολευόμασταν να βρούμε τους ανθρώπους. Για να φτάσουμε σε ορισμένες περιοχές, έπρεπε να πάμε με άλογο. Διασχίζαμε ποτάμια πεζοί και μερικές φορές κοιμόμασταν στο ύπαιθρο. Σμήνη κουνουπιών έκαναν τη ζωή μας δύσκολη. Έπρεπε επίσης να έχουμε το νου μας για φίδια και κροκοδείλους. Παρ’ όλα αυτά, απολάμβανα αφάνταστα το να βοηθάω ανθρώπους να μαθαίνουν για τον Ιεχωβά Θεό. Όταν γυρνούσα σπίτι, ένιωθα ευτυχία και ικανοποίηση επειδή μπορούσα να μεταδίδω τη Γραφική αλήθεια σε άλλους. Καθώς κήρυττα και μελετούσα καθημερινά τη Γραφή, η αγάπη μου για τον Ιεχωβά Θεό συνέχισε να αυξάνει, με αποτέλεσμα να νιώθω ακόμη πιο κοντά του.

Αργότερα μου δόθηκαν επιπρόσθετα προνόμια. Για περισσότερα από δέκα χρόνια, υπηρέτησα ως περιοδεύων επίσκοπος, πράγμα που σημαίνει ότι επισκεπτόμουν και ενίσχυα διάφορες εκκλησίες, μία κάθε εβδομάδα, σε κάποια περιοχή. Αν και αναγκάστηκα να εγκαταλείψω αυτό το προνόμιο υπηρεσίας λόγω προβλημάτων υγείας, συνέχισα να απολαμβάνω τη διακονία, υπηρετώντας τον Θεό ολοχρόνια.

Πλήττει η Τραγωδία

Τότε, ενώ βρισκόμουν στη Νικόγια το 1971, επέστρεψα για να επισκεφτώ την οικογένειά μου. Μπαίνοντας στο σπίτι, βρήκα την 80χρονη μητέρα μου πεσμένη στο πάτωμα. Κάποιος την είχε πυροβολήσει και την είχε μαχαιρώσει. Όταν έσκυψα για να την πάρω στα χέρια μου, ανέπνεε ακόμη. Λίγα λεπτά αργότερα, πέθανε στην αγκαλιά μου. Κοίταξα γύρω μου, και εκεί, στο πάτωμα της κουζίνας, ήταν πεσμένη η μαγείρισσα, η οποία ήταν οχτώ μηνών έγκυος. Ήταν και εκείνη νεκρή. Σαν να μην έφτανε αυτό, βρήκα επίσης μια αδελφή από την τοπική εκκλησία να κείτεται νεκρή στο διάδρομο, και το αγοράκι της μαγείρισσας νεκρό στην τουαλέτα. Με μεγάλη βαναυσότητα, κάποιος τους είχε μαχαιρώσει και τους είχε πυροβολήσει όλους. Ποιος θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι τόσο φρικτό, και γιατί;

Όταν βγήκα έξω, βρήκα τον πατέρα μου. Είχε δεχτεί πυροβολισμό στο κεφάλι αλλά ήταν ακόμη ζωντανός! Έτρεξα στο σπίτι του αδελφού μου, το οποίο ήταν περίπου 15 λεπτά μακριά, αλλά εκεί έμαθα ότι άλλη μια γυναίκα και ο γιος της είχαν επίσης σκοτωθεί. Πόσο συγκλονίστηκα όταν έμαθα ότι ο δολοφόνος ήταν ο 17χρονος ανιψιός μου, ο οποίος δεν ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα! Τώρα είχε γίνει άφαντος. Έτσι ξεκίνησε το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό στην ιστορία της Κόστα Ρίκα.

Τα νέα έγιναν γνωστά σε όλη τη χώρα. Εφτά μέρες αργότερα, η αστυνομία εντόπισε το δολοφόνο, ο οποίος ήταν οπλισμένος με ένα μεγάλο μαχαίρι και ένα 22άρι πιστόλι που του είχε πουλήσει κάποιος μολονότι γνώριζε πως έπασχε από διανοητική και ψυχική διαταραχή. Ο ανιψιός μου σκοτώθηκε από πυροβολισμό καθώς προσπαθούσαν να τον συλλάβουν.

Στη διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού, πολλοί με συμβούλεψαν να φύγω από την περιοχή, μη τυχόν επιστρέψει ο ανιψιός μου και μου κάνει κακό. Προσευχήθηκα για αυτό το ζήτημα επειδή πίστευα ότι έπρεπε να είμαι μαζί με τα επιζώντα μέλη της οικογένειάς μου και με την εκκλησία. Έτσι λοιπόν, έμεινα.

Από τη μια Τραγωδία στην Άλλη

Δυστυχώς, έπειτα από αυτό ο πατέρας μου έζησε μόνο έναν χρόνο. Την επόμενη χρονιά, η αδελφή μου, που υπηρέτησε πιστά τον Ιεχωβά Θεό, δολοφονήθηκε σε ένα άλλο, άσχετο περιστατικό. Και πάλι, όλοι οι συγγενείς μου συγκλονίστηκαν από την απώλεια ενός ακόμη μέλους της οικογένειας. Το αίσθημα της απώλειας και της λύπης που νιώσαμε εμείς και οι φίλοι μας δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας, βασιζόμουν απόλυτα στον Ιεχωβά και τον ικέτευα συνεχώς να μου δίνει δύναμη.

Το 1985 παρακολούθησα μια τριήμερη εκπαίδευση για Χριστιανούς πρεσβυτέρους στην πρωτεύουσα, το Σαν Χοσέ. Στο τέλος της εκπαίδευσης, ένιωθα πνευματικά αναζωογονημένος. Νωρίς το πρωί της Δευτέρας πήγα να πάρω το λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι. Καθώς περπατούσα προς την αφετηρία των λεωφορείων μού επιτέθηκαν κακοποιοί, οι οποίοι προσπάθησαν να με στραγγαλίσουν και με λήστεψαν. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα ώστε δεν μπόρεσα να δω τα πρόσωπά τους. Αυτή η επίθεση μου έχει στερήσει τη δυνατότητα να επικοινωνώ με τον εθιμοτυπικό τρόπο της Κόστα Ρίκα. Εδώ στην επαρχία Γκουανακάστε, οι άντρες φωνάζουν όταν συναντιούνται και χαιρετούν ο ένας τον άλλον ή απλώς κάνουν με αυτόν τον τρόπο γνωστή την παρουσία τους. Στο παρελθόν φώναζα δυνατά, αλλά μετά την επίθεση δεν μπορούσα πια να το κάνω αυτό.

Το 1979 παντρεύτηκα τη Σίλια, μια ομόπιστη από κάποια γειτονική εκκλησία. Η Σίλια αγαπούσε τη Γραφή. Διαβάζαμε και μελετούσαμε μαζί τη Γραφή κάθε μέρα. Δυστυχώς, την έχασα από καρκίνο τον Ιούλιο του 2001. Μερικές φορές νιώθω μοναξιά, αλλά η ελπίδα της ανάστασης με ενισχύει.​—Ιωάννης 5:28, 29.

Χαρούμενος Παρά τις Δοκιμασίες

Αν και ίσως έχω ζήσει περισσότερα τραγικά γεγονότα στη ζωή μου από ό,τι πολλοί άνθρωποι, βλέπω αυτές τις δοκιμασίες ως ευκαιρίες για να αποδείξω την πίστη και την οσιότητά μου στον Ιεχωβά. (Ιακώβου 1:13) Προκειμένου να καταφέρνω να διατηρώ ισορροπημένη άποψη για όσα έχω ζήσει, υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι «καιρός και απρόβλεπτη περίσταση» μας βρίσκουν όλους. (Εκκλησιαστής 9:11) Επίσης θυμάμαι ότι αυτοί είναι «καιροί . . . κρίσιμοι, δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους», διότι οι άνθρωποι είναι άγριοι, βίαιοι και χωρίς εγκράτεια. (2 Τιμόθεο 3:1-5) Έχω επίσης υπόψη μου το παράδειγμα του Ιώβ. Παρ’ όλα τα παθήματά του​—το ότι έχασε την οικογένεια, την υγεία και το βιος του—​ο Ιώβ είπε σταθερά: «Ας συνεχίσει να είναι ευλογημένο το όνομα του Ιεχωβά». Και ο Ιεχωβά αντάμειψε πλούσια τον Ιώβ για την ακεραιότητά του. (Ιώβ 1:13-22· 42:12-15) Όλες αυτές οι Γραφικές σκέψεις με βοηθούν να παραμένω χαρούμενος παρά τις πολλές δοκιμασίες μου.

Ο Ιεχωβά με βοηθάει πάντοτε να συνεχίζω να τον βάζω πρώτο στη ζωή μου. Η καθημερινή ανάγνωση της Γραφής είναι πηγή μεγάλης παρηγοριάς και μου έχει δώσει τη δύναμη να υπομένω. Στρεφόμενος στον Ιεχωβά με προσευχή, καταφέρνω να απολαμβάνω “την ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη”. (Φιλιππησίους 4:6, 7) Αυτό μου δίνει ειρήνη διάνοιας. Η παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων και η συμμετοχή σε αυτές ενισχύουν παρόμοια την πίστη μου.​—Εβραίους 10:24, 25.

Αν και προχωρημένης ηλικίας, είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που έχω ακόμη τη δύναμη να συνεργάζομαι με τους συγχριστιανούς μου, να μελετώ τη Γραφή με άλλους και να συμμετέχω στη διακονία. Το να υπηρετώ τους άλλους με αυτούς τους τρόπους μού δίνει τη δύναμη να τα βγάζω πέρα με την απόγνωση. Από τα βάθη της καρδιάς μου, είμαι αληθινά ευγνώμων στον Ιεχωβά παρά τις πολλές τραγωδίες στη ζωή μου.a

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 20]

Η καθημερινή ανάγνωση της Γραφής είναι πηγή μεγάλης παρηγοριάς και μου έχει δώσει τη δύναμη να υπομένω

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Η πρώτη μου προσπάθεια να εκφωνήσω Γραφική ομιλία

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Στη διακονία αγρού όταν ήμουν νέος