Βρήκαμε το «Μαργαριτάρι Μεγάλης Αξίας»

Γουίνστον, αναζητούσες τον Θεό από μικρός. Μίλησέ μας για αυτό.

Μεγάλωσα σε ένα αγρόκτημα στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας. Η οικογένειά μου δεν ήταν θρησκευόμενη. Επειδή το μέρος όπου ζούσαμε ήταν απομονωμένο, δεν είχα πολλές επαφές με ανθρώπους εκτός της άμεσης οικογένειάς μου. Όταν ήμουν γύρω στα 12, άρχισα να αναζητώ τον Θεό. Προσευχόμουν και ζητούσα να μάθω την αλήθεια για αυτόν. Αργότερα έφυγα από το αγρόκτημα και βρήκα δουλειά στην Αδελαΐδα, στη Νότια Αυστραλία. Στα 21 μου, γνώρισα την Παμ ενώ έκανα διακοπές στο Σίντνεϊ. Μου μίλησε για το αγγλοϊσραηλιτικό θρησκευτικό κίνημα, το οποίο υποστηρίζει ότι οι λαοί της Βρετανίας κατάγονται από τις λεγόμενες χαμένες φυλές του Ισραήλ. Σύμφωνα με το κίνημα, αυτές είναι οι δέκα φυλές του βόρειου βασιλείου που οδηγήθηκαν στην εξορία τον όγδοο αιώνα Π.Κ.Χ. Όταν λοιπόν γύρισα στην Αδελαΐδα, μίλησα για αυτό το θέμα με έναν συνάδελφό μου ο οποίος είχε αρχίσει να μελετάει τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ύστερα από λίγες μόνο ώρες συζήτησης​—κυρίως για τα πιστεύω των Μαρτύρων—​συνειδητοποίησα ότι έπαιρνα απάντηση στην προσευχή της παιδικής μου ηλικίας. Μάθαινα την αλήθεια για τον Δημιουργό μου και για τη Βασιλεία του! Είχα βρει το «μαργαριτάρι μεγάλης αξίας».​—Ματθ. 13:45, 46.

Παμ, και εσύ άρχισες να αναζητάς αυτό το μαργαριτάρι σε νεαρή ηλικία. Πώς το βρήκες τελικά;

Μεγάλωσα σε θρησκευόμενο σπιτικό στην πόλη Κοφς Χάρμπορ της Νέας Νότιας Ουαλίας. Οι γονείς μου και οι παππούδες μου δέχονταν τις διδασκαλίες του αγγλοϊσραηλιτικού κινήματος. Ο μικρότερος αδελφός μου, η μεγαλύτερη αδελφή μου και εγώ, καθώς και πολλά ξαδέλφια μας, ανατραφήκαμε με την πεποίθηση ότι ο Θεός ευνοεί τους ανθρώπους βρετανικής καταγωγής. Εγώ όμως δεν είχα πειστεί για αυτό και ένιωθα ένα πνευματικό κενό. Όταν ήμουν 14 χρονών, πήγα σε διάφορες τοπικές εκκλησίες, μεταξύ άλλων στις εκκλησίες των Αγγλικανών, των Βαπτιστών και των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας. Αλλά η πνευματική μου πείνα συνεχιζόταν.

Αργότερα μετακομίσαμε στο Σίντνεϊ. Εκεί γνώρισα τον Γουίνστον, ο οποίος είχε έρθει για διακοπές. Όπως ήδη ανέφερε, οι θρησκευτικές μας συζητήσεις τον ώθησαν να αρχίσει μελέτη με τους Μάρτυρες. Από τότε και έπειτα, τα γράμματα που μου έστελνε ήταν γεμάτα εδάφια! Οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή ανησύχησα, για να μην πω θύμωσα. Αλλά σταδιακά αναγνώρισα ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Το 1962, μετακόμισα στην Αδελαΐδα για να είμαι πιο κοντά στον Γουίνστον. Είχε κανονίσει να μείνω με ένα αντρόγυνο Μαρτύρων, τον Τόμας και την Τζάνις Σλόουμαν, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει ως ιεραπόστολοι στην Παπούα Νέα Γουινέα. Εκείνοι μου έδειξαν εξαιρετική καλοσύνη. Ήμουν μόλις 18 χρονών, και με βοήθησαν πολύ από πνευματική άποψη. Άρχισα λοιπόν και εγώ να μελετώ τον Λόγο του Θεού, και σύντομα πείστηκα ότι είχα βρει την αλήθεια. Όταν παντρευτήκαμε με τον Γουίνστον, αρχίσαμε αμέσως μια ιδιαίτερα ανταμειφτική ζωή πιστής υπηρεσίας​—μια ζωή που, παρά τις δοκιμασίες, έχει αυξήσει την εκτίμησή μας για το θαυμάσιο μαργαριτάρι που βρήκαμε.

Γουίνστον, πες μας για τα πρώτα χρόνια σου στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Λίγο μετά τον γάμο μας, ο Ιεχωβά μάς άνοιξε την πρώτη «μεγάλη πόρτα» αυξημένης δραστηριότητας, και θα ακολουθούσαν πολλές ακόμα. (1 Κορ. 16:9) Την πρώτη μάς την υπέδειξε ο αδελφός Τζακ Πόρτερ, ο οποίος υπηρετούσε τη μικρή μας εκκλησία ως επίσκοπος περιοχής. (Τώρα υπηρετούμε μαζί ως μέλη της Επιτροπής του Τμήματος της Αυστραλασίας.) Ο Τζακ και η σύζυγός του, η Ρόσλιν, μας πρότρεψαν να αρχίσουμε το τακτικό σκαπανικό, και απολαύσαμε αυτό το προνόμιο πέντε χρόνια. Όταν ήμουν 29 χρονών, η Παμ και εγώ προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής στα Νησιά του Νότιου Ειρηνικού, τα οποία ήταν τότε υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος των Φίτζι. Επρόκειτο για τα εξής νησιά: Αμερικανικές Σαμόα, Σαμόα, Βανουάτου, Κιριμπάτι, Ναούρου, Νίουε, Τοκελάου, Τόνγκα και Τουβαλού.

Εκείνα τα χρόνια, οι άνθρωποι σε κάποια από τα πιο απομονωμένα νησιά ήταν καχύποπτοι απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, γι’ αυτό έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί και διακριτικοί. (Ματθ. 10:16) Οι εκκλησίες ήταν μικρές, και ορισμένες δεν μπορούσαν να μας προσφέρουν κατάλυμα. Τότε ρωτούσαμε στα χωριά αν υπήρχε μέρος να μείνουμε, και οι ντόπιοι μάς έδειχναν πάντα πολλή καλοσύνη.

Γουίνστον, ενδιαφέρεσαι ιδιαίτερα για το έργο της μετάφρασης. Πού οφείλεται αυτό το ενδιαφέρον;

Εκείνη την εποχή, οι αδελφοί στο νησιωτικό κράτος Τόνγκα είχαν μόνο λίγα φυλλάδια και βιβλιάρια στην πολυνησιακή γλώσσα τόνγκαν. Στη διακονία, χρησιμοποιούσαν την αγγλική έκδοση του βοηθήματος μελέτης Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Κάποια φορά λοιπόν που διεξαγόταν μια σχολή πρεσβυτέρων διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων, τρεις ντόπιοι πρεσβύτεροι που ήξεραν λίγα αγγλικά συμφώνησαν να μεταφράσουν το βιβλίο Αλήθεια στην τόνγκαν. Η Παμ δακτυλογράφησε το χειρόγραφο και κατόπιν το στείλαμε για εκτύπωση στο γραφείο τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το όλο έργο διήρκεσε περίπου οχτώ εβδομάδες. Αν και η μετάφραση υστερούσε σε ποιότητα, εκείνο το βιβλίο βοήθησε πολλούς ανθρώπους που μιλούσαν την τόνγκαν να γνωρίσουν την αλήθεια. Η Παμ και εγώ δεν είμαστε μεταφραστές, αλλά εκείνη η εμπειρία μάς κίνησε το ενδιαφέρον για αυτό το έργο.

Παμ, διέφερε η ζωή στα νησιά από τη ζωή στην Αυστραλία;

Πάρα πολύ! Ανάλογα με το πού βρισκόμασταν, είχαμε να αντιμετωπίσουμε σμήνη κουνουπιών, φοβερή ζέστη και υγρασία, αρουραίους, αρρώστιες και κατά καιρούς έλλειψη τροφίμων. Από την άλλη πλευρά, στο τέλος της ημέρας ρεμβάζαμε αγναντεύοντας τον ωκεανό από το φάλε μας​—όπως λέγεται στη γλώσσα σαμόαν το χαρακτηριστικό πολυνησιακό σπίτι με αχυροσκεπή και χωρίς τοίχους. Τη νύχτα οι λυγερόκορμοι κοκκοφοίνικες λικνίζονταν στο φεγγαρόφωτο, το οποίο έριχνε τη λάμψη του στον ωκεανό. Τέτοιες πολύτιμες στιγμές μάς ωθούσαν σε στοχασμό και προσευχή, στρέφοντας τις σκέψεις μας από τα αρνητικά στα θετικά.

Αγαπήσαμε τα παιδιά, τα οποία ήταν πολύ αστεία και γεμάτα περιέργεια όταν έβλεπαν εμάς, τους λευκούς ξένους. Σε κάποια επίσκεψή μας στο Νίουε, ένα αγοράκι ψηλάφησε το τριχωτό χέρι του Γουίνστον και είπε: «Ωραία πούπουλα». Προφανώς δεν είχε ξαναδεί τόσο τριχωτά χέρια και δεν ήξερε πώς να περιγράψει αυτό που έβλεπε!

Με πόνο καρδιάς βλέπαμε τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσαν πολλοί άνθρωποι. Βρίσκονταν σε ένα πανέμορφο μέρος αλλά είχαν ανεπαρκή υγειονομική περίθαλψη και ελάχιστο πόσιμο νερό. Ωστόσο, οι αδελφοί μας δεν φαίνονταν να ανησυχούν. Αυτή ήταν η φυσιολογική ζωή για εκείνους. Αφού είχαν την οικογένειά τους, έναν χώρο λατρείας και το προνόμιο να αινούν τον Ιεχωβά, ήταν ευτυχισμένοι. Το παράδειγμά τους μας βοηθούσε να διατηρούμε τις σωστές προτεραιότητες και να κρατάμε τη ζωή μας απλή.

Μερικές φορές, Παμ, χρειαζόταν να κουβαλάς νερό και να μαγειρεύεις σε εντελώς πρωτόγνωρες συνθήκες. Πώς τα κατάφερνες;

Αυτό το χρωστάω στον πατέρα μου. Μου έμαθε πολλά χρήσιμα πράγματα, λόγου χάρη πώς να ανάβω φωτιά για να μαγειρεύω και πώς να τα βγάζω πέρα με λίγα υλικά αποκτήματα. Σε μια επίσκεψη στο Κιριμπάτι, μείναμε σε ένα μικρό σπίτι με αχυροσκεπή, πάτωμα από θραύσματα κοραλλιών και τοίχους από μπαμπού. Για να μαγειρέψω κάτι απλό, έπρεπε να σκάψω μια τρύπα στο πάτωμα για να ανάψω φωτιά, την οποία τροφοδοτούσα με κελύφη από καρύδες. Νερό έπαιρνα από το πηγάδι, όπου περίμενα στην ουρά μαζί με τις ντόπιες γυναίκες. Για να αντλούν το νερό, χρησιμοποιούσαν ένα ραβδί περίπου δύο μέτρα με ένα σχοινάκι δεμένο στη μια άκρη, κάτι σαν καλάμι ψαρέματος. Αλλά αντί να βάλουν αγκίστρι στην άκρη του σχοινιού, έδεναν έναν τενεκέ. Κάθε γυναίκα με τη σειρά της έριχνε το σχοινί με τον τενεκέ στο πηγάδι και τίναζε απότομα τον καρπό της ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Ο τενεκές έγερνε στο πλάι και γέμιζε. Νόμιζα ότι ήταν απλό​—ώσπου έφτασε η σειρά μου. Έριξα το σχοινί αρκετές φορές, αλλά ο τενεκές απλώς έπεφτε στο νερό και επέπλεε! Όταν πια σταματήσαμε να γελάμε, μια γυναίκα προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Οι ντόπιοι ήταν πάντα πολύ εξυπηρετικοί και ευγενικοί.

Και οι δύο αγαπήσατε τον διορισμό σας στα νησιά. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για κάποιες ξεχωριστές αναμνήσεις σας;

Γουίνστον: Χρειάστηκε χρόνος για να εξοικειωθούμε με κάποια έθιμα. Λόγου χάρη, όταν οι αδελφοί μάς προσκαλούσαν για γεύμα, συνήθως μας πρόσφεραν όλο το φαγητό που είχαν. Στην αρχή, δεν ξέραμε ότι έπρεπε να αφήσουμε κάτι και για αυτούς. Τρώγαμε λοιπόν όλα όσα έβαζαν μπροστά μας! Βέβαια, όταν μάθαμε πώς είχαν τα πράγματα, αφήναμε φαγητό και για εκείνους. Παρά τις γκάφες μας, οι αδελφοί έδειχναν κατανόηση. Και χαίρονταν πάρα πολύ όταν τους επισκεπτόμασταν κάθε έξι μήνες στα πλαίσια του έργου περιοχής. Εκτός από τους ντόπιους αδελφούς, ήμασταν οι μόνοι άλλοι Μάρτυρες που έβλεπαν εκείνη την εποχή.

Επίσης, οι επισκέψεις μας αποτελούσαν καλή μαρτυρία για τις τοπικές κοινότητες. Πολλοί χωρικοί νόμιζαν ότι η θρησκεία των αδελφών ήταν δική τους επινόηση. Όταν λοιπόν ένας διάκονος από το εξωτερικό και η σύζυγός του επισκέπτονταν τους αδελφούς, οι ντόπιοι καταλάβαιναν για τι είδους θρησκεία επρόκειτο και εντυπωσιάζονταν.

Παμ: Μια από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι από το Κιριμπάτι, όπου υπήρχε μια εκκλησία με ελάχιστους αδελφούς και αδελφές. Ο μοναδικός πρεσβύτερος, ο Σίνικαϊ Μάτερα, έκανε ό,τι μπορούσε για να μας φροντίσει. Ήρθε μια μέρα κρατώντας ένα καλάθι που είχε μέσα μόνο ένα αβγό. «Είναι για εσάς», είπε. Ένα αβγό κότας ήταν σπάνια λιχουδιά για εμάς εκείνη την εποχή. Αυτή η μικρή αλλά γενναιόδωρη χειρονομία μάς συγκίνησε πολύ.

Μερικά χρόνια αργότερα, Παμ, είχες μια αποβολή. Τι σε βοήθησε να υπομείνεις όταν έχασες το παιδί;

Έμεινα έγκυος το 1973 όταν ήμασταν στον Νότιο Ειρηνικό. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Αυστραλία, όπου τέσσερις μήνες αργότερα χάσαμε το μωρό μας. Υπέφερε και ο Γουίνστον πάρα πολύ. Ήταν και δικό του μωρό. Ο πόνος στην καρδιά μου μαλάκωσε με τον καιρό, αλλά ποτέ δεν εξαφανίστηκε τελείως μέχρι που πήραμε τη Σκοπιά 15 Απριλίου 2009. Το άρθρο «Ερωτήσεις από Αναγνώστες» έθετε το ερώτημα: «Υπάρχει ελπίδα ανάστασης για ένα βρέφος που πεθαίνει στη μήτρα της μητέρας του;» Το άρθρο μάς διαβεβαίωσε ότι το ζήτημα βρίσκεται στα χέρια του Ιεχωβά, ο οποίος κάνει πάντοτε το σωστό. Θα γιατρέψει τις πολλές πληγές που μας έχει προξενήσει η ζωή σε αυτόν τον πονηρό κόσμο, καθώς κατευθύνει στοργικά τον Γιο του ώστε να “διαλύσει τα έργα του Σατανά”. (1 Ιωάν. 3:8) Το άρθρο μάς βοήθησε επίσης να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο το πολύτιμο «μαργαριτάρι» που έχουμε ως λαός του Ιεχωβά! Πού θα ήμασταν χωρίς την ελπίδα της Βασιλείας;

Μετά την απώλεια του μωρού μας, αναλάβαμε ξανά την ολοχρόνια υπηρεσία. Υπηρετήσαμε μερικούς μήνες στο Μπέθελ της Αυστραλίας και τελικά ξαναρχίσαμε το έργο περιοχής. Το 1981, αφού υπηρετήσαμε τέσσερα χρόνια σε αγροτικές περιοχές της Νέας Νότιας Ουαλίας και στο Σίντνεϊ, προσκληθήκαμε στο γραφείο τμήματος της Αυστραλίας, όπως λεγόταν τότε. Υπηρετούμε ακόμα εκεί.

Γουίνστον, σε βοήθησε η εμπειρία σου στα Νησιά του Νότιου Ειρηνικού στην υπηρεσία σου ως μέλους της Επιτροπής του Τμήματος της Αυστραλασίας;

Ναι, από πολλές απόψεις. Αρχικά, ζητήθηκε από την Αυστραλία να φροντίζει για τις Αμερικανικές Σαμόα και τις Σαμόα. Κατόπιν, το γραφείο τμήματος της Νέας Ζηλανδίας συγχωνεύτηκε με της Αυστραλίας και έτσι δημιουργήθηκε το γραφείο τμήματος της Αυστραλασίας. Τώρα, ο τομέας του γραφείου τμήματος της Αυστραλασίας περιλαμβάνει τις Αμερικανικές Σαμόα και τις Σαμόα, το Ανατολικό Τιμόρ, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τα Νησιά Κουκ, το Νίουε, τα Τοκελάου και την Τόνγκα. Είχα το προνόμιο να επισκεφτώ πολλά από αυτά τα μέρη ως εκπρόσωπος του γραφείου τμήματος. Η πείρα μου από τη συνεργασία με εκείνους τους πιστούς αδελφούς και αδελφές στα νησιά με βοηθάει πολύ καθώς τους υπηρετώ τώρα από το γραφείο τμήματος.

Ως κατακλείδα, θα ήθελα να πω ότι η Παμ και εγώ ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια εκ πείρας ότι τον Θεό δεν τον αναζητούν μόνο ενήλικοι. Υπάρχουν και νεαρά άτομα που επιθυμούν εκείνο το «μαργαριτάρι μεγάλης αξίας»​—ακόμα και αν η υπόλοιπη οικογένειά τους δεν ενδιαφέρεται. (2 Βασ. 5:2, 3· 2 Χρον. 34:1-3) Ασφαλώς, ο Ιεχωβά είναι στοργικός Θεός και επιθυμεί να λάβουν ζωή όλοι, μικροί και μεγάλοι!

Όταν η Παμ και εγώ αρχίσαμε να αναζητούμε τον Θεό πριν από 50 και πλέον χρόνια, δεν είχαμε ιδέα πού θα μας οδηγούσε αυτή η αναζήτηση. Η αλήθεια της Βασιλείας είναι αναμφίβολα ένα μαργαριτάρι ανυπολόγιστης αξίας! Είμαστε αποφασισμένοι να κρατήσουμε αυτό το πολύτιμο μαργαριτάρι με όλη μας τη δύναμη!