Πώς Άλλαξα τη Βίαιη Προσωπικότητά Μου

Αφήγηση από τον Χοσέ Αντόνιο Νεμπρέρα

ΤΙ ΚΑΝΕΙ έναν άνθρωπο να στραφεί στη βία; Εγώ έμαθα πολλά για αυτήν από τα παιδικά μου βιώματα. Ο πατέρας μου ανήκε στην Ισπανική Πολιτοφυλακή, ένα ιδιαίτερα αυστηρό σώμα ασφαλείας. Ο δικός του πατέρας τον μαστίγωνε συχνά, και εκείνος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση. Με έδερνε τακτικά με τη χοντρή του ζώνη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, με αποκαλούσε συνεχώς ηλίθιο, ενώ έδειχνε μεγάλη αδυναμία στη μικρότερη αδελφή μου. Η μητέρα μου, η οποία έτρεμε την οργή του πατέρα μου, δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να απαλύνει την απογοήτευση που ένιωθα για αυτή την άδικη μεταχείριση ή για να μου προσφέρει τη στοργή που χρειαζόμουν.

Όταν ήμουν στο σχολείο με τα άλλα παιδιά, έπλαθα έναν δικό μου κόσμο, όπου η ζωή μου φάνταζε πολύ πιο ευτυχισμένη. Στους έξω, πιθανότατα φαινόμουν ένα χαρούμενο, αισιόδοξο παιδί. Αλλά αυτό ήταν απλώς ένα επίχρισμα. Έτσι κάλυπτα το φόβο και την οργή που είχα μέσα μου. Στο τέλος της κάθε ημέρας, επέστρεφα στην πραγματικότητα καθώς έσερνα το βήμα μου προς το σπίτι, περιμένοντας με τρόμο και άλλες προσβολές​—ή άλλο ένα χέρι ξύλο.

Στα 13 μου, απέδρασα από αυτό το άστοργο περιβάλλον με την εγγραφή μου σε ένα οικοτροφείο Ιησουιτών. Για κάποιο διάστημα, σκεφτόμουν να γίνω ιερέας. Αλλά η ζωή σε εκείνο το σχολείο δεν έδωσε νόημα στη ζωή μου. Ήμασταν υποχρεωμένοι να ξυπνάμε στις πέντε το πρωί για κρύο ντους. Έπειτα, όλη την ημέρα ακολουθούσαμε ένα άκαμπτο πρόγραμμα μελέτης, προσευχών και εκκλησιασμού, ενώ είχαμε μόνο μερικά σύντομα διαλείμματα για ξεκούραση.

Παρότι έπρεπε να διαβάζουμε τους βίους των «αγίων», η Αγία Γραφή δεν περιλαμβανόταν στην ύλη της μελέτης μας. Η μόνη διαθέσιμη Γραφή φυλασσόταν σε μια βιτρίνα, και έπρεπε να πάρουμε ειδική άδεια για να τη διαβάσουμε.

Το τρίτο έτος μου στο οικοτροφείο, μέρος του αυστηρού μας προγράμματος έγινε και η αυτομαστίγωση​—κατ’ ευφημισμόν «πνευματικές ασκήσεις». Προσπαθούσα να τρώω μεγάλες ποσότητες φαγητού για να με πιάσει το στομάχι μου και να αποφύγω αυτό το μαρτύριο, αλλά το κόλπο μου δεν πετύχαινε. Έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια, δεν άντεχα άλλο. Έφυγα από το Ιησουιτικό σχολείο και γύρισα στο σπίτι. Ήμουν 16 ετών.

Αναζητώντας την Περιπέτεια

Όταν βρέθηκα ξανά στο σπίτι μου, άρχισα να ασχολούμαι με την πυγμαχία και την πάλη. Η επιτυχία σε αυτά τα βίαια αθλήματα μου έδινε την αίσθηση ότι ήμουν κάποιος, αλλά λόγω της σωματικής μου δύναμης ένιωθα ότι μπορούσα να επιβάλλω πάντα τη θέλησή μου ασκώντας ωμή βία όπως και ο πατέρας μου.

Όταν, όμως, ήμουν 19 χρονών, συνέβη κάτι που έφερε λίγη τρυφερότητα στη ζωή μου. Γνώρισα την Ενκαρνίτα, η οποία εννιά μήνες αργότερα έγινε σύζυγός μου. Εκείνη έβλεπε μόνο την εξωτερική μου εικόνα: έναν ευγενικό, καλοσυνάτο και χαρούμενο άνθρωπο. Δεν είχε ιδέα για την οργή που σιγόβραζε μέσα μου. Αυτή η ενδόμυχη πικρία εκδηλώθηκε σύντομα όταν με κάλεσαν στο στρατό λίγο μετά τη γέννηση του πρώτου μας παιδιού.

Εν μέρει για να γλιτώσω το στρατιωτικό κούρεμα και εν μέρει επειδή λαχταρούσα μια ζωή περιπέτειας, κατατάχθηκα στην Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ονειρευόμουν να βρω την ελευθερία στην έρημο του Μαρόκου και να συμμετάσχω σε παράτολμες ειδικές αποστολές. Επιπρόσθετα, αυτό φαινόταν να μου προσφέρει μια απόδραση από τις οικογενειακές μου ευθύνες. Τελικά, όμως, το μόνο που έκανε ήταν να φέρει στην επιφάνεια το χειρότερό μου εαυτό.

Σύντομα άρχισα να έχω πρόβλημα με έναν μεγαλόσωμο, βάναυσο λοχία στον οποίο άρεσε να κακομεταχειρίζεται τους νεοσύλλεκτους. Μισούσα την αδικία και δεν δίσταζα να πιαστώ στα χέρια για αυτό που θεωρούσα σωστό. Ένα πρωί στο ονομαστικό προσκλητήριο, έκανα ένα αστείο το οποίο παρεξήγησε ο λοχίας. Όταν σήκωσε το χέρι για να με χτυπήσει, του το έστριψα γρήγορα και τον έριξα κάτω. Του κράτησα το χέρι ακίνητο στο έδαφος φοβούμενος ότι, αν τον άφηνα, θα τραβούσε πιστόλι και θα με σκότωνε.

Εξαιτίας αυτού του περιστατικού με έστειλαν για 3 μήνες σε μια διμοιρία τιμωρημένων. Εκεί έμενα σε έναν μικρό, γυμνό θάλαμο με 30 περίπου άλλους άντρες. Όλο εκείνο το διάστημα, δεν μπορούσα ούτε ρούχα να αλλάξω. Είχαμε έναν σαδιστή λοχία στον οποίο άρεσε πολύ να μας μαστιγώνει. Μια φορά όμως που τον απείλησα ότι θα τον σκοτώσω αν απλώσει χέρι επάνω μου, μείωσε την τιμωρία μου από 30 βουρδουλιές σε 3. Είχα μάθει να είμαι εξίσου σκληρός με τους βασανιστές μου.

Μυστικές Αποστολές

Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου στη λεγεώνα των ξένων, προσφέρθηκα απερίσκεπτα να λάβω μέρος σε ακόμα πιο «περιπετειώδεις» αποστολές. Για άλλη μια φορά, δεν είχα ιδέα για το πού θα με οδηγούσε αυτό το βήμα. Εκπαιδεύτηκα ως κομάντο και έμαθα να χειρίζομαι κάθε είδους όπλα και εκρηκτικά. Για να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου, με έστειλαν στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια στις ΗΠΑ, όπου εκπαιδεύτηκα μαζί με πράκτορες της CIA.

Σύντομα εντάχθηκα σε μια μυστική ομάδα κομάντος. Τη δεκαετία του 1960, συμμετείχα σε δεκάδες μυστικές αποστολές. Συνέβαλα σε επιχειρήσεις με στόχο διακινητές ναρκωτικών και λαθρεμπόρους όπλων στην Κεντρική και στη Νότια Αμερική. Είχαμε λάβει την εντολή, όταν βρίσκουμε τέτοιους ανθρώπους, να κάνουμε «εκκαθάριση». Ντρέπομαι που λέω ότι συμμετείχα προσωπικά σε τέτοιες επιχειρήσεις. Δεν παίρναμε ποτέ ομήρους, εκτός αν επρόκειτο για άτομα από τα οποία θα μπορούσαμε να αποσπάσουμε πληροφορίες.

Αργότερα μου ανατέθηκε να κατασκοπεύω ανώτερους αξιωματικούς του ισπανικού στρατού για να εντοπίσω όσους διαφωνούσαν με τη δικτατορία του Στρατηγού Φράνκο. Κατασκοπεύαμε επίσης άτομα που ήταν αντίθετα με το καθεστώς του Φράνκο και ζούσαν στη Γαλλία. Σκοπός ήταν να απαγάγουμε τους κυριότερους αντιφρονούντες και να τους φέρουμε στην Ισπανία, προφανώς για εξουδετέρωση.

Στην τελευταία μου επιχείρηση έπρεπε να οργανώσω μια ομάδα μισθοφόρων για να κάνουμε ένα πραξικόπημα σε μια μικρή χώρα της Αφρικής. Μας δόθηκε η εντολή να κάνουμε έφοδο στους στρατώνες της πρωτεύουσας και κατόπιν να καταλάβουμε το προεδρικό μέγαρο. Σύμφωνα με το σχέδιο, εισβάλαμε στη χώρα αργά τη νύχτα και ολοκληρώσαμε την αποστολή μας μέσα σε τέσσερις μόλις ώρες. Τρεις σύντροφοί μου πέθαναν στη σύγκρουση, καθώς και δεκάδες στρατιώτες του «εχθρού». Συμμετείχα προσωπικά σε αυτό το μακελειό.

Αυτή η τραυματική εμπειρία βασάνιζε τη συνείδησή μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τους συνεχείς εφιάλτες στους οποίους έβλεπα ότι σφαγιάζω τους εχθρούς μου σε μάχη σώμα με σώμα. Έβλεπα το έντρομο βλέμμα των ανθρώπων που ετοιμαζόμουν να σκοτώσω.

Αποφάσισα να μην ξαναπάρω μέρος σε αποστολή. Γι’ αυτό, κατέθεσα όλα μου τα έγγραφα στο στρατό και αποστρατεύτηκα. Ωστόσο, τρεις μήνες αργότερα οι ανώτεροί μου με κάλεσαν ξανά για να μου αναθέσουν και άλλες κατασκοπευτικές αποστολές. Διέφυγα στην Ελβετία, και αρκετούς μήνες αργότερα η σύζυγός μου, η Ενκαρνίτα​—η οποία δεν είχε ιδέα πως εργαζόμουν ως μυστικός πράκτορας—​ήρθε να με βρει στη Βασιλεία.

Οι Κακές Συνήθειες Κόβονται Δύσκολα

Στη διάρκεια των τριών ετών που υπηρέτησα στο στρατό, η Ενκαρνίτα είχε αρχίσει να μελετάει την Αγία Γραφή στην Ισπανία με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου είπε ότι είχε βρει την αλήθεια για τον Θεό, και μετέδωσε και σε εμένα τον ενθουσιασμό της. Ήρθαμε γρήγορα σε επαφή με τους Μάρτυρες στην Ελβετία και αρχίσαμε να μελετάμε τη Γραφή μαζί.

Ενθουσιάστηκα όταν έμαθα για τους σκοπούς του Θεού. Παρότι ήθελα να εναρμονίσω τη ζωή μου με τις Γραφικές αρχές, ήταν δύσκολο να κάνω αλλαγές​—ιδίως όσον αφορά την επιθετική προσωπικότητά μου. Παρ’ όλα αυτά, αγαπούσα την καινούρια μου πίστη. Αφού είχα μελετήσει μερικούς μήνες, επέμενα ότι ήμουν έτοιμος να συμμετάσχω στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά από σπίτι σε σπίτι.

Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, έμαθα τελικά να ασκώ εγκράτεια, και με τον καιρό η Ενκαρνίτα και εγώ βαφτιστήκαμε. Σε ηλικία 29 ετών, διορίστηκα επίσκοπος στην εκκλησία.

Το 1975 αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ισπανία. Αλλά ο στρατός δεν με είχε ξεχάσει, και με κάλεσαν να συμμετάσχω σε άλλη μια ειδική αποστολή. Για να μην έχω προβλήματα, διέφυγα και πάλι στην Ελβετία. Ζήσαμε οικογενειακώς εκεί ως το 1996, οπότε επιστρέψαμε στην Ισπανία.

Τώρα έχω έναν γιο και μια κόρη που έχουν παντρευτεί, καθώς και δύο εγγόνια. Όλοι τους υπηρετούν τον Ιεχωβά. Επιπλέον, στο διάβα των ετών μπόρεσα να βοηθήσω 16 άτομα να γνωρίσουν τον Ιεχωβά, μεταξύ αυτών και έναν νεαρό που συμμετείχε άλλοτε σε βίαιες διαδηλώσεις στη βόρεια Ισπανία. Αυτό μου έχει φέρει τεράστια ικανοποίηση.

Προσεύχομαι επανειλημμένα στον Θεό να με βοηθήσει να βγάλω από το μυαλό μου το βίαιο παρελθόν μου και να απαλλαχτώ από τους συχνούς εφιάλτες. Στον αγώνα μου να κάνω το σωστό, έχω εφαρμόσει τη συμβουλή του εδαφίου Ψαλμός 37:5: «Εναπόθεσε στον Ιεχωβά την οδό σου και βασίσου σε αυτόν, και αυτός θα ενεργήσει». Ο Ιεχωβά κράτησε την υπόσχεσή του. Με βοήθησε να αλλάξω τη βίαιη προσωπικότητά μου. Αυτό αποτέλεσε ανείπωτη ευλογία για εμένα και την οικογένειά μου.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Όταν γράφτηκα στο οικοτροφείο των Ιησουιτών στα 13 μου

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Φεύγοντας από το γραφείο της λεγεώνας των ξένων μετά την αποστράτευσή μου το 1968

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τη σύζυγό μου, την Ενκαρνίτα, σήμερα