انسان حسود
در زبان عبری فقط یک ریشه برای کلمه‌های «حسد» و «غیرت» وجود دارد. هنگامی که این واژهٔ عبری به انسان گناهکار اشاره می‌کند، می‌تواند «حسد» ترجمه شود. (پیدایش ۲۶:۱۴؛ جامعه ۴:۴) ولی در زبان یونانی برای «حسد،» بیش از یک کلمه وجود دارد. کلمهٔ زِلُس، مانند کلمهٔ قرینه‌اش در زبان عبری، می‌تواند هم به غیرت و هم به حسد اشاره کند. کلمهٔ دیگر یونانی، فتونُس، مفهومی کاملاً منفی دارد.
در یونان باستان چگونه از کلمهٔ فتونُس استفاده می‌شد؟ دی آنکِر بایبِل دیکشنری چنین اظهار می‌کند: «شخصی که تحت تأثیر فتونُس قرار می‌گیرد، برخلاف کسی که حریص است، حتماً لزومی ندارد که خواهان اموالی باشد که دیگران دارند و مایهٔ دلخوری اوست؛ بلکه فقط نمی‌خواهد که شخص دیگری دارای آن اموال باشد. فرق او با شخص رقابت‌طلب این است که هدفش، برعکس وی، این نیست که برنده شود، بلکه از برنده شدن دیگران جلوگیری کند.»
انسان حسود اغلب از این امر که طرز تلقی خودش باعث اصلی مشکلاتش است، اطلاع ندارد. همین واژه‌نامه توضیح می‌دهد که «یکی از ویژگیهای فتونُس فقدان خودآگاهی است. اگر از انسان فتونِرُس درخواست شود که رفتار خویش را توجیه کند، همیشه به خود و دیگران خواهد گفت، افرادی که مورد حملهٔ او قرار می‌گیرند لایق آن هستند، و این شرایط ناعادلانه است که او را برمی‌انگیزد تا انتقاد کند. اگر از او سؤال شود که اصلاً چطور می‌تواند این طور دربارهٔ یک دوست صحبت کند، خواهد گفت که انتقادات او بیشتر به نفع دوستش است.»
متی و مرقس، دو تن از نویسندگان انجیل، در وصف انگیزهٔ کسانی که مسئول قتل عیسی بودند، کلمهٔ یونانی فتونُس را به کار می‌برند. (متی ۲۷:۱۸؛ مرقس ۱۵:۱۰) بله، حسد، محرک آنان بود. همین احساس زیان‌بخش، مرتدان را به اشخاص کینه‌توزی تبدیل کرد که از برادران سابق خود متنفر بودند. (۱تیموتاؤس ۶:۳-۵) جای تعجب نیست که افراد حسود از ورود به ملکوت خدا محروم هستند! یَهُوَه خدا فرمان داده است که همهٔ کسانی که پیوسته «پُر از حسد» می‌باشند، «مستوجب موت هستند.» — رومیان ۱:۲۹، ۳۲؛ غلاطیان ۵:۲۱.
[تصاویر در صفحهٔ ۷]
اجازه ندهید که حسادت، زندگی شما را تباه سازد