به تئوکراسی نزدیک بمان

‏«زیرا یَهُوَه داور ما است،‏ یَهُوَه شریعت‌دهندهٔ ما است،‏ یَهُوَه پادشاه ما است.‏»‏‏—‏اشعیا ۳۳:‏۲۲‏،‏ د ج.‏

۱.‏ چرا کسی از کنار موضوع حکومت و دولت بی‌اعتنا نمی‌گذرد؟‏

کسی نیست که از کنار موضوع حکومت و دولت بی‌اعتنا بگذرد.‏ چرا که از برکت حکومتی خیرخواه صلح و رفاه به مردم می‌رسد.‏ کتاب مقدس نیز می‌گوید:‏ «پادشاه ولایترا بانصاف پایدار میکند.‏» (‏ امثال ۲۹:‏۴‏)‏ لیکن،‏ از حکومتی فاسد جز بی‌عدالتی،‏ فساد،‏ و ظلم چیزی عاید انسانها نمی‌شود.‏ «چون شریران تسلّط یابند مردم ناله مینمایند.‏» (‏ امثال ۲۹:‏۲‏)‏ بشر در طول تاریخِ خود انواع گوناگون حکومتها را آزموده است و با کمال تأسف،‏ در غالب موارد از ظلم و ستمِ حاکمان،‏ ‹ناله‌اش› به هوا برخاسته است.‏ (‏ جامعه ۸:‏۹‏)‏ آیا حکومتی وجود دارد که بتواند برای مردمِ خود رفاه ابدی بوجود آورد؟‏

۲.‏ چرا «تئوکراسی» بخوبی حکومت اسرائیل باستان را ترسیم می‌کند؟‏

^۲ یوسِفوسِ تاریخدان در مورد حکومتی منحصربفرد چنین نوشت:‏ «عده‌ای از مردم اقتدار دولت خویش را بدست پادشاه،‏ دیگران آن را بدست مشتی از مردم (‏اولیگارشی)‏،‏ و پاره‌ای نیز آن را بدست توده‌های مردم سپرده‌اند.‏ اما [موسی] شریعت‌دهندهٔ ما مجذوب هیچیک از این گونه حکومتها نشد،‏ وی به اساسنامهٔ خود ساختاری داد که شاید بتوان آن را—‏چنانچه کلام از بیان آن قاصر نماند—‏‹تئوکراسی› نام نهاد،‏ و تمامی حاکمیت و اختیار را بدست خدا سپرد.‏» (‏کتاب برضد آپیون،‏ جلد دوم،‏ صفحه‌های ۱۶۴-‏۱۶۵،‏ انگل‍.‏)‏ بر اساس فرهنگ فشردهٔ آکسفُرد،‏ تئوکراسی به معنی «نوعی حکومت از طریق خداست.‏» این واژه در کتاب مقدس نیامده است،‏ لیکن بخوبی حکومت اسرائیل باستان را ترسیم می‌کند.‏ هرچند اسرائیلیان پادشاهی قابل‌رؤیت داشتند،‏ اما حاکم اصلی ایشان یَهُوَه بود.‏ اِشَعْیا،‏ نبی اسرائیلی،‏ چنین گفت:‏ «یَهُوَه داور ما است،‏ یَهُوَه شریعت‌دهندهٔ ما است،‏ یَهُوَه پادشاه ما است.‏»—‏اشعیا ۳۳:‏۲۲‏،‏ د ج.‏

تئوکراسی حقیقی چیست؟‏

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ تئوکراسی حقیقی چیست؟‏ ب)‏ بزودی از طریق تئوکراسی چه موهبتهایی به انسانها خواهد رسید؟‏

^۳ از زمانی که یوسِفوس این واژه را ابداء کرد تاکنون،‏ جوامع بسیاری را تئوکراسی تعریف کرده‌اند.‏ برخی از آنها متعصب،‏ افراطی،‏ و ظالم بوده‌اند.‏ آیا این گونه جوامع را می‌توان تئوکراسی خواند؟‏ نه به آن معنایی که یوسِفوس این واژه را بکار برد.‏ مشکل اینجاست که معنی «تئوکراسی» بسط داده شده است.‏ دایرة‌المعارف کتاب جهان آن را چنین تعریف می‌کند:‏ «نوعی حکومت است که در آن دولت در دست شخص یا اشخاصی روحانی بوده،‏ روحانیان بر امور مدنی و مذهبی اختیار دارند.‏» با این حال،‏ تئوکراسی واقعی حکومت روحانیان نیست.‏ تئوکراسی حاکمیت حقیقی خدا می‌باشد،‏ آری،‏ تئوکراسی حکومت بدست آفریدگار عالم یَهُوَه خداست.‏

^۴ بزودی،‏ تمام زمین تحت حکومت تئوکراسی قرار خواهد گرفت.‏ چه موهبت والایی!‏ ‹خود خدا با [انسانها] خواهد بود.‏ و خدا هر اشکی از چشمان ایشان پاک خواهد کرد و بعد از آن موت نخواهد بود و ماتم و ناله و درد دیگر رو نخواهد نمود زیرا که چیزهای اوّل درگذشت.‏» (‏ مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ حاکمیت روحانیت به دست بشر ناکامل هرگز قادر نیست چنین سعادتی به ارمغان آورد.‏ تنها حاکمیت خداست که می‌تواند چنین کند.‏ از این رو،‏ مسیحیان واقعی ابداً سعی بر این ندارند که تئوکراسی را از طریق حرکتهای سیاسی برقرار سازند.‏ ایشان با شکیبایی انتظار می‌کشند تا خدا در زمانی که مقرر ساخته است،‏ به روش خویش،‏ تئوکراسی را در سطح جهان برقرار سازد.‏—‏دانیال ۲:‏۴۴‏.‏

۵.‏ امروزه،‏ تئوکراسیِ حقیقی در کجا اِعمال می‌شود،‏ و چه سؤالاتی در این باره مطرح است؟‏

^۵ با این حال،‏ اکنون نیز یک تئوکراسی حقیقی در حال عملکرد است.‏ در کجا؟‏ در میان کسانی که خود را داوطلبانه مطیع حاکمیت خدا کرده،‏ دوش به دوش یکدیگر ارادهٔ او را بجا می‌آورند.‏ این مؤمنان در سطح جهان به شکل «قومی» روحانی در «ولایتی [سرزمینی]» روحانی جمع‌آوری شده‌اند.‏ ایشان متشکل از باقیماندگان «اسرائیل خدا،‏» و بیش از پنج و نیم میلیون یار مسیحی ایشان می‌باشند.‏ (‏ اشعیا ۶۶:‏۸؛‏ غلاطیان ۶:‏۱۶‏)‏ اینان مطیع عیسی مسیح،‏ پادشاه آسمانی،‏ که یَهُوَه،‏ «پادشاه سرمدی،‏» او را بر تخت سلطنت نشانده است می‌باشند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۱۷؛‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۵‏)‏ این سازمان به چه صورت تئوکراسی است؟‏ اعضای این سازمان چه نظری در مورد اختیارات حکومتهای دنیوی دارند؟‏ اشخاصی که در اجتماع روحانی خود اختیاراتی دارند،‏ چگونه باید اصول تئوکراسی را بجا آورند؟‏

سازمانی تئوکراتیک

۶.‏ چگونه سازمانی بشری و مرئی بدست خدا هدایت می‌شود؟‏

^۶ چگونه ممکن است سازمانی بشری،‏ بدست یَهُوَه که در آسمانهای نادیدنی سکنی دارد رهبری شود؟‏ (‏ مزمور ۱۰۳:‏۱۹‏)‏ دلیل موفقیت چنین سازمانی پیروی اعضای آن از این پند الهامی است:‏ «بتمامئ دل خود بر خداوند توکّل نما،‏ و بر عقل خود تکیه مکن.‏» (‏ امثال ۲:‏۶؛‏ ۳:‏۵‏)‏ آنان با بجا آوردن «شریعت مسیح» و بکار بستن اصول الهامیِ کتاب مقدس در زندگی روزمره‌شان،‏ خود را بدست توانای رهبری خدا سپرده‌اند.‏ (‏ غلاطیان ۶:‏۲؛‏ ۱قرنتیان ۹:‏۲۱؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۶؛‏ متی ۵:‏۲۲،‏ ۲۸،‏ ۳۹؛‏ ۶:‏۲۴،‏ ۳۳؛‏ ۷:‏۱۲،‏ ۲۱‏.‏)‏ اما،‏ برای این منظور باید شاگرد و محقق کتاب مقدس باشند.‏ (‏ مزمور ۱:‏۱-‏۳‏)‏ درست مانند اهالی ‹نجیب› بیریهٔ باستان که به جای دنباله‌روی از بشر،‏ مرتباً در کتاب مقدس تحقیق و تفتیش می‌نمودند تا صحت آموخته‌های خویش را ثابت کنند.‏ (‏ اعمال ۱۷:‏۱۰،‏ ۱۱؛‏ مزمور ۱۱۹:‏۳۳-‏۳۶‏)‏ ایشان همان دعای مزمورنویس را بر زبان دارند:‏ «خردمندئ نیکو و معرفت را بمن بیاموز،‏ زیرا که به اوامر تو ایمان آوردم.‏»—‏مزمور ۱۱۹:‏۶۶‏.‏

۷.‏ ترتیب سرپرستی در تئوکراسی چیست؟‏

^۷ در تمام سازمانها،‏ وجود اشخاص صاحب‌اختیار و یا راهنما ضروری است.‏ شاهدان یَهُوَه نیز از این قاعده مستثنی نیستند و برای ترتیب اختیارات که پولس رسول چهارچوب آن را چنین مشخص کرده است،‏ احترام قائلند:‏ «سر هر مرد مسیح است و سر زن مرد و سر مسیح خدا.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۱:‏۳‏)‏ در هماهنگی با این قاعده،‏ تنها مردانِ باصلاحیت پیر جماعت می‌شوند.‏ گرچه عیسی—‏«سر هر مرد»—‏در آسمان است،‏ لیکن «باقی‌ماندگانِ» برادران مسح‌شدهٔ وی هنوز بر روی زمین هستند،‏ و امید دارند با وی در آسمان حکومت کنند.‏ (‏ مکاشفه ۱۲:‏۱۷؛‏ ۲۰:‏۶‏)‏ ایشان در کل «غلام امین و دانا» را تشکیل می‌دهند.‏ مسیحیان با قبول سرپرستی این «غلام،‏» اطاعت خود را به عیسی و در نتیجه به سَر وی یَهُوَه نشان می‌دهند.‏ (‏ متی ۲۴:‏۴۵-‏۴۷؛‏ ۲۵:‏۴۰‏)‏ بدین گونه تئوکراسی انسجام پیدا می‌کند.‏ «[خدا] خدای تشویش [یا بی‌نظمی] نیست بلکه خدای سلامتی.‏»—‏۱قرنتیان ۱۴:‏۳۳‏.‏

۸.‏ چگونه پیران مسیحی حامیان اصل تئوکراسی هستند؟‏

^۸ پیران مسیحی حامیان اصل تئوکراسی هستند،‏ چرا که از مسئولیت خویش در پیشگاه یَهُوَه که همانا چگونه اعمال کردن اختیاراتشان است،‏ بدرستی واقفند.‏ (‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۷‏)‏ ایشان در تصمیم‌گیریهایشان به حکمت الهی توکل دارند،‏ نه به حکمت خویش.‏ پیران در این خصوص عیسی را سرمشق خود قرار داده‌اند.‏ وی حکیمترین انسان همهٔ اعصار بود.‏ (‏ متی ۱۲:‏۴۲‏)‏ با این همه،‏ به یهودیان چنین گفت:‏ «پسر از خود هیچ نمیتواند کرد مگر آنچه بیند که پدر بعمل آرد زیرا که آنچه او میکند همچنین پسر نیز میکند.‏» (‏ یوحنا ۵:‏۱۹‏)‏ پیران جماعت از طرف دیگر طریق داوودِ پادشاه را در پیش دارند.‏ داوود مسئولیتهای سنگینی در تئوکراسی بر دوش داشت.‏ با این حال،‏ در پی آن بود تا به راه یَهُوَه برود،‏ نه به راه خویش.‏ دعا و نیایش داوود به درگاه خدا این بود:‏ «ای خداوند طریق خود را بمن بیاموز،‏ و بسبب دشمنانم مرا براه راست هدایت فرما.‏»—‏مزمور ۲۷:‏۱۱‏.‏

۹.‏ مسیحیان وقف‌شده در خصوص امیدها و امتیازهای خدمت تئوکراتیک،‏ چه نگرش معقولی دارند؟‏

^۹ بعضی‌ها این سؤال برایشان مطرح شده است که آیا انصاف است که اختیارات جماعت تنها بدست مردهای باصلاحیت داده شود،‏ و آیا منصفانه است که برخی امید آسمانی داشته باشند و برخی دیگر امید زمینی.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏۲۹؛‏ فیلپیان ۳:‏۲۰‏)‏ البته،‏ بر مسیحیان وقف‌شده مثل روز روشن است که این ترتیبات در چهارچوب کلام خدا می‌باشند.‏ اینها ترتیباتِ تئوکراتیک هستند.‏ شک و تردید معمولاً تنها از سوی کسانی است که اصول کتاب مقدس را به رسمیت نمی‌شناسند.‏ مسیحیان همچنین واقفند که یَهُوَه در زمینهٔ رستگاریِ انسانها،‏ مرد و زن را برابر می‌داند.‏ (‏ غلاطیان ۳:‏۲۸‏)‏ مسیحیان حقیقی پرستش سلطان عالم را ارزنده‌ترینِ موهبتها می‌دانند،‏ همچنین تقبل هر وظیفه‌ای از سوی یَهُوَه،‏ کمال خوشی ایشان است.‏ (‏ مزمور ۳۱:‏۲۳؛‏ ۸۴:‏۱۰؛‏ ۱قرنتیان ۱۲:‏۱۲،‏ ۱۳،‏ ۱۸‏)‏ بعلاوه،‏ زندگی ابدی چه در آسمان باشد،‏ چه در بهشت روی زمین،‏ امیدی بس دلپذیر است.‏

۱۰.‏ الف)‏ یوناتان چه رفتار خوبی از خود نشان داد؟‏ ب)‏ چگونه امروزه مسیحیان رفتاری چون رفتار یوناتان از خود نشان می‌دهند؟‏

^۱۰ شاهدان یَهُوَه مانند یوناتان،‏ پسر خداترس شاؤل پادشاه،‏ می‌باشند.‏ یوناتان به طور حتم پادشاهی بسیار خوب می‌شد.‏ با این حال،‏ به سبب بی‌ایمانی شاؤل،‏ یَهُوَه داوود را به عنوان دومین پادشاه اسرائیل برگزید.‏ آیا این موضوع باعث ناخرسندی یوناتان شد؟‏ خیر،‏ او یار و یاور داوود شده،‏ حتی از او در مقابل شاؤل محافظت کرد.‏ (‏ ۱سموئیل ۱۸:‏۱؛‏ ۲۰:‏۱-‏۴۲‏)‏ به همین گونه،‏ کسانی که دارای امید زمینی هستند به کسانی که امید آسمانی دارند رشک نمی‌ورزند.‏ همچنین مسیحیان حقیقی نسبت به کسانی که در جماعت اختیاراتی بر عهده دارند حسادت نمی‌کنند.‏ بلکه،‏ ‹ایشان را در نهایت محبّت محترم می‌دارند› و از بابت زحماتی که برای برادران و خواهران روحانیشان می‌کشند از آنان قدردانی می‌کنند.‏—‏۱تسالونیکیان ۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

نگرشی روحانی در خصوص حکومتهای دنیوی

۱۱.‏ نگرش مسیحیانی که تابع تئوکراسی هستند نسبت به صاحب‌منصبان دنیوی چگونه است؟‏

^۱۱ شاهدان یَهُوَه که تحت هدایت تئوکراتیک هستند،‏ چه نگرشی در خصوص حاکمان دولتها دارند؟‏ عیسی گفت که پیروانش نباید «از جهان» باشند.‏ (‏ یوحنا ۱۷:‏۱۶‏)‏ با این حال،‏ مسیحیان از دِینی که به «قیصر،‏» یا همان حکومتهای دنیوی،‏ دارند غافل نمی‌باشند.‏ عیسی گفت که باید «مال قیصر را بقیصر ادا کنید و مال خدا را بخدا.‏» (‏ متی ۲۲:‏۲۱‏)‏ بر طبق کتاب مقدس حکومتهای بشری ‹از جانب خدا مرتّب شده‌اند.‏› یَهُوَه،‏ سرچشمهٔ تمام اختیارات،‏ به دولتها اجازه موجودیت داده،‏ از آنها انتظار دارد به صلاح کسانی که تحت اقتدار دارند عمل کنند.‏ اگر دولتی چنین کند «خادم خدا» می‌باشد.‏ مسیحیان «بسبب ضمیر [یا وجدان] خود» مطیع دولتی هستند که بر مملکتی که در آن زندگی می‌کنند حکومت می‌کند.‏ (‏ رومیان ۱۳:‏۱-‏۷‏)‏ البته بدیهی است که چنانچه دولت از آنان چیزی بخواهد که برخلاف قانون خدا باشد،‏ ‹خدا را میباید بیشتر از انسان اطاعت کنند.‏›—‏اعمال ۵:‏۲۹‏.‏

۱۲.‏ هنگامی که مسیحیان مورد آزار و شکنجهٔ مقامات قرار می‌گیرند،‏ چه نمونه‌ای را پیروی می‌کنند؟‏

^۱۲ چنانچه مقامات دولتی به آزار و شکنجهٔ مسیحیان بپردازند،‏ چطور؟‏ در این صورت،‏ مسیحیان کنونی از سرمشق مسیحیان اولیه که با زجر و آزار فراوان روبرو بودند پیروی می‌کنند.‏ (‏ اعمال ۸:‏۱؛‏ ۱۳:‏۵۰‏)‏ البته،‏ امتحان ایمان برای مسیحیان اولیه غیرمنتظره نبود،‏ چرا که عیسی در مورد آن بدیشان هشدار داده بود.‏ (‏ متی ۵:‏۱۰-‏۱۲؛‏ مرقس ۴:‏۱۷‏)‏ با این حال،‏ آنان مقابله به مِثل نکردند،‏ و همچنین این فشارها باعث نشد تا بر ایمانشان خدشه‌ای وارد آید.‏ در عوض،‏ نمونهٔ عیسی را سرمشق قرار دادند:‏ «چون او را دشنام میدادند،‏ دشنام پس نمیداد و چون عذاب میکشید،‏ تهدید نمینمود،‏ بلکه خویشتنرا بداور عادل تسلیم کرد.‏» (‏ ۱پطرس ۲:‏۲۱-‏۲۳‏)‏ آری،‏ اصول مسیحی بر تحریکهایی که از سوی شیطان صورت می‌گیرد،‏ قالب می‌آید.‏

۱۳.‏ شاهدان یَهُوَه در برابر آزار و شکنجه و همچنین فعالیتهایی که در مخالفت با ایشان انجام شده است چه واکنشی از خود نشان داده‌اند؟‏

^۱۳ همین موضوع امروزه نیز صادق است.‏ در طی این قرن،‏ درست همانطور که عیسی پیشگویی کرده بود،‏ شاهدان یَهُوَه بشدت بدست حاکمان مستبد مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.‏ (‏ متی ۲۴:‏۹،‏ ۱۳‏)‏ در بعضی از ممالک،‏ اشخاصی با اشاعهٔ دروغ و تزویر،‏ همچنین تحریف واقعیت سعی بر این داشتند تا عرصه را بر این مسیحیان صادق تنگ کنند.‏ لیکن با وجود همهٔ این ‹بدنامیها،‏› رفتار نیکوی شاهدان یَهُوَه معرف این است که خادمان خدا می‌باشند.‏ (‏ ۲قرنتیان ۶:‏۴،‏ ۸‏)‏ آنان چنانچه امکان‌پذیر باشد برای اثبات بی‌تقصیر بودنشان مورد قضایی خود را تقدیم مقامات مسئول و دادگاه کشور می‌کنند.‏ ایشان از هر موقعیت ممکن بهره می‌جویند تا در ملاءعام در دفاع از بشارت،‏ حجت و دلیل بیاورند.‏ (‏ فیلپیان ۱:‏۷‏)‏ اما،‏ پس از آنکه هرآنچه از لحاظ قانونی از دستشان ساخته بود انجام دادند،‏ موضوع را به دست یَهُوَه می‌سپارند.‏ (‏ مزمور ۵:‏۸-‏۱۲؛‏ امثال ۲۰:‏۲۲‏)‏ آنان حتی چنانچه لازم باشد،‏ مانند مسیحیان اولیه،‏ از اینکه در راه عدالت دچار رنج و محنت شوند ترسی به دل راه نمی‌دهند.‏—‏۱پطرس ۳:‏۱۴-‏۱۷؛‏ ۴:‏۱۲-‏۱۴،‏ ۱۶‏.‏

جلال خدا را ارجح بدان

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ بااهمیتترین موضوع برای حامیان اصل تئوکراسی چیست؟‏ ب)‏ سلیمان در چه موقعیتی در مقام سرپرستی خود نمونه‌ای نیکو از فروتنی بجا گذاشت؟‏

^۱۴ هنگامی که عیسی طریق دعا کردن را به پیروان خود می‌آموخت،‏ نخستین چیزی که بدان اشاره کرد همانا تقدیس نام یَهُوَه بود.‏ (‏ متی ۶:‏۹‏)‏ در هماهنگی با این موضوع،‏ کسانی که تحت هدایت تئوکراسی هستند،‏ جلال خدا را طالبند،‏ نه جلال خویش را.‏ (‏ مزمور ۲۹:‏۱،‏ ۲‏)‏ بر طبق کتاب مقدس در قرن اول این موضوع سنگ لغزشی پیش پای کسانی که از پیروی عیسی امتناع کردند بود،‏ زیرا که ‹جلال خلق را بیشتر دوست میداشتند،‏› یعنی که دوست داشتند از طرف دیگران مورد تکریم و تمجید قرار گیرند.‏ (‏ یوحنا ۱۲:‏۴۲،‏ ۴۳‏)‏ حقیقتاً که فروتنی بسیار می‌خواهد که شخص تجلیل از یَهُوَه را بر خودستایی ترجیح دهد.‏

^۱۵ سلیمان در این خصوص روحیهٔ نیکویی از خود نشان داد.‏ سخنان وی را در روز بازگشایی معبد باشکوهی که بنا نموده بود،‏ با سخنان نَبُوکَدنَصَر پس از کار بزرگ ساختمانیش مقایسه کن.‏ نَبُوکَدنَصَر با غرور تمام این چنین لب به مباهات گشود:‏ «آیا این بابِل عظیم نیست که من آنرا برای خانهٔ سلطنت بتوانائئ قوّت و حشمتِ جلال خود بنا نموده‌ام؟‏» (‏ دانیال ۴:‏۳۰‏)‏ بر خلاف وی سلیمان متواضعانه موفقیت خویش را کوچک جلوه داده،‏ گفت:‏ «آیا خدا فی‌الحقیقة در میان آدمیان بر زمین ساکن خواهد شد؟‏ اینک فلک الافلاک گنجایش ندارد،‏ تا چه رسد باینخانه‌ای که بنا کردم؟‏» (‏ ۲تواریخ ۶:‏۱۴،‏ ۱۵،‏ ۱۸؛‏ مزمور ۱۲۷:‏۱‏)‏ سلیمان هیچ به خود نبالید.‏ او خود را نمایندهٔ یَهُوَه می‌دانست و بس.‏ سلیمان در این مورد نوشت:‏ «چون تکبّر میآ‌ید خجالت میآ‌ید،‏ امّا حکمت با متواضعان است.‏»—‏امثال ۱۱:‏۲‏.‏

۱۶.‏ پیرانی که به خود جلال نمی‌دهند چگونه موهبتی بزرگ برای جماعت خویش هستند؟‏

^۱۶ پیران مسیحی نیز طالب جلال یَهُوَه هستند،‏ نه خویشتن.‏ ایشان از پطرس سرمشق می‌گیرند که گفت:‏ «اگر کسی خدمت کند،‏ بر حسب توانائیکه خدا بدو داده باشد بکند تا در همه چیزْ خدا بواسطهٔ عیسی مسیح جلال یابد.‏» (‏ ۱پطرس ۴:‏۱۱‏)‏ پولس رسول «منصب اُسقُفی [سرپرستی]» را مقامی اعلی و برجسته به شمار نیاورد،‏ بلکه آن را «کار نیکو» خواند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱‏)‏ در واقع،‏ پیران جماعت برای خدمت کردن منصوب می‌شوند،‏ نه برای حکومت کردن.‏ آنان معلمان و شبانان گلهٔ خدا هستند.‏ (‏ اعمال ۲۰:‏۲۸؛‏ یعقوب ۳:‏۱‏)‏ پیران متواضع و فداکار،‏ برکتی برای جماعات خود می‌باشند.‏ (‏ ۱پطرس ۵:‏۲،‏ ۳‏)‏ «چنین کسانرا محترم بدارید» و یَهُوَه را شکر کنید که برای حفظ تئوکراسی در «ایّام آخر» چنین شمار کثیری از پیران باکفایت را منظور داشته است.‏—‏فیلپیان ۲:‏۲۹؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱‏.‏

‏«بخدا اقتدا کنید»‏

۱۷.‏ به چه طرقی آنانی که تحت هدایت تئوکراسی هستند به خدا اقتدا می‌کنند؟‏

^۱۷ پولس رسول با تأکید به ما گوشزد می‌کند:‏ «چون فرزندان عزیز بخدا اقتدا کنید.‏» (‏ افسسیان ۵:‏۱‏)‏ آنانی که خود را تابع تئوکراسی می‌کنند سعی دارند تا جایی که برای بشر ناکامل ممکن است به خدا شبیه شوند.‏ برای نمونه،‏ شبیه آنچه کتاب مقدس از یَهُوَه می‌گوید:‏ «او صخره است و اعمال او کامل.‏ زیرا همهٔ طریقهای او انصاف است.‏ خدای امین و از ظلم مبرّا.‏ عادل و راست است او.‏» (‏ تثنیه ۳۲:‏۳،‏ ۴‏)‏ از این رو،‏ مسیحیان برای اقتدا به خدا،‏ می‌خواهند وفادار و درستکار بوده،‏ در حفظ عدالت متعادل باشند.‏ (‏ میکاه ۶:‏۸؛‏ ۱تسالونیکیان ۳:‏۶؛‏ ۱یوحنا ۳:‏۷‏)‏ آنان از خیلی چیزها همچون فساد اخلاق،‏ طمع و آز که در دنیا بسیار عمومیت دارد،‏ اجتناب می‌کنند.‏ (‏ افسسیان ۵:‏۵‏)‏ از آنجایی که خادمان یَهُوَه به جای معیارهای انسانی از معیارهای الهی پیروی می‌کنند،‏ سازمان یَهُوَه تئوکراتیک،‏ پاک،‏ و همچنین سالم است.‏

۱۸.‏ صفت ویژهٔ خدا چیست،‏ و مسیحیان چگونه این صفت را از خود بروز می‌دهند؟‏

^۱۸ صفت ویژهٔ یَهُوَه محبت است.‏ یوحنای رسول گفت:‏ «خدا محبّت است.‏» (‏ ۱یوحنا ۴:‏۸‏)‏ از آنجایی که تئوکراسی به معنی رهبری خداست،‏ می‌توان گفت با محبت رهبری می‌شود.‏ عیسی گفت:‏ «بهمین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبّت یکدیگر را داشته باشید.‏» (‏ یوحنا ۱۳:‏۳۵‏)‏ سازمان تئوکراتیک طی این ایام سخت آخر نمونه‌ای برجسته از محبت را در عمل نشان داده است.‏ در آفریقا طی نزاعها و قتل‌عامها،‏ شاهدان یَهُوَه از قومهای مختلف،‏ محبت خویش را از کسی دریغ نداشتند.‏ در گرماگرم جنگ در یوگسلاویِ سابق،‏ در حالی که دیگر گروههای مذهبی به قول معروف،‏ سخت مشغول پاکسازی نژادی بودند،‏ شاهدان یَهُوَه در تمام مناطق یکدیگر را کمک و مساعدت می‌نمودند.‏ سعی فرد فرد شاهدان یَهُوَه در این است که پند پولس را در مورد خود به اجرا بگذارند:‏ «هر قسم تلخی و غیظ و خشم و فریاد و بدگوئی و خباثترا از خود دور کنید.‏ و با یکدیگر مهربان باشید و رحیم و همدیگر را عفو نمائید چنانکه خدا در مسیح شما را هم آمرزیده است.‏»—‏افسسیان ۴:‏۳۱،‏ ۳۲‏.‏

۱۹.‏ چه برکات و موهبتهایی اکنون و در آینده به کسانی که خود را مطیع تئوکراسی می‌کنند می‌رسد؟‏

^۱۹ کسانی که از تئوکراسی پیروی می‌کنند از برکات عظیمی برخوردارند.‏ آنان با خدا و مسیحیان هم‌ایمانشان در صلح و صفا می‌باشند.‏ (‏ عبرانیان ۱۲:‏۱۴؛‏ یعقوب ۳:‏۱۷‏)‏ این افراد مقصود و هدفی در زندگی دارند.‏ (‏ جامعه ۱۲:‏۱۳‏)‏ ایشان از امنیت روحانی و امیدی حتمی برای آینده برخوردارند.‏ (‏ مزمور ۵۹:‏۹‏)‏ آری،‏ ایشان اکنون ذره‌ای از طعم گوارای آینده را می‌چشند،‏ زمانی که همه انسانها تحت حکومت تئوکراسی هدایت شوند.‏ کتاب مقدس می‌گوید:‏ «در تمامئ کوه مقدّس من ضرر و فسادی نخواهند کرد زیرا که جهان از معرفت [یَهُوَه] پُر خواهد بود مثل آبهائیکه دریا را میپوشاند.‏» (‏ اشعیا ۱۱:‏۹‏)‏ چه دوران باشکوهی!‏ باشد که همهٔ ما با نزدیک ماندن به تئوکراسی جایی در آن بهشت برای خویشتن بگشاییم.‏

آیا می‌توانی توضیح دهی؟‏

◻ تئوکراسی واقعی چیست و در کجا وجود دارد؟‏

◻ چگونه انسانها می‌توانند در زندگی خود تابع دستورات تئوکراتیک باشند؟‏

◻ به چه طُرقی تمام کسانی که تحت رهبری تئوکراسی هستند جلال خدا را به جلال خود ترجیح می‌دهند؟‏

◻ حامیان تئوکراسی چه صفات الهیی را تقلید می‌کنند؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۹]‏

سلیمان جلال خدا را به جلال خویش ترجیح داد