Փնտրիր Աստծու առաջնորդությունը ամեն ինչում
«Այս Աստուածն է մեր Աստուածը միշտ եւ յաւիտեան. սա կ’առաջնորդէ մեզ մինչեւ ի մահ» (ՍԱՂ. 48։14)։
1, 2. Ինչո՞ւ պետք է հետևենք Եհովայի առաջնորդությանը՝ մեր սեփական իմաստությանը վստահելու փոխարեն, և ի՞նչ հարցեր ենք քննարկելու։
ԱՆԱՐԺԵՔ և վնասակար բաների հարցում հեշտ է խաբվել (Առակ. 12։11)։ Երբ մենք մեծ ցանկություն ունենք անելու մի բան, որը քրիստոնյային անհարիր է, մեր սիրտը կարող է համոզիչ պատճառներ բերել դա անելու համար (Երեմ. 17։5, 9)։ Ուստի սաղմոսերգուն իմաստություն դրսևորեց, երբ աղոթեց Եհովային. «Ուղարկիր քո լոյսը եւ քո ճշմարտութիւնը. նորանք առաջնորդեն ինձ» (Սաղ. 43։3)։ Նա Եհովայի՛ն ապավինեց և ոչ թե իր սահմանափակ իմաստությանը։ Մի՞թե սաղմոսերգուն կարող էր առաջնորդության ավելի լավ աղբյուր գտնել։ Այո՛, մենք լավ կանենք, եթե նրա պես առաջնորդության համար դիմենք Աստծուն։
2 Իսկ ինչո՞ւ պետք է վստահենք հենց Եհովայի առաջնորդությանը։ Ե՞րբ ունենք դրա կարիքը։ Ի՞նչ հատկություններ պետք է զարգացնենք, որոնք կօգնեն ընդունելու Աստծու առաջնորդությունը։ Ինչպե՞ս է Եհովան առաջնորդում մեզ այսօր։ Սրանք կարևոր հարցեր են, որոնք կքննարկենք այս հոդվածում։
Ինչո՞ւ պետք է վստահենք Եհովայի առաջնորդությանը
3–5. Ինչո՞ւ կարող ենք լիովին վստահել Եհովայի առաջնորդությանը։
3 Եհովան մեր երկնային Հայրն է (1 Կորնթ. 8։6)։ Նա մեր մասին գիտի ամեն ինչ և կարող է կարդալ մեր սրտերը (Ա Թագ. 16։7; Առակ. 21։2)։ Դավիթ թագավորը Աստծուն ասաց. «Դու գիտես իմ նստիլն ու վեր կենալը, հեռուանց իմանում ես իմ մտածմունքները։ Որովհետեւ դեռ բնաւ խօսք չ’կայ իմ լեզուի վերայ. ահա, ով Տէր, դու ամենը գիտում ես» (Սաղ. 139։2, 4)։ Քանի որ Եհովան մեզ այդքան լավ է ճանաչում, ապա չենք կասկածում, որ նա գիտի, թե ինչն է լավագույնը մեզ համար։ Բացի այդ, Եհովայի իմաստությանը սահման չկա։ Նա տեսնում է ամեն ինչ, նայում է իրերին ավելի խորը, քան մարդը, և հենց սկզբից գիտի, թե ինչ է լինելու վերջը (Ես. 46։9–11; Հռոմ. 11։33)։ Այո՛, Աստված «միակ իմաստունն» է (Հռոմ. 16։27)։
4 Ի հավելումն այդ ամենի՝ Եհովան սիրում և միշտ լավագույնն է ցանկանում մեզ (Հովհ. 3։16; 1 Հովհ. 4։8)։ Լինելով սիրող Աստված՝ նա առատաձեռն է մեր հանդեպ։ Հակոբոս աշակերտը գրեց. «Ամեն բարի պարգև և ամեն կատարյալ նվեր վերևից է, քանի որ այն իջնում է երկնային լույսերի Հորից» (Հակ. 1։17)։ Ովքեր թույլ են տալիս, որ Աստված առաջնորդի իրենց, մեծ օգուտներ են քաղում նրա առատաձեռնությունից։
5 Եվ վերջապես, Եհովան ամենակարող է։ Սաղմոսերգուն ասաց. «Բարձրեալի ծածկոցի տակ բնակողը Ամենակարողի շուքի տակ է հանգստանում։ Ես կ’ասեմ Տիրոջը. Իմ ապաւէն եւ իմ ամրոց, իմ Աստուած, որին ես յուսացած եմ» (Սաղ. 91։1, 2)։ Եթե հետևենք Եհովայի առաջնորդությանը, ապա նա մեզ համար կլինի «ապավեն և ամրոց»։ Մենք ապավինած կլինենք մի Աստծու, որը երբեք անհաջողության չի մատնվում։ Եհովան կսատարի մեզ նաև հակառակության ժամանակ։ Նա մեզ չի՛ հիասթափեցնի (Սաղ. 71։4, 5; կարդա՛ Առակաց 3։19–26)։ Այո՛, Եհովան գիտի՛, թե որն է ամենալավը մեզ համար, ցանկանո՛ւմ է ամենալավ բաները և զորությո՛ւն ունի մեզ տալու ամենալավը։ Ինչպիսի՜ անմտություն կլինի անտեսել նրա առաջնորդությունը։ Իսկ ե՞րբ ունենք նրա առաջնորդության կարիքը։
Ե՞րբ ունենք Աստծու առաջնորդության կարիքը
6, 7. Ե՞րբ ունենք Եհովայի առաջնորդության կարիքը։
6 Իրականում մենք Աստծու առաջնորդության կարիքն ունենք ամբողջ կյանքում՝ մանկությունից մինչև ծերություն։ Սաղմոսերգուն ասաց. «Այս Աստուածն է մեր Աստուածը միշտ եւ յաւիտեան. սա կ’առաջնորդէ մեզ մինչեւ ի մահ» (Սաղ. 48։14)։ Սաղմոսերգուի պես՝ իմաստուն քրիստոնյան երբեք չի դադարում Աստծու առաջնորդությունը փնտրելուց։
7 Եհովայի առաջնորդության կարիքը առանձնապես զգում ենք այն ժամանակ, երբ «նեղութեան մէջ» ենք. գուցե հալածվում ենք, ծանր հիվանդ ենք կամ անսպասելիորեն զրկվել ենք աշխատանքից (Սաղ. 69։16, 17)։ Այդպիսի ժամանակներում մխիթարություն կստանանք, եթե աղոթենք Եհովային՝ վստահ լինելով, որ նա մեզ ուժ կտա դիմանալու և կօգնի խոհեմ որոշումներ կայացնել (կարդա՛ Սաղմոս 102։17)։ Բայց նրա առաջնորդության կարիքն ունենք նաև այլ դեպքերում, օրինակ, երբ ցանկանում ենք արդյունավետ կերպով քարոզել Թագավորության բարի լուրը կամ իմաստուն որոշումներ կայացնել ժամանցի, հագուկապի, ընկերակցության, աշխատանքի, կրթության և այլ բաների առնչությամբ։ Իրականում մեր կյանքում չկա մի բնագավառ, որում չունենանք Եհովայի առաջնորդության կարիքը։
Աստծու առաջնորդությանը չհետևելու վտանգները
8. Ի՞նչ էր նշանակում այն, որ Եվան կերավ արգելված պտուղը։
8 Հիշենք, սակայն, որ մենք պետք է ցանկանա՛նք հետևել Եհովայի առաջնորդությանը։ Աստված երբեք մեզ չի ստիպում դա անել։ Առաջին մարդը, ով չցանկացավ հնազանդվել Աստծու առաջնորդությանը, Եվան էր։ Նրա օրինակից երևում է, թե ինչ դառը հետևանքներ կարող է ունենալ սխալ որոշումը։ Ուշադրություն դարձնենք նաև, թե ինչ էր նրա արածը նշանակում։ Եվան կերավ արգելված պտուղը, քանի որ ցանկացավ «Աստծու պես լինել՝ բարին և չարը գիտացող» (Ծննդ. 3։5)։ Այդպես վարվելով՝ նա իրեն դրեց Աստծու տեղը և կամեցավ ինքնուրույն որոշել, թե ինչն է բարի կամ չար՝ փոխանակ հետևելու Եհովայի առաջնորդությանը։ Այդպիսով նա թիկունք դարձրեց Եհովայի գերիշխանությանը։ Եվան ուզեց, որ իր գլխի տերը ինքը լինի։ Նրա ամուսինը՝ Ադամը, նույն ըմբոստ ընթացքը բռնեց (Հռոմ. 5։12)։
9. Մերժելով Եհովայի առաջնորդությունը՝ ի՞նչն ենք փաստորեն մերժում, և ինչո՞ւ է դա չափազանց անխոհեմ։
9 Եթե չենք ընդունում Աստծու առաջնորդությունը, ապա վարվում ենք Եվայի պես, այսինքն՝ մերժում ենք Եհովայի գերիշխանությունը։ Ենթադրենք՝ ինչ–որ մեկը պոռնկագրություն դիտելու սովորություն ունի։ Եթե նա շփվում է քրիստոնեական ժողովի հետ, ուրեմն գիտի Եհովայի տեսակետը այդ մասին։ Անմաքուր բաներ չպետք է նույնիսկ հիշատակենք, էլ ուր մնաց՝ վավաշոտ հայացքով դրանք դիտենք (Եփես. 5։3)։ Եհովայի առաջնորդությունը մերժելով՝ այդ անհատը մերժում է նրա գերիշխանությունը և գլխավորությունը (1 Կորնթ. 11։3)։ Դա չափազանց անխոհեմ է։ Ինչպես ասաց Երեմիան, «գնացող մարդի բանը չէ, որ ուղղէ իր գնացքը» (Երեմ. 10։23)։
10. Ինչո՞ւ չպետք է մոռանանք, որ ազատ կամքը պատասխանատվություն է բերում։
10 Ոմանք գուցե այնքան էլ համամիտ չլինեն Երեմիայի խոսքերին՝ մտածելով, որ եթե Եհովան տվել է ազատ կամք, ապա դժվար թե մեղադրի անհատին այն օգտագործելու համար։ Սակայն չմոռանանք, որ ազատ կամքը, թեև պարգև է, նաև պատասխանատվություն է բերում։ Մենք հաշվետու ենք մեր խոսքերի և գործերի համար (Հռոմ. 14։10)։ Հիսուսն ասաց. «Սրտի լիությունից է բերանը խոսում»։ Այնուհետև ավելացրեց. «Սրտից են դուրս գալիս չար մտքերը, սպանությունները, շնությունները, պոռնկությունները, գողությունները, սուտ վկայությունները, հայհոյանքները» (Մատթ. 12։34; 15։19)։ Այսպիսով՝ հասկանում ենք, որ մեր խոսքերն ու արարքները բացահայտում են մեր սրտի վիճակը։ Դրանք ցույց են տալիս, թե ով ենք մենք իրականում։ Ահա թե ինչու է իմաստուն քրիստոնյան ամեն ինչում փնտրում Եհովայի առաջնորդությունը։ Եթե նա այդպես է վարվում, Եհովան նրան համարում է «սրտով ուղիղ»։ Աստված «բարի կանի» այդպիսի մարդուն (Սաղ. 125։4)։
11. Ի՞նչ ենք սովորում Իսրայելի պատմությունից։
11 Հիշենք Իսրայելի պատմությունը։ Երբ այդ ազգը, հնազանդվելով Եհովայի պատվիրաններին, ճիշտ որոշումներ էր կայացնում, Եհովան պաշտպանում էր նրան (Յեսու 24։15, 21, 31)։ Սակայն իսրայելացիները հաճախ չարաշահում էին իրենց ազատ կամքը։ Երեմիայի օրերում Աստված նրանց մասին ասաց. «Նորանք չ’լսեցին եւ ականջ չ’դրին, եւ վարուեցան իրանց խորհուրդներովը իրանց չար սրտի կամակորութիւնովը, եւ ետ գնացին, եւ ոչ թէ առաջ» (Երեմ. 7։24–26)։ Որքա՜ն ցավալի է։ Թող որ երբեք կամակորության կամ քմահաճույքի պատճառով չմերժենք Եհովայի առաջնորդությունը և «չվարվենք մեր խորհուրդներով»։ Եկեք ոչ թե «հետ գնանք, այլ առաջ»։
Ի՞նչ է անհրաժեշտ Աստծու առաջնորդությանը հետևելու համար
12, 13. ա) Ո՞ր հատկությունն է մղում մեզ հետևելու Եհովայի առաջնորդությանը։ բ) Ինչո՞ւ է հավատը կարևոր։
12 Սերը Եհովայի հանդեպ մղում է մեզ հետևելու նրա առաջնորդությանը (1 Հովհ. 5։3)։ Սակայն մի ուրիշ բանի կարիք էլ ունենք։ Պողոսը գրեց. «Մենք հավատով ենք քայլում և ոչ թե տեսանելի բաներով» (2 Կորնթ. 5։6, 7)։ Ինչո՞ւ է հավատը կարևոր։ Եհովան առաջնորդում է մեզ «արդարութեան շաւիղներումը», սակայն դրանք այնպիսի շավիղներ են, որոնք այս աշխարհում չեն տանում հարստության և դիրքի (Սաղ. 23։3)։ Այդ իսկ պատճառով մեր հավատի աչքերը պետք է հառած պահենք չքնաղ հոգևոր օրհնությունների վրա, որ բերում է Եհովային ծառայելը (կարդա՛ 2 Կորնթացիներ 4։17, 18)։ Բացի այդ, հավատն օգնում է մեզ բավարարվել համեստ նյութական միջոցներով (1 Տիմոթ. 6։8)։
13 Հիսուսը նշեց, որ ճշմարիտ երկրպագուն պետք է անձնազոհ լինի, իսկ դրա համար նույնպես հավատ է հարկավոր (Ղուկ. 9։23, 24)։ Աստծու որոշ հավատարիմ երկրպագուներ մեծ անձնազոհություն են դրսևորել՝ դիմանալով աղքատությանը, ճնշումներին, կանխակալ կարծիքներին և նույնիսկ դաժան հալածանքներին (2 Կորնթ. 11։23–27; Հայտն. 3։8–10)։ Միմիայն ամուր հավատի շնորհիվ են նրանք կարողացել տոկալ՝ չկորցնելով ուրախությունը (Հակ. 1։2, 3)։ Ամուր հավատը օգնում է մեզ լիովին վստահ լինել, որ Եհովայի առաջնորդությունը միշտ լավագույնն է և միշտ մնայուն օգուտներ է բերում։ Մենք ոչ մի կասկած չունենք, որ եթե հավատարմորեն տոկանք, ապա մեծ վարձատրություն կստանանք, որը կգերազանցի ժամանակավոր տառապանքի հասցրած ցանկացած վնաս (Եբր. 11։6)։
14. Ինչո՞ւ Հագարը պետք է խոնարհություն ցուցաբերեր։
14 Եհովայի առաջնորդությանը հետևելու համար անհրաժեշտ է նաև խոնարհություն։ Քննենք Հագարի՝ Սառայի աղախնի օրինակը։ Երբ Սառան տեսավ, որ ինքը երեխա չի ունենում, նրան տվեց Աբրահամին, և Հագարը հղիացավ։ Դրանից հետո Հագարը սկսեց արհամարհանքով նայել իր տիրուհուն։ Սառան «նեղեց նորան, եւ նա փախաւ»։ Եհովայի հրեշտակը երևաց Հագարին ու ասաց. «Ետ դարձիր քո տիկնոջ մօտ, եւ նորա ձեռքի տակ խոնարհուիր» (Ծննդ. 16։2, 6, 8, 9)։ Գուցե Հագարը ուրիշ առաջնորդություն նախընտրեր։ Հրեշտակի առաջնորդությանը հետևելու համար նա պիտի հրաժարվեր իր մեծամիտ կեցվածքից։ Հագարը խոնարհաբար արեց հրեշտակի ասածը, և նրա որդին՝ Իսմայելը, ծնվեց ապահով միջավայրում՝ հոր վրաններում։
15. Նկարագրի՛ր որոշ իրավիճակներ, որոնցում Եհովայի առաջնորդությանը հետևելու համար մեզանից գուցե խոնարհություն պահանջվի։
15 Եհովայի առաջնորդությանը հետևելը մեզ համար ևս կարող է նշանակել խոնարհեցնել ինքներս մեզ։ Օրինակ՝ ոմանք գուցե ստիպված լինեն ընդունել, որ զվարճության այն ձևը, որն իրենց դուր է գալիս, հաճելի չէ Եհովային։ Եթե քրիստոնյան վիրավորել է ինչ–որ մեկին, ապա պետք է ներողություն խնդրի։ Կամ սխալ է գործել և պետք է ընդունի այն։ Իսկ եթե ծանր մեղք է գործել, պետք է խոնարհեցնի իր անձը և իր մեղքը խոստովանի երեցներին. այդ մարդը գուցե նույնիսկ զրկվի ընկերակցությունից։ Որպեսզի կրկին ժողովի անդամ դառնա, նա պետք է խոնարհաբար զղջա և լիովին փոխի իր ընթացքը։ Այս և նման իրավիճակներում շատ մխիթարական են Առակաց 29։23–ի խոսքերը (ՆԱ). «Մարդու գոռոզությունը կխոնարհեցնի նրան, բայց նա, ով ոգով խոնարհ է, փառք կստանա»։
Ինչպե՞ս է Եհովան առաջնորդում մեզ
16, 17. Ինչպե՞ս կարող ենք առավելագույն օգուտները քաղել Աստվածաշնչից։
16 Եհովան մեզ առաջնորդում է գլխավորապես իր ներշնչյալ Խոսքի՝ Աստվածաշնչի միջոցով (կարդա՛ 2 Տիմոթեոս 3։16, 17)։ Մենք առավելագույն օգուտները կքաղենք Աստծու Խոսքից և իմաստուն կլինենք, եթե չսպասենք, մինչև որ դժվար իրավիճակում հայտնվենք և նոր միայն Գրություններում փնտրենք օգտակար խորհուրդներ։ Փոխարենը՝ Աստվածաշնչի ընթերցանությունը կդարձնենք ամենօրյա սովորություն (Սաղ. 1։1–3)։ Այդպես վարվելով՝ կիմանանք, թե ինչ է գրված Աստծու ներշնչյալ Խոսքում։ Եհովայի մտածելակերպը մե՛րը կդառնա, և պատրաստ կլինենք դիմագրավելու նույնիսկ անսպասելի խնդիրները։
17 Բացի այդ, կարևոր է խորհրդածել Գրություններից մեր կարդացածի շուրջ և աղոթել։ Խորհելով աստվածաշնչյան համարների շուրջ՝ մենք հասկանում ենք, թե ինչպես կարող ենք դրանք կիրառել որոշակի իրավիճակներում (1 Տիմոթ. 4։15)։ Երբ լուրջ խնդիրների ենք բախվում, աղոթում ենք Եհովային, որ ցույց տա, թե ինչպես վարվենք։ Եհովայի ոգին կօգնի հիշել օգտակար սուրբգրային սկզբունքներ, որոնք ընթերցել ենք Աստվածաշնչում կամ էլ Աստվածաշնչի վրա հիմնված հրատարակություններում (կարդա՛ Սաղմոս 25։4, 5)։
18. Ինչպե՞ս է Եհովան առաջնորդում մեզ քրիստոնեական եղբայրության միջոցով։
18 Մեր քրիստոնեական եղբայրությունը մեկ այլ արժեքավոր աղբյուր է, որի միջոցով ստանում ենք Եհովայի առաջնորդությունը։ Եղբայրության կորիզը «հավատարիմ և իմաստուն ծառան է»։ Նրա ներկայացուցիչը Կառավարիչ մարմինն է։ Վերջինս մեզ անընդմեջ ապահովում է հոգևոր սննդով, որը ստանում ենք տպագիր նյութերի տեսքով, ինչպես նաև ժողովների ու համաժողովների միջոցով (Մատթ. 24։45–47; համեմատի՛ր Գործեր 15։6, 22–31)։ Բացի այդ, քրիստոնեական եղբայրության մեջ կան հոգևոր հասուն անհատներ, հատկապես երեցներ, ովքեր կարող են անհատական օգնություն ցուցաբերել և Գրությունների վրա հիմնված խորհուրդներ տալ (Ես. 32։1)։ Իսկ երեխաները արժեքավոր օգնություն են ստանում նաև իրենց քրիստոնյա ծնողներից։ Վերջիններս աստվածատուր պատասխանատվություն ունեն դաստիարակելու իրենց զավակներին, ուստի Աստվածաշունչը երեխաներին հորդորում է առաջնորդության համար միշտ դիմել նրանց (Եփես. 6։1–3)։
19. Ի՞նչ օրհնություններ ենք վայելում՝ շարունակաբար փնտրելով Եհովայի առաջնորդությունը։
19 Այո՛, տարբեր միջոցներով Եհովան առաջնորդություն է տալիս, և լավ կլինի, որ մենք լիովին օգտվենք այդ միջոցներից։ Դավիթ թագավորը, խոսելով այն ժամանակի մասին, երբ իսրայելացիները հավատարիմ էին, ասաց. «Քեզ յուսացան մեր հայրերը. նորանք յուսացան եւ դու փրկեցիր նորանց։ Դէպի քեզ աղաղակեցին, եւ ազատուեցան. քեզ յոյս դրին եւ չ’ամաչեցին» (Սաղ. 22։3–5)։ Եթե վստահենք Եհովայի առաջնորդությանը, մենք նույնպես «չենք ամաչի»։ Երբեք հուսախաբ չենք լինի։ Եթե «Տիրոջը հանձնենք մեր ճանապարհը» և չապավինենք սեփական իմաստությանը, ապա արդեն այսօր առատ օրհնություններ կվայելենք (Սաղ. 37։5)։ Իսկ եթե շարունակենք հավատարմորեն ընթանալ այդ ճանապարհով, օրհնություններ կվայելենք հավիտյան։ Դավիթ թագավորը գրեց. «Տէրն իրաւունք է սիրում եւ իր սուրբերին չէ թողում. նորանք յաւիտեան պահպանվում են.... Արդարները երկիրը կ’ժառանգեն, եւ յաւիտեան կ’բնակուին նորանում» (Սաղ. 37։28, 29)։
Կարո՞ղ եք բացատրել
• Ինչո՞ւ պիտի վստահենք Եհովայի առաջնորդությանը։
• Ի՞նչ է նշանակում մերժել Եհովայի առաջնորդությունը։
• Ի՞նչ իրավիճակներ կան, որոնցում քրիստոնյան պետք է խոնարհություն դրսևորի։
• Ինչպե՞ս է Եհովան առաջնորդում մեզ այսօր։
[նկար 8–րդ էջի վրա]
Փնտրո՞ւմ ես Եհովայի առաջնորդությունը քո կյանքի բոլոր բնագավառներում
[նկար 9–րդ էջի վրա]
Եվան թիկունք դարձրեց Եհովայի գերիշխանությանը
[նկար 10–րդ էջի վրա]
Ի՞նչ հատկություն պիտի դրսևորեր Հագարը հրեշտակի առաջնորդությունը ընդունելու համար