Թույլ մի՛ տուր, որ հիվանդությունը խլի ուրախությունդ
ՊԱՏԿԵՐԱՑՐՈՒ, որ օրը դեռ չսկսած՝ արդեն ուզում ես, որ այն ավարտվի։ Եվս մեկ օր պետք է կրես այն ֆիզիկական կամ էմոցիոնալ ցավը, որը տանջում է քեզ։ Նույնիսկ Հոբի պես՝ ուզում ես ասել. «Հոգիս.... մահանալ է ուզում» (Հոբ 7։15)։ Իսկ եթե այն ձգվում է տարիներ...
Նմանատիպ վիճակում էր Մեմփիբոսթեն՝ Դավիթ թագավորի ընկերոջ՝ Հովնաթանի որդին, որը հինգ տարեկանում «ընկել ու կաղ էր դարձել» (2 Սամ. 4։4)։ Նրա ֆիզիկական տկարությանը գումարվեց էմոցիոնալ այն մեծ ցավը, որը նա ապրեց, երբ իր դեմ կեղծ մեղադրանք ներկայացվեց թագավորին դավաճանելու մեջ, ինչի արդյունքում նա կորցրեց իր ունեցվածքի մի մասը։ Սակայն Մեմփիբոսթեն թույլ չտվեց, որ հիվանդությունը, իր դեմ ուղղված զրպարտությունը և հիասթափությունները խլեն իր ուրախությունը։ Դրանով նա հրաշալի օրինակ թողեց մեզ համար (2 Սամ. 9։6–10; 16։1–4; 19։24–30)։
Մեկ այլ օրինակ է Պողոս առաքյալը։ Նա գրեց «փշի նման ծակող մի ցավի» մասին, որի դեմ ստիպված էր պայքարել (2 Կորնթ. 12։7)։ Այդ ցավը կարող էր լինել երկար ժամանակ նրան տանջող հիվանդության կամ էլ այն մարդկանց պատճառով, որոնք հարցականի տակ էին դնում նրա առաքյալ լինելը։ Որն էլ լիներ պատճառը, այդ ցավը շարունակում էր ֆիզիկական կամ էմոցիոնալ տառապանք պատճառել նրան, և նա ստիպված էր կրել այն (2 Կորնթ. 12։9, 10)։
Այսօր էլ Աստծու ծառաները քրոնիկական հիվանդություններից ու սթրեսներից պաշտպանված չեն։ Մագդալենայի մոտ 18 տարեկանում հայտնաբերվեց համակարգային էրիթեմավոր (կարմիր) գայլախտ։ Այս հիվանդությունն ունեցողի իմունային համակարգը գործում է իր իսկ օրգանիզմի դեմ։ Մագդալենան ասում է. «Երբ իմացա այդ մասին, սարսափեցի։ Ժամանակի ընթացքում իմ վիճակը ավելի վատացավ՝ մարսողությունս խանգարվեց, բերանիս մեջ խոցեր առաջացան, ու վահանաձև գեղձն ախտահարվեց»։ Իսկ Իզաբելան առողջական մեկ այլ խնդիր ունի, որն արտաքինից տեսանելի չէ։ Նա ասում է. «Մանկուց տառապում եմ դեպրեսիայով։ Ինձ մոտ լինում են տագնապի նոպաներ, շնչառական խնդիրներ և ցավեր որովայնի շրջանում։ Շատ անգամ ուժասպառ եմ լինում»։
Իրատես եղիր
Հիվանդություններն ու տկարությունները կարող են կյանքում ամեն ինչ տակնուվրա անել։ Նման դեպքում օգտակար կլինի նստել և անկեղծորեն գնահատել իրավիճակը։ Գուցե հեշտ չլինի ընդունել սահմանափակումները։ Մագդալենան ասում է. «Իմ հիվանդությունը գնալով զարգանում է։ Հաճախ ուժ չեմ ունենում անկողնուց վեր կենալու։ Քանի որ վիճակս անսպասելիորեն կարող է վատանալ, հնարավոր չէ նախապես ինչ-որ բան ծրագրել։ Շատ է ընկճում այն փաստը, որ այլևս չեմ կարողանում ծառայության մեջ անել այնքան, որքան առաջ էի անում»։
Զբիգնևը, որը տառապում է ռևմատոիդ հոդաբորբով, ասում է. «Հիվանդությունս քամում է իմ ուժերը։ Բոլոր հոդերս մեկը մյուսի հետևից վնասվում են։ Երբ հիվանդությունս սաստկանում է, ի վիճակի չեմ լինում անելու նույնիսկ ամենապարզ գործը։ Դա ինձ շատ է վհատեցնում»։
Մի քանի տարի առաջ Բարբարայի մոտ ուղեղի զարգացող ուռուցք հայտնաբերվեց։ «Անսպասելի փոփոխություններ եղան ինձ մոտ,— պատմում է նա։— Ամեն ինչի հանդեպ անտարբեր եմ դարձել, հաճախակի գլխացավեր եմ ունենում և չեմ կարողանում ուշադրությունս կենտրոնացնել որևէ բանի վրա։ Իմ սահմանափակ հնարավորությունների պատճառով ստիպված եմ ամեն ինչ վերանայել կյանքում»։
Վերը նշված անհատները Եհովային նվիրված մարդիկ են։ Նրանց համար Աստծու կամքը կատարելը ամենակարևոր բանն է։ Նրանք լիովին վստահում են Աստծուն, և նա էլ աջակցում է նրանց (Առակ. 3։5, 6)։
Ինչպե՞ս է աջակցում Եհովան
Մենք չպետք է մտածենք, թե նեղության մեջ ենք, քանի որ կորցրել ենք Եհովայի հավանությունը (Ողբ 3։33)։ Հիշիր, թե ինչերի միջով անցավ Հոբը, չնայած որ «անարատ էր և ուղղամիտ» (Հոբ 1։8)։ Աստված ոչ մեկին «չար բաներով» չի փորձում (Հակ. 1։13)։ Բոլոր հիվանդությունները՝ լինեն ֆիզիկական թե էմոցիոնալ, մեր առաջին ծնողների՝ Ադամի ու Եվայի թողած թշվառ ու անողորմ ժառանգությունն են (Հռոմ. 5։12)։
Սակայն ո՛չ Եհովան, ո՛չ էլ Հիսուսը արդարներին չեն թողնի առանց օգնության (Սաղ. 34։15)։ Հատկապես կյանքի դժվար պահերին համոզվում ենք, որ Աստված «մեր ապավենն է և մեր ամրոցը» (Սաղ. 91։2)։ Ուստի ի՞նչը կարող է օգնել քեզ պահպանելու ուրախությունդ՝ չնայած դժվար իրավիճակներին։
Աղոթք։ Աստծու վաղեմի ծառաների նման՝ քո բեռը կարող ես մեր երկնային Հոր վրա գցել՝ աղոթելով նրան (Սաղ. 55։22)։ Այդպիսով կլցվես «Աստծու խաղաղությամբ, որը գերազանցում է ամեն միտք»։ Այդ ներքին խաղաղությունը «կպահպանի քո սիրտն ու միտքը» (Փիլիպ. 4։6, 7)։ Աղոթքի միջոցով Աստծուն ապավինելու շնորհիվ Մագդալենային հաջողվում է դիմադրել հյուծող հիվանդությանը։ Նա ասում է. «Երբ սիրտս բացում եմ Եհովայի առաջ, թեթևություն եմ զգում և վերագտնում եմ ուրախությունս։ Հիմա ես իսկապես հասկանում եմ, թե ինչ է նշանակում ամեն օր ապավինել Աստծուն» (2 Կորնթ. 1։3, 4)։
Ի պատասխան քո աղոթքներին՝ Եհովան կարող է զորացնել քեզ իր Խոսքի, սուրբ ոգու և հավատակիցների միջոցով։ Ճիշտ է, մենք չենք ակնկալում, որ Աստված հրաշքով կվերացնի մեր հիվանդությունները, սակայն կարող ես վստահ լինել, որ նա կտա քեզ անհրաժեշտ իմաստությունն ու զորությունը՝ դիմանալու ամեն դժվարության (Առակ. 2։7)։ Նա կարող է զորավիգ լինել քեզ՝ տալով «սովորականին գերազանցող ուժը» (2 Կորնթ. 4։7)։
Ընտանիք։ Սիրով և կարեկցանքով հագեցած տան մթնոլորտը կարող է օգնել դիմանալու հիվանդությանը։ Հիշիր, սակայն, որ քո սիրելիները նույնպես տառապում են։ Նրանք էլ քեզ պես գուցե անօգնական զգան։ Բայց նրանք միշտ քո կողքին են, նույնիսկ դժվար ժամանակներում։ Միասին աղոթելը կօգնի քեզ հանդարտ սիրտ ունենալու (Առակ. 14։30)։
Բարբարան իր աղջկա և ժողովի երիտասարդ քույրերի մասին ասում է. «Նրանք օգնում են ինձ ծառայության մեջ։ Նրանց եռանդը ոգևորում է ինձ»։ Իսկ Զբիգնևը թանկ է գնահատում իր կնոջ օգնությունը։ Նա պատմում է. «Տան գրեթե բոլոր գործերը կինս է անում։ Օգնում է ինձ հագնվելու, և ժողովներին ու ծառայության գնալիս իմ պայուսակը հաճախ նա է տանում»։
Հավատակիցներ։ Երբ շրջապատված ենք մեր հավատակիցներով, մխիթարվում ու քաջալերվում ենք։ Սակայն ի՞նչ կարող ես անել, եթե հիվանդության պատճառով ի վիճակի չես հաճախել ժողովի հանդիպումներին։ Մագդալենան ասում է. «Ժողովը հոգ տարավ, որ ձայնագրությունների միջոցով օգուտներ քաղեմ հանդիպումներից։ Հավատակիցներս հաճախ զանգահարում են, որ իմանան, թե է՛լ ինչ կարող են անել, որ օգնեն ինձ։ Նաև քաջալերական նամակներ են ուղարկում։ Այն միտքը, որ նրանք հիշում են ինձ ու մտահոգվում են ինձնով, օգնում է դիմանալու»։
Իզաբելան, որը տառապում է դեպրեսիայով, պատմում է. «Ժողովում շատ «հայրեր» ու «մայրեր» ունեմ, որոնք լսում ու փորձում են հասկանալ ինձ։ Ժողովը իմ ընտանիքն է։ Այստեղ է, որ խաղաղություն և ուրախություն եմ զգում»։
Նրանք, ովքեր տարբեր դժվարություններ են կրում, ոչ թե պետք է մեկուսանան, այլ պետք է թանկ գնահատեն ժողովի անդամների հետ ընկերակցելու հնարավորությունը (Առակ. 18։1)։ Այդպիսով նրանք քաջալերանքի մեծ աղբյուր կլինեն ուրիշների համար։ Գուցե սկզբում վարանես քո կարիքների մասին հայտնել եղբայրներիդ ու քույրերիդ, սակայն նրանք մեծապես կգնահատեն քո անկեղծությունը, և դա հնարավորություն կտա նրանց «կեղծավորությունից զերծ եղբայրասիրություն» դրսևորելու (1 Պետ. 1։22)։ Լավ կլինի տեղյակ պահել նրանց, որ կարիք ունես, որ քեզ մեքենայով տանեն ժողովի հանդիպման, և ցանկանում ես ծառայել նրանց հետ կամ առանձին զրուցել։ Ինչ խոսք, մենք չպետք է պահանջկոտ լինենք, այլ պետք է գնահատենք նրանց տված օգնությունը։
Եղիր լավատես։ Քրոնիկական հիվանդության դեմ պայքարում ուրախություն պահպանելը հաճախ քո ձեռքերում է։ Տխրության և ընկճվածության պատճառով անհատը կարող է բացասական մտածելակերպ ձեռք բերել։ Աստվածաշունչն ասում է. «Մարդու ոգին կարող է դիմանալ իր տկարությանը, բայց եթե ոգին խոցված է, ո՞վ կարող է դիմանալ» (Առակ. 18։14)։
Մագդալենան նշում է. «Ես շատ ջանք եմ թափում, որ չկենտրոնանամ իմ խնդիրների վրա։ Փորձում եմ վայելել այն օրերը, երբ ինձ ավելի լավ եմ զգում։ Ինձ քաջալերում են այն մարդկանց կենսագրությունները, ովքեր հավատարիմ են մնացել՝ չնայած քրոնիկական հիվանդությանը»։ Իզաբելային զորացնում է այն միտքը, որ Եհովան սիրում ու գնահատում է իրեն։ Նա ասում է. «Ինձ արժեքավոր եմ զգում և գիտեմ, որ կա ինչ-որ մեկը, հանուն որի ապրում եմ։ Նաև ապագայի հրաշալի հույս ունեմ»։
Զբիգնևը ասում է. «Իմ հիվանդությունը սովորեցնում է ինձ լինել խոնարհ ու հնազանդ։ Սովորում եմ խորաթափանցություն ու ճիշտ դատողություն դրսևորել, ինչպես նաև սրտանց ներել։ Սովորել եմ ուրախություն ստանալ Եհովային ծառայելուց ու չլցվել խղճահարության զգացումով իմ անձի հանդեպ։ Իրականում, այն մղում է ինձ, որ շարունակեմ հոգևորապես առաջադիմել»։
Հիշիր, որ Եհովան շատ ուշադիր է քո հանդեպ ու նկատում է, թե ինչպես ես տոկունություն դրսևորում։ Նա կարեկցում է քեզ, երբ տառապում ես, ու հոգ է տանում քո մասին։ Եհովան չի «մոռանա քո աշխատանքը և այն սերը, որ դրսևորում ես իր անվան հանդեպ» (Եբր. 6։10)։ Երբեք մի՛ մոռացիր հետևյալ խոստումը, որը նա տվել է բոլոր նրանց, ովքեր վախենում են իրենից. «Ես ոչ մի դեպքում քեզ չեմ թողնի և ոչ մի դեպքում քեզ չեմ լքի» (Եբր. 13։5)։
Երբ վհատված ես, հիշիր նոր աշխարհում ապրելու հիասքանչ հույսի մասին։ Շատ մոտ է այն ժամանակը, երբ քո աչքերով երկրի վրա կտեսնես Աստծու Թագավորության բերած օրհնությունները։
[շրջանակ/նկարներ 28 և 29-րդ էջերի վրա]
Նրանք շարունակում են քարոզել՝ չնայած քրոնիկական հիվանդությանը
«Այլևս չեմ կարողանում ինքնուրույն քայլել։ Այդ պատճառով կինս կամ քույրերն ու եղբայրները ուղեկցում են ինձ ծառայության։ Ես անգիր եմ անում մատուցումներն ու աստվածաշնչյան համարները» (Ջերսի, ունի տեսողության կորուստ)։
«Բացի հեռախոսով վկայություն տալուց, ես կանոնավորաբար նամակներ եմ գրում մի քանի հետաքրքրվող անհատների։ Հիվանդանոցում եղած ժամանակ Աստվածաշունչն ու հրատարակությունները միշտ դնում եմ մահճակալիս կողքը։ Դրա շնորհիվ բազում հնարավորություններ են ստեղծվել հետաքրքիր զրույց վարելու» (Մագդալենա, նրա մոտ ախտորոշել են էրիթեմավոր գայլախտ)։
«Սիրում եմ տնից տուն ծառայությունը, բայց երբ ի վիճակի չեմ լինում, հեռախոսով եմ վկայություն տալիս» (Իզաբելա, տառապում է դեպրեսիայով)։
«Սիրում եմ վերայցելություններ անել և օգնել Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն անցկացնելու։ Այն օրերին, երբ ավելի լավ եմ զգում, սիրում եմ տնից տուն վկայություն տալ» (Բարբարա, ունի ուղեղի ուռուցք)։
«Հետս շատ թեթև պայուսակ եմ վերցնում։ Քարոզում եմ այնքան, որքան դիմանում եմ հոդերիս ցավին» (Զբիգնև, տառապում է ռևմատոիդ հոդաբորբով)։
[նկար 30-րդ էջի վրա]
Թե՛ մեծերը, թե՛ փոքրերը կարող են քաջալերանքի աղբյուր լինել