Գլուխ 52
Հիսուսը հրաշքով կերակրում է հազարավոր մարդկանց
ՏԱՍՆԵՐԿՈՒ առաքյալները մեծ բավականություն են ստանում Գալիլեայում իրենց քարոզչական շրջագայությունից։ Եվ այժմ՝ Հովհաննեսի մահապատժից շատ չանցած, նրանք վերադառնում են Հիսուսի մոտ ու պատմում իրենց հիանալի տպավորությունների մասին։ Տեսնելով, որ առաքյալները հոգնած են, իսկ եկող–գնացողները շատ են, և իրենք նույնիսկ հաց ուտելու ժամանակ չունեն՝ Հիսուսն ասում է. «Եկեք առանձին մի մեկուսի վայր գնանք, և մի փոքր հանգիստ առեք»։
Նրանք նավակն են մտնում (հավանաբար Կափառնայումի շրջակայքում) և գնում ամայի մի տեղ, ակներևաբար դեպի Հորդանանի արևելյան կողմը՝ Բեթսայիդայի մոտ։ Սակայն շատ մարդիկ տեսնում են, որ նրանք հեռանում են, ուրիշներն էլ լսում են այդ մասին։ Նրանք բոլորը ափի երկայնքով վազում են և նրանցից առաջ ընկնում, ու երբ նավակը մոտենում է ափին, ժողովուրդն արդեն այնտեղ է և դիմավորում է նրանց։
Նավակից դուրս գալով և մարդկանց մեծ բազմությունը տեսնելով՝ Հիսուսը խղճում է նրանց, քանի որ այդ մարդիկ նման են հովիվ չունեցող ոչխարների։ Ուստի նա բուժում է նրանց հիվանդությունները և շատ բաներ է սովորեցնում։
Ժամանակն արագ է անցնում, և Հիսուսի աշակերտները, մոտենալով նրան, ասում են. «Տեղը ամայի է, և ժամն էլ արդեն ուշ է։ Արձակի՛ր նրանց, որ գնան շրջակայքի ագարակներն ու գյուղերը և իրենց համար ուտելու բան գնեն»։
Բայց Հիսուսը պատասխանում է. «Դո՛ւք նրանց ուտելու բան տվեք»։ Եվ քանի որ Հիսուսը գիտի, թե ինչ է պատրաստվում անել, Փիլիպպոսին ստուգելու համար հարցնում է. «Որտեղի՞ց հաց գնենք այս մարդկանց համար, որ ուտեն»։
Փիլիպպոսի տեսանկյունից դա անհնար է, որովհետև հավաքվել է 10 000–ից ավել մարդ, որոնցից 5 000–ը տղամարդիկ են, մնացածը՝ կանայք ու երեխաներ։ Նա պատասխանում է. «Երկու հարյուր դինար [այն ժամանակներում մեկ դինարը մեկ օրվա աշխատավարձն էր] արժողության հացը բավական չէ նրանց, որ ամեն մեկին մի քիչ հասնի»։
Թերևս ցույց տալու համար, որ հնարավոր չէ այդքան մարդ կերակրել, Անդրեասն առաջարկում է. «Ահա այստեղ մի փոքր տղա կա, որ հինգ գարեհաց և երկու փոքր ձուկ ունի»։ Ապա ավելացնում է. «Բայց դրանք ի՞նչ են այսքան շատ մարդկանց համար»։
Մոտենում է մ.թ. 32 թ. Պասեքը, և քանի որ այժմ գարուն է, գետինն արդեն ծածկված է կանաչ խոտով։ Ուստի Հիսուսի պատվերով աշակերտները մարդկանց ասում են, որ հիսուն–հիսուն և հարյուր–հարյուր խմբերի բաժանվեն ու նստեն խոտի վրա։ Հիսուսը վերցնում է հինգ հացը և երկու ձուկը, նայում է դեպի երկինք և օրհնում։ Ապա սկսում է հացն ու ձուկը բաժանել իր աշակերտներին, որոնք էլ իրենց հերթին բաժանում են մարդկանց։ Զարմանալիորեն ուտելիքը ամենքին բավականացնում է, այնպես որ բոլորը կշտանում են։
Վերջում Հիսուսն ասում է իր աշակերտներին. «Հավաքե՛ք մնացած կտորտանքները, որ ոչինչ զուր տեղը չկորչի»։ Եվ աշակերտները հավաքում են ուտելիքի մնացորդը ու լցնում են 12 զամբյուղների մեջ։ Մատթեոս 14։13–21; Մարկոս 6։30–44; Ղուկաս 9։10–17; Հովհաննես 6։1–13։
▪ Հիսուսն ինչո՞ւ է ուզում իր առաքյալների հետ առանձնանալ։
▪ Ո՞ւր են գնում Հիսուսն ու իր աշակերտները, և ինչո՞ւ նրանց հանգիստ առնելու ցանկությունը չի իրականանում։
▪ Երբ արդեն ուշ է, ի՞նչ են ասում աշակերտները, սակայն ինչպե՞ս է Հիսուսը հոգ տանում ժողովրդի մասին։