Ինչպես է կազմակերպված ժողովը, և ինչպես է այն ղեկավարվում

ԿՈՐՆԹԱՑԻՆԵՐԻՆ ուղղած իր առաջին նամակում Պողոս առաքյալը Աստծու մասին մի կարևոր ճշմարտություն հայտնեց. «Աստված ոչ թե անկարգության Աստված է, այլ խաղաղության»։ Ապա ժողովի հանդիպումների առնչությամբ նա ասաց. «Ամեն ինչ թող պարկեշտությամբ և կարգուկանոնով լինի (1 Կորնթ. 14։33, 40)։

² Նամակի հենց սկզբում առաքյալը հանդիմանեց Կորնթոսի քրիստոնյաներին ժողովում գոյություն ունեցող տարաձայնությունների համար։ Այնտեղի եղբայրներին Պողոսն ասաց. «Հորդորում եմ ձեզ որ ձեր խոսքերի մեջ միասնական լինեք, և.... որ դուք միաբանված լինեք մտքով և մտածելակերպով» (1 Կորնթ. 1։10, 11)։ Այնուհետև նա խորհուրդներ տվեց տարբեր հարցերի հետ կապված, որոնք բացասաբար էին անդրադառնում ժողովի միասնության վրա։ Ժողովը համեմատելով մարդու մարմնի հետ՝ Պողոսը ընդգծեց միասնության և համագործակցության կարևորությունը։ Նա հորդորեց քրիստոնեական ժողովում ծառայող բոլոր անհատներին սիրով հոգ տանել միմյանց մասին՝ անկախ նրանց ունեցած դիրքից (1 Կորնթ. 12։12–26)։ Ժողովում տարբեր մարդկանց համերաշխ համագործակցությունը առաջ է բերում կարգ ու կանոնով գործող կառույց՝ կազմակերպություն։

³ Սակայն ինչպե՞ս պետք է կազմակերպված լիներ քրիստոնեական ժողովը։ Ովքե՞ր էին զբաղվելու կազմակերպչական գործերով։ Ի՞նչ կառույց էր այն ունենալու, և ովքե՞ր էին ստանձնելու լուրջ պատասխանատվություններ։ Այս հարցերի պատասխանները կարող ենք գտնել Աստվածաշնչում (1 Կորնթ. 4։6)։

ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՎԱԾ Է ԱՍՏՎԱԾԱՊԵՏԱԿԱՆՈՐԵՆ

⁴ Քրիստոնեական ժողովը հիմնվեց մ. թ. 33-ին՝ Պենտեկոստեի օրը։ Ի՞նչ է մեզ հայտնի առաջին դարի քրիստոնեական ժողովի մասին։ Այն կազմակերպված էր ու գործում էր աստվածապետականորեն, այսինքն՝ Աստծու ղեկավարությամբ (հուն. թեոս և կրատոս)։ Այս երկու բառերը 1 Պետրոս 5։10, 11 համարներում օգտագործված են որպես «Աստված» և «զորություն»։ Ներշնչված արձանագրությունն այն մասին, թե ինչ տեղի ունեցավ Երուսաղեմում մոտ 2 000 տարի առաջ, կասկած անգամ չի թողնում, որ օծյալ քրիստոնյաներից բաղկացած ժողովը հիմնադրվել էր Աստծու կողմից (Գործ. 2։1–47)։ Դա նրա՛ կառույցն էր, նրա՛ ընտանիքը (1 Կորնթ. 3։9; Եփես. 2։19)։ Աստծու ներկայիս քրիստոնեական ժողովը կազմակերպված է և գործում է այնպես, ինչպես առաջին դարի ժողովն էր գործում։

⁵ Առաջին դարի ժողովը սկզբում բաղկացած էր մոտ 120 աշակերտներից։ Սուրբ ոգին առաջին հերթին թափվեց նրանց վրա՝ ի կատարում Հովել 2։28, 29-ում գրված մարգարեության (Գործ. 2։16–18)։ Սակայն հենց նույն օրը մոտ 3 000 հոգի մկրտվեցին ջրում և դարձան ոգուց ծնված քրիստոնյաների ժողովի մի մասը։ Վերջիններս ուրախությամբ ընդունեցին Քրիստոսի մասին ասված խոսքերը և շարունակ «սովորում էին առաքյալներից»։ Դրանից հետո «Եհովան օրեցօր ավելացնում էր փրկվողների թիվը» (Գործ. 2։41, 42, 47)։

⁶ Կարճ ժամանակ անց Երուսաղեմում գտնվող օծյալների ժողովը այնքան աճեց, որ հրեա քահանայապետը մեղադրեց Հիսուսի աշակերտներին իրենց ուսմունքը Երուսաղեմով մեկ տարածելու մեջ։ Երուսաղեմում աշակերտների շարքերը համալրեցին նաև շատ հրեա քահանաներ, որոնք դարձան ժողովի մի մասը (Գործ. 5։27, 28; 6։7)։

⁷ Հիսուսն ասել էր. «Իմ վկաները կլինեք Երուսաղեմում, ամբողջ Հրեաստանում, Սամարիայում և մինչև աշխարհի ծայրերը» (Գործ. 1։8)։ Այդպես էլ եղավ. երբ Ստեփանոսի մահից հետո Երուսաղեմում մեծ հալածանք սկսվեց, աշակերտները ցրվեցին Հրեաստանով ու Սամարիայով մեկ։ Բայց ուր էլ որ գնում էին, նրանք բոլոր մարդկանց, այդ թվում նաև սամարացիներին հռչակում էին բարի լուրը և աշակերտներ պատրաստում (Գործ. 8։1–13)։ Ավելի ուշ բարի լուրը մեծ հաջողությամբ քարոզվեց նաև ոչ հրեա՝ անթլփատ ազգերի մեջ (Գործ. 10։1–48)։ Քարոզչական այս գործունեության և մեծ թվով աշակերտներ պատրաստելու շնորհիվ քրիստոնեական ժողովներ հիմնվեցին նաև Երուսաղեմից դուրս (Գործ. 11։19–21; 14։21–23)։

⁸ Ի՞նչ քայլեր ձեռնարկվեցին, որպեսզի յուրաքանչյուր նոր կազմավորված ժողով լիներ կազմակերպված ու ղեկավարվեր Աստծու սահմանած կարգով, այսինքն՝ աստվածապետականորեն։ Աստծու ոգու ներգործությամբ նշանակվեցին հովիվներ, որոնք պետք է հոգային հոտի մասին։ Իրենց առաջին միսիոներական շրջագայության ընթացքում Պողոսն ու Բառնաբասը երեցներ նշանակեցին ժողովներում (Գործ. 14։23)։ Ղուկասը պատմում է, որ Պողոսը հանդիպում ունեցավ Եփեսոսի ժողովի երեցների հետ։ Նա ասաց նրանց. «Ուշադիր եղեք ձեր անձերին և ամբողջ հոտին, որի մեջ սուրբ ոգին ձեզ վերակացուներ նշանակեց Աստծու ժողովը հովվելու համար, որը նա գնեց իր Որդու արյունով» (Գործ. 20։17, 28)։ Նրանք այդպիսի նշանակում ունեին, քանի որ համապատասխանում էին սուրբգրային պահանջներին (1 Տիմոթ. 3։1–7)։ Նրանցից մեկը Պողոսի համագործակից Տիտոսն էր, որին լիազորություն էր տրվել երեցներ նշանակել Կրետեի ժողովներում (Տիտոս 1։5)։

⁹ Քանի որ ժողովների թիվը գնալով ավելանում էր, Երուսաղեմի առաքյալներն ու երեցները տարբեր ազգերից բաղկացած քրիստոնեական ժողովի համար շարունակում էին ծառայել որպես վերակացուներ։ Նրանք ծառայում էին որպես կառավարիչ մարմին։

¹⁰ Եփեսոսի ժողովին գրելիս Պողոս առաքյալը բացատրեց, որ սուրբ ոգու ազդեցությամբ քրիստոնեական ժողովը կկարողանա միասնություն պահպանել, եթե հավատարմորեն ընդունի Հիսուս Քրիստոսի գլխավորությունը։ Առաքյալը խրախուսեց տեղի քրիստոնյաներին խոնարհություն զարգացնել և պահպանել «ոգու տված միասնությունը»՝ ժողովում խաղաղությամբ ընկերակցելով բոլորի հետ (Եփես. 4։1–6)։ Ապա նա մեջբերեց Սաղմոս 68։18 համարը՝ ցույց տալով, թե ինչպես է Եհովան հոգ տարել, որ համապատասխան որակներ ունեցող տղամարդիկ ժողովում ծառայեն որպես առաքյալներ, մարգարեներ, ավետարանիչներ, հովիվներ և ուսուցիչներ։ Այդ տղամարդիկ, որոնք Եհովայի կողմից տրված պարգևներ էին, պետք է նպաստեին, որ ժողովը հասներ հոգևոր հասունության, ինչը ուրախություն կպատճառեր Աստծուն (Եփես. 4։7–16)։

ՆԵՐԿԱՅԻՍ ԺՈՂՈՎԸ ՀԵՏԵՎՈՒՄ Է ԱՌԱՔՅԱԼՆԵՐԻ ՀԱՍՏԱՏԱԾ ՕՐԻՆԱԿԻՆ

¹¹ Մեր օրերում Եհովայի վկաների բոլոր ժողովները հետևում են կազմակերպվածության այդ նույն օրինակին։ Բոլոր ժողովները կազմում են մեկ միասնական, համաշխարհային ժողով, որի հիմքը ոգով օծված քրիստոնյաներն են (Զաք. 8։23)։ Դա հնարավոր է շնորհիվ այն բանի, որ Հիսուս Քրիստոսը, իր խոստման համաձայն, հավատարիմ է իր օծյալ աշակերտներին «բոլոր օրերում՝ մինչև աշխարհի վախճանը»։ Ովքեր դառնում են այս մեծացող ժողովի մի մասը, ընդունում են Աստծու բարի լուրը և ամբողջովին նվիրվում Եհովա Աստծուն՝ նրա կամքը կատարելու համար։ Նրանք մկրտվում են՝ դառնալով Հիսուս Քրիստոսի աշակերտները (Մատթ. 28։19, 20; Մարկ. 1։14; Գործ. 2։41)։ Նրանք գիտակցում են, որ «բարի հովիվը»՝ Հիսուս Քրիստոսը, ամբողջ հոտի՝ թե՛ օծյալ քրիստոնյաների և թե՛ «ուրիշ ոչխարների» Գլուխն է (Հովհ. 10։14, 16; Եփես. 1։22, 23)։ Այդ «մեկ հոտը» միասնություն է վայելում, քանի որ անվերապահորեն ընդունում է Քրիստոսի գլխավորությունը և հնազանդվում է «հավատարիմ և իմաստուն ծառային», որին նշանակել է Քրիստոսը։ Ուստի թող որ միշտ լիակատար վստահություն դրսևորենք հավատարիմ և իմաստուն ծառայի հանդեպ (Մատթ. 24։45)։

ԿՐՈՆԱԿԱՆ ՄԻԱՎՈՐՈՒՄՆԵՐԻ ԴԵՐԸ

¹² Ճիշտ ժամանակին հոգևոր սնունդ մատակարարելու իր պատասխանատվությունը կատարելու և մինչև վախճանի գալը Թագավորության բարի լուրը քարոզելու համար հավատարիմ ծառան ստեղծել է իրավաբանական միավորումներ։ Այս իրավաբանական անձինք տարբեր երկրներում օրենքով գրանցված են և համագործակցում են մեկը մյուսի հետ։ Դրանք նպաստում են ամբողջ աշխարհում կատարվող քարոզչական աշխատանքի առաջխաղացմանը։

ՄԱՍՆԱՃՅՈՒՂԻ ԳՈՐԾՈՒՆԵՈՒԹՅՈՒՆԸ

¹³ Երբ մասնաճյուղ է հիմնվում, երեք կամ ավելի երեցներ նշանակվում են որպես մասնաճյուղի կոմիտեի անդամներ, որպեսզի հետևեն տվյալ մասնաճյուղի հսկողության տակ գտնվող երկրի կամ երկրների քարոզչական գործունեությանը։ Կոմիտեի անդամներից մեկը ծառայում է որպես մասնաճյուղի կոմիտեի կոորդինատոր։

¹⁴ Մասնաճյուղի հոգածության տակ գտնվող ժողովներից կազմվում են շրջաններ։ Շրջանները կարող են մեծությամբ տարբեր լինել՝ կախված աշխարհագրական և լեզվական առանձնահատկություններից, ինչպես նաև մասնաճյուղին նշանակված տարածաշրջանում գտնվող ժողովների քանակից։ Յուրաքանչյուր շրջանի ժողովներին ծառայելու համար նշանակվում է շրջանային վերակացու։ Մասնաճյուղը շրջանային վերակացուին առաջնորդություն է տալիս, թե ինչպես կատարի իր պարտականությունները։

¹⁵ Ժողովները ընդունում են կազմակերպության հիմնած կառույցները, որոնք ծառայում են բոլորի օգտին։ Նրանք ընդունում են այն երեցների նշանակումը, ովքեր վերահսկում են մասնաճյուղերում, շրջաններում և ժողովներում ծավալվող գործունեությունը։ Նրանք գիտակցում են, որ հավատարիմ և իմաստուն ծառան է ճիշտ ժամանակին հոգևոր սնունդ տալիս։ Իր հերթին հավատարիմ ծառան հավատարմորեն հնազանդվում է Քրիստոսի գլխավորությանը, Աստվածաշնչի սկզբունքներին և սուրբ ոգու առաջնորդությանը։ Երբ բոլորը միասնական են և համագործակցում են միմյանց հետ, ժողովները ստանում են այնպիսի օգուտներ, ինչպիսին որ ստացան առաջին դարի քրիստոնյաները. «Ժողովները շարունակում էին հաստատվել հավատի մեջ, և նրանց թիվը օրեցօր աճում էր» (Գործ. 16։5)։