Կանգուն եղեք որպես հասուններ և հաստատապես համոզվածներ

Համաժողովները հաստատում են մեր եղբայրությունը

Հիսունամյա Ջոզեֆ Ռադերֆորդը, չնայած այն բանին, որ գրեթե մեկ տարի տևած անարդարացի բանտարկությունից հետո առողջական վատ վիճակում էր գտնվում, ուրախությամբ օգնում էր եղբայրներին՝ իր վրա վերցնելով հյուրանոցային ծառայողի պարտականությունը։ Նա ժրաջանորեն տեղափոխում էր իր քրիստոնյա հավատակիցների ճամպրուկները դեպի իրենց համարները։ Նրա հետ նախկինում բանտարկված երկու հավատակիցներ՝ Աստվածաշունչն ուսումնասիրողներ, մարդկանց մեծ խմբի հյուրանոցի համարներ էին բաժանում, որոնք սպասում էին կացարան ստանալուն։ Այս եռուզեռը շարունակվեց մինչև ուշ գիշեր։ Բոլորը հուզված էին։ Ի՞նչ առիթ էր դա։

1919 թվականն էր։ Աստվածաշունչն ուսումնասիրողները (այժմ հայտնի են Եհովայի վկաներ անունով) դաժան հալածանքներից հետո ոտքի են կանգնում։ Եղբայրության կապերն ամրացնելու նպատակով նույն թվականի սեպտեմբերի 1–8-ը Սիդար Փոյնթում (Օհայո, ԱՄՆ) համաժողով էր կազմակերպվել։ Համաժողովի վերջին օրը 7 000 ներկաներ խանդավառությամբ և ուշադրությամբ լսում էին եղբայր Ռադերֆորդի իրենց ուղղած քաջալերիչ խոսքերը. «Դուք թագավորների Թագավորի և տերերի Տիրոջ պատվիրակներն եք, որ մարդկանց հռչակում եք.... մեր Տիրոջ փառավոր թագավորությունը»։

Եհովայի ժողովրդի համաժողովներ անց են կացվել դեռևս Իսրայելի ժամանակներում (Ելից 23։14–17; Ղուկաս 2։41–43)։ Այդ հանդիպումները ուրախ առիթներ էին և օգնում էին բոլոր ներկա գտնվողներին իրենց մտքերը սևեռած պահել Աստծո Խոսքի վրա։ Նմանապես և այսօր Եհովայի վկաների համաժողովները կենտրոնանում են հոգևոր հարցերի քննարկման վրա։ Անկեղծ սրտով ականատեսների համար այդ ուրախալի հանդիպումները անհերքելի ապացույցն են այն բանի, որ Վկաները միավորված են եղբայրական ամուր կապերով։

Ներկա գտնվելու նպատակով գործադրված ջանքեր

Ժամանակակից քրիստոնյաները գիտակցում են, որ համաժողովները միջոցառումներ են, որոնք հոգևորապես թարմացնում են և օգնում Աստծո Խոսքից ուսուցում ստանալ։ Նրանք գտնում են, որ այս մեծ հանդիպումները կարևոր դեր են խաղում իրենց կյանքում, որպեսզի «կանգուն լինե[ն]՝ որպես հասուններ և Աստծո ողջ կամքում հաստատապես համոզվածներ» (Կողոսացիս 4։12, ՆԱ)։ Հետևաբար, սրտանց աջակցություն են ցույց տալիս այդ հավաքույթների անցկացման գործին և ջանքեր գործադրում ներկա գտնվելու համար։

Համաժողովներին ներկա լինելու համար ոմանց հարկավոր է հավատ դրսևորել ու լեռնանման խոչընդոտներ հաղթահարել։Նկատի առնենք Ավստրիայում բնակվող մի տարեց Վկայի օրինակը։ Չնայած նա շաքարախտով հիվանդ էր և ամեն օր պետք է ինսուլինի ներարկում ընդուներ, որոշել էր իր երկրում անցկացվող նահանգային համաժողովի ոչ մի օր բաց չթողնել։ Հնդկաստանում Վկաների մի մեծ ընտանիք ծայրահեղ աղքատության մեջ էր ապրում, ուստի և նրանց անհնար էր թվում համաժողովին մասնակցելը։ Օգնության է հասնում ընտանիքի անդամներից մեկը։ Նա պատմում է. «Չցանկանալով բաց թողնել համաժողովը՝ վաճառեցի ոսկե ականջօղերս, որ ճանապարհածախս ունենայինք։ Արժեր, որ այդպիսի զոհողության գնայինք, քանի որ համաժողովի օրերին այն շփումը, որ վայելեցինք մեր հավատակիցների հետ և տեղի ունեցած դեպքերը ամրացրին մեր հավատը»։

Պապուա Նոր Գվինեայում մի խումբ հետաքրքրվողներ որոշեցին այցելել մայրաքաղաքում անցկացվելիք նահանգային համաժողովը։ Նրանք դիմեցին իրենց համագյուղացիներից մեկին, որը հասարակական փոխադրամիջոց ուներ, և հարցրին, թե որքան գումար նա կվերցնի իրենց համաժողով տանելու համար։ Քանի որ վարորդի պահանջած գումարը ավելին էր, քան կարող էին նրանք մուծել, ուստի պայմանավորվեցին աշխատել նրա տանը. վերանորոգեցին խոհանոցը։ Այդպիսով՝ նրանց հաջողվեց հասնել համաժողովն անցկացվելու վայրը և ամբողջ ծրագրից օգուտներ քաղել։

Եհովայի վկաների համար համաժողովի գնալու հարցում հեռավորությունը անհաղթահարելի խնդիր չէ։ 1978 թ.–ին Լեհաստանից մի երիտասարդ 6 օր հեծանիվով կտրել–անցել էր 1 200 կմ՝ Ֆրանսիայի Լիլ քաղաքում անցկացվելիք համաժողովին ներկա գտնվելու համար։ 1997 թ. ամռանը Մոնղոլիայից Վկա ամուսնական մի զույգ 1 200 կմ ճանապարհ կտրեց, որպեսզի ներկա գտնվի Իրկուտսկում (Ռուսաստան) անցկացվելիք համաժողովին։

Ճշմարիտ եղբայրությունը գործում է

Համաժողովների ժամանակ Վկաների դրսևորած եղբայրասիրությունը ու միաբանությունը այնքան բացահայտ է, որ անկանխակալ ականատեսը չի կարող այն չնկատել։ Շատերին տպավորել է այն, որ համաժողովի պատվիրակների միջև ոչ մի խտրականություն գոյություն չունի, և որ միմյանց նկատմամբ անկեղծ ջերմություն են ցուցաբերում նույնիսկ այն պատվիրակները, որոնք առաջին անգամ են հանդիպում իրար։

Ավստրալիայում տեղի ունեցած վերջին միջազգային համաժողովի օրերին մի էքսկուրսավար, որը մի ամբողջ շաբաթ ուղեկցում էր համաժողովի պատվիրակներին, ցանկություն հայտնեց փոքր–ինչ երկար մնալ նրանց հետ՝ վայելելու նրանց ընկերակցությունը։ Վկաների ցուցաբերած սիրուց ու միաբանության ոգուց տպավորված՝ նա չէր կարողանում հավատալ, որ հնարավոր է այդպես միասնական լինել այն դեպքում, երբ նրանց մեծամասնությունը իրար անծանոթ էին։ Երբ եկավ Վկաներից բաժանվելու պահը, էքսկուրսավարը ուշադրություն խնդրեց Վկաներից։ Նրանց «եղբայրներ և քույրեր» անվանելով՝ նա երախտագիտության խոսքեր ուղղեց հավաքվածներին, բայց չկարողացավ ավարտել իր խոսքը, քանի որ հուզվում էր, և նրա աչքերից սկսեցին արցունքներ հոսել։

1997–ին մի մեծ ստադիոնում առաջին անգամ երեք լեզվով նահանգային համաժողով անցկացվեց Շրի Լանկայում։ Ամբողջ ծրագիրը միաժամանակ ներկայացվում էր անգլերենով, թամիլերենով և սինհալերենով։ Էթնիկական բախումներով լի այս աշխարհում երեք լեզվախմբերի պատկանող ներկայացուցիչների այդ հավաքույթն աննկատ չմնաց։ Ոստիկանության աշխատողներից մեկը հարցրեց մի եղբոր. «Ո՞վ է վարում այս համաժողովը, սինհալնե՞րը, թամիլնե՞րը, թե՞ անգլիացիները»։ «Նրանցից ոչ մեկը ղեկավարությունն իր վրա չի վերցնում,— պատասխանեց եղբայրը։— Այս համաժողովն անցկացվում է միահամուռ ուժերով»։ Ոստիկանը չհավատաց եղբոր խոսքերին։ Երբ երեք լեզվախմբերի ներկայացուցիչները միացան համաժողովի եզրափակիչ աղոթքին, որից հետո ամբողջ ստադիոնով մեկ միաձայն թնդաց «Ամեն»–ը, բուռն ծափահարություններ տեղացին։ Գրեթե բոլորն արտասվում էին։ Այո՛, համաժողովներն իսկապես հաստատում են մեր եղբայրությունը (Սաղմոս 133։1)։a

[ծանոթագրություն]